บทที่ 76 อุ้มขึ้นรถม้า

บ๗ที่ 76 อุ้มขึ้นรถม้า จี้อี้หยักคิ้วทันที แล้วหันไปมองคังเสว่มี่ด้วยความสงสัยเล็กน้อย เสียงที่ดังขึ้นทำให้คังวี่จิ่นหันไปมองแวบนึง คนของตัวเองยังไม่ทันมาถึง แต่คนของถันซื่อหัวตอนนี้ได้ล้อมเขาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เขาไม่หันไปสนใจคนพวกนั้น ปกติเขาก็เคารพนับถือจี้ซื่อจื่ออย่างมาก พอวันนี้ได้พบกัน กลับอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ในแววตาก็แสดงความซาบซึ้งและอ้อนวอน พลันพูดขอร้องขึ้นมาอีกครั้ง： “จี้ซื่อจื่อ ท่านรีบช่วยข้านำตัวนางไปเถอะนะ ท่านก็เห็นความน่ารังเกียจของถันซื่อหัวว่าเป็นยังไง ถึงจะบอกว่าข้าไม่กลัวเรื่องต่อยตี แต่จริงๆแล้วข้ากลัวว่าต้องยอมปล่อยให้นางตกเป็นของคนบ้ากามอย่างนั้น！” ถันซื่อหัวพาคนมาล้อมเขาเอาไว้ สายตาก็หันมาจับจ้องคนที่อยู่ในอ้อมกอดของคังวี่จิ่นอย่างต้องการอย่างมากโดยไม่สนเรื่องอื่นเลย พลันหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย “ข้าจะบอกเจ้าให้ คังวี่จิ่น วันนี้เจ้าขอร้องใครก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ถึงจะเป็นเง็กเซียนฮ่องเต้อยู่ที่นี่ ก็ไม่สามารถขวางข้าได้！” “ไสหัวไป ถันซื่อหัว ข้าขอบอกเจ้า ต่อให้เจ้าตายเจ้าก็อย่าหวังจะได้นาง คนอย่างเจ้าพูดตรงๆก็คือเป็นแค่คางคกที่อยากจะกินเนื้อหงส์ เพ้อเจ้อ！”คังวี่จิ่นหันไปด่าทอกลับ “โอ้ว งั้นข้าก็ยิ่งอยากได้นางแล้วละ！”ถันซื่อหัวที่ถูกพูดจาดูถูก เขาก็โกรธมากจนสายตาจะกลายเป็นดาบที่แหลมคมที่อยากจะทิ่มแทงคังวี่จิ่นจนตายในทันที ถึงเขาจะมีหน้าตาที่ไม่ได้หล่อเหลา แต่ก็ไม่ยอมให้ใครมาว่าตัวเองเป็นคางคกแบบนี้ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่มีรถม้าที่ทำมาจากไม้จันทน์ทั้งคัน ดูแล้วเหมือนจะไม่ได้ดูเลิศหรูเหมือนทำมาจากเงินทอง แต่มันมีค่ามากกว่าเงินทองพันเท่า รถม้าที่ดูธรรมดาแต่มีค่ามากที่ไม่เคยปรากฏให้ใครเคยเห็นมาก่อน ก็มาจอดอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามทันที แต่ลักษณะของจี้อี้เหมือนกับหิมะแผ่นบางๆที่พลิ้วไหวไปมา ในช่วงเวลาคับขันแบบนี้ เขาก็ไปยืนอยู่บนรถม้าแล้วเรียบร้อย เขาเป็นคนที่ไม่สนใจใครอยากทำอะไรก็ทำ แล้วก็ยืนเอามือขัดหลังที่แขนเสื้อปลิวไปมาเหมือนกับขนนกสีม่วง พลันยิ้มออกมาด้วยแววตาสุขุมนุ่มลึก พลางหันลงไปจ้องมองถันซื่อหัวและพวกกลุ่มคนที่เขาพามา