บทที่ 77 ต้องการแย่งกันกับเขาอย่างนั้นหรือ

บ๗ที่ 77 ต้องการแย่งกันกับเขาอย่างนั้นหรือ จี้ซื่อจื่อนิ่งไปครู่นึง แววตาก็มองดูอย่างรู้ทันเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่าง แล้วก็มองหน้าถันซื่อหัวแวบนึง พลันพูดขึ้น：“ฉวี่ซาง ช่วยคังซื่อจื่ออุ้มนางขึ้นรถม้า” เสียงที่เขาพูดออกมาไม่ได้ดังหรือเบามาก เหมือนกับเสียงของลมที่พัดผ่านไป แต่กลุ่มคนที่ล้อมรอบอยู่นั้นต่างพากันชะงักไปตามๆกัน รวมถึงฉวี่ซางเองก็ยังนิ่งไปด้วย พลางหันไปมองจี้อี้แล้วพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ： “ซื่อจื่อ ขึ้นรถม้าที่ท่านกำลังนั่งอยู่หรือ？” จี้อี้หันกลับมาพลันยิ้มอ่อน：“แล้วเจ้าว่าแถวนี้มีรถม้าอีกมั้ย？” ฉวี่ซางชะงักไป แล้วพยักหน้ารับทันที：“ขอรับ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”แล้วเขาก็เดินไปข้างหน้าคังวี่จิ่นแล้วพลันพูดขึ้น： “คังซื่อจื่อ ข้าน้อยทำแทนเองขอรับ” จี้อี้พยักหน้าเบาๆ พร้อมกับลมที่พัดโชยมาจนทำให้ถันซื่อหัวต้องเบิกตากว้างมองฉวี่ซางที่กำลังอุ้มสาวงามที่เขาพึ่งจะตกหลุมรักไป ใครจะไปทนได้ เขาหันไปมองฉวี่ซางแล้วหันกลับไปมองจี้อี้ แล้วก็ลังเลอยู่ครู่ สุดท้ายจึงพูดขึ้นมาอย่างอ้ำอ้ำอึ้งอึ้ง “จี้ จี้ซื่อจื่อ นาง ข้าเป็นคนเห็นนางก่อนนะ” บรรยากาศรอบข้างก็พลันเงียบสงัดทันที เสียงลมก็พัดโชยเข้ามาในถนนดอกไม้ไฟที่ตกแต่งอย่างงดงาม ในช่วงที่ไม่มีอะไรก็พลันทำให้บรรยากาศเย็นขึ้นมาทันที จี้ซื่อจื่อก็ใช้นิ้วมือที่ขาวใสเปิดม่านออกมาในทันที แล้วหันมาพูดขึ้น พลางยิ้มเบาๆ “คุณชายถัน ต้องการจะแย่งกับข้าใช่มั้ย？” คำพูดที่เขาพูดนั้นเป็นคำพูดที่นิ่งๆ เป็นน้ำเสียงธรรมชาติที่นุ่มนวลมาก รวมถึงรอยยิ้มที่ยิ้มออกมาก็ไม่ได้แสดงความเย็นชาอะไรเลยซักนิด แต่ว่ากลับทำให้คุณชายถันถึงกับต้องถอยออกไปสองก้าว จนทำให้คุณชายถันจู่ๆก็รู้สึกชาไปทั้งมือและเท้า และเย็นไปจนถึงชีพจร ในใจก็พลันคิดขึ้นได้ จนอยากจะกัดลิ้นตัวเองเลยทีเดียวว่าเมื่อกี้ทำไมถึงได้ถามอะไรโง่ๆออกไปแบบนั้น จนพวกกลุ่มคนด้านหลังต่างก็พากันหน้าซีดตามๆกัน เพราะความกลัว จี้อี้ในประเทศฉีเถียน มีคนมากกว่าหมื่นคนที่รู้จักเขาเป็นอย่างดี แม้ว่าเมื่อก่อนจะไม่เคยมีใครเคยเห็นเขาโมโหมาก่อน หรือไม่เคยเห็นเขาโกรธมาก่อน แต่ว่าทุกคนต่างรู้ดี ว่าเขาไม่ใช่แค่คนที่มีฐานะธรรมดา การพูดการยิ้มของเขานั้นยังทำให้คนต่างพากันเคารพและยกย่องเขาเป็นอย่างมาก จนไม่สามารถล่วงเกินและไม่มีใครกล้าล่วงเกินเขา ถันซื่อหัวพยายามสงบสติอารมณ์ กล้ามเนื้อบนใบหน้ากลับสั่นเองอย่างไม่สามารถควบคุมได้ แล้วพลันก้มหน้าลงแล้วพูดเสี่ยงสั่นเคลือ“ไม่เลย ไม่ เมื่อครู่เป็นคำพูดที่ข้าพูดแบบไม่ได้คิด ขอให้จี้ซื่อจื่อยกโทษให้ด้วย” “งั้นก็ดี”จี้อี้ก็พลันยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง แล้วก็หันกลับไปข้างในรถม้าตามเดิม แล้วม่านสีม่วงอ่อนก็พลันปิดลงอย่างเบาๆ เหมือนกับเจ้านายที่ดูสูงส่ง และโดนลมพัดไปมาอย่างสั่นไหว เป็นเส้นโค้งอย่างสง่างาม คังวี่จิ่นคาดไม่ถึงว่าจี้ซื่อจื่อจะยอมตกลงช่วยพาน้องสาวเขาไปส่งที่ตำหนักอ๋องคังจริงๆ แล้วยังให้เขาและนางเข้ามาอยู่ในรถม้าอย่างง่ายดาย จนเขาเองก็รู้สึกตกใจไม่น้อย แต่ว่าเหตุการณ์ในวันนี้ก็เป็นเหตุการณ์ที่น่าตกใจ ถันซื่อหัวที่รอคนอยู่แต่ไม่ได้ลงมือ เป็นเพราะว่ามีจี้ซื่อจื่ออยู่ด้วย แต่ว่าหลังจากนี้เขาไม่มีทางวางมืออย่างแน่นอน สายตาของคังวี่จิ่นไปสะดุดอยู่ที่ชุดผ้าไหมสีม่วงอ่อนที่ดูสง่างามของจี้อี้ แล้วพลันนึกไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ราวกับทวยเทพมาช่วย จนทำให้เหตุการณ์เปลี่ยนไปเป็นฟ้าหลังฝน แล้วก็พลันโล่งใจขึ้นมา ก็เพราะเงื่อนไขแบบนี้ของคังซื่อจื่อ แค่ว่าเขาต้องการจะได้อะไร ไม่มีหญิงคนไหนที่ให้เขาไม่ได้ น้องสาวเขาถึงแม้ว่าจะเกิดมาในตระกูลที่ดี แต่ว่านางพึ่งจะอายุสิบสี่ ยังไม่ทันโตเป็นผู้ใหญ่ ตอนนี้นางก็มีแค่ความน่ารักแบบเด็กๆ ในเมืองนี้กคนที่สวยกว่านางก็ไม่ใช่ว่าไม่มี พอคิดแบบนี้ คนที่เป็นพี่ชายอย่างเขาก้รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที หรือบางทีคังเสว่มี่อาจจะไปทำให้จี้ซื่อจื่อสะดุดตาขึ้นมา เขาพยายามส่งนางไปให้กับฉวี่ซางอย่างระมัดระวัง พลางพูดขึ้น： “ขอบใจท่านมากจี้ซื่อจื่อ ลำบากฉวี่ซางพานางกลับไปส่งที่ตำหนักอ๋องคังทีนะ วี่จิ่นซาบซึ้งใจจริงๆ”