ตอนที่15 การรักษาแบบไม่เหมือนใคร

ตอนที่15 การรักษาแบบไม่เหมือนใคร ทุกอย่างจะยังไม่สายถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา อยู่ดีๆหูเธอก็เริ่มแดงเพราะอายที่จู่ๆก็มีคนพูดเรื่องอย่างว่ามาขึ้นมากลางสาธารณะ จินต์ดูก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นโดยที่ไม่ต้องรอให้นัชชาตอบ คงสายไปแล้วเพราะอะไรที่ควรหรือไม่ควรทำ ดูเหมือนทุกอย่างมันจะเกิดขึ้นแล้ว “เธอ.....” จินต์หมดคำพูด นัชชากลัวว่าจินต์จะไม่เข้าใจ “มันเป็นเรื่องที่ฉันห้ามไม่ได้ เรื่องที่เรารู้จักกันมันก็เป็นเพียงเรื่องที่ผิดพลาด...... ” “นัช เธอก็รู้ว่าเตชิตเป็นคนยังไง เขาไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาหยามง่ายๆ” เธอก็พอได้ยินคนพูดถึงเตชิตมาบ้าง เป็นผู้ชายที่โหดเหี้ยม เย็นชา ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขาสนใจได้ ไม่ได้หมายความว่านัชชาไม่ดี เธอก็ดี ด้วยความที่เธอดูใสซื่ออ่อนโยนมันเลยทำให้เธอกับเขากลายเป็นคนที่ต่างกันมาก มากจนเหมือนอยู่กันคนละขั้วโลก เธอกลัวว่าสุดท้ายแล้วจะกลายเป็นนัชชาเองที่เจ็บ จินต์ถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูกของนัชชาแล้ว “หยุดทุกอย่างแล้วถอยออกมาตอนนี้ได้มั้ย อะไรที่เขาตกลงจะช่วยหลังจากฉันจะเป็นคนช่วยเธอเอง เธอไม่ต้องห่วง” นัชชารู้สึกงงไปหมดทำตัวไม่ถูก “ฉ้นไม่รู้ หรือควรเปิดใจคุยกับเขาไปตามตรง” “ช่างมันเถอะ” จินต์พูดค้าน “เท่าที่ดูๆมาถ้าเรื่องอะไรที่เขาตัดสินใจไปแล้วคงไม่มีอะไรหรือใครที่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนใจได้” เห็นนัชชาทำหน้าเครียด จินต์เลยไม่อยากพูดทำร้ายเธออีก “ปล่อยๆมันไปเถอะเรื่องก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น ในเมื่อตอนนี้เธอกับเขาก็โสดกันทั้งคู่จะลองคบหาดูใจกันมันก็ไม่เลว แต่ถ้าเขาเกิดรังแกเธอขึ้นมาให้รีบบอกเดี๋ยวฉันจะจัดการให้เธอเอง ” นัชชาคิดในใจคบหาดูใจหรอ คงไม่มีทางเพราะเธอเป็นได้แค่เพียงเครื่องมือที่เขาใช้ระบาย เธอคุยกับจินต์ไปได้สักพัก หลัจากกินข้าวเสร็จก็ประมาณ1ทุ่มแล้ว เธอจึงขอตัวกลับก่อน “เธอจะรีบไปไหน” จินต์ถาม นัชชาตอบไปตามตรง “เตชิตบอกให้ฉันกลับบ้านก่อน2ทุ่ม” จินต์ตกใจ ไม่น่าเชื่อว่าคนที่เย็นชาอย่างเตชิตก็จะมีมุมแบบนี้กับคนอื่นเป็นด้วย เธอตั้งสติได้แล้วจึงลุกขึ้น “เดี๋ยวฉันไปส่ง” “ไม่เป็นไร เธอไปๆมาๆก็ไม่สะดวกเปล่า เดี๋ยวฉันต่อรถกลับเอง” จินต์ก็ไม่ได้พูดเซ้าซี้เธอ “โอเค งั้นระวังตัวด้วย” ……………………….. 40นาทีผ่านไป รปภ.ไม่สามารถปล่อยให้เข้าไปได้เพราะเป็นรถรับจ้าง เธอจึงลงจากรถหลังจากจ่ายค่าโดยสารเสร็จ พอรปภ.