ตอนที่ 5 ฉันปฏิเสธทั้งหมดยกเว้นปั๋ยหลิง

ต๭นที่ 5 ฉันปฏิเสธทั้งหมดยกเว้นปั๋ยหลิง สั่นศีรษะ ปั๋ยหลิงต้องการโยนเสียงนั้นออกไปจากสมอง เธอสีหน้าซีดเผือด ดวงตาพร่ามัว ล้มลงสะอึกสะอื้น หัวใจหนักอึ้ง เหมือนว่ามีใครมาบีบที่หัวใจของเธอ เจ็บปวดทรมานเจียนตาย การกระทำของเธอได้ดึงดูดความสนใจของซือถิงเซวียน เขาเหลียวมองพลางขมวดคิ้ว “คุณ...คุณกลัวห้องแคบเหรอ!” ปั๋ยหลิงเริ่มตัวสั่น สองมือกุมศีรษะ หลบอยู่ในมุม หมอบลงช้า ๆ อ่อนแอน่าสงสารและทำอะไรไม่ถูก ซือถิงเซวียนใจอ่อนลง เขาก้าวเข้าไปย่อตัวลงข้างเธอ ยื่นมือออกไป ลังเลอยู่นาน จนในที่สุดก็ตบลงที่ไหล่ของเธอ “ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวก็มีคนมาที่นี่แล้ว...” “อย่ามาแตะฉัน!” ปั๋ยหลิงตวาด เงยหน้าขึ้นมองเขา น้ำตาเต็มดวงตาและแดงก่ำเหมือนกระต่าย ซือถิงเซวียนงุนงงไปชั่วขณะ เลื่อนมือซ้ายออก พูดด้วยน้ำเสียงประนีประนอม “ได้ ผมไม่แตะ...” ผู้หญิงคนนี้กลัวมากแล้วยังปฏิเสธเมื่อเขาเข้าใกล้ ในตอนนั้นไม่ใช่ว่าเธอจัดฉากเรื่องนั้นเหรอ ซือถิงเซวียนพึมพำในใจ ลุกขึ้นช้า ๆ ยืนห่างออกไป แต่ดวงตายังคงจ้องมองไปที่ปั๋ยหลิงบนพื้น เขาขยับมืออยากจะกอดเธอ... ในตอนนี้ ประตูลิฟต์ถูกงัดจากด้านนอก หลายคนยืนอยู่ข้างนอกประตู ในขณะที่ซือถิงเซวียนไม่ตอบสนอง ปั๋ยหลิงซึ่งอยู่ในมุมลุกขึ้น เร่งรีบออกจากประตูไป การเคลื่อนไหวรวดเร็วเหมือนกระต่าย ปั๋ยหลิงวิ่งลงจากชั้นยี่สิบสามในหนึ่งลมหายใจ เธอไม่กล้าขึ้นลิฟต์อีกต่อไปแล้ว ความทรงจำที่เลวร้ายเหล่านั้นไม่เคยจางหายไป เจ็บปวดศีรษะทรมาน เธอหายใจหอบตลอดเวลา สีหน้าซีดเผือดจนน่ากลัว โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าดังขึ้น ปั๋ยหลิงเอาออกมาดู เป็นคุณปู่ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกและกดรับ “ค่ะคุณปู่” ครึ่งชั่วโมงต่อมา ปั๋ยหลังนั่งแท็กมายังเขตคฤหาสน์ที่มีชื่อเสียงของเมืองจิ่น ยืนอยู่ในด้านหน้าคฤหาสน์ตระกูลซือ เธอแต่งหน้าตัวเองบางเบาเพื่อให้ดูไม่ซีดขาว และใส่เสื้อผ้าสีสันสดใสเพื่อให้คุณปู่สดชื่นอารมณ์ดี “คุณปู่คะ ฉันมาแล้วค่ะ” คุณปู่ซือในอายุหกสิบปียังคงแข็งแรงมาก เมื่อเห็นเธอก็กระตือรือร้นเรียกเธอให้ไปนั่งลงข้าง ๆ “ทานข้าวมาหรือยัง ช่วงนี้งานเป็นยังไงบ้างเหนื่อยไหม” ปั๋ยหลิงค่อย ๆ ตอบคำถามของเขา ไม่ได้ตอบแบบขอไปที เต็มไปด้วยความเคารพ “ทานเรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่เหนื่อยหรอกค่ะฉันชอบที่จะเป็นหมอ” “ดีแล้ว คนเราต้องทำให้ดีที่สุดในสิ่งที่ตัวเองชอบ...” คำพูดของคุณปู่ซือยังไม่จบ ที่ประตูทางเข้าผู้หญิงวัยกลางคนอยู่ในชุดกระโปรงสวยดูดี มองเห็นปั๋ยหลิง รอยยิ้มที่อ่อนโยนบนริมฝีปากหุบลงเปลี่ยนเป็นสีหน้าน่าเกลียด ปั๋ยหลิงมองต่ำ ลุกขึ้นทักทาย “คุณแม่” เธอเป็นแม่ของซือถิงเซวียนชื่อเซ่หลินฉิน กำเนิดในตระกูลที่มีชื่อเสียงเช่นเดียวกันซึ่งเป็นหนึ่งในสิบตระกูลใหญ่ของเมืองจิ่น การศึกษาในวัยเยาว์ทำให้เธอยิ่งน่าสนใจจนกลายเป็นลูกสะไภ้ของลูกผู้ดีมีเงิน ไม่คาดคิด เหตุการณ์เก่า ทำให้ปั๋ยหลิงขึ้นมาอยู่ตำแหน่งนี้ “อืม” เธอตอบเบา ๆ นั่งลงบนโซฟาแล้วเอ่ยถาม “คุณพ่อเรียกปั๋ยหลิงมาเกิดอะไรขึ้นคะ” คุณปู่ซือใบหน้าสงบนิ่ง ครู่เดียวไม้เท้าก็ตกออกจากมือ “จะเกิดอะไรซะอีก! ลูกชายและลูกสะไภ้ของเธอกำลังจะหย่ากันแล้วน่ะสิ! ถ้าไม่มีอะไรฉันจะเรียกปั๋ยหลิงกลับมาเหรอ ทำไมเธอไม่พยายามเกลี้ยกล่อมให้ลูกชายของเธอเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่น!” เซ่หลินฉิน สีหน้าเปลี่ยนไปทันทีนั่งตัวตรง “คุณพ่อคะ คุณไม่ใช่ไม่รู้จักถิงเซวียน เขาดื้อรั้น ไม่ฟังฉัน ไม่ชอบปั๋ยหลิงแล้วจะใช้ฉันทำยังไงคะ นอกจากนี้ถิงเซวียนก็เกือบจะสามสิบแล้ว ฉันอยากอุ้มหลาน แต่บางคน ไม่ถูกใจ...” ‘บางคน’ ปั๋ยหลิงมองต่ำ มุมปากกระตุกยิ้ม ถ้าอย่างนั้น เรื่องหยางเช่นเช่น เซ่หลินฉินรู้งั้นหรอ แต่เธออาจจะไม่รู้เรื่องลูกของหยางเช่นเช่นว่าเป็นเธอที่เอาเด็กออก... “สารเลว” คุณปู่ซือโกรธมาก ลุกขึ้นยืนตัวสั่นเทา “ฉันบอกเธอแล้ว ลูกของซือถิงเซวียน ยกเว้นเกิดจากปั๋ยหลิงนอกนั้นฉันไม่ยอมรับ นังจิ้งจอกมาทางไหนฉันก็จะไล่กลับไปทางนั้น!”