บทที่ 73รักบ้าบอกอะไร

บ๗ที่ 73รักบ้าบอกอะไร แต่ก็มีคนบางกลุ่ม ที่มีทัศนคติในทางไม่ดี คิดเกินจริง ได้ยินสิ่งที่คนอื่นพูดมาอีกแบบนึง แต่ดันไปเข้าใจอีกแบบนึง และถันซื่อหัวก็คือคนที่ดูประหลาดแบบนั้น ในสายตาของเขามีเพียงตัณหา โดยไม่ได้สนใจสีหน้าของคังวี่จิ่นเลยซักนิด แล้วก็พลันพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ “องค์รัชทายาทคังช่างน่าสนใจจริงๆ รักน้องสาวตัวเอง ช่างดูมีรสนิยมจริง ” เขามองถันซื่อหัวอย่างโมโหพลันกำหมัดแน่น แล้วก็ยิ่งทำให้เริ่มอดทนไว้ไม่ไหว ขาหมูที่คังวี่จิ่นพึ่งกินเข้าไปเมื่อกี้แทบจะทะลักออกมา คิ้วทั้งสองข้างก็ขมวดเข้ามาจนติดกัน แล้วก็ชกเข้าไปที่เบ้าตาของถันซื่อหัวทันที พลันพูดเสียงแข็ง： “รักบ้าบอกอะไร！” ถันซื่อหัวไม่สามารถป้องกันตัวเองจากคังวี่จิ่นที่หุนหันทำร้ายเขา จึงถูกชกเข้าไปที่เบ้าตาขวาอย่างจัง จนเขาล้มลงไปหมอบที่พื้น “คังวี่จิ่น เจ้ากล้าทำร้ายข้าเพียงเพราะผู้หญฺงคนเดียว ข้าไม่มีวันยอมง่ายๆอย่างแน่นอน！” ถันซื่อหัวก็ไม่ใช้คนที่จะยอมคน ทุกคนต่างรู้กันว่าเขาทำอะไรไม่เคยมีเหตุผล คนในเมืองต่างรู้กันดี จนไม่สามารถมีใครกล้าพูดอะไร แต่สำหรับคังวี่จิ่นก็ไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆก็จะลงไม้ลงมือทำร้ายคนอื่น！ ถึงตอนนี้ถันซื่อหัวเองก็ยังไม่ได้คิดว่าตัวเองทำผิดที่ไปล่วงเกินน้องสาวของเขา พลันลุกขึ้น แล้วเอามือกุมที่ตาของตัวเอง แล้วหันไปจ้องคังวี่จิ่นทันที “เจ้ากล้าทำร้ายข้า เดิมทีเจ้าก็เป็นแค่อันธพาลคนนึงเท่านั้น ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นอะไร！วันนี้ยังไงข้าก็ต้องได้นางมาครอง！” ที่จริงข้าอดทนได้ แต่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว ข้าก็บอกเจ้าไปแล้วว่านางเป็นน้องสาวแท้ๆของข้า เจ้ายังกล้าที่จะคิดไม่ดีกับนางอีก ยังไงข้าก็ต้องได้สั่งสอนเจ้าโดยไม่มีทางออมมืออย่างแน่นอน！ คังวี่จิ่นพุ่งเข้าไปอัดถันซื่อหัวอีกครั้ง จนเขาลงไปนอนกองที่พื้น ถึงข้าจะไม่สามารถเอาชนะน้องสาวข้าได้ แต่สำหรับคนอย่างเจ้าไม่มีทางที่ข้าจะไม่ชนะ！ ถันซื่อหัวที่ถูกเตะไปอีกสองครั้ง ก็เริ่มโมโห แล้วพลันเอาตัวเองไปพิงที่ก้อนหิน แล้วใช้นิ้วเป่าเรียกคนมาช่วย！ คังวี่จิ่นก๋ชะงักไปนิดนึง เจ้าอ้วนนี่ พยายามร้องตะโกนเรียกคนมาช่วยงั้นหรือ！ เขาไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด ของแบบนี้ คุณชายทั่วทั้งเมืองมีหรือจะไม่มี แต่ว่าคังเสว่มี่ยังนอนซบที่อกของเขาอยู่แบบนี้ ถ้าสักพักเกิดการปะทะกันขึ้นมา แล้วนางได้รับบาดเจ็บขึ้นมาละก็ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาแน่นอน เขาก้มลงมองหน้าคังเสว่มี่ที่หลับไปอย่างไม่รู้สึกตัวเพราะเมาเหล้า จนอยากที่จะสั่งสอนนางสักสองสามที พอมองเห็นใครคนนคงที่อยู่ด้านหน้า แล้วพลันเงยหน้าขึ้นมอง แววตาสองข้างก็พลันลุกวาวขึ้นมา เห็นเพียงแค่เขาใส่ชุดสีม่วงแขนเสื้อพลิ้วไหว ดุมีสง่าราศี เหมือนกับว่าเป็นคนที่ลอยลงมาจากกลุ่มเมฆสีม่วงอ่อน ลายดอกโบตั๋นก็พลันขยับตามเขาเบาๆ เหมือนกับว่าเขาค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆ ออกมาจากกลุ่มดอกไม้นั้น ไม่สามารถที่จะบรรยายความสง่างามของเขาออกมาได้ ช่างดูดีมีความเป็นคนตระกุลสูงส่งยิ่งนัก ถ้าไม่ใช่จี้อี้แล้วจะเป็นใครไปได้ละ？ คังวี่จิ่นคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับจี้ซื่อจื่อในที่แบบนี้ ถ้าหากว่าฝากน้องสาวเอาไว้กับเขา ให้เขาช่วยพาไปส่งที่ตำหนัก ก็น่าจะได้นะ จี้ซื่อจื่อไม่ได้เป็นคนแบบถันซื่อหัวที่ทีแต่กาม ในสมองมีแต่เรื่องต่ำช้า จนไม่สามารถที่จะเยียวยาได้แล้ว แต่ว่าจี้ซื่อจื่อเป็นคนที่ไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับใคร ถ้าให้เขาช่วยดูแลนาง เขาจะไม่ฆ่านางเสียก่อนหรือ？ ช่วงที่เขากำลังคิดไตร่ตรองอยู่นั้น เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มนึงก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เป็นเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่า เป็นคนของถันซื่อหัวที่เขาเรียกมาช่วย และคนของเขาเองก็มาถึงแล้วเหมือนกัน ที่จริงเขาเองก็สามารถที่จะพาคังเสว่มี่หนีออกไปเองได้ แต่คนอย่างถันซื่อหัวจะต้องไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆอย่างแน่นอน ถ้ารอให้ถึงช่วงชุลมุล กับการปะทะกันของสองฝ่าย แล้วดูแลนางไม่ได้ คงต้องลำบากอย่างแน่นอน คังวี่จิ่นก้มลงมองคนที่นอนซบในอกตัวเอง แววตาก็แสดงความหนักใจออกมาทันที