ตอนที่13 ผู้ชายเกรี้ยวกราด

ตอนที่13 ผู้ชายเกรี้ยวกราด นัชชา “คุณก็คอยดูว่าฉันจะกล้าหรือไม่กล้า เพราะยังไงตอนนี้ฉันก็ไม่มีอะไรให้เสียอยู่แล้ว” “เธอก็แค่ต้องการหย่าใช่มั้ย ก็ได้ ฉันจะยอมหย่าให้” จากนั้นเขาก็หยิบเอกสารบางอย่างออกจากลิ้นชัก แล้วโยนใส่เธอ พอเธอก้มมองก็เห็นใบหย่า นัชชาตกใจกับสิ่งที่เห็นเพราะเธอไม่นึกว่าเขาจะยอมหย่าให้เธอง่ายๆ ที่แท้เขาก็วางแผนหาทางป้องกัน เพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองเดือดร้อนเอาไว้แล้ว เพราะเธอจบจากด้านกฎหมาย มองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นใบหย่า นัชชาค่อยๆไล่ลงมาทีละข้อ หลังจากอ่านจบก็รู้ว่าเงื่อนไขทั้งหมดคือ: หลังจากหย่ากัน เธอจะไม่ได้อะไรเลย เธอรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรกเพราะถ้าเธอได้ผลประโยชน์ เขาคงไม่รีบยอมหย่าให้เธอเร็วขนาดนี้ ที่ยอมพราะเขาวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว “อยากหย่านักไม่ใช่หรอ ได้โอกาสแล้วหนิ รีบเซ็นสิ” ดวิษพูดเร่ง ทำให้ความรู้สึกของเธอพังทลายลง เธอรู้สึกพ่ายแพ้ เพราะในตอนท้ายที่สุดเธอก็ไม่สามารถเห็นคามจริงใจของผู้ชายคนนี้ น้ำตาคลอเบ้า นัชชากำใบหย่าแน่นพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ดวิษ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณไม่เคยรักฉันเลยใช่มั้ย” ดวิษยิ้มเยาะ ตอบแบบไม่ลังเล “ไม่เคย” นัชชาไม่กลั้นปล่อยให้น้ำตามันไหลลงเป็นทาง เงยหน้าจ้องมองเข้าไปในดวงตา “แล้วคุณแต่งงานกับฉันตั้งแต่แรกทำไม แค่เพียงเพราะตอนนั้นคุณได้ประโยชน์จากพ่อของฉันจริงๆหรอ” ดวิษไม่นึกว่าเธอจะร้องไห้ ตอนแรกคิดแค่ว่าเธอคงแค่มาขอเคลียร์ เพราะตลอด1ปีที่อยู่ร่วมกัน นัชชาเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยเชื่อฟัง ไม่เคยร้องไห้ให้เห็น แต่พอมาวันนี้เธอกลับร้องไห้เธอคงจะรู้สึกเจ็บปวดน่าดู เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วยความกังวลใจ “มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด ตอนนั้นคุณกับผมเราตัวติดกันตลอดเวลา ถ้าไม่รู้สึกอะไรก็คงเป็นไปไม่ได้ แต่หลังจากที่เราอยู่ด้วยกัน นัชชา คุณลองถามตัวเองดู คุณไม่เคยบอกหรือเล่าอะไรเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นของบ้านคุณให้ผมฟังเลย คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร ” นัชชาฟังเขาอย่างนิ่งเงียบด้วยความเจ็บปวด ดวิษดูดบุหรี่เข้าไปแล้วพ้นออกมา ทำให้รอบๆเต็มไปด้วยควันเธอจึงมองหน้าเขาไม่ค่อยชัด ได้ยินแต่เสียง “ตอนนั้นที่บ้านของคุณฐานะค่อนข้างดี ถึงแม้ว่าพ่อแม่ฉันจะไม่ค่อยมีฐานะ เธอกล้าพูดมั้ยว่าตอนนั้น ตอนที่พ่อแม่เราเจอกันครั้งแรก พ่อของ คุณไม่เคยพูดดูถูกครอบครัวของผม” “ก็เพราะแบบนี้ใช่มั้ย คุณถึงรู้สึกสะใจหลังจากที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับพ่อ” ดวิษยิ้มมุมปาก “ใช่” นัชชาตกใจถอยหลัง เอามือกมปากตัวเองกลัวว่าจะเผลอร้องไห้ออกมาเสียงดัง ถ้าเป็นแบบนี้ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยเธอไปตั้งแต่แรก…… “ทำไม....” สติหลุดลอย “ทำไมต้องเป็นปณิตา......” เพราะถ้าเกิดเป็นคนอื่นเธออาจจะไม่รู้สึกเจ็บขนาดนี้ พอมาวันนี้คนที่หักหลังเธอกลับกลายเป็น2คนที่สนิทใกล้ชิดกับเธอมากที่สุด เธอไม่กล้าคิดมากเพราะกลัวตัวเองจะเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม “เพราะเขาต่างกับเธอมาก อะไรที่อยากได้เธอสามารถให้ฉันได้ทุกอย่าง” เพราะฐานะทางบ้านปณิตาไม่ดี