ตอนที่ 7 ทำกับข้าวเป็นไหม

ตอนที่ 7 ทำกับข้าวเป็นไหม “ตอนนั้นพ่อของเขาทำงานอยู่ในพรรคการเมือง บริษัทของพ่อฉันก็ต้องการที่จะพูดคุยกับพ่อของเขา และนัชชาก็ชอบผมพอดี ตอนนั้นเธอหน้าตาก็โอเค นิสัยอ่อนโยน ที่บ้านผมก้กำลังเร่งให้ผมแต่งงานอยู่ ผมเลยแต่งงานกับเขาไง” ดวิษพูดถึงเรื่องนี้โดยไม่รู้สึกอะไร เขาดูพูดได้เป็นธรรมชาติมาก “ใครจะไปรู้หลังจากที่แต่งงานได้สองวัน พ่อของเธอก็ถูกระงับตำแหน่งไป ” เพราะเรื่องพ่อของเธอ นัชชาเคยร้องไห้มาสามวัน ตอนนั้นดวิษก็มาปลอบเธอ ไม่คิดเลยว่าแท้จริงแล้วในใจดวิษจะคิดแบบนี้ นัชชานะนัชชา ตาบอดมานานเท่าไหร่แล้วนะ ? “ แล้วตอนนี้เขาจะเอายังไง ? ” ปณิตาถาม ถึงแม้ว่าเธอกับดวิษอยู่ด้วยกันมานานแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าล้ำเส้น “เขาอยากจะหย่า แม่ของผมกลัวว่าเธอจะขอแบ่งสมบัติ ดังนั้นเธอจึงไม่อนุญาต ” ดวิษหัวเราะเยาะ “คาดว่าอีกไม่เกินสองวันเขาก็คงมาร้องไห้ แล้วบอกให้ผมไปง้อคืนดีกับเธอ” หลังจากที่นัชชาได้ยินประโยคนี้ ร่างกายของเธอทรุดลง และไม่ทันได้ระวังหัวของเธอก็ไปโดนใส่รถทำให้เกิดเสียงดังขึ้น สองคนที่อยู่ในรถตกใจ เธอรีบลุกขึ้นอยากจะหนี แต่ถูกดวิษที่ลงจากรถจับได้พอดี กล้องโทรศัพท์ยังไม่ปิด โชคดีที่โทรศัพท์เพราะความเฉื่อยโดนโยนออกไป ทำให้หน้าจอเป็นสีดำทันที “นัชชา ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ” ดวิษถามอย่างระแวง นัชชามองไปยังปณิตาที่ลงจากรถในรถ ตอนแรกเธอยังตกใจอยู่ แต่ไม่นานเธอก้เปลี่ยนเป็นสภาพอย่างภาคภูมิใจ แถมยังยกมือดึงคอเสื้อของตัวเองลงเพื่อให้นัชชาเห็นรอยจูบตรงคอของเธอ นัชชาสะบัดมือของดวิษออกไป แล้วยกมือขึ้นตบหน้าดวิษ “ตบนี้เพื่อตัวฉัน ” ตอนที่ดวิษสติยังไม่กลับมา เธอก็ตบไปอีกทีหนึ่ง“ตบนี้เพื่อพ่อของฉัน” “คุณบ้าไปแล้วรึไง ?!” ดวิษมองหน้านัชชาอย่างตกใจ “ดวิษ คุณนั่นแหละที่บ้า ” นัชชาโกรธจนตาแดงและเขม็งไปที่เขาอย่างดุร้าย “ตอนที่พ่อของฉันโดนตรวจสอบ ความรู้สึกที่คุณแสดงออกมาตอนนั้นเป็นการเสแสร้งแกล้งทำทั้งนั้นเลยใช่ไหม ? ตอนนี้พูดมาแบบนี้ คุณไม่กลัวฟ้าผ่าลงมารึไง ? ฉันขอร้องให้คุณมาเอากับฉันหรอ ? เหอะ ! ต่อให้คุณคุกเข่าลงขอโทษฉัน ฉันก็ไม่ยกโทษให้คุณ ทำกับคุณน่ะหรอ ฉันยังกลัวมีโรคเชื่อด้วยซ้ำ ! ” หลังจากที่ปณิตาได้ยินก็หน้ามืดขึ้นหน้า เธอใส่รองเท้าส้นสูงเดินลงมา “นัชชา เธอพูดอะไรนะ มาต่อว่าคนอื่นมันสนุกหรอ ” “จะให้ฉันด่าเธอตรงๆหรอ ? ” นัชชาพูดอย่างเย็นชา “ฉันพูดต่อหน้าเธอว่าสารเลว เมียน้อย แล้วเธอจะยังไง ? ” “แก ! ” ปณิตาไม่สามารถยับยั้งอารมณ์โกรธได้ เธอเหลือบไปที่ดวิษ ชายคนนั้นยังโกรธอยู่และไม่ได้สนใจเธอ เธอยกมือตบไปที่ใบหน้าของนัชชาจนเลือดไหลออกจากมุมปาก ดวิษจับมือของนัชชาอยู่ คิดไม่ถึงว่าปณิตาจะลงมือตบหน้านัชชา “นัชชา เธอรังแกฉันมากเกินไปแล้วนะ !” “ปณิตา เธอทำให้ครอบครัวคนอื่นพัง เป็นเมียน้อย เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันในวันนี้ วันข้างหน้ามันก็จะเกิดขึ้นกับเธอเหมือนกัน ” ในเมื่อดวิษนอกใจครั้งแรก ก็ต้องมีครั้งที่สอง ปณิตาจะไม่ใช่คนสุดท้ายที่เขาจะอยู่ด้วยไปตลอด พูดเสร็จ เธอก็ไม่อยากจะยุ่งกับทั้งสองคนอีก เธอหยิบโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วเดินจากไป หลังจากที่เธอออกจากนิเวศน์วิลล่าพร้อมกับหนังสือสำรองและของสำคัญแล้ว เธอก็เดินจากไปโดยไม่หันหัวกลับมามองอีก ถ้าเตชิตเป็นกับดักที่ดีข้างหน้า งั้นสิ่งที่อยู่ข้างหลังก็คงเป็นฝันร้ายที่กินคน เธอมีความยากลำบากมากมายแล้ว ไม่ว่าเธอจะเลือกใคร เธอก็ไม่อยากกลับมาที่นี่อีก ........ เวลาสองทุ่ม นัชชาไปอยู่ตรงหน้าประตูไวโรจน์วิลล่าอย่างตรงเวลา ถ้าจะบอกว่าที่นิเวศน์วิลล่าเป็นที่อยู่ของคนมีเงิน งั้นไวโรจน์วิลล่าก็เป็นที่ที่คุณมีเงินก็ไม่สามารถเข้ามาอยู่ได้ วิลล่าแห่งนี้มีเพียงแค่ 11 ตึก แต่ละหลังจะมีสวนดอกไม้กับสระว่ายน้ำส่วนตัว และวิลล่าทั้ง 11 ตึกนี้มีพื้นที่ประมานครึ่งไหล่เขา ถ้าจะนับค่าใช้จ่ายสาธารณะ.... นัชชาไม่กล้าแม้จะคิดเลย นายทุนกินเลือด คำนี้เหมาะสมกับเตชิตจริงๆ นัชชายืนกดกระดิ่งที่หน้าประตูบ้านตามมารยาท ไม่นานประตูก็เปิด เธอเดินจากประตูเข้าไปในวิลล่า เมื่อยืนอยู่ที่นี่แล้วจริงๆ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น เธอกำลังทำใจอยู่ ทันใดนั้นประตูที่อยู่ด้านหน้าเธอก็ถูกเปิดออกจากด้านใน เตชิตสวมเสื้อเชิ้ตที่ใส่ในวันนี้ เหมือนเพิ่งกลับมาไม่นาน เห็นเธอยืนโง่อยู่ตรงนั้น ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ “เตรียมจะยืนเป็นเทพเฝ้าประตูหรอ ? ” นัชชาได้สติกลับ เธอก้าวเท้าเข้าไป แล้วประตูก็ปิดลงมา โครงสร้างในบ้านนั้นดูชัดเจนมาก ไม่ใช่สไตล์ที่หรูหรา แต่ในทางตรงกันข้ามมันเป็นศิลปะแต่เรียบง่าย บนผนังแขวนด้วยรูปภาพกี่รูป นัชชาพอมองเห็นก็รู้ขึ้นทันที ผลงานของจิตรกรผู้ใหม่ในประเทศ ต้องใช้ตัวเลขเจ็ดหลักในการประมูลถึงจะได้มา เขาแขวนไว้3รูป ราคาอาจะจะแพงกว่าตึกหนึ่งของนิเวศน์วิลล่า “ทำกับข้าวเป็นไหม ? ” เตชิตหันมาถามเธออย่างกระทันหัน เธอพยักหน้าและตอบ “เป็น” ไปเรียนที่เมืองนอกสี่ปี เธอไม่ค่อยคุ้นกับอาหารตะวันตกมากเท่าไหร่เลยเธอก็ทำมาด้วยตัวเองตลอด