เห็นจึงขับรถของวิลล่าไปส่งเธอที่หน้าบ้าน หลังจากถึงหน้าบ้านเธอก็พูดคำขอบคุณแล้วหยิบกุญแจบ้านออกจากกระเป๋าเปิดประตูเข้าไปเห็นเขานั่งดูข่าวอยู่บนโซฟาห้องรับแขก เขาหันหลังจากได้ยินเสียงคนเปิดประตู “ดีมาก ตรงต่อเวลาดี” นัชชาโล่งใจเลยก้มถอดเตรียมเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ ข้างหลังก็มีอกที่แข็งแรงเหมือนกำแพงและมือหนาก็ดึงรั้งเอวเธอไว้ ทำให้ก้นเธอชนเข้ากับน้องชายของเขา “ว้าย” ด้วยความที่ตกใจนัชชาจึงจะหันหลังแต่กลับโดนเขาดันตัวไปชิดกับตู้รองเท้ามือ2ข้างของเธอจับขอบตู้ไว้แน่น หัน หน้ากลับเล็กน้อย “เตชิต.....” “ฉันเอง” ระหว่างที่พูดเขาก็เอื้อมมือเข้าไปในกระโปรงเธอ การกระทำของเขาทำให้เธอตกใจกลัว “คุณ คุณเป็นอะไรรึเปล่า” เธอรู้สึกได้ว่าวันนี้เตชิตแปลกๆ “อารมณ์ไม่ค่อยดี” วันนี้เขาลูกความเก่าของเขาฆ่าตัวตายในบ้าน เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวชีวิตคล้ายกับเขาทำให้นึกถึงชีวิตในวัยเด็กของตัวเอง เวลานี้พูดอะไรไปก็เท่านั้น สิ่งที่ทำได้ก็คือปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเรื่องอย่างว่าอย่าไปคิดมาก แต่การกระทำนี้ทำให้เธอนึกถึงดวิษและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยิ่งตอนนี้ตอนที่เธอหันหลังทำให้มองไม่เห็นหน้าเตชิตทำให้เธอกลัว พูดออกมาด้วยความลำบากใจ “เอาไว้วันหลังได้มั้ย วันนี้ไม่ได้จริงๆ.......” ถ้าปกติเตชิตไม่มีทางเห็นใจหรือหยุดง่ายๆ แต่วันนี้เพราะเธอกลัวจนเขารับรู้ได้ว่าตัวเธอกำลังสั่น เขาหยุดแล้วจับเธอหันหน้ามาหาเขา ไฟตรงประตูที่สลัวๆทำให้เห็นว่าใบหน้าที่ซีดขาว ดวงตาก็เริ่มมีน้ำตาไหลลง เขาหยุดจ้องหน้าเธอ ริมฝีปากที่เคยเป็นสีชมพูอ่อนตอนนี้กลับมีสีแดงคล้ายเลือดติดอยู่ เขาจำได้ว่าก่อนออกจากบ้านปากเธอก็ดูปกติไม่มีรอยอะไร นัชชาเห็นสายตาเขาเปลี่ยนไป ไม่รอให้เธอได้พูดอะไรเขาก็เดินหน้าเข้าไปใกล้เธอ ดึงคอเสื้อเธอขึ้นดม “วันนี้คุณไม่ได้ไปโรงพยาบาลหรอ” เธอไม่รู้จะตอบเขาว่ายังไง แต่เขากดทับลงมาแล้วที่ปาก แรงกดที่หนักหน่วงไม่กี่ทีก็ทำให้แผลตรงปากเริ่มแดงและมีเลือดไหล เธอรู้สึกเจ็บมากแต่ก็ไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมาเพราะผู้ชายตรงหน้าของเธอดูนิ่งและน่ากลัว เธอโกหก เขาประกบจูบหนักๆไปอีกหนึ่งที่ “พูดความจริงมา” เธอตกใจแล้วพูดว่า “ขอ ขอโทษ” รอยยิ้มของเขาน่ากลัวจนขนลุก “แสกงว่าเธอโกหกฉันใช่มั้ย” นัชชากำลังจะอ้าปากพูดแต่เสียงอยู่ในลำคอ “ฉันไม่ชอบคนโกหก” เตชิตมองเธอด้วยสายตาอันแหลมคม เขายกมือขึ้นบีบคางเธอ “ว่ามาสิ ฉันควรลงโทษเธอยังไงดี” พูดจบเขาก็กระชากผมเธอให้หันหน้าขึ้นมองเขา เตชิตเหมือนสัตว์ร้ายที่พร้อมจะฉีกกัดคอของเหยื่อทำให้เหยื่อไม่สามารถดิ้นหนีไปไหนได้ นัชชาเอื้อมมือตะเกียดตะกายไม่ทันระวังทำให้กระเป๋าที่อยู่บนตู้ลงพื้นเข้าของตกกระจัดกระจาย เตชิตก็ไม่ได้กะจะหยุดแต่สายตาเหลือบไปเห็นเอกสารใบหย่า ทำให้เขาหยุดกะทันหัน เขาเห็นเธอตัวเธอสั่นก่อนที่จะก้มเก็บเอกสารทำให้เขารู้เหตุผลทำไมเธอต้องโกหกเขา “ไปเจอมันมาหรอ” นัชชาเอามือโอบกอดตัวเอง ดวงตาแดง พยักหน้ารับ“เขา โทรหาแม่บอกว่าฉันทำตัวไม่เหมาะสมมั่วไปทั่วเพราะแม่ยังไม่รู้เรื่องที่เรากำลังจะหย่ากัน” เตชิตวางใบหย่าลงแล้วยื่นมือจับคางเธอยกขึ้น “รอยที่ปากเขาเป็นคนทำใช่มั้ย”