บทที่ 74 ความหึงหวงที่รุนแรงมาก

บ๗ที่ 74 ความหึงหวงที่รุนแรงมาก คังวี่จิ่นก้มลงมองคนที่นอนซบในอกตัวเอง แววตาก็แสดงความหนักใจออกมาทันที ถ้าหากว่าเขาฝากนางไว้กับคนอื่น ถันซื่อหัวต้องไม่ยอมรามือแน่นอน ยังไงเขาก็ต้องไปแย่งนางมาให้ได้ แต่ถ้าเป็นจี้ซื่อจื่อละก็ ถึงถันซื่อหัวจะกล้ามากขนาดไหน ยังไงก็ไม่มีทางกล้าเข้าไปใกล้อย่างแน่นอน กัดปากครุ่นคิดไปมา เขาก็เงยหน้าขาวใสที่ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลยสักนิด หันไปทางนั้นพลันตะโกนร้องขึ้นมาทันที： “จี้ซื่อจื่อ น้องสาวของข้าดื่มเหล้าแล้วเมา วันนี้ข้ามีเรื่องต้องสะสาง เจ้าช่วยข้าพานางไปส่งที่ตำหนักทีนะ ข้าวี่จิ่นจะซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก ” ***** ฉวี่ซางที่เดินตามจี้อี้อยู่ด้านหลัง ก็หันมามองด้วยความเสียดาย “ซื่อจื่อ กว่าท่านจะมาที่ชิงโหลว（ชิงโหลวคือ หอนางโลนหรือซ่อง）ได้ไม่ง่ายเลยนะขอรับ แต่กลับต้องมาเจอองค์ชายหกก่อกวนอยู่ไม่หยุด อยากให้ท่านเข้าไปเล่นในเกมส์ของเขาด้วย มันเกินไปแล้ว ไปเล่นที่ชิงโหลวมันค่อนข้างเสียเวลานะขอัรบ” จี้อี้ยิ้มอ่อน“ทำไม ไม่มีสาวงามรายล้อม เจ้ารู้สึกเสียดายใช่มั้ย？” พอได้ยินแบบนั้นหน้าของฉวี่ซางก็แดงขึ้นมาทันที ราวกับว่าคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ซื่อจื่อ ท่านอย่าล้อข้าเล่นสิขอรับ ผู้ชายที่อายุครานี้ ก็ต้องคิดถึงเรื่องผู้หญิงเป็นธรรมดา แต่ว่า.... ” เขาชะงักไปพักนึง แล้วหันไปมองกลุ่มคนที่กำลังมึงดูอะไรบางอย่างอยู่“ถ้าหากว่าผู้หญิงล้วนแต่เป็นเหมือนกันหมด ที่พอเห็นท่านก็วิ่งเข้ามารายล้อม ถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่างเถอะขอรับ” เมื่อกี้ซื่อจื่อเตรียมตัวจะออกไปร้านอาหารจุ้ยเซียน ใครจะรู้ว่าพึ่งเดินเข้าไปถึง ก็เจอเข้ากับองค์ชายหกที่พยายามคะยั้นคะยอให้ท่านเล่นกับเข้าให้ได้ แค่ซื่อจื่อกลับไม่สนใจอะไรเขา จนองค์ชายหกยื่นข้อแลกเปลี่ยนที่ดูน่าสนใจให้กับเขา เขาถึงได้ยอมรับปากเล่นด้วย ช่วงที่สองคนเดินหมากรุกอยู่นั้น ซื่อจื่อก็ชนะได้อย่างไม่มีผิดคาด แล้วพูดถึงเดินออกมาข้างนอกเพื่อสูดอากาศ ภายในชิงโหลวแห่งนี้ก็อบอวลไปด้วยกลิ่นของหญิงสาวที่หอมยิ่งนัก ถ้าตามนิสัยของซื่อจื่อแล้ว อยู่ที่นี่นานขนาดนี้ได้ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว แต่พอเดินออกมาได้ไม่นาน คนบนถนนที่พอเห็นซื่อจื่อเข้า ก็พากันตกตะลึง พวกหญิงสาวที่อยู่ชิงโหลวก็ต่างพากันตามเขามา งานการก็ไม่พากันทำ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพื่อที่จะวิ่งตามมาดูซื่อจื่อ แต่ดีที่คนพวกนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่ไม่รู้อะไร แต่ก็ยังจำได้ว่าไม่สามารถเข้าใกล้ซื่อจื่อได้ในระยะสามเมตร ไม่อย่างนั้นละก็ ตอนนี้ก็กลัวแค่ว่าคนที่ถูกพวกนางล้อมเอาไว้อยู่ ไม่ใช่ซื่อจื่อตัวจริง คนที่ชอบอิสระอย่างซื่อจื่อ ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถลอกเลียนแบบเขาได้ จี้อี้อมยิ้ม“ฉวี่ซาง ข้ารู้สึกว่า ข้าสัมผัสความอิจฉาจากคำพูดของเจ้าได้.....” “ข้าที่คอยอยู่ข้างๆท่านแบนนี้ ผู้หญิงที่ไหนจะมองกันละขอรับ”ฉวี่ซางพูดออกมาอย่างประชด แต่ในแววตาก็ยังคงมีความเกรงใจอยู่ จนลืมความงดงามของผู้ชายที่อยู่ด้านหน้า ถ้าหากว่าจี้อี้เป็นพระจันทร์ เขาก็เหมือนเป็นแค่หิ่งห้อยตัวน้อยๆ ที่สว่างระยิบระยับ แสงพระจันทร์ราวกับหยกที่เปล่งประกาย จนทำให้คนเคลิ้มหลง ซึมซาบเข้าไปในจิตใจ จนขนาดหิ่งห้อยยังอยากที่จะเข้าไปอยู่ใกล้ จี้อี้หันมามองฉวี่ซาง แววตาก็พลันแฝงความตลก แล้วพลันพูดขึ้นมาด้วยเสียงนุ่มนวล“ตอนนี้ฉวี่ซางเริ่มพูดขึ้นมากกว่าเดิมแล้วนะ เพียงแค่ใช้คำพูดพวกนี้ หลังจากนี้คงจะเอาไปใช้หลอกหญิงสาวได้ไม่น้อยเลย ไม่จำเป็นต้องกังวลแล้ว” ฉวี่ซางหน้าบานขึ้นมาทันที ที่เห็นซื่อจื่อชมเขาแบบนี้ ไม่ได้ยินบ่อยๆเลยนะ แต่ว่าหลังจากที่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็พลันนึกขึ้นมาได้แล้วขมวดคิ้วตามทันที ไม่ใช่สิ ซื่อจื่อหมายถึงว่าเขาก็หลอกได้แค่หญิงสาวที่ไม่รู้ความ แต่พวกที่พอจะมีความรู้อยู่บ้าง เขาก็ยังไม่สามารถที่จะหลอกล่อพวกนางได้ ซื่อจื่อช่างเป็นคนที่พูดจาทำร้ายคนอื่นจริงๆเลย ทันใดนั้น สายตาของจี้อี้ก็พลันหันไปเห็นเหตุการณ์ที่หน้าประตูร้านอาหารจุ้ยเซียน อย่างชัดเจน