หลังแต่งงานทำเป็นแม่บ้านมาหนึ่งปี งานฝีมือไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ “รสชาติที่ผมกินมันค่อนข้างจะจืดนะ ไปทำอาหารได้แล้ว ” นัชชางุนงงเล็กน้อย เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “ ฉัน ?” “ไม่อย่างนั้น ?” “ไม่ใช่ว่า .. ” นัชชาพูดไปได้แค่ครึ่งทาง เธอไม่อาจเอ่ยปากได้ เตชิตเป็นคนไหนกัน เพียงแค่มองสีหน้าก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไรอยู่ แถมยังเป็นคนที่ไม่รู้จักวิธีระงับอามณ์อย่างนัชชา เขาวางแก้วน้ำที่อยู่ในมือลง เดินตรงมาหาเธอ เอาแขนยาวๆโอบอุ้มเธอไว้ แล้วโน้มตัวลงไปเล็กน้อย “ทำไม คุณคิดว่าผมจะให้คุณอยู่แค่บนเตียงหรอ ? ตามการกระทำของคุณในตอนนี้ ผมมีแต่เสียกับเสีย ” ความหมายนัยของเขาคือว่าเธอไม่มีทักษะ นัชชาฟังออกแล้ว หูของเธอกลายเป็นสีแดงทันที อายจนก้มหัวลง “เธอต้องรู้สิ่งที่ผมชอบทุกอย่าง อย่าพยายามแตะต้องเขตทุ่นระเบิดของผม ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความอดทนมากแถมนิสัยม่ดีด้วย ” เตชิตยืนขึ้น “ดังนั้น ตอนนี้ไปทำกับข้าว เข้าใจใช่ไหม ?” นัชชายังพูดอะไรได้อีก ? คนที่อยู่ล่างกว่าก็ต้องก้มหัวยอมรับ ตามสถานการณ์ในตอนนี้ เตชิตเป็นเจ้านายของเธอ การรับรู้นี้ทำให้นัชชาผิดหวังเล็กน้อย มองดูเตชิตขึ้นไปข้างบน เธอจึงหันหลังเข้าไปในครัวเพื่อทำข้าว ในตู้เย็นมีผักและของสดแช่เย็นอยู่ เธอหยิบเอาซี่โครงวัวกับปลาบาช่าออกมา ทำซี่โครงพริกไทยดำกับปลานึ่ง ผัดผักคะน้าแล้วก็ซุปซี่โครงหมูตุ๋น เตชิตลงมาก็ได้กลิ่นหอมลอยมาจากห้องครัว เขาตั้งใจเดินไปเบาๆ เมื่อเงยหน้าก็มองเห็นในห้องครัวที่มีแสงไฟอบอุ่น ผู้หญฺงกำลังใช้ตะเกียบคีบผักเข้าปากอย่างระมัดระวัง เธอลองชิมดูแล้ว รสชาติไม่เลว จึงยิ้มออกมาอย่างพอใจ จนเห็นฟันสีขาวเรียงเป็นแผง เส้นผมที่ถูดมัดไว้อย่างเป็นระเบียบมีปอยผมหลุดลงมาเล็กน้อยที่คอขาวๆของเธอ ทำให้คนทนไม่ได้อยากจะเอื้อมมือไปทำแทนเธอ ความจริงพิสูจน์แล้ว เตชิตไปทำแล้วจริงๆ เขาเดินไปเงียบผ่านตรงข้างหลังเธอและจัดการเก็บปอยผมที่หลุด นิ้วยาวๆลูบไประหว่างต้นคอของเธอ นิ้วท้องกอดรัดอย่างช้าๆ การกระทำนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่มีความหมายมาก นัชชาตื่นเต้นจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ เลยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “หิว หิวแล้วรึยัง ? จะกินข้าวก่อนไหม ?” เตชิตไม่ได้พูดอะไร ลมหายใจของเขาพ่นไปที่ผิวของเธอ และมองเห็นหูเล็กๆของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างชัดเจน