บทที่ 82 กัดให้ตายไปเลยจี้อี้คนใจดำ 2

บ๗ที่ 82 กัดให้ตายไปเลยจี้อี้คนใจดำ 2 ท้องดำของเขา ทำไมถึงได้เหนียวอย่างนี้นะ กัดยังไงก็ไม่ขาด กัดอีก！ จี้อี้ที่อยู่ดีๆก็ถูกเขาเข้ามาโจมตีแบบนี้ เหมือนกับทะเลที่ถูกคลื่นซัดเข้ามา เขาไม่กระดุกกระดิกหรือตอบโต้อะไรนอกจากแสดงอาการตกใจออกมาทางสีหน้า พลันก้มลงมามองคนที่กำลังกัดที่ท้องของเขาอยู่ ใบหน้าที่แดงก่ำ เหมือนกับสุนัขตัวเล็กๆที่พยายามใช้ฟันแทะ แล้วก็ส่ายหัวของนางออก พลันหัวเราะออกมาเบาๆ “ซื่อจื่อ มีอะไรหรือเปล่าขอรับ？”ฉวี่ซางที่อยู่ด้านหลังรถม้า ก็พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้น แต่ว่าซื่อจื่ออยู่ในรถม้าคนเดียวจะมีเรื่องอะไรน่าขบขันกัน บางทีเขาอาจจะหูฟาดไปเองก็ได้ ก็เลยถามออกไปแบบนั้น จี้อี้ไม่ขยับ แต่พูดขึ้น：“ไม่มีอะไร” ฉวี่ซางถึงแม้ว่าจะรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ยังพยักหน้ารับ ภายในรถม้า จี้อี้ก็ใช้มือขาวๆของเขาจับคนที่พยายามจะกัดเข้าไปในหน้าท้องของเขาเอาไว้ โดยพยายามจับไปที่ปลายคางของนาง ดวงตาที่เหมือนการพยายามโจมตีจากฤทธิ์ของเหล้า และยังมีทั้งความอ่อนโยนอ่อนหวาน จนน่าหลงใหล จนขำไม่ออกแล้วพูดขึ้น： “ปล่อยได้แล้ว เจ้าสาวน้อย” คังเสว่มี่ก็ยังคงกัดอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย เหมือนกับว่าถ้ากัดไม่ขาด ไม่เปื่อย ไม่ยุ่ย ก็จะไม่ยอมปล่อยตลอดไป จี้อี้อมยิ้ม และพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน่าเอ็นดู “แม่สาวน้อย เสื้อผ้าที่ข้าสวมอยู่เป็นผ้าที่ทำจากทองนะ เป็น“ผ้าไหมวี่หลัน”ที่หายากมากด้วย ถ้าหากว่าเจ้ากัดมันขาด เจ้าก็ทำได้แค่เอาป้ายหยกของเจ้ามาชดใช้เท่านั้นนะ เขายังพูดไม่ทันจบ คังเสว่มี่ก็ปล่อยออกทันที ดวงตาของนางก็ดูกึ่งเมาอยู่ แล้วยื่นมืออกไปจับที่หน้าอกของตัวเองให้แน่ใจว่าป้ายหยกยังอยู่ที่เดิม พลางลูบไปมา แล้วก็ทำเสียงจุ้ปากอย่างโล่งใจ จี้อี้ยิ้มอ่อน สาวน้อย ที่แท้ก็หวงของเท่าชีวิต พอบอกว่าต้องคิดเงินกับนาง นางก็ยอมปล่อยออกทันที คังเสว่มี่ที่ยังคงสะลึมสะลืออยู่พ่อแน่ใจว่าสมบัติตัวเองยังอยู่ดี ไม่ได้หายไปไหน ก็พลันหันไปจ้องที่ใบหน้าหล่อเหลาทันที แล้วก็พลันขมวดคิ้วอันเรียวยาวเบาๆทันที จี้อี้คนใจดำผู้นี้ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่นัก ยังคิดจะมาแย่งป้ายหยกของนางอีก นางจำเป็นจะต้องจำกัดเขาให้สิ้นซาก！ นางบิดเอวไปมา แต่เพราะความเมานางจึงเอนไปมา เพราะยังไม่สามารถกลับมาเป็นปกติได้ ท่าทางของนางเหมือนกับเด็กที่พึ่งจะหัดเดิน ดิ้นไปมาสองสามที จนสุดท้ายก็พลิกตัวกลับมา จี้อี้ค้ำคางมองนาง ว่านางจะปีนขึ้นมาแล้วทำอะไรอีก นางต้องการจะเต้นระบำงั้นหรือ？ นางไม่ได้จะเต้นรำอะไรทั้งนั้น นางก็แค่ต้องการพลิกตัว แล้วก็พยายามคืบคลานเหมือนหมาตัวน้อยๆที่พยายามปีนต้นไม้ ไม่ได้มีท่าทีที่ดูสง่างามเลยสักนิด แล้วจึงรีบหันไปจ้องมองจี้อี้ พลันพูดขึ้นเสียงดัง： “ข้าจะกัดเจ้าจนตาย จี้อี้ท้องดำ เจ้าทำอะไรกับข้าไว้ ข้าก็จะตอบแทนเจ้าให้สาสม....” ที่พลิกตัวรอบนี้ ก็เพื่อต้องการบิดขี้เกียจให้ร่างกายรู้สึกสบายก็เท่านั้น ไม่ได้คิดว่าใครบางคนที่เมายังจะสามารถโจมตีจี้อี้ที่อยู่ในรถม้าคันใหญ่นี้ได้ เดิมทีจี้อี้ก็นั่งอยู่ดีๆ แต่คังเสว่มี่กลับพลิกตัวมานั่งบนหัวของเขา แล้วเอาขาสองข้างคร่อมที่เอวของจี้อี้ แล้วก็พลันเอามือไปล็อคข้อมือของเขาเอาไว้ด้านหลังทันที แล้วนางก็ก้มลงมามองหน้าเขาด้วยใบหน้าสีแดงก่ำ พลันส่ายหัวไปมาด้วยความเมา ไม่เอนไปทางซ้ายก็เอนไปทางขวา โดยไม่สามารถอยู่นิ่งได้เลย สะโพกน้อยและงอนของนางก็เอนไปเอนมาตาม ในช่วงขณะนั้น จี้อี้ก็พลันแข็งทื่อไปทั้งตัว เหมือนโดนคลื่นสาดเข้ามาที่ตัวอย่างหนัก และก็พลันยิ้มออกมาและยอมปล่อยให้นางจับกุมตัวเองเอาไว้ และมองใบหน้าที่เอาเรื่องของนางอย่างเด็ดเดี่ยว “สาวน้อยตอนนี้ข้าก็ไม่ใช่ว่าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหรือ？หรือว่า หรือว่าเจ้าต้องการวิธีที่มันเร้าใจมากกว่านี้อย่างนั้นหรือ？” ขนตาที่งอนยาวของเขา อาจจะเป็นเพราะว่าห่างกันไม่มาก จึงมองเห็นได้ชัดเจนมาก รอยยิ้มที่เขายิ้มก็เหมือนกับลมพัดโบกเข้ามา ทีละระลอก เหมือนกับหน้าผากของดาราที่ขาวใสเหมือนสีหิมะ ริมฝีปากที่ค่อยๆกระดกขึ้นมา เหมือนกับยามเช้าของฤดูใบไม้ผลิที่กำลังผลิบาน ที่เต็มไปด้วยความงดงามที่น่าดึงดูดอย่างมาก