บทที่ 72 แล้วเจ้าจะทำไม

บ๗ที่ 72 แล้วเจ้าจะทำไม “องค์รัชทายาทคัง มีของดีแบบนี้ก็ต้องเอามาแบ่งปันกันเชยชมบ้างสิ ท่านเก็บไว้กินคนเดียวแบบนี้ มันไม่ถูกนะ！” คังวี่จิ่นเห็นท่าทีของเขาที่ไม่ยอมไปสักที ก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นเรื่อยๆเขามีนามเป็นถึงคนในตระกูลร่ำรวยมากอันดับหนึ่งของเมือง สำหรับน้องสาวของเขานั้น เขาสามารถยอมรับได้ แต่สำหรับคนอื่นนั้นเขาไม่ยอมง่ายๆอย่างแน่นอน แล้วพลันแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา แล้วส่งสายตาอาฆาตออกไปพลางพูดขึ้น “ของของข้า ถ้าอยากแบ่งก็จะแบ่ง ถ้าไม่อยากก็คือไม่！เจ้าจะทำไม！” โอว้ ท่านพี่เริ่มฉุนเฉียวแล้ว！ คังเสว่มี่เก็พอจะเข้าใจเรื่องราวบ้างแล้ว ถันซื่อหัวคนนั้นก็เป็นเหมือนพวกลูกขุนนางทั่วๆไปพวกนั้น ที่ชอบเอาเด็กสาวที่อายุยังไม่ถึง15ไปนอนด้วย ที่เป็นพวกตัณหาพวกนั้น！ คังวี่จิ่นทำไปเพื่อปกป้องนาง นางจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาที่ยืนบังนางไว้ ที่ไม่ได้ดูร่างกายสูงใหญ่อะไรมาก แล้วก็พลันยิ้มมุมปาก ในใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา แต่ว่า ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆนางถึงรู้สึกวิงเวียนศีรษะ หลังจากที่ออกมาจากร้านอาหารจุ้ยเซียนก็เริ่มรู้สึกวิงเวียน ตอนนี้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนนางมาสามารถจะลืมตาได้เลย เริ่มรู้สึกหนักไปหัวแล้วเท้าก็เริ่มเบาโหวง เหมือนโลกกำลังหมุน อาการแบบนี้เหมือนนางจะเคยเป็นมาก่อน “คังวี่จิ่น เหมือนกับว่าข้าจะเมา......”เสียงของนางยังไม่ทันจะพูดจบศีรษะของนางก็พลันฟุบลงไปที่หลังของคังวี่จิ่นทันที พอคังวี่จิ่นรู้สึกหนักที่หลัง ตอนแรกกำลังจะต่อปากกับถันซื่อหัว ก็พลันรับรู้ได้ว่าคนที่อยู่ด้านหลังแปลกไป พลันหันกลับมาหานางทันที แล้วก็กอดร่างของคังเสว่มี่ที่กำลังจะล้มฟุบไป แล้วรีบพูดขึ้นอย่างร้อนรน：“เฮ้ย เจ้าเป็นอะไรไป？” เขากอดคังเสว่มี่เอาไว้อย่างเป็นห่วง และก็พลันได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆออกมาจากตัวของนาง กลิ่นหอมอ่อนที่ๆไม่แรงมาก ผสมรวมกับกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง สีหน้าที่ดูเป็นห่วงก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นโมโหหงุดหงิดแทน เมื่อกี้ตอนที่นางอยู่ในร้านต้องดื่มเหล้า“หิมะพันวัน”ไปแล้วแน่นอน เหล้าชนิดนี้แค่ดื่มเข้าไปสามเก้าก็สามารถทำให้ผู้ชายล้มไปได้เลย แต่นางดื่มไปเกือบห้าแก้ว ยัยโง่เง่า เป็นไงบ้างละทีนี่ เมาหัวทิ่มเลย！ พอได้โอกาสถันซื่อหัวก็รีบยื่นหน้ามาดูทันที พอดีกับที่สามารถมองเห็นหน้าเล็กๆของนางที่ซบอยู่ในอกของคังวี่จิ่น และทำให้เขาได้มองเห็นหน้านางอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง ช่างเป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่งนัก มีคิ้วเรียวยาวสะสวยถึงเพียงนี้ ช่างหายากยิ่งนัก！ เขากลืนน้ำลายลงไปอย่างตะลึง พลันเบิกตากว้าง แล้วหันไปพูดกับคังวี่จิ่น： “องค์รัชทายาทคัง ของดีขนาดนี้ ไม่คิดว่าท่านจะเก็บซ่อนไว้คนเดียวแบบนี้ได้ไง เรามาตกลงกันดีกว่าหรือว่าจะเอายังไง ถ้าหากว่าข้ามี ข้ายอมแลกทั้งหมดเลย！” คังวี่จิ่นพอเห็นใบหน้าราคะของถันซื่อหัวแบบนั้น เขาเองก็ยิ่งรังเกียจจนใจจะขาด มือข้างนึงของคังวี่จิ่นก็โอบเอวคังเสว่มี่เอาไว้ เพื่อไม่ให้นางล้มลงไป อีกมือนึงก็ใช้ผลักถันซื่อหัวออกไป แล้วพลันหันไปชักสีหน้า แสดงความฉุนเฉียวออกมาทั้งตัว โดยที่ไม่ได้เก็บซ่อนอารมณ์ความโกรธที่มีต่อถันซื่อหัวเอาไว้เลย “ถันซื่อหัว เจ้าเก็บความน่ารังเกียจของเจ้าเอาไว้บ้างนะ เบิกตากว้างจนลูกตาจะทะลักออกมาแล้ว นางเป็นน้องสาวแท้ๆของข้า ถ้าเจ้าคิดจะทำอะไรไม่ดีก็ลองดูสิ！” ตลอดทั้งวันนี้เขาพยายามไม่พูดถึงฐานะของนาง เพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้ แล้วจะไม่ดีต่อตัวของนาง แต่ไม่รู้ทำไม ปกติถนนดอกไม้ไฟเส้นนี้จะมีผู้คนออกมาเดินพลุกพล่านแต่วันนี้ผู้คนกลับดูบางตายิ่งนัก แต่กลับได้ยินเสียงของใครบางคนที่กำลังเคลี่ยนไหวอยู่ในฝูงชนที่ไม่ไกลมานัก เหมือนกับว่ากำลังมุงดูอะไรอยู่ ไม่สนว่าเขาจะเป็นใคร ไม่มีคนเยอะแบบนี้ก็ดีแล้ว เขาจะได้ทำอะไรโดยที่ไม่ต้องเกรงใจถันซื่อหัว！ แต่ก็มีคนบางกลุ่ม ที่มีทัศนคติในทางไม่ดี คิดเกินจริง ได้ยินสิ่งที่คนอื่นพูดมาอีกแบบนึง แต่ดันไปเข้าใจอีกแบบนึง