已经是第一章了
ตอนที่12 คนเลวกลับไปฟ้องก่อน
ตอนที่12 คนเลวกลับไปฟ้องก่อน
นัชชาสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆของเขา เมื่อกี้ที่เห็นอาจเป็นเพราะเธอตาลายแล้วคิดไปเอง
เตชิตรู้สึกตกเข้าไปในบางความทรงจำของอดีต เขาไม่ตอบแต่กลับเปลี่ยนเรื่องคุย “พรุ่งนี้ส่งประวัติส่วนตัวของเธอมาให้ฉันทางอีเมลด้วย”
นัชชา “คุณจะเอาไปทำไม”
“ใช้ในการสมัครทำงาน”
“คุณหางานให้ฉันเจอแล้วหรอ ทำไมเร็วจัง” นัชชากลืนโจ๊กด้วยความเร็ว “งานอะไร ที่ไหน ประวัติทางบริษัทเป็นคนขอหรอ แต่ฉันไม่เคยมีประสบการณ์การทำงานมาก่อน......”
“ถ้าหากว่าเธอเคยมีประสบการณ์มาก่อน ฉันก็คงไม่ต้องออกหน้าเองแบบนี้หรอก”
คำพูดของเตชิตทำให้นัชชาหน้าเสีย เพราะนี่ก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่เธอขอร้องเขา เธอก็ไม่สบายใจที่ใช้อำนาจอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น
“เป็นงานที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายรึเปล่า”
เตชิตเห็นแววตาที่เปล่งประกายด้วยความอยากรู้ของหญิงสาว ทำให้เขาไม่อยากตอบแบบง่ายๆ อยากแกล้งเธอ “อยากรู้หรอ”
นัชชาพยักหนาด้วยความตื่นเต้น “อยากรู้ๆ”
“มานั่งนี่สิ”
ตบที่ต้นขาตัวเอง
ความตื่นเต้นกับสายตาที่อยากรู้เมื่อค่อยๆหายไป “อยู่ดีๆฉันก็ไม่ค่อยอยากรู้แล้ว เหอะๆ”
เขายกยิ้มมุมปาก เพราะนี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการ
เตชิตก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ มองมาทางเธอแวบหนึ่ง แล้วหันหลังเดินขึ้นบันไดไป
หลังจากที่กินเข้าเสร็จ นัชชาก็ทำการกรอกประวัติลงเอกสารพร้อมกับแนบวิดีโอที่เธออัดเมื่อวาน ส่งให้กับเตชิต
พอคิดถึงงาน อารมณ์ที่ไม่ดีเมื่อสองสามวันก่อนก็ทำให้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา แต่แล้วอารมณ์ก็ดีได้ไม่นานเพราะมีสายเข้า
สายเข้าจากแม่
นัชชาหยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปหยุดตรงหน้าต่าง สูดหายใจเข้าแล้วจึงกดรับสาย “ฮัลโหล ว่าไงแม่ ทำไมอยู่ดีๆถึงโทรมา”
ตามคาด ณัชชนม์ในสายตอบกลับด้วยเสียงเรียบ “นัช ตอนนี้ลูกอยู่ไหน
ดวิษโทรมาบอกว่าลูกไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว เกิดอะไรขึ้น”
ไม่นึกว่าดวิษจะเป็นคนแบบนี้ เขากลับกล้าฟ้องก่อนทั้งๆที่เขาเป็นคนผิด เขาคงคิดว่าเธอคงไม่บอกเรื่องนี้กับแม่แน่ๆ
หลังจากที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายปี ดวิษรู้ดีว่าเธอเป็นคนยังไง ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยจริงใจก็ตาม
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน เดี๋ยวพวกหนูจัดการกันเอง”
“ลูกก็บอกมาสิว่ามีปัญหาอะไรกัน” ณัชชนม์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่คิดแค่ว่านัชชายังเด็กเกินไป “นัชลูก สามีภรรยาทะเลาะ ปากเสียกันเป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวก็ดีกัน ดวิษเขาอาจจะอยากคืนดีกับลูกแต่ไม่มีโอกาสเพราะลูกเล่นไม่กลับบ้านแบบนี้ ลูกทำไม่ถูก”
นัชชาไม่ได้รู้สึกโกรธเพราะแม่ของเธอไม่รู้ความจริง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจ “แม่ไม่ต้องเป็นห่วง แม่กับพ่อดูแลตัวเองให้ดีแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”
“ตอนนี้รีบกลับบ้าน อย่ามัวเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก ลูกแต่งงานแล้ว ถ้าเกิดทางบ้านสามีรู้เรื่องมันจะไม่ดี” ณัชชนม์
นัชชารู้สึกแย่กว่าเดิม เพราะทุกครั้งที่มีปัญหากัน พวกเขามักจะมองว่าปัญหาเกิดจากเธอ แต่คนในบ้านของฝั่งสามีกลับเอาการที่ยอมง่ายๆมาเป็นจุดอ่อนในการทำร้ายเธอ
ยิ่งนึกถึงหน้าจรรยาก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกลียด
