บทที่71 ห้ามให้เขาเห็น

บ๗ที่71 ห้ามให้เขาเห็น แต่ว่าสองคนนี้ไม่ได้คุยกันมานานหลายปีแล้ว วันนี้คุณหนูมาขอให้องค์รัชทายาทกลับบ้านด้วยตัวเอง แค่เพียงชั่วขณะองค์รัชทายาทก็ตกลงกลับในทันที สองคนยืนอยู่ด้วยกันก็ไม่ได้ดูมีความรู้สึกอึดอัดอะไร แถมยังพูดกัดกันเล่น ราวกับว่าความเป็นพี่น้องยังดีอยู่ตลอดมา ในใจของชวนหลันก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที ใบหน้าก็พลันหลุดยิ้มออกมา พร้อมหันไปตะโกนเรียกรถม้า พอเห็นอาการของคังเสว่มี่ไม่สนใจ คังวี่จิ๋นก็พลันโมโห ยังไงซะเขาก็เป็นถึงพี่ชาย ถูกมองข้ามแบบนี้ มันช่างน่าอับอายยิ่งนัก พลันสาวเท้าเข้าไปยืนตรงหน้าของคังเสว่มี่ทันที แล้วจะอ้าปากเพื่อสั่งสอนนาง แต่กลับได้ยินเสียงใครคนนึงที่ดังขึ้นมาด้านข้าง ที่มาพร้อมกับปากไม่มีหูรูดและพูดจาเหลวไหล ลากเสียงร้องดังลั่น：“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่องค์รัชทายาทหรอกหรือ？” ถันซื่อหัวที่พึ่งจะลงจากรถม้า ก็พลันมองเห็นคังวี่จิ่นยืนอยู่หน้าร้านอาหารจุ้ยเซียนพร้อมกับจับมือของสาวน้อยคนนึงอยู่“ถึงแม้ว่าเขาจะมองเห็นเพียงด้านเดียว แต่ว่าสีผิวของนางที่ขาวดุจน้ำนม และยิ่งโดนแสงแดดกระทบ ก็ยิ่งดูผ่องขึ้นมาปานราวเกล็ดหิมะที่ใสๆ เป็นผิวที่ดูเอิ่มอิ่มและนุ่มนวลมาก แล้วก็พลันโผล่หัวขึ้นมา พร้อมกับใบหน้ามุ่ยๆที่ดูน่าหลงใหล และเอวเล็กๆของนางที่แค่จับครั้งเดียวก็เหมือนจะหลุดออกจากกันได้ แม้ว่านางจะสวมกระโปรงยาว แต่ก็เหมือนกับว่าเขาสามารถมองเห็นขาเรียวยาว เรียบเนียนของนางได้ ถ้าหากว่าสามารถเอามือไปลูบเอวของนาง แล้วพลันจับไปที่ขาเรียวยาวคู่นั้น มันคงจะเป็นรสชาติความสุขในชีวิตอย่างแท้จริง...... พอได้ยินสิ่งที่คังวี่จิ่นพูดเมื้อกี้“เหล็กยังสามารถฝนให้เป็นเข็มได้“ แสดงให้เห็นว่าสาวน้อยผู้นี้ก็เป็นคนที่รู้ความและน่าสนใจมาก มิน่าคังวี่จิ่นถึงได้ตามนางออกมา！ ดูจากประสบการณ์การมองคนมาหลายปีอย่างเขา คนนี้ยังไงก็ต้องเป็นของที่ล้ำค่าอย่างแน่นอน คังวี่จิ่นหันกลับมาก็เห็นใบหน้าของถันซื่อหัวที่มีสีหน้าแวววาว พร้อมกับจ้องเขากลับเขม่ง แล้วพลันเอาร่างตัวเองบังคังเสว่มี่เอาไว้ สีหน้าเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นโมโหไม่พอใจออกมา เหมือนกับคนที่จะผูกคอตายยังไงยังงั้น “ทำไม คุณชายถัน วันนี้ถึงได้มาโผล่ที่ร้านอาหารจุ้ยเซียนได้？