ช่างเป็นท่าทางที่ดูสง่ายิ่งนัก ราวกับเทพที่หันมามองผู้คน ด้วยสายตาที่ดูเวทนาและเยือกเย็น “ถันซื่อหัว ไม่เจอกันนานเลย” เสียงของเขาที่พูดออกมานิ่งมาก โดยที่ไม่มีความโกรธโมโหใดๆเลย ถันซื่อหัวที่กำลังรอพักพวกอยู่ พอเขามองเห็นชายชุดม่วงอ่อนที่ยืนอยู่บนรถม้า อารมณ์โกรธโมโหที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ ก็พลันสลายไปเหมือนกับลูกโปร่งที่โดนบีบแตก และก็หายไปจนหมดภายในพริบตา ทันใดนั้น ทุกคนก็หยุดการเคลื่อนไหวทันที แล้วพลันถอยห่างออกมา ที่เหมือนกับระลอกน้ำค่อยๆไหลไป จนทุกคนรู้ว่าระยะนี้เป็นระยะที่สามารถอยู่ใกล้กับชื่อจื่อคนนี้แล้ว หัวใจของถันซื่อหัวก็พลันเต้นขึ้นมาทันที จนกล้ามเนื้อค่อยๆกระตุกขึ้นมาทีละนิด รอยยิ้มที่ดูหยาบคายของเขาเมื่อกี้ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่อ่อนน้อมถ่อมตนขึ้นมาทันที แล้วยิ่งดูน่ารังเกียจเข้าไปอีก： “จี้ซื่อจื่อ ไม่รู้เลยว่าท่านก็อยู่ที่นี่ด้วย เมื่อกี้ถ้าหากว่าข่าล่วงเกินอะไรท่านไปบ้าง ก็ต้องขอโทษท่านด้วย” พี่สาวของเขาถึงแม้ว่าจะได้รับการโปรดปรานจากฮ่องเต้มากแค่ไหน แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจจะเทียบเท่ากับจี้ซื่อจื่อได้ ล่วงเกินคนอื่นยังสามารถให้พี่สาวช่วยพูดเกลี้ยกล่อมให้ได้ แต่ถ้าเป็นจี้ซื่อจื่อ มีทางเดียวคือกลับไปชำระร่างกายแล้วก็ไปนอนในโลงศพเท่านั้น จี้อี้ยิ้มอ่อน“เมื่อกี้ พวกเจ้าก็เล่นสนุกไปของพวกเจ้า” ถันซื่อหัวที่กำลังรอคนอยู่ พอเห็นจี้ซื่อจื่ออยู่ที่นี่ ก็รู้แล้วว่าวันนี้ยังไงก็ไม่สามารถเอาตัวนางมาได้แล้ว แต่พอเห็นได้ยินจี้ซื่อจื่อพูดแบบนี้แล้ว แสดงว่าต้องไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่นอย่างแน่นอน ที่แท้เขาก็เป็นอย่างที่คนเขาพูดกัน แล้วก็พลันใจชื้นขึ้นมา แล้วยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อบนหน้าผาก จี้ซื่อจื่อยังอยู่ที่นี่ พวกเขาแน่นอนว่าต้องไม่กล้าลงมือ แต่ถ้ารอให้จี้ซื่อจื่อไปแล้วคังซื่อจื่อกับน้องสาวของมัน ยังไงก็ต้องเสร็จข้าอย่างแน่นอน.... คำพูดที่ยังพูดไม่จบก็พลันติดอยู่ที่ลำคอทันที จี้ซื่อจื่อนิ่งไปครู่นึง แววตาก็มองดูอย่างรู้ทันเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่าง แล้วก็มองหน้าถันซื่อหัวแวบนึง พลันพูดขึ้น：“ฉวี่ซาง ช่วยคังซื่อจื่ออุ้มนางขึ้นรถม้า”