หลังจากที่พูดให้แม่สบายใจ เธอก็วางสายจึงกดหารายชื่อดวิษจากผู้ติดต่อที่ถูกบล็อกแล้วกดโทรออก ไม่นานปลายสายก็ถูกรับ
นัชชาหัวเราะเยาะ ก่อนหน้านี้เธอโทรหาเขาตั้งหลายสายแต่ไม่รับ พอมาตอนนี้เธอขอหย่า เขากลับรับสายอย่างรวดเร็ว
“กว่าจะโทรกลับมาได้ แต่พอคิดดีดีคนเดียวที่ทำให้เธอกลับมาได้ก็คือแม่ของเธอ”
นัชชารู้สึกโมโห “ดวิษ หน้าคุณด้านกว่าที่ฉันคิด เกิดเรื่องไม่ดีแบบนี้ขึ้นคุณยังกล้าแบกหน้าไปฟ้องแม่ ”
“แล้วไง เพราะฉันรู้ถึงยังไงคุณก็ไม่กล้าบอกแม่คุณ”
“ใช่ ฉันไม่กล้า แต่รอวันที่เราอย่ากันคุณก็คอยดูว่าฉันจะกล้าหรือไม่กล้า”ที่เธอไม่บอกอะไรตอนนี้เป็นเพราะนัชชาไม่อยากให้ที่บ้านเป็นกังวล
ดวิษฟังจากน้ำเสียงที่แน่วแน่ของเธอ ก็โมโหตบโต๊ะที่ห้องทำงาน “นัชชา ฉันจะพูดอีกรอบว่าฉันไม่มีทางหย่ากับเธอแน่นอน ”
“นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณพูดเองเออเองได้” นัชชาไม่อยากพูดให้มากความ “ตอนนี้คุณอยู่ไหน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ดวิษมองไปรอบๆกำลังจะตอบว่า ‘บริษัท’ แต่กลับเปลี่ยนใจตอบว่า “อยู่บ้าน” แทน
นัชชาจึงตัดสายทิ้ง ไม่อยากคุยกับเขาแม้แต่วินาทีเดียว
เธอเปลี่ยนชุดหยิบกระเป๋าแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องนอน แต่ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิด ก็เห็นเตชิตเดินตรงมาทางนี้พอดี
เตชิตเห็นเธอเปลี่ยนเป็นชุดออกบ้าน ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ “คุณจะออกไปไหน”
“ออกไปพบแม่ แม่บอกว่าธุระด่วนจะคุยด้วย” นัชชาไม่กล้าพูดความจริง เพราะครั้งก่อนแค่คุยทางโทรศัพท์เขาก็ไม่ค่อย พอใจแล้ว ถ้าครั้งนี้เขารู้ว่าเธอออกไปเจอดวิษ เขาคงหาเรื่องรังเเกเธออีกแน่ๆ
เตชิตได้ยินดังนี้ ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ พูดแค่ว่า “แต่คุณยังไม่หายดี”
“ไข้ก็ลดแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว มีเรื่องด่วนมากบอกให้ไปหาตอนนี้เลย” นัชชารู้สึกร้อนใจ เพราะเธอรู้ดวิษเป็นคนยังไง ถ้าเกิดเธอไปสายเขาอาจจะไปหาแม่เธอถึงที่บ้านเลยก็ได้
“คุณต้องกลับบ้านก่อน2ทุ่ม หวังว่าฉันจะเห็นเธออยู่ในบ้านตอน2ทุ่ม”
“โอเค รู้แล้วๆ ฉันไปก่อนนะ”
เตชิตเห็นของเธอเดินลงบันไดอย่างเร่งรีบ หลังจากเปลี่ยนรองเท้าที่หน้าบ้านเสร็จก็รีบเปิดประตูแล้วเดินออกไปเลย
เขาเปิดประตูเดินเข้าห้องนอน ในห้องว่างเปล่า เขารู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป
.......................
นัชชาขึ้นรถเเล้วเดินทางมาถึงนิเวศน์วิลล่า ในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่ดวิษพูดกับแม่ไปเรื่อย พอเปิดประตูก็เห็นดวิษนั่งอย่างสบายใจอยู่บนโซฟา ทำให้เธออารมณ์ขึ้น
“ดวิษ คุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร” นัชชายืนอารมณ์เสียอยู่หน้าห้องรับแขก
เขาเงยหน้ามองไปที่เธอ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานัชชาเป็นภรรยาที่เรียบร้อยเชื่อฟังมาโดยตลอดแต่พอมาวันนี้เธอกลับจ้องหน้าเขา ไม่เคยเห็นด้านนี้ของเธอมาก่อน ทำให้ดวิษรู้สึกว่าเขาไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอเลย
เขายกขาพาดขึ้นบนโต๊ะ พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง “ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้คุณจะกลับมาหรอ คุณไม่กลับบ้าน นัชชาคุณกล้าขึ้นเยอะเลย”
‘นึกว่าตัวเองเป็นใคร’ นัชชาได้แต่คิดในใจเพราะไม่อยากหาเรื่องทะเลาะด้วย “ฉันขอเตือน อย่าไปยุ่งกับพ่อแม่ฉันอีก ถ้าเกิดยังมีครั้งหน้า ฉันจะประกาศให้ทุกคนในบริษัทรู้ว่าคุณนอกใจฉัน”
“ก็ลองดูสิ” ดวิษลุกยืนอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาหาเธอด้วยความโกรธ
已经是最新一章了
加载中