พ่อแม่ทำงานรับจ้างทั่วไป เธอจึงต้องคอยสังเกตสีหน้า เอาใจใส่คนรอบข้าง ทำให้รู้ว่าต้อง ทำตัวยังไงให้คนอื่นรู้สึกเอ็นดู อาจจะเพราะเหตุนี้ดวิษถึงต้องการเธอ นัชชาพยายามทำให้น้ำเสียงดูปกติที่สุด “ไม่ว่ายังไง นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่คุณควรนอกใจ” พูดจบ เธอก็บอกว่า “แต่ฉันไม่มีทางเซ็นเพราะว่าฉันไม่พอใจ” เธอก็หยิบใบหย่าวางลงที่เดิม วันนี้เธอใส่เสื้อคอวีพอเธอก้มก็ทำให้มองเห็นข้างใน เขากะจะมองแต่กับเหลือบไปเห็นรอยแดงที่คอ รอยที่เขาไม่ได้เป็นคนทำ นัชชาแล้วรอยมันมาได้ยังไง หรือว่าเขามีอะไรกับผู้ชายคนอื่นไปแล้ว ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวโดยอัตโนมัติ เขาโกรธมากเลยเดินเข้าไปกระชากแขนเธอ “นัชชา เธอไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นหลับหลังฉันใช่มั้ย” นัชชาไม่พอใจพยายามสะบัดมือออก “คุณไม่ต้องยุ่ง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” ดวิษมีความคิดที่ไม่ดีในหัว เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ตราบใดที่เรายังไม่หย่ากันคุณก็ยังคงเป็นภรรยาของฉัน ดูสิว่าเรื่องนี้จะยังเกี่ยวกับฉันอยู่รึเปล่า” เขาดึงแล้วกดเธอลงบนพรม ด้วยความที่ตัวใหญ่ สูง180 ทำให้เธอไม่หายใจไม่ค่อยถนัดตอนที่เขาคร่อมอยู่บนตัวเธอ “ดวิษ คุณคิดจะทำอะไร” นัชชารู้สึกกลัว แต่กลับม่รู้ตัววายิ่งเธอดิ้นมันยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นตัว “ฉันยังเคยฝืนใจใครเลย ดี จะได้ลิ้มลองก็วันนี้แหละ” เขาเอื้อมมึงถกเสื้อเธอขึ้น ทำให้เห็นอกงาม เขามองด้วยสายตา “ไม่นึกว่าเธอก็มีของดีเหมือนคนอื่นด้วย” นัชชาพยายามดิ้น และทุบตีผู้ชายที่อยู่บนตัวเธอ แต่เขากลับไม่รู้สึกรู้สาและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ “ดวิษ คุณมันบ้าไปแล้ว ไม่กลัวว่าฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกปณิตาหรอ” นัชชาหวังให้เขาหยุดหลังจากที่ได้ยินชื่อปณิตา แต่เขากลับหัวเราะออกมาแบบมีนัยว่า “ก็ดี จะได้มาสนุกด้วยกัน” นัชชาตกใจ “ไอ้เลว” ตอนแรกดวิษไม่ได้คิดแบบนั้น แค่อยากแกล้งยั่วให้เธอโกรธ เพราะสีหน้าตอนโกรธของเธอจอนนี้ทำให้เธอดูดุร้ายมันช่างต่าง จากคนเดิมอย่างมาก คนที่ดูเรียบร้อยอ่อนโยน “นัชชา ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณต้องการผมมากไม่ใช่หรอ เอาเลยสิตอนนี้” ดวิษรู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของหน้าอกเธอ ที่ ตอนนี้เขากำลังพยายามเบียดให้อกใหญ่แนบชิดกับอกเล็กให้ได้มากที่สุด มองเห็นใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ทำให้เขานึกอยากเห็นภาพตอนเธอมีอารมณ์ร่วม เขาประกบจูบเธอ นัชชาหันหน้าหนีแต่ริมฝีปากกลับโดนยึดครอบครอง เธอรีบปิดปากไม่ให้เขาจู่โจมเธอได้ไปมากกว่านี้เพราะเธอรู้สึกรังเกียจ ทำให้เขานึกถึงหน้าเตชิต ถึงแม้ว่าเขาก็บังคับเธอเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับดวิษแล้วเธอกลับยินยอมที่จะจูบกับเตชิตมากกว่า พอนึกถึงภาพที่ดวิษทำแบบเดียวกับปณิตา เธอยิ่งรังเกียจมากขึ้นกว่าเดิม มีคนบอกว่าผู้หญิงทุกคนจะรู้สึกดีกับผู้ชายที่ได้ครั้งแรกของตัวเองพอมาวันนี้เธอเชื่อแล้ว อยากให้เป็นเตชิตที่อยู่บนตัวเธอในตอนนี้ ดวิษเห็นว่าไม่ว่าจะทำวิธีไหนเธอก็ไม่ยอมเปิดปากถึงแม้เขาจะบีบคางเพื่อให้เธออ้าขึ้นแล้วก็ตาม พอคิดว่าเธอยอมให้ผู้ชายคนอื่นง่ายๆแต่กลับไม่ยอมให้ตัวเอง ทำให้เขาโมโหกัดปากเธอจนริมฝีปากมีเลือดไหลออกมา