ตอนที่ 3 ข้อตกลงในการหย่า

ตอนที่ 3 ข้อตกลงในการหย่า หลังจากออกมาจากคลับเฮาส์แล้ว ในใจของนัชชาก็มีคำอยู่ 3 คำคือ “ ทำผิดคน ” เธอไม่ได้ใช้บริการ คนที่เธอนอนไปไม่ใช่“คุณชาย”ในคลับเฮ้าส์กลับเป็นลูกค้าของคลับเฮ้าส์ แต่ก็ไม่สำคัญแล้ว ยังไงก็นอนไปแล้ว นอนกับใครม่ใช่นอน แต่ทำไมในใจของเธอมันถึงรู้สึกแปลกแบบนี้ เธออดคิดไม่ได้ว่า ตอนที่ดวิษเพิ่งออกนอกเธอ เขาก็มีความรู้สึกแบบนี้ไหม ขณะที่เธอกำลังคิด โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น พูดถึงปีศาจ ปีศาจก็มา ไม่ใช่ดวิษจะเป็นใคร นัชชาค่อยๆหลับตาลงเบาๆ แล้วรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “ คุณยังมีหน้าโทรมาหาฉันอีกหรอ ? ” “ นัชชาเธอเก่งมากนะ กล้าไปค้างข้างนอก เมื่อคืนเธอไปค้างที่ไหน ” เสียงของดวิษที่เต็มไปด้วยความดุดาลดังก้องอยู่ในหู นัชชายิ้มแบบขมขื่น “ ทำไม คุณเอากับปณิตาพอแล้วหรอ ถึงได้คิดถึงฉันขึ้นมา ” “คุณอย่าพูดแบบนี้กับผมนะ คุณจะอยู่ไหนก็เรื่องของคุณ แต่ที่โทรมาเพราะจะบอกว่า วันนี้แม่มาจะมาที่บ้าน คุณรีบกลับบ้าน ก่อนเที่ยงละกัน” ดวิษไม่มีความละอายใจใดๆ เลย ทำเหมือนเธอเป็นแค่เครื่องมือ น่าเสียดาย นัชชาในตอนนี้จะไม่ยอมอดทนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เธอเกิดนับถือความโหดร้ายที่มีในตอนนี้ขึ้นมา“งั้นคุณควรไปหาปณิตา ไม่ใช่ฉัน” “นี่เธอ ...” ไม่รอให้เขาพูดเสร็จ นัชชากดวางสายไปเสียแล้ว มันเคยเป็นเสียงที่เธอน่าหลงใหล เพื่อได้ฟังเสียงของเขาเธอยอมดูโทรศัพท์ทั้งวัน แต่ตอนนี้มันทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง เธอเป็นคนที่ไม่สามารถทนทรายในตาได้ สำหรับตนเอง เธอรักษาตัวและศักดิ์ศรี สำหรับการแต่งงาน เธอต้องการความจงรักภักดี อย่าพูดถึงดวิษที่นอกลู่นอกทางไปกับเพื่อนสนิทของเธอ นัชชาไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่สุดของเมือง และซื้อเสื้อผ้าที่ดีที่สุดในช่วงนี้ เธอเปลี่ยนเสื้อแล้วมองดูหญิงสวยในกระจก เรื่องมาถึงตอนนี้ เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองเข้มแข็งได้ แต่ก็จะไม่ยอมให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะเธอเหมือนกัน หลังจากออกจากห้างสรรพสินค้าแล้ว นัชชายังคงเรียกรถกลับไปนิเวศน์วิลล่า แต่ไม่ใช่เพื่อที่จะไปหาแม่สามี กลับเป็นไปแบทุกสิ่งทุกอย่างออกมาหมด จ่ายค่าแท็กซี่เสร็จ เธอเดินเข้าไปในวิลล่า ทันทีที่เธอก้าวขาเข้ามาในประตู ดวงตาก็ยังอดไม่ได้ที่จะมีไอน้ำขึ้นมา ที่ตนี่มีความทรงจำมากมายระหว่างเธอกับเขา แต่ตอนนี้มันก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระเท่านั้น รองเท้าส้นสูงสีแดงนั้นไม่อยู่แล้ว ปณิตากลับไปแล้ว ดวิษมองนัชชาที่เดินเข้ามาข้างในห้องด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เขาที่นั่งอยู่บนโซฟาก็รีบลุกยืนขึ้น ใบหน้าที่อ่อนโยนแต่แฝงด้วยความโหดร้าย “ เธอไปไหนมา ” หายไปทั้งคืน แต่กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าใหม่ มันน่าแปลกมาก นัชชาปล่อยให้เขาเข้าใจผิด เธอตอบโต้กลับทันที “ดวิษ ฉันกลับมาไม่ได้หมายความว่าจะถือเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่ฉันมาเพื่อคุยให้มันจบๆไป ” ในความจำของดวิษ นัชชามักจะอ่อนแอต่อหน้าเขาเสมอ แต่ตอนนี้เธอแข็งกร้าวขึ้นมาทำให้เขาตกใจไปเล็กน้อย “ หมายความว่ายังไง ” “ก็หมายความตรงตัวอักษรนี่แหล่ะ ” นัชชานั่งอยู่โซฟาที่ตรงข้ามกับเขา อดความขมขื่นในใจไว้ “ เราหย่ากันเถอะ ในเมื่อ นายกับปณิตาอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันจะให้เธอทั้งสองสมหวังเลย ” นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาไม่ได้คาดคิด ผ่านไปหนึ่งคืน ดวิษคิดว่าตอนเธอกลับมาน่าจะเปลี่ยนใจ แถมยังทบทวนข้อที่ไม่ดีของตนเองด้วย คาดไม่ถึงเลยจะเป็นผลลัพธ์แบบนี้ แต่ไม่นาน เขาก็หัวเราะเยาะออกมา “หย่ากับผมไปแล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน นัชชา นอกจากผมแล้ว เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว หย่าหรอ งั้นเธอจะใช้ชีวิตยังไง เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเธอตอนนี้ก็ใช้บัตรของผมจ่ายไม่ใช่หรอ ” มือของนัชชาที่วางบนขาตัวเองก็กำแน่น “ ดวิษ ในใจนายฉันเป็นอะไรกันแน่ ตอนแรกฉันทิ้งความฝันและอนาคตของตัวเองเพื่อนาย อย่าพูดถึงฉันจะเสียใจแค่ไหน ที่นายหน้าด้านแค่ไหนถึงมีหน้าเอาเรื่องนี้มาเยาะเย้ยฉัน ” ดวิษพูดไม่ออกแล้ว นัชชาเย็นชา “ฉันยังให้หน้าให้นาย นายรับไวก็แล้วไป พูดดีๆคือฉันอยากให้พวกเธอสมหวัง พูดเลวกว่านั้นก็คือฉันำม่อยากแชร์ผู้ชายคนเดียวกับคนอื่น ดังนั้น ฉันเลยยกให้นังนั้น พอรึยัง ” คำพูดของเธอเหมือนคำลงโทษ ดวิษก้าวเท้าไปเพื่อที่จะจับเธอ แต่ขณะนั้นประตูบ้านก็ถูกเปิดอีกครั้ง ผู้หญิงที่เดินเข้ามาดูมีอายุแล้ว แต่งตัวด้วยชุดซาตินหรูหรา ตรงคอและข้อมือใส่เครื่องประดับที่ทำจากหยก ถึงจะอายุ 50 แล้วแต่ได้รับการดูแลอย่างดี เขาไม่ใช่ใคร เขาคือแม่ของดวิษ แม่สามีของนัชชา --จรรยา ดวิษหยุดทุกการกระทำ ปรับสีหน้าให้อ่อนลง “ แม่ ทำไมถึงมาตอนนี้ ? ” นัชชาลุกขึ้นยืนด้วยมายรยาทที่ดี และส่งเสียงเรียก “ แม่ ” จรรยาทำตัวเหมือนอยู่บ้านของตัวเอง เปลี่ยนรองเท้าและวางถุงยาที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะ “ ยาตัวใหม่ของหมอนิลยาในวันนี้ ” นัชชาหันไปมองของที่อยู่บนโต๊ะ ริมฝีปากสีชมพูก็เปิดออก “ แม่ ต่อไปไม่ต้องเอามาแล้วนะคะ ” เมื่อก่อนจรรยาอยากรีบกอดหลาน รีบจนพวกเขาเพิ่งแต่งงานก็อยากมีหลานทันที ผ่านมาเป็นปีแล้วยังไม่มีข่าวอะไรเลย เขาได้ยินก็ร้อนใจ “นัชชา ที่เธอพูดหมายความว่ายังไง ? ฉันมาตั้งไกลเพื่อจะเอายาให้เธอ เธอไม่ขอบคุณฉันสักคำ ถ้าไม่ใช่ท้องของเธอมันมีปัญหา ฉันจะต้องมาลำบากทำไม ความเมตตาของผู้ใหญ่ เธอไม่เห็นใจเลยสักนิด ” “ มันไม่ใช่ปัญหาของฉัน ” นัชชาทนฟังไม่ได้อีก เธอพูดแทรกขึ้น “ ตั้งแต่แต่งงานกันมาดวิษไม่เคยแตะต้องฉันเลย ” ตอนนี้เธอไม่อายที่จะพูดออกไปแล้ว เธอปกปิดมานาน เธอโง่มามากพอแล้ว “นี่ ... นี่มันหมายความว่ายังไง ” จรรยาหันไปมองลูกชายตัวเอง “ดวิษ ที่เธอพูดนั่นจริงหรอ ? ” ดวิษคาดไม่ถึงว่านัชชาจะพูดออกมา ยังไงเธอก็เป็นแม่ของเขา เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “ ใช่ ! ” “ แก .. ” จรรยาตกใจในคำตอบ “ผมไม่ได้มีความรู้สึก ความสนใจในตัวเธอ แม่พูดมาสิว่าผมควรทำยังไง ?” ดวิษพูดด้วยท่าทีรังเกียจ “ถ้าเธอทำดีทุกอย่าง ผมจะไม่ชอบเธอได้ยังไง” จรรยาเข้าข้างลูกชายตนเองไดยไม่ต้องการเหตุผล “ ใช่ นัชชา เธอต้องย้อนมองดูตัวเองนะ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก ” “เขาไม่ได้สนใจฉัน แต่ว่าเขาสนใจเพื่อนสนิทฉันสินะ” นัชชามองไปยังชั้นสอง “เมื่อคืน ยังนอนกับคนอื่นบนเตียงของฉันอยู่เลย ” นัชชานึกว่าหลังจากที่เธอพูดจบ แม้ว่าจรรยาจะไม่รู้สึกผิด แต่ก็จะไม่ได้ถือตัวต่อแล้ว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจรรยาจะไม่แสดงอาการตกใจ แต่เธอกลับหลบสายตา หลบสายตา ? นัชชามองเธออย่างใกล้ชิด แล้วความคิดที่น่ากลัวก็เกิดขึ้นในหัว “คุณรู้อยู่แล้วใช้ไหม ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ? ” เมื่อพูดจบ เกิดความเงียบในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คำตอบ แต่นัชชาก็เข้าใจแล้ว เธอถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่น่าเชื่อ “พวกคุณ ... ฉันคิดไม่ถึงว่าพวกคุณ.....” จรรยาพูดอย่างอึดอัดว่า “ นัชชา เธอสองคนเป็นสามีภรรยากัน แต่เธอบอกว่าดวิษไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย ผู้ชายส่วนใหญ่ มีความต้องการทั้งนั้นแหละ เพราะยิ่งนานไปสุขภาพก็จะไม่ดี พวกเราไม่มีทางเลือก.. ” “ ห้ะ ? ” นัชชาหัวเราะ มีข้อแก้ตัวแบบนี้อยู่บนโลกด้วยหรอ ? ผ่านไปสักครึ่งนาที นัยตาของเธอพร่ามัวไปด้วยน้ำตา นาทีนั้นเธอไม่รู้จะพูดอะไร มันเศร้าเกินกว่าที่จะอยากตาย เธอพูดเสียงเบาๆ ว่า “หย่ากันเถอะ ฉันจะให้คุณร่างสัญญาการหย่าเอง ส่วนคุณมีหน้าที่แค่เซ็นตกลง ” “ หย่า ? ” จรรยาขมวดคิ้ว “นัชชา เธออย่าพึ่งใจร้อน คำพูดเมื่อกี้เธอพูดออกมาได้ยังไง ? เธอรู้ไหมว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะ เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่หย่า ฉันจะพูดอีกทีนะ ถ้าเธอคิดว่าจะหย่า สมบัติสักชิ้นเดียวของตระกูลฤทธิเดชเธอก็อย่าคิดจะได้เลย ” สุดท้ายทั้งหมด ก็มีแค่เรื่องเงิน นัชชาไม่ได้ต้องการเงินตั้งแต่แรก แต่ท่าทางหยิ่งยโสของจรรยา ทำให้เธอเปลี่ยนทัศนคติ เธอหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมา และไปยืนที่ประตู มองมาที่คนสองคน “ พวกคุณจะเสียใจแน่ พวกคุณจะต้องจ่ายให้กับการกระทำที่หน้าด้านและต่ำทรามในวันนี้ ”