บทที่ 85 กัดให้ตายไปเลยจี้อี้คนใจดำ 5

บ๗ที่ 85 กัดให้ตายไปเลยจี้อี้คนใจดำ 5 ตามที่เขารู้มา คังซื่อจื่อถึงแม้เอาแต่เที่ยวอยู่ที่ชิงโหลว แต่ครั้งนี้ก็ไม่น่าจะทำอะไรนอกเหนือจากที่ผ่านมาหรอก คงไม่มีทางไปเอหญิงสาวที่ชิงโหลวมาเป็นน้องสาวตัวเองหรอก ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้ก็คงทำให้ตำหนักอ๋องคังต้องเสียหน้าอย่างแน่นอน ถ้าหากว่าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป คุณหนูในตำหนักนี้คงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้กันแล้ว ดังนั้นเขาก็เลยคิดว่า จี้ซื่อจื่อคงไม่มีทางที่จะบอกเรื่องนี้กับใครอย่างแน่นอน เขาก็เลยจะใช้โอกาสนี้ พาตัวนางออกไปอย่างเงียบๆ ถ้าหากว่าเป็นหญิงสาวของชิงโหลวจริงๆ ก็จะสามารถแก้ต่างได้บ้าง แต่ถ้าหากว่าเป็นคุณหนูในตำหนักจริงๆ ก็อย่าให้คนอื่นได้รับรู้เลยว่านางไปในที่สกปรกอย่างนั้น ช่างเป็นเรื่องที่เสื่อมเสียชื่อเสียงจริงๆ ความคิดของอาชีนั้น ฉวี่ซางสามารถมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ที่แท้การเป็นคนดูแลในวัง แค่มองแวบเดียวก็สามารถเข้าใจเหตุการณ์ทุกอย่างได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง แต่ว่า จุดจบของวันนี้ คาดว่าอาจจะทำให้อาชีต้องตกใจเป็นอย่างแน่นอน ฉวี่ซางหันหลังกลับไปยืนห่างจากรถม้าไม่มาก แล้วหันไปทางด้านในรถม้าพลันโน้มตัวแล้วพูดขึ้น：“ซื่อจื่อถึงตำหนักอ๋องคังแล้วขอรับ“ “อืม“เสียงใสๆดังออกมาจากข้างในรถม้าแล้วก็พลันเปิดผ้าม่านของรถม้าออก จี้อี้ลุกออกมาชุดที่เขาสวมก็พลันพริ้วไหวไปมา ที่ดูบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่ในอ้อมอกที่เขาอุ้มหญิงสาวที่สวมชุดสีฟ้าอ่อนอยู่ก็ต่างทำให้ทุกคนตะลึงไปตามๆกัน ฉวี่ซางมองเห็นภาพนี้แล้ว ดวงตาพลันจ้องอย่างอึ้งทึ่ง แล้วรีบเข้าไปพลันพูดขึ้น：“ซื่อจื่อ ส่งนางมาให้ข้าอุ้มเถอะนะขอรับ“ จี้อี้ส่ายหน้า“ไม่ต้อง“แล้วก็พลันเดินลงมาจากรถม้าทันที ทุกก้าวเดินช่างดูสง่างามยิ่งนัก โดยที่คนที่เขาอุ้มอยู่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาดูสะเปะสะปะเลยสักนิด ฉวี่ซางชะงักไป“ซื่อจื่อ ส่งมาให้ข้าน้อยดีกว่าขอรับ“ ปกติแล้วซื่อจื่อจะไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ภายในระยะสามสิบนิ้วเลย และยิ่งอย่าพูดถึงเรื่องนั่งในรถม้าเลย