บทที่ 78 พลังสงครามต่ำมาก

บ๗ที่ 78 พลังสงครามต่ำมาก ฉวี่ซางเป็นคนข้างกายของจี้อี้ที่ใครก็ต้องให้ความเกียรติเขาเหมือนกัน ทุกคนต่างขนานนามเขาว่า ท่านจวู่ ฉวี่ซางมีสีหน้าที่ดูประหลาดใจ พลันจ้องมองคังวี่จินคนที่เอาแต่เล่นไร้สาระไปวันๆ พอเห็นแววตาของเขาที่มีความหนักแน่นและความวาดหวัง คำพูดก็ดูมีน้ำหนักขึ้นมาทันที ถึงอย่างไรก็เป็นถึงลูกหลานเชื้อพระวงศ์ ถึงจะดูไร้สาระ แต่พอถึงเวลาคับขันจริงๆ ที่ต้องขอความช่วยเหลือก็ยังแสดงให้เห็นถึงความเป็นคนที่อยู่ในตระกูลผู้ดี ลักษณะแบบนี้คนธรรมดาไม่สามารถแสดงออกมาได้อย่างแน่นอน “คังซื่อจื่อเกรงใจเกินไปแล้ว เป็นคำสั่งของคุณชายของเรา ข้าน้อยก็ต้องทำอย่างเต็มที่”ฉวี่ซางที่กำลังจะอุ้มนางจากเขาไปก็พลันตอบอย่างมีมารยาท พอเห็นฉวี่ซางอุ้มนางเข้าไปในรถม้าเรียบร้อยแล้ว แล้วผ้าม่านก็พลันปิดลง หัวใจที่เป็นกังวลของคังวี่จิ่นถึงได้สงบลงได้วักที ถันซื่อหัวก็ได้แค่ลืมตามองนางแล้วก็พลันหลับตาลง ที่อยู่ๆก็ต้องกลายเป็นคนอื่นที่พานางไป ในใจก็พลันก็รู้สึกโกรธอยู่เนืองๆ มืออวบๆของเขาก็พลันกำหมัดแน่น แต่กลับไม่กล้าที่จะเปิดปากพูดออกไป ถ้าหากต้องพูดออกไป แค่ประโยคเดียว เขายังรู้สึกว่ายากเหลือเกิน เห็นกันอยู่ว่าจี้ซื่อจื่อยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่แค่เห็นแววตาที่ดูสุขุมนุ่มลึกเหมือนกับสายลมของเขา ก็ทำให้เขารู้สึกว่าถ้าตัวเองพูดอะไรออกไปละก็ ต้องเป็นคำพูดที่ดูเขลาอย่างแน่นอน พอคิดได้อย่างชัดเจนแล้ว ไม่เพียงแค่เขาคนเดียว คนที่อยู่ข้างหลังของเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ที่กลัวจนไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเลยซักคำ จนได้ยินคำสั่งที่ดังออกมาจากรถม้า ที่เป็นคำสั่งที่ดูราบเรียบ และแผ่วเบาพูดขึ้น“ฉวี่ซาง ไปกันเถอะ” “ขอรับ ซื่อจื่อ”ฉวี่ซางโงรับคำสั่ง แล้วพลันยกมือขึ้นเพื่อบอกให้รถม้าเคลื่อนตัวได้ หัวใจของทุกคนก็พลันสงบนิ่งลงตามระยะห่างของรถม้า ถันซื่อหัวจึงเริ่มคิดบัญชีในใจทันที แค้นนี้ที่ถูกคนอื่นแย่งนางไป รออีกครู่นึงต้องเอามาคิดบัญชีกับคังวี่จิ่นให้สาสม！ ยังไงเขาก็ไม่มีทางจะเสียเปรียบอย่างนี้แน่นอน！ ตอนที่เขากำลังคิดการแก้แค้นอยู่นั้น ไม้กระดานแผ่นนึงก็ขว้างเข้ามาโดนศีรษะของถันซื่อหัวเสียงดัง“พั้วะ”จนศีรษะของเขาแดงฉาน！ “สำหรับเจ้าที่เป็นแค่คางคกแต่อยากกินเนื้อหงษ์！”คังวี่จิ่นถือไม้กระดานไว้ในมือ ใบหน้าก็แสดงความโกรธจัดออกมาพลันกัดฟันไว้แน่น： “ถ้าเจ้ามีความสามารถเจ้าก็ไปแย่งจากจี้ซื่อจื่อเองสิ ข้าว่าวันนี้ยังไงเจ้าก็ต้องได้เปลี่ยนนามสกุลอย่างแน่นอน！” น้องสาวของข้าตอนนี้มีคนที่น่าวางใจพาไปส่งอย่างปลอดภัยแล้ว ตอนนี้ก็ควรจะเป็นคราของข้าที่ต้องลงมือบ้าง！ ไม่พูดมากความ เจ้าคิดว่าข้าได้ฉายาของลูกเศรษฐีอันดับหนึ่งมาอย่างง่ายงั้นหรือ！ วันนี้ข้าจะต้องทำให้คนอ้วนๆอย่างเจ้าได้รับรู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงมีสีแดง Xxxxxxxxx ผ่านไปพักนึง เสียงควบม้าก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ฉวี่ซางจึงหันไปมองแวบนึง แล้วก็พลันยิ้มออกมา แล้วพูดขึ้นเบาๆ: “ข้าน้อยก็นึกว่าที่คังซื่อจื่อฝากนางเอาไว้ให้เราดูแล เพราะต้องจัดการกับเขาอย่างเด็ดขาด จากที่ดูแล้ว นี่เรียกว่าการชกต่อยอะไรกัน อย่างกะการตีกันของเด็กเล็ก！” ทั้งใช้มือใช้เท้า ราวกับว่าการชกต่อยกันเป็นเรื่องสนุก ความสามารถในการต่อสู้ช่างดูน้อยนัก ยังไม่สู้ตัวเขาเองเลยด้วยซ้ำ ภายในรถม้าก็มีเสียงใสๆของจี้อี้ดังขึ้นมา พร้อมทั้งยิ้มอ่อน “ขุนนางในเมืองนี้มีอำนาจมากมายยากที่จะคณานับได้มีทั้งสุจริตและทุจริต เป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนยุ่งเหยิง เหล่าลูกผู้ดีที่โดนพ่อแม่คอยปกป้องตามใจพวกนี้ ชอบแต่เล่นไร้สาระ มีชีวิตที่ดีมาก คนส่วนใหญ่ในนี้ขนาดเครือญาติตัวเองแท้ๆยังไม่รู้จักดีเท่าคนที่อยู่ในชิงโหลวเลย ถ้าหากว่าพ่อแม่ยิ่งหามือดีมาคอยคุ้มกันพวกเขาละก็ พวกเขาก็จะยิ่งได้ใจ อยากทำอะไรก็ทำ เกรงว่าคนในเมืองนี้คงมีเรื่องให้จัดการไม่เว้นแต่ละวัน คงไม่รู้วะต้องเก็บศพกันกี่ศพ พวกที่เป็นคนฝีมือดีพวกนั้น ก็จะคอยอยู่ในที่ลับตา นอกเสียจากว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่มีวันออกมาอย่างแน่นอน“