บทที่ 86 กัดให้ตายไปเลยจี้อี้คนใจดำ 6

บ๗ที่ 86 กัดให้ตายไปเลยจี้อี้คนใจดำ 6 จี้อี้อุ้มนางเข้ามาตั้งแต่หน้าประตู จนมาถึงตรงกลางของเรือนปิงหยิง คนที่อยู่ตามทางเดินต่างพากันตกใจกันอย่างมาก จนลูกตาจะถลนออกมา จี้อี้อุ้มนางเขามาพลางเอาเสื้อบังลมให้นาง แล้วก็อุ้มนางจนมาถึงวิหารหลิงหลง ชวนหลันที่ไปเรียกรถม้า ไม่ได้กลับมาพร้อมกับคังเสว่มี่ ตอนนี้คนที่อยู่ในเรือนก็เลยเป็นคนรับใช้คนอื่น อาชีหันไปเรียกสาวใช้คนนึงที่ดูเหมือนจะเป็นคนว่าง่าย ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม： “เจ้าไปดูแลคุณหนูเอาไว้ ถ้าหากว่าจี้ซื่อจื่อต้องการความช่วยเหลืออะไร ก็รีบเข้าไปช่วยทันที“ สาวใช้คนนั้นก็พลันแสดงสีหน้าตื่นเต้น แล้วหน้าก็เริ่มแดงขึ้นมา พร้อมกับหัวใจที่เต้นถี่มากโดยไม่ยอมลดน้อยลงเลย และยังมีสีหน้าที่ดูเขินอายตอนที่มองไปทางจี้อี้ แล้วก็พลันก้มหน้าลงทันที “เจ้าค่ะ พ่อบ้านชี ข้าน้อยจะรับใช้จี้ชื่อจื่อให้ดีที่สุด“ ทันใดนั้นนางก็ลืมหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายไปเลยว่าตัวเองต้องไปดูแลคุณหนูใหญ่ พอได้ยินแบบนั้น อาชีก็พลันขมวดคิ้วทันที สีหน้าของจี้อี้ก็ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แล้วก็กันไปจ้องเขม็งนางทีนึง พลันเดินเข้าไปด้านใน “ไม่เป็นไร ข้าคนเดียวก็พอแล้ว“ อาชีหันไปมองสีหน้าสาวใช้ที่ซีดขาวขึ้นมาทันที ในใจก็พลันด่าอย่างหนัก ช่างเป็นคนที่น่าอายจริงๆ แค่เห็นจี้ซื่อจื่อครั้งเดียวก็กลายเป็นแบบนี้ไปได้ “จี้ซื่อจื่อฐานะสูงส่ง จะให้มาดูแลคุณหนูแบบนี้ได้อย่างไร ให้สาวใช้เป็นคนดูแลเถอะขอรับ ท่านจะได้ไม่ต้องลำบาก“ พอพูดเสร็จในห้องก็พลันเงียบสงัดลงทันที จนอาชีอดคิดไม่ได้ว่าเมื่อกี้เขาได้พูดอะไรผิดไปหรือไม่ แล้วครู่นึงก็ได้ยินเสียงครุกคริกดังขึ้น หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเรียกของจี้อี้ดังขึ้น“อาชี เจ้าเข้ามาด้านในหน่อย“ อาชีรู้สึกสงสัยในทันทีคิดไปคิดมาพักนึง ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องใหญ่โตอะไร ก็เกรงว่าจี้ซื่อจื่อไม่น่าจะเรียกเขาเข้าไปข้างใน เขาลังเลอยู่ครู่นึง แต่สุดท้ายก็เดินเข้าไปด้านใน พอเข้าไปเห็นก็เดินผ่านผ้าม่านใสๆเข้าไปแล้วเขาก็พลันเหลือบไปเห็นจี้ซื่อจื่อได้วางคุณหนูใหญ่ลงบนเตียงแล้ว เพียงแต่ข้อมือของจี้ซื่อจื่อถูกนางจับเอาไว้ ถ้าหากว่าเขาดูไม่ผิดละก็ ที่ถูกผูกเอาไว้คือดวงชะตาของจี้ซื่อจื่อ มิน่าละตอนที่จี้ซื่อจื่อเดินลงมาจากรถม้า ถึงไม่ยอมให้ฉวี่ซางเข้ามาอุ้มคุณหนู พอเห็นแบบนั้น สีหน้าของอาชีก็ปลี่ยนไปทันที ดวงตาก็แสดงความตกใจออกมาอย่างลนลาน“จี้ซื่อจื่อ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณหนูไม่มีวรยุทธิ์อะไรนะขอรับ “ คุณหนูใหญ่เป็นคนที่พูดน้อยมาตั้งแต่นางเกิดมาแล้ว นางไม่เคยสนใจเรื่องใดเลย เรื่องที่นางชอบทำที่สุดก็คือการเหม่อลอย และก็นั่งนิ่งๆ เขาเองก็ไม่เคยเห็นนางเคยทำเรื่องอย่างอื่นมาก่อนเลย แต่ว่าพอเห็นนางล็อคข้อมือของจี้ซื่อจื่อแบบนี้ ดูแล้วก็เหมือนจะชำนาญมาก จี้อี้ก้มลงไปมองที่ข้อมือตัวเองแวบนึง เมื่อกี้เขาก็แค่รู้สึกว่าชีพจรของนางดูไม่ปกติก็เลยลองตรวจดู แต่กลับถูกนางล็อคมือเอาไว้แบบนี้ซะงั้น และอีกอย่างเขาลองค่อยๆใช้แรงดึงออกแล้ว แต่ว่ามือของนางก็ยิ่งแน่นกว่าเดิม ดวงตาสีดำที่ค่อยๆไหลไปมาเหมือนคลื่นน้ำ ตั้งแต่ที่นางหลับไปก็ผ่านไปสักพักใหญ่ได้แล้ว สายตาก็พลันค่อยไหลไปมาอย่างเบาๆ จี้อี้จึงหันกลับมามองอาชีแล้วพูดขึ้น： “ข้าเคยอ่านเจอในหนังสือเก่าแก่เล่มนึง ว่ามีบางคนที่เวลาหลับจะสามารถแสดงพลังบางอย่างที่ในช่วงเวลาปกติไม่สามารถทำได้ หรืออาจจะไม่เคยเรียนรู้มาก่อนก็ได้ หลังจากที่นอนหลับไปแล้วสามารถทำแบบนี้ได้ แสดงว่าคุณหนูใหญ่อาจจะเป็นคนประเภทนั้น“ เรื่องแบบนี้ก็ทำให้อาชีคิดออก ว่าเคยได้ยินเรื่องของสงครามในสมัยก่อน ที่มีกลุ่มคนบางคนถูกบีบจนทำอะไรไม่ได้ จนสุดท้ายก็แสดงความสามารถออกมาให้เห็น ตัวเองไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าดูแล้ว คุณหนูก็คงเป็นคนในกลุ่มนั้น เพียงแต่ จี้ซื่อจื่อก็เป็นผู้ชายคนนึง คุณหนูใหญ่เองอายุก็ยังไม่ถึงวัยเจริญพันธุ์ แต่ถ้าให้ผู้ชายอยู่ในห้องแบบนี้เกรงว่าจะดูไม่งามอย่างมาก คิดไตร่ตรองอยู่พักนึง อาชีก็พลันพูดขึ้น“จี้ซื่อจื่อ ไม่ลองแบบนี้ดู ลองเอานิ้วแกะมือของนางออกดูมั้ย？“