บทที่ 75 นอนหลับอย่างน่าเอ็นดู

บ๗ที่ 75 นอนหลับอย่างน่าเอ็นดู ทันใดนั้น สายตาของจี้อี้ก็พลันหันไปเห็นหตุการณ์ที่หน้าประตูร้านอาหารจุ้ยเซียน ฉวี่ซางก็หยุดเดินไปตามๆกัน แล้วหันไปมองตามสายตาของจี้อี้ ก็เห็นเหตุการณ์ที่กำลังชุลมุนกันอยู่ที่หน้าร้าน กำลังภานในของเขายังไม่พอ ไม่สามารถได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นได้ แต่ว่าซื่อจื่อสามารถได้ยินทุกอย่าง ดูแล้วน่าจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นซื่อจื่อคงไม่หยุดฟังเยื่ยงนี้ แต่พอเห็นเขาหยุดไปพักนึง แววตาก็ดูมีเลสนัยขึ้นมา เปล่งประกายความเจ้าเล่ห์เหมือนกับโดนคลื่นซัด พลันค่อยๆยิ้มที่มุมปาก ฉวี่ซางจึงแสดงสีหน้าสงสัยออกมาทันที โดยที่ไม่รู้ว่าซื่อจื่อมองเห็นอะไร ถึงได้ยิ้มออกมาแบบนี้ได้ ข้างหน้ากำลังเกิดเรื่องน่าสนุกอะไรขึ้นกันแน่นะ？ “รีบออกคำสั่ง ให้รถม้ามาที่นี่”จี้อี้กำชับ ฉวี่ซางรับสั่งในทันที แล้วพลันยกมือขึ้นเรียกรถม้าที่อยู่ในถนนเส้นหนึ่งในซอย ทันใดนั้นก็มีแสงวาบออกมาพร้อมกับรถม้าที่วิ่งออกมาจากในซอยนั้นทันที ฉวี่ซางที่พึ่งจะหันไปมองก็เห็นใครคนนึงอุ้มใครบางคนจากที่ไกลๆเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว พลันพูดเสียงดังลั่น— “จี้ซื่อจื่อ น้องสาวของข้าเมาแล้วหลับไป วันนี้ข้ามีเรื่องที่ต้องสะสาง ท่านช่วยข้าพานางกลับตำหนักที วี่จิ่นจะซาบซึ้งใจน้ำใจท่านเป็นอย่างมาก” ภายในเมืองนี้ไม่ว่าจะเป็นท่านชายท่านหญิงคนไหน ฉวี่ซางล้วนแล้วแต่รู้จักทั้งนั้น ที่เขาสามารถอยู่กลับจี้อี้ได้ แน่นอนว่าความสามารถของเขาต้องไม่ธรรมดา ตอนนี้ที่มองเห็นคุณชายที่วิ่งเข้ามาจากที่ไกลๆ มีริมฝีปากสีแดงระเรื่อที่ดูเอิ่มอิ่ม เขาก็สามารถรู้ได้เลยว่าต้องเป็นคังซื่อจื่อจากตำหนักคัง เขาวิ่งเข้ามาด้านหน้าแล้วก็หยุดห่างออกไประยะสามสิบนิ้ว แล้วใช้จังหวะที่โดนขวางเอาไว้ ที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน หันมาทางนี้พลางคำนับ แล้วพูดขึ้น： “คังซื่อจื่อ เจ้ามีเรื่องอะไรหรือ？” คังวี่จิ่นที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนเกือบจะชนเข้ากับรถ แต่เพื่อปกป้องคังเสว่มี่ เขาจึงหันหลังแล้วไปชนหน้าอกฉวี่ซางแทน พลันหายใจอย่างหอบ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปตอบ： “จี้ซื่อจื่อ ข้ายังมีเรื่องบางอย่างที่ต้องสะสาง น้องสาวของข้าหลับไปพักนึงแล้ว หวังว่าท่านจะช่วยพานางไปส่งที่ตำหนักคังที่ วี่จิ่นจะจำบุญคุณครั้งนี้ไม่ลืม！” เขาหายใจอย่างหอบ คำพูดก็ดูขาดๆหายๆ แต่ก็ชัดเจนทุกคำ และเข้าใจในสิ่งที่เข้าต้องการจะสื่อสารได้ จี้อี้หันไปมองคังเสว่มี่ที่หลับอยู่ในอ้อมอกของคังวี่จิ่น ศีรษะเล็กๆที่ซบที่อกของเขา แต่ก็สามารถมองเห็นใบหน้าน้อยๆของ นางได้ ที่เปรียบเหมือนกับหยกสีขาวที่มีรอยเปื้อน เป็นเส้นใสๆสีแดง ริมฝีปากก็แนบสนิท เหมือนกับกระต่ายน้อยยังไงยังงั้น อืม ตอนนอนก็ดูนอนหลับอย่างน่าเอ็นดูทีเดียว ฉวี่ซางเห็นจี้อี้ยังไม่พูดอะไร จึงพูดขึ้น： “คังซื่อจื่อ ท่านก็รู้ว่าคุณชายของข้าไม่สนใจยุ่งเรื่องคนอื่น ถ้าหากว่าคุณหนูคังสลบไปแล้ว ท่านก็สามารถบอกให้คนอื่นไปส่งนางก็ได้นิ ถ้าหากว่าเรื่องราวมันดูวุ่นวายมาก จนไม่สามารถเรียกรถมาได้ ข้าก็สามารถทำแทนท่านได้” ประโยคสุดท้ายแน่นอนว่าเป็นประโยคที่พูดขึ้นเพราะเกรงใจ เพราะไม่ว่าจะเป็นฉวี่ซางหรือว่าจี้อี้ต่างก็เห็นทหารวิ่งตามเข้ามา สถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่แค่เรื่องธรรมดา แต่เป็นเรื่องของการมีปัญหากันของคนตระกูลสูงเลย ทำไมคังวี่จิ่นจะไม่รู้จักกฏเกณฑ์ของจี้อี้ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะบนถนนนี้ไม่มีคนอื่นแล้วและเขาเองก็รู้ดีเรื่องกฏเกณฑ์ของจี้อี้ เขาก็คงไม่มาขอร้องแบบนี้หรอก คังวี่จิ่นได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง ใบหน้าก็เริ่มแสดงความวิตกกังวล พลันก้มลงมองน้องสาวตัวเองที่หลับอย่างไม่ได้สติ ถ้าหากต้องพูดอีก คงไม่ทันกาลแน่ ถันซื่อหัวก็ตามมาจากด้านหลัง แล้วพลันตะโกนออกมาด้วยนำเสียงนังเลง： “คังวี่จิ่น ข้าขอเตือนเจ้า ถ้าวันนี้เจ้าไม่ยอมมอบนางมาให้ข้า ถ้าแย่งนางมาไม่ได้ข้าก็ไม่ใช่คนตระกูลถันแล้ว！” จี้อี้หยักคิ้วทันที แล้วหันไปมองคังเสว่มี่ด้วยความสงสัยเล็กน้อย อัพเดทครั้งหน้า วันที่9 ก.พ. 2020