บทที่ 80 เดาดู ท่านลองเดาอีกที

บ๗ที่ 80 เดาดู ท่านลองเดาอีกที ลักษณะนิสัยของแต่ละคนนั้นก็เกิดจากการเลี้ยงดูของพ่อแม่ ไม่ได้มีเหตุผลอย่างอื่นเป็นพิเศษเลย มีเพียงส่วนน้อยที่จะเปลี่ยนแปลงไปตามโลกได้ เขาจึงคิดว่า คนคนนี้ ไม่ใช่คังเสว่มี่ ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยปากเรียกชื่อนางขึ้นมา และหลังจากนั้นครู่นึง นางก็พลิกตัวมามองเขา ด้วยอารมณ์ที่ดูจะรู้สึกรำคาญ และนางก็ยังรู้สึกมึนๆที่ศีรษะ แล้วก็ยังไม่รู้ถึงความผิดปกติอะไร แต่ในเมื่อไม่มีอะไรผิดปกติแบบนี้ จี้อี้กลับรู้สึกไม่เหมือนกัน แววตาก็พลันกรอกไปมา แล้วยื่นมือออกไปลูบที่หน้าของนาง“เด็กน้อย ไม่ต้องแกล้งเป็นหลับเลย” นางก็พลันขมวดคิ้วแล้วก็ดันมือเขาออกไปทันที แล้วก็พลิกตัวพลันยกเท้าขึ้นมาพาดที่ขาของจี้อี้ แล้วพูดขึ้น：“ท่านพี่ ไม่ต้องกวนข้า....” จี้อี้สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเหล้าจากนาง พลันก้มหน้าลงแล้วยิ้ม“ที่แท้ก็ดื่ม”เหล้าพันวัน“” “ในเมื่อเจ้าจะนอนแล้ว ข้าขอถามคำถามเจ้าสักข้อได้หรือไม่？”จี้อี้ยกมือซายขึ้นมาทาบที่หน้าอก พลันยกมือขวาขึ้นมาค้ำคาง แล้วก็หันไปมองท่านอนของนาง น้ำเสียงที่ดูนุ่มนวล พร้อมทั้งลักษณะที่ไร้เดียงสาเหมือนเด็กของนาง คังเสว่มี่ที่เมาสะลึมสะลืออยู่นั้น ก็ได้ยินเพียงเสียงที่ไพเราะอย่างมากดังเข้ามาในหู เหมือนกับเรื่องเล่าที่เคยได้ยินมาเลย นางจึงหันมาตอบพลางยิ้มหยีๆ：“ถามมา ถามมา” จี้อี้หันไปจองหน้านางอย่างอ้อยอิ่ง และแน่ใจแล้วว่านางยังไม่ได้สติจึงถามขึ้น：“เจ้ามีนามว่าอะไร？” คังเสว่มี่ทำเสียงอู้อี้ที่ลำคอแก้มสองข้างก็พลันเด้งขึ้นมา“ท่านเดาดูสิ” จี้อี้อมยิ้ม“เจ้าไม่ใช่คังเสว่มี่ เจ้าเป็นใครมาจากที่ไหน？” คังเสว่มี่จึงพลิกตัวกลับมาอีกครั้ง แล้วก็พลันเอาเท้าไปถูแขนเสื้อของจี้อี้ไปมา แล้วทำหน้านุ่มนิ่มน่าเอ็นดูแล้วถูไปมาอีกครั้ง ถึงได้ตอบเขากลับ：“ท่านลองเดาอีกครั้งสิ” จี้อี้ยังไม่หยุดยิ้ม แล้วจ้องมองหน้าที่ดูนุ่มนิ่มของนางอย่างสงสัย นางจึงใช้มือจับแขนเสื้อเขาเอาไว้อย่างแน่น ราวกับว่าไม่อย่าจะปล่อยเขาออกไป ตาของนางก็ยังปิดอยู่ ริมฝีปากก็ประกบกันแน่น เหมือนจะทรมานนิดหน่อย แล้วก็เหมือนมีท่าทีจะร้องไห้ออกมา กระโปรงยาวๆของนางถลกขึ้นมาจนเห็นขาอันขาวเนียน เป็นเพราะว่านางดิ้นไปดิ้นมา หัวหมูหัวหนึ่ง เหมือนกับถูกส่งมาให้คนได้ลิ้มรสแบบนี้ จี้อี้ยื่นมือออกไปปัดกระโปรงของนางลง แล้วพูดขึ้นเบาๆ：“เดิมทีนึกว่าถ้าเจ้าหลับแล้วจะหลอกง่ายหน่อย แต่ดูแล้วการนอนหลับของเจ้าก็ยังคงมีความเจ้าเล่ห์อยู่” คังเสว่มี่ที่อยู่ในอาการสะลึมสะลือ เปลือกตาก็รู้สึกหนักมาก รวมถึงอาการมึนที่หัว นางจึงบีบหัวตัวเองสองสามที พลันหันไปมองรอบด้านที่เป็นตึกสองชั้นเล็กๆ ทันใดนั้นสมองก็เกิดสว่างขึ้นมาทันที รอบด้านล้วนมืดไปหมด ราวกับว่าเป็นกลางคืนของฤดูหนาว มีแสงสว่างที่ตกกระทบกับหิมะ และมีอากาศเย็นๆและยิ่งส่งผลให้ไฟสีเหลืองอ่อนในตึกนี้อบอุ่นขึ้น ที่นี่เป็นบ้านของนาง และมุ่งสีใสที่สามารถมองทะลุเห็นแม่ของนาง ที่กำลังถือถาดอาหารอยู่ในมือ ถึงจะยืนอยู่ไกลมากแต่นางก็ยังได้กลิ่นหอมของอาหารลอยเข้ามา นางจึงรีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปที่ตรงนั้น แต่ไม่ว่านางจะเดินยังไง ที่นั่นกับที่ที่นางยืนอยู่ก็เหมือนยังไกลเหมือนเดิม ไม่ได้ไกลมาก แต่ก็ไม่ได้ใกล้เลย นั่นมันบ้านของนาง แต่ทำไมนางถึงกลับไปไม่ได้？ ทันใดนั้น นางก็มองเห็นหญิงสาวคนนึง มัดผมหางม้า สวมชุดขนนกสีขาวกับกระโปรงตาข่าย และสวมรองเท้าสีขาวมีขน ตรงดิ่งมาที่ประตูหน้าบ้าน แล้วก็พลันยกมือเคาะประตูทันที ก้อกก้อกก้อก--- เสียงที่ดังขึ้นนั้นเหมือนกับว่าได้ยินข้างๆหู เสียงของท่านพ่อก็ยังคงเป็นเสียงที่อ่อนโยนอยู่แบบนั้น“นั่นใคร？” “ท่านพ่อ ข้าเองเซิงเซิง ท่านรีบเปิดประตู วันนี้ข้างนอกหนาวมากเลย！”เสียงใสๆของสาวน้อยดังขึ้น แม่ที่อยู่ข้างในห้องจึงรีบเดินออกมาเพื่อเปิดประตูออกมาทันที ใบหน้าที่ดูใจดี และรอยยิ้มที่ดูดีใจนั้น อัพเดทครั้งหน้า วันที่13 ก.พ. 2020