“ คังเสว่มี่ได้ยินเสียงของใครบางคนทักทายคังวี่จิ่น แต่ยังไม่ทันได้หันไปมอง อยู่ดีๆก็ถูกคังวี่จิ่นเข้ามาบังสายตาเอาไว้ แล้วพลันยกแก้มทั้งสองข้างขึ้น แล้วเอามือจิ้มที่หลังของเขา “ทำไมต้องมายืนบังฉันด้วย？“ คังวี่จิ่นหยักไหล่แล้วเอียงหน้าลงมาพูด “ไม่ต้องทำเป็นเล่นแล้ว ถันซื่อหัวคนนี้ เป็นลูกชายของขุนนางใหญ่ และเป็นน้องชายของฮ่องเต้เม่ยจาวอี้ที่ทรงรักและเอ็นดูอย่างมาก และเขาก็ชอบเด็กสาวที่อายุยังไม่ถึง15ปี ยืนนิ่งๆอย่าขยับไปไหนก็พอ ไม่อย่างนั้น ถ้าถูกเขาเอาไปทำของเล่น เจ้าก็ทำได้แค่เป็นหมูโดนแทะเล็มนะ！” หญิงสาวแสนสวยถูกบดบังเอาไว้ ถันซื่อหัวเลยรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย พลันยื่นศีรษะออกมามอง คังวี่จิ่นก็พลันขยับตามทางสายตาของเขา เขาอยู่ตรงนี้ ไม่มีทางที่จะยอมให้คังเสว่มี่ต้องถูกเอาไปเป็นของเล่นอย่างแน่นอน ถันซื่อหัวคนนี้เพียงแค่เห็นหญิงสาวที่อายุยังไม่ถึง15ปี ใจที่เต็มไปด้วยตัณหาก็พลันเต้นขึ้นมาทันที แล้วก็เขาก็เป็นคนกำเริบเสิบสาน ไม่สนว่าจะเป็นลูกของขุนนาง หรือว่าลูกคนในตระกูลสูงส่งที่ไหน เขาก็สามารถที่จะไปเอามาเป็นของเขาได้ ในทั่วอาณาจักรต่างรู้เรื่องราวของเขาดี และในกลุ่มของคนตระกูลร่ำรวย เขาเป็นคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเลวทรามอย่างมาก และใช้ได้แค่คำว่า ป่าเถื่อนมาอธิบายคนอย่างเขาได้ ไม่ว่าหญิงสาวนางใดจะได้รับความชื่นชอบมากแค่ไหน ทุกครั้งที่มีคนยื่นเรื่องร้องทุกข์ไป เขาก็จะจัดการทำเหมือนเป็นแค่ลมพัด แล้วเรื่องราวก็จะถูกเก็บซ่อนเอาไว้ และอีกด้านนึง เขาก็ชอบใช้แผนสกปรกมาข่มเหง รังแกคนอื่น คังวี่จิ่นรู้ว่าขนาดหญิงสาวคนอื่นยังถูกเอาไปเป็นของเล่นได้ แล้วนับประสาอะไรกับน้องสาวตัวเองอย่างคังเสว่มี่ที่เป็นหญิงที่งดงามอย่างนี้ งดงามราวกัหยาดน้ำค้าง จนทำให้คนลุ่มหลงอย่างมาก พอเขาเห็นใบหน้าของถันซื่อหัวที่ดูเจ้าเล่ห์แบบนั้น ก็รู้ทันทีว่าถันซื่อหัวต้องคิดมิดีมิร้ายกับน้องสาวตัวเองอย่างแน่นอน ยังไงก็ไม่สามารถให้เขาเห็นนางได้อย่างแน่นอน！ ถันซื่อหัวพยายามอยากจะสอดส่องไปมองนางหลายครั้ง แต่ก็ถูกคังวี่จิ่นบังเอาไว้ ในใจก็รู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก ขนาดคนอย่างรัชทายาทคังยังพยายามปกป้องขนาดนี้ ไม่ยอมให้เห็นแม้แต่เส้นผม สายตาของถันซื่อหัวก็ยิ่งสอดส่องเข้าไปใกล้ แล้วก็พลันเบี่ยงหน้าหลบ