บทที่ 232 จี้ซื่อจื่อกรุณาปล่อยด้วย【1】

บ๗ที่ 232 จี้ซื่อจื่อกรุณาปล่อยด้วย【1】 จี้อี้มองนางด้วยสายตามีความหมายพลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าไม่รู้หรือว่านางไม่ใช่ญาติของข้า? หรือว่าจะโดนคนพวกนั้นตีจนสมองกระทบกระเทือนถึงได้หลงลืมกัน? เจ้าควรจะดีใจที่ข้ามาทันเวลา ไม่อย่างนั้นแม้แต่ทางจะกลับตำหนักเจ้าคงหาทางกลับไม่ได้”