เรื่องนี้ที่เกิดขึ้นช่างทำให้เขาประหลาดใจยิ่งนัก แต่พอตอนนี้เห็นซื่อจื่ออุ้มนางเอาไว้แบบนั้น และแสดงท่าทางแบบนั้นออกมา ไม่ได้มีความรู้สึกรังเกียจหรือขยะแขยงใด ราวกับว่าเคยอุ้มนางมาหลายพันครั้งแล้ว เขาไม่เพียงแต่จ้องมองหน้าของซื่อจื่อ คนที่งดงามราวกับเทพ และยิ่งมีนิสัยสุขุมนุ่มลึก โดยที่ไม่สามารถหาคำใดมาอธิบายได้เลย และก็ควรจะเป็นคนที่ไม่มีใครสามารถที่จะเรียนแบบความเป็นเขาได้ด้วยซ้ำ แต่ทำไมอยู่ดีๆซื่อจื่อถึงยอมเขาไปใกล้ชิดกับนางได้นะ？ขนาดตัวเขาเองยังไม่เคยได้ใกล้เขามากขนาดนี้ จี้อี้ส่งสายตามามองฉวีซางแวบนึง และสีหน้าของอาชีที่มองเห็นก็ตะลึงไปตามๆกัน แล้วเขาจึงพูดขึ้นเบาๆ： “ข้าบังเอิญไปเจอคังซื่อจื่อเข้าพอดี ที่กำลังมีปัญหาอยู่กับใครบางคน เขาก็เลยขอให้ข้านำตัวน้องสาวมาส่งที่ตำหนักอ๋องคัง รบกวนอาชีช่วยนำทางด้วย ข้าจะได้พานางไปส่งข้างในได้“ อาชีที่มองดูหญิงสาวที่ซบอยู่ในอกของจี้ซื่อจื่อแล้ว รูปร่างก็คล้ายกับคุณหนูใหญ่มาก แต่ว่าใบหน้าของนางกลับซบอยู่ในอกของจี้ซื่อจื่อ จนเขาไม่สามารถมองเห็นได้เลยสักนิด แต่ว่าชุดที่นางสวมอยู่ ก็สามารถที่จะยืนยันว่าเป็นนางได้ คังซื่อจื่อเป็นคนเจอคุณหนูใหญ่มาก่อน แน่นอนว่ายังไงเขาก็ต้องจำได้ และยิ่งมากกว่านั้น พอได้ยินคำพูดของจี้ซื่อจื่อก็ยิ่งทำให้ตกใจมากกว่าเดิม “ข้าน้อยจะบังอาจรบกวนจี้ซื่อจื่อได้อย่างไรกัน ข้าว่าส่งนางมาให้ข้าจะดีกว่า....“ จี้อี้ส่ายหน้าไปมา แล้วหันไปมองสาวน้อยที่หลับอย่างสบายอยู่ในอกของตัวเอง แล้วก็พลันนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในรถม้า พลันยิ้มออกมา： “ไม่เป็นไร วันนี้ข้าก็ไม่มีเรื่องอะไรอยู่แล้ว ในเมื่อรับปากกับคังซื่อจื่อเอาไว้แล้วว่าจะมาส่งนางให้ถึงตำหนัก ตอนนี้ก็มาถึงหน้าตำหนักแล้ว เดี๋ยวข้าอุ้มนางเข้าไปส่งเอง จะได้ไม่ทำให้นางต้องตื่น“ จี้อี้พูดจบ อาชีก็รีบเดินเข้ามาด้านหน้าเพื่อนำทางให้ทันที คนที่ทำให้จี้ซื่อจื่อหันมามองได้แบบนี้ และพามาส่งจนถึงตำหนักแบบนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร หลังจากวันนี้คุณหนูใหญ่ในสายตาคนอื่น ก็จะไม่ใช่คนที่เป็นใบ้หรือคนที่เอาแต่นิ่งๆโง่เขลาอีกต่อไป จี้อี้อุ้มนางเข้ามาตั้งแต่หน้าประตู จนมาถึงตรงกลางของเรือนปิงหยิง คนที่อยู่ตามทางเดินต่างพากันตกใจกันอย่างมาก จนลูกตาจะถลนออกมา อัพเดทครั้งหน้า วันที่17 ก.พ. 2020