ตอนที่14 สามีเก่าที่ไร้ยางอาย

ตอนที่14 สามีเก่าที่ไร้ยางอาย กลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกจากปาก ความเจ็บทำให้นัชชาอ้าปากอย่างลืมตัว ระหว่างที่ดวิษกำลังคิดที่จะจู่โจมเธอ ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก “ดวิษ ฉันเอาซุป...หางวัวที่คุณชอบมาให้ คุณ.... ว้าย” ปณิตาเห็นภาพที่เกิดขึ้นก็อดร้องตกใจไม่ได้ ข้าวของกระจัดกระจาย ผู้หญิงที่มีผู้ชายคร่อมอยู่บนตัว มือหนึ่งจับคอเสื้อขึ้นส่วนอีกมือก็จับเอวไว้เพื่อไม่ให้เธอขยับหนีได้ ตัวของทั้งสองก็แนบชิดกันมากแล้วปากก็ประกบจูบกัน ปณิตาอึ้งกับเห็นการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอสติแตกทำอะไรไม่ถูก เธอเดินเอากระติกไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วตะโกน “นัชชา ทำบ้าอะไรของเธอ” ตอนแรกที่เห็นเธอตกใจแล้วแอบรู้สึกผิดที่เห็นปณิตาแต่พอหลังจากที่เธอเห็นจรรยาเดินตามมาข้างหลังทำให้เธอก็เปลี่ยนใจ เธอหนีออกจากบ้านไปไม่นาน แต่จรรยากลับพาปณิตาเข้าบ้าน นัชชาจัดการชุดให้เข้าที่เล็กน้อยแล้วยกแขนโอบคอดวิษ แล้วพูดว่า “จะให้ทำอะไรละ ก็ทำเรื่องปกติที่ชอบทำกันนะสิ” “หน้าด้าน” ปณิตาตะโกนด่า นัชชาเงยหน้ามองดวิษแต่นึกไม่ออกว่าควรพูดหรือทำอะไรต่อ อยู่ๆก็รู้สึกรังเกียจเขาขึ้นมาเธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปทางปณิตา “ฉันเคยบอกแล้ว เธอจะไม่ใช่คนสุดท้ายของเขาระวังตัวไว้ให้ดี จะไปไหนก็ไปก่อนที่ฉันจะโกรธ แล้วอยากแก้แค้นขึ้นมา” ตอนแรกปณิตาอยากจะตอบโต้แต่ก็ไม่รู้จะโต้ตอบยังไง เธอหันหน้าไปทางจรรยา ทำหน้าใสซื่อหน้าสงสาร “คุณป้า หนูแค่เป็นห่วงที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หนูกลัวจะไม่มีคนคอยดูแล เลยมาหาเขาแต่เท่าที่สังเกตเห็นหนูน่าจะคิดผิด งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ” ดวิษไม่ได้แสดงออกอะไร แต่ต่างกับจรรยาที่ทำเหมือนไม่เห็นนัชชาอยู่ในสายตาหันไปกุมมือแล้วพูดว่า “ณิตา อย่าเพิ่งรีบ กลับอยู่ดูแลดวิษก่อนจะได้ไม่เสียเวลาเปล่า ” “นั่นนะสิไหนๆก็มาแล้วจะรีบกลับทำไม เตรียมทุกอย่างมาขนาดนั้นไม่เสียดายแย่หรอ” คำพูดของนัชชาทำให้เธอหน้าชาเหมือนโดนตบ “เดี๋ยวฉันไปเอง” ทั้งสามคนยืนมอแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไป แล้วหันมาถามปณิตาที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆเขา “ใครใช้ให้เธอมา” ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอตอนนี้เขาคงได้เห็นหน้านัชชาตอนที่ขอร้องอ้อนวอนเขาอยู่ใต้ร่าง ปณิตาเห็นสีหน้าไม่พอใจของเขา เธอจึงยิ้มเปลี่ยนเรื่อง “แม่บอกว่าคุณยังไม่ได้ทานข้าวกลางวัน ฉันเลยทำซุปมาให้ รีบกินตอนมันยังร้อนๆอยู่” ดวิษดันเอามือดันเธอออก “ฉันไม่กิน” ดวิษหันหลังเดินขึ้นชั้นสองโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดอะไรต่อ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องนอนดังมาจากชั้นบน จรรยายื่นมือไปขวางเธอ “เป็นเพราะดวิษเขาอารมณ์ไม่ดีอยู่ หนูช่วยเข้าใจเขาหน่อย” เธอพยักหัวทำหน้าเข้าใจ แต่กลับกำมือไว้แน่น นัชชา นัชชา ฉันไม่มีทางยอมให้เธอได้สิ่งที่ต้องการแน่ หลังจากที่นั่งรถออกมาได้สักพัก เธอก็ก้มดูใบหย่าในมือ ในตาก็รู้สึกร้อนเธอจึงหันหน้าออกไปทางหน้าต่างแล้วลดกระจกลงเพื่อให้ลมพัดเข้ามาโดนหน้าเธอ ความหน้าด้านของคนในครอบครัวดวิษ เธอไม่จำเป็นต้องคอยตามเพราะหลังจากนี้พวกเขาคงแสดงทุกอย่างออกมาเอง ดวิษ....... นัชชาหลับตาลงนึกถึงการกระทำเมื่อครู่ ก่อนหน้านั้นเธอหลงใหลในตัวเขามาก อ้อมกอดและเพียงจูบเดียวของเขาก็สามารถทำให้เธออารมณ์ดีไปหลายวันแต่ตอนนี้แค่เขาสัมผัสโดนตัวเธอก็ทำให้เธอขนลุกรู้สึกขยะแขยง เธอเป็นโรคผิดปกติทางอารมณ์ โรคที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ความรู้สึกได้ เธอไม่สนใจอดีตของเขาแต่เธอรับไม่ได้ถ้าจะต้องใช้ผู้ชายคนเดียวกันร่วมกับคนอื่น เธอหยิบใบหย่าใส่เข้าไปในกระเป๋า ก้มมองนาฬิกาบ่ายสาม เตชิตให้เธอกลับบ้านก่อน2ทุ่ม เห็นว่ายังเหลือเวลาอีกเยอะเลยกดโทรหาเพื่อนสนิทจินต์ จินต์ก็อยากเจอเธออยู่พอดี เลยนัดเจอกันที่ร้านกาแฟ พอเจอกันจินต์ก็ถามทั้งที่ยังไม่ทันได้นั่ง “ปากเธอไปโดนอะไรมา” นัชชาตกใจ หยิบกระจกออกจากกระเป๋าขึ้นมาส่องถึงเห็นว่ามีคาบเลือดติดอยู่ที่ปาก เธอแตะมันเบาๆแต่ยังรู้สึกเจ็บอยู่ “โดนหมากัด” “หมา” จินต์เหมือนจะรู้จักเข้าใจเธอดี “ดวิษหรอ” “อืม” “เธอ2คนนัดเจอกันแล้วหรอ” จินต์รู้หลังจากที่จับดวิษกับปณิตาได้ที่บ้านเธอก็ไม่เคยกลับไปเหยียบที่นั่นอีกเลย “เขาหาฉันไม่เจอก็เลยโทรไปหาแม่ กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ฉันเลยไปเตือนมัน” ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น “โห ไม่นึกว่าเขาจะหน้าด้านได้ขนาดนี้ ทำเรื่องเลวๆไว้ยังกล้าโทรไปฟ้องแม่” จินต์ยกกาแฟขึ้นดื่มเพื่อกลั้นอารมณ์ไม่ให้โมโหไปมากกว่านี้ “ไม่นึกว่าเขาจะเป็นคนเลวมากขนาดนี้” “มันไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้ใช่มั้ย” นัชชาส่ายหน้า “มันไม่มีโอกาสได้ทำเพราะปณิตากับจรรยาเข้ามาพอดี แต่ก็นับว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายที่ฉันรอดมาได้” “ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิดเพราะแต่ละเรื่องที่คนบ้านนั้นทำ ไหนๆเธอก็ตัดสินใจที่จะหย่าแล้ว คนอย่างไอ้ดวิษมันไม่สมควรได้ใช้ชีวิตร่วมกับใคร เธอเพิ่งจะอายุ24มีผู้ชายอีเพียบที่รอเธออยู่” จินต์ไม่รู้ควรพูดปลอบเธอยังไงก็เลยเลือกปลอบด้วยวิธีที่ติดตลก นัชชายิ้มเล็กน้อย มือกุมแก้วกาแฟ “จินต์ ฉันมีเรื่องจะบอก” จินต์พยักหน้า “ว่ามาสิ” “ฉัน.... คบกับเตชิตแล้ว” “……..” จินต์มองไปรอบๆ แล้วหันมาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เธอโดนดวิษหลอกจนบ้าไปแล้วหรอ” ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดอะไรบ้าๆแบบนี้ออกมา นัชชาจึงยิ้มออกมาแห้งๆแบบฝืนยิ้ม “จริงๆ เขาบอกว่าถ้าฉันยอมคบกับเขา เขาจะสู้คดีในสารให้” พวกเธอเผลอสบตากัน จินต์กับนัชชารู้จักเป็นเพื่อนกันมานาน แค่มองตาเธอก็รู้แล้วว่านัชชาต้องการอะไร เพราะแบบนี้เธอเลยดูออกว่านัชชาไม่ได้กำลังโกหก “เธอ.....” จินต์ตกใจไม่รู้จะพูดยังไง อีกอย่างเป็นเพราะว่าเธอกำลังอยู่ร่วมกับผู้ชายคนอื่นแต่ที่สำคัญคือผู้ชายคนนั้นคือเตชิต คิดไปคิดมา จินต์ลังเลไม่แน่ใจว่าควรถามรึเปล่าแต่เธอก็เลือกที่จะถามออกไป “นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้ขอเธอคบแบบจริงจัง เธอรู้ใช่มั้ย” “รู้” เธอหน้าแดงตอบด้วยความเขินอาย “ฉันรู้” เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเตชิต พวกเธอคบกันในฐานะอะไร จินต์หายใจเข้าลึกๆ แล้วถาต่อ “แล้วพวกเธอเคยมีอะไรกันรึยัง”