ตอนที่ 6 ต้องการหย่าให้ได้

ต๭นที่ 6 ต้องการหย่าให้ได้ “คุณพ่อ!” เซ่หลินฉินมักจะกังวลเกี่ยวกับร่างกายของเขาจึงไม่กล้าพูด แต่ตอนนี้เรื่องมันก็มาถึงจุดนี้เธอจึงต้องลุกยืนขึ้น “แต่เช่นเช่นมีลูกของถิงเซวียนแล้ว เด็กคนนี้จำเป็นต้องมี!” ที่ทางเข้าประตู ซือถิงเซวียนที่ถูกปู่เรียกตัวกลับมาทันได้ยินสองประโยคสุดท้ายพอดี เห็นฉากในประตู มองหาและพบคนที่ยืนอยู่ข้างคุณปู่ พบปั๋ยหลิงที่ยืนข้างคุณปู่ของเขาและกำลังกระซิบ มุมปากกระตุกรอยยิ้มเย็น คิดว่าเรื่องในลิฟต์อาจมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ หึ แค่ชั่วพริบตาก็มาเป่าหูของคุณปู่ มีของดีอะไรกัน ซือถิงเซวียนก้าวเข้ามา เสียงเย็นขัดจังหวะข้อพิพาทระหว่างแม่และปู่ “ไม่ต้องเถียงกัน เด็กหายไปแล้ว” “อะไรนะ!” เซ่หลินฉินไม่อยากเชื่อ “เกิดอะไรขึ้น” ซือถิงเซวียนมองไปยังฝั่งหนึ่ง ดวงตาลึกจ้องปั๋ยหลิง ริมฝีปากโค้งยิ้มเย็นเชา “ถามลูกสะใภ้ของคุณดูสิ” ปั๋ยหลิงเงยหน้าขึ้นทันที จ้องมองเขา ไม่มีอาการสั่นไหวในดวงตาสดใส แต่มีคำถาม เขา...คาดไม่ถึงว่าก็โทษเธอด้วยงั้นเหรอ ตอนนั้นเธอมีทางเลือกเดียวเท่านั้นนะ! มันสายเกินไปที่จะอธิบาย เซ่หลินฉินคิดถึงอาชีพชองปั๋ยหลิงก็ดวงตาเบิกกว้าง เดินเข้ามา “เธอเอาหลานของฉันออกใช่ไหม!” “ใช่ค่ะ แต่...” ปั๋ยหลิงภายใต้ความกดดันของเธอ จำต้องเอ่ยตอบ แต่ยังไม่ทันได้อธิบาย เซ่หลินฉินก็ยกมือขึ้น ในตอนนี้ คุณปู่ซือสั่นด้วยความโกรธขึ้ง ร่างกายของเขาล้มลงบนโซฟา ไม่สามารถหายใจได้ บ้านตระกูลซือเกิดความวุ่นวาย มีร่องรอยของความหวาดกลัวในดวงตา ปั๋ยหลิง รีบให้คุณปู่นอนลงบนโซฟาให้ นำกล่องยาออกมาจากใต้โต๊ะน้ำชา เคลื่อนไหวว่องไวอย่างมีทักษะ ซือถิงเซวียนและเซ่หลินฉินซึ่งไร้ความสามารถโดยพื้นฐานพลันเลือดในกายเย็นลง “รีบโทรเรียกคุณหมอหลินมา” ซือถิงเซวียนสั่งพ่อบ้าน หนึ่งชั่วโมงต่อมา คุณปู่ซือนอนพักผ่อนอยู่ในห้อง คุณหมอหลินแจ้งว่าปล่อยให้ผู้ป่วยมีอารมณ์แปรปรวนมากเกินไป ปั๋ยหลิงอยู่ดูแลสักพัก ออกจากห้องนอนของคุณปู่ด้วยความเหนื่อยล้า เห็นซือถิงเซวียนยืนพิงผนังรอเธอ ถึงแม้ว่าจะเหนื่อย แต่ตอนนี้ ปั๋ยหลิงไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าเมื่อเดินผ่านเขา ซือถิงเซวียนยิ้มเบา ๆ “คุณพอใจแล้วหรือยัง ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงรีบวิ่งออกจากลิฟต์ มันเป็นความคิดที่ดีนะที่จะได้รีบกลับมาที่นี่” ปั๋ยหลินที่เดินไปแล้วหันกลับมามอง ดวงตาชัดเจน “ในสายตาของคุณ ฉันเป็นคนเลว” คำพูดที่ไม่มีอาการสั่นไหวทำให้ซือถิงเซวียนขมวดคิ้ว เขาขยับหลังตรงเดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยถาม “นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณทำหรือไง ตอนนี้คุณปู่ป่วย ผมไม่สามารถหย่ากับคุณได้ ลูกของเช่นเช่นก็หายไป คุณภูมิใจที่สามารถรักษาตำแหน่งคุณนายน้อยตระกูลซือไว้ใช่ไหม” ภูมิใจ? หึ! ปั๋ยหลิงเสียงเบา “คุณอคติกับฉันมานานแล้ว ฉันอธิบายอะไรไปก็เปล่าประโยชน์ ซือถิงเซวียน ถ้าคุณอยากมีลูกก็ไปข้างนอก อย่าทำต่อหน้าคุณปู่ และอย่าส่งไปโรงพยาบาลที่ฉันอยู่ ถึงคุณมีจนตั้งทีมฟุตบอลได้ฉันก็ไม่สนใจคุณ รอให้คุณปู่จากไป พวกเราก็หย่ากันอย่างสันติ” เสียงเย็นชาพูดในสิ่งที่เขาต้องการจะได้ยิน แต่ทำไม...ถึงไม่พอใจ ซือถิงเซวียนจ้องมองพิจารณาใบหน้าเธอ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่สามารถมองเห็นได้ “คุณจะใจดีขนาดนั้นเลยเหรอ” “เชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ” ปั๋ยหลิงเบาเสียงลง หลุบตาลง มีร่องรอยของความขมขื่นในดวงตา “การเจ็บป่วยของคุณปู่ต้องการการควบคุมที่ดี ฉันกลับบ้านแล้ว พรุ่งนี้จะมาใหม่” กลับบ้าน...แต่งงานกับเขาแล้ว ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอหรือไง