ตอนที่ 15 ถูกลวก

ต๭นที่ 15 ถูกลวก เมื่อพูดจบ ปั๋ยหลิงไม่ได้ให้โอกาสซือถิงเซวียนได้พูด วางสายโทรศัพท์ทันทีและปิดเครื่องไปอย่างง่ายดาย จากนั้นก็เข้าไปในห้องผ่าตัด อีกด้าน ซือถิงเซวียนหงุดหงิดงุ่นงานจากเสียงสายไม่ว่าง จนอยากทำลายโทรศัพท์มือถือในมือ ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้า กล้าที่จะวางสายใส่เขา มีอย่างที่ไหน! นั่งลงอย่างหงุดหงิด ซือถิงเซวียนนึกถึงสิ่งที่ปั๋ยหลิงพูดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น หยางเช่นเช่นไปสร้างปัญหาที่หน้าประตูโรงพยาบาลเมื่อเช้านี้.... ดวงตาของเขาลดแสงลงอย่างอันตราย การผ่าตัดสามครั้งในตารางงาน ทำให้ปั๋ยหลิงเกิดความอ่อนล้าทางร่างกายเล็กน้อย ระหว่างทางไปสำนักงาน เธอเห็นเหล่าพยาบาลมารวมตัวกันเพื่อดูข่าวซุบซิบ พูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อข่าว เห็นเต็มหน้าจอว่าเป็นข่าวเกี่ยวกับหยางเช่นเช่นและซือถิงเซวียน และแน่นอนว่า ข่าวเหล่านี้เป็นข่าวโจมตี ปั๋ยหลิงมุมปากยกