已经是第一章了
ตอนที่10 ให้ฉันใคร่ครวญก่อน
ตอนที่10 ให้ฉันใคร่ครวญก่อน
ในห้องออฟฟิศที่เงียบจนไม่มีเสียงสักนิด เสียงของฉันที่ดังออกมาจนหูจะหนวก
เมืออนุสิทธิ์แก้กระดุมอันทีสองในเสื้อเชิ้ตสีขาวของฉันออกมา ฉันเขินอายจนลืมคำขู่ของเขา ยื่นมือไปจับข้อมืออของเขา“ท่านประธานอนุสิทธิ์ ...อย่าทำแบบนี้.....”
เขาหยุดลงมาอย่างเชื่อฟัง ไม่รอให้ฉันได้ถอนหายใจออกมา ก็ได้ยินเขาพูดอย่างเย็นชา“ถ้าเธอเดินออดไปด้วยสภาพกระดุมหลุดออกหมด ฉันก็ไม่ถือสาอะไร”
เขาเหมือนไม่ได้พูดเล่น
ก้มหน้าลง ฉันมองเห็นนิ้วมือของเขากำลังดึงคอเสื้อของฉัน เหมือนตัดสินใจอยากจะลากเสื้อเชิ้ตของฉันให้เปิดออก
ฉันตัวสั่นเทาไปนิด จมูกอดระคายเคืองไม่ได้ น้ำตาทำให้สายตาฉันเลือนไปหมด
ถ้าหากกระดุมเสื้อโดนลากให้หลุดไปหมด ฉันยังมีหน้าที่ไหนมาเดินออกห้องออฟฟิศนี้
ถ้าฉันผลักเขาออกไป แล้ววินัยจะทำยังไง
ถ้าฉันไม่ผลักเขาออกไป แล้วฉันจะทำยังไงอีก
นัย ฉันควรทำยังไง
ก้มหน้าลง น้ำตาหลุดออกดวงตาทันที แล้วหลุดลงบนหลังมือของอนุสิทธิ์พอดี พริบตาเดียวเขาเหมือนได้อะไรลวกไป รีบสะบัดฉันออกไป แล้วจับทิชชู่หลายผ่านออกมาจากโต๊ะช้าเช็ดหลังมือ
ฉันรู้ เขาคือรังเกียจความสกปรก แต่ก็โชคดีที่เขาได้ปล่อยฉัน ฉันรีบกลัดกระดุมด้วยมือสั่นๆลัจักเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“ทิพย์สุดา นี่เธอทำแบนี้ เหมือนฉันกำลังบังคับเธอขายบริการอยู่ เรื่องนี้เธอเป็นฝ่ายริเริ่มไม่ใช่รึ”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม“ถ้าเธอไม่ยินยอม ก็ใสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ เธอสองคน ออกไปจากบริษัทฉัน”
เสียงเขาไม่ค่อยดัง แต่พอเข้าไปในหูของฉันกลับดังจนหูจะหนวก
ฉันยืนแข็งทื่ออยู่นั่น ก้มหน้ามองปลายเท้าของตนเอง ในใจสับสนไปหมด
ฉันอยากตบหน้าเขาแล้วหัวตัวไปเลยมาก และบอกกับเขาว่าฉันไม่เคยริเริ่มอะไรมาก่อนถ้าเขาทำแบบนี้อีก ฉันจะไปแจ้งความ ฟ้องเขาล่วงละเมิดทางเพศในห้องออฟฟิศ
แต่ม่านตามีใบหน้าที่ชื่นชมยินดีของวินัยออกมา ฉันไม่สามารถแข็งใจได้
“พิมพ์ใจ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมาทันที มองเห็นอนุสิทธิ์ยืนอยุ่หน้าโต๊ะทำงานไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหน กดเพจเจอร์อยู่
“เอาการติดตั้งตำแหน่งเช้านี้ที่ฉันประกาศออกไป........”
“ท่านประธานอนุสิทธิ์ อย่า...ฉัน.....”
“เธอยังไง ทิพย์สุดา ความอดทนของฉันมีขีกจำกัด”มือของอนุสิทธิ์ยังคงวางอยู่บนเพจเจอร์ สายตาเย็นชา
ฉันกัดฟัน“ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่าน ท่านให้เวลาให้ฉันพิจารณา.......”
“หนึ่งวัน พรุ่งนี้เวลานี้ฉันต้องได้ยินคำตอบ ไม่งั้น....เธอสองคนเตรียมใบลาออกให้เรียบร้อยเลย”อนุสิทธิ์สะบัดมือฉันออกไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
ฉันพยักหน้าอย่างงุนงง ก้มหน้าแล้วเดินออกห้องออฟฟิศของเขาอย่างเร็วๆ
ข้างนอกที่ด้วยความกลั้นของประตูนั้น ไม่มีกลิ่นหญ้า ไม่มีการบีบบังคับของอนุสิทธิ์ ฉันสูบหายใจเข้าลึกๆด้วยขาสั่นเทา
“เป็นยังไง โดนด่าแล้วรึ”เสียงของพิมพ์ใจดังมา
“ไม่.......”ฉันมองเธอตาเดียว ก้มหน้าลงอย่างหวากผวา กลัวโดนเอมองออกอะไรไป
พิมพ์ใจเดินเข้ามา ตบไหล่ของฉันเบาๆ น้ำเสียงมีความสงสาร“ ทิพย์สุดา ทีหลังถ้ามีอะไรให้ผู้จัดการของเธอมารายงานดีกว่า นี่เธอกว่าแทนเขาโดนด่าบ่อยๆเป็นเรื่องอะไรกัน ”
ฉันพยักหน้าตอบรับไป“ไม่ ไม่เป็นไร คุณลาขาพิมพ์ใจ ฉันลงไปทำงานก่อน”
พูดจบฉันก้ก้มหน้าเดินไปอย่างรวดเร็ว
กลับถึงแผนกธุรกิจ ผู้จัดการอานนท์ ไม่อยู่ ไม่มีใครสนใจที่ฉันกลับมา ฉันนั่งอยู่ที่ทำงานของตนเอง คว่ำอยู่บนโต๊ะ ในใจหงุดหงิด
ยากเหลือเกินที่อดมาถึงเวลาเลิกงาน ฉันคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกไปทันที
แผนกบุคคลอยู่ชั้นสิบสอง ฉันมองดูตัวเลขบนลิฟต์อย่าง กระวนกระวายใจ
ใคร่ครวญไปบ่ายหนึ่ง ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเขา มันเกี่ยวกับอนาคตของเรา
已经是最新一章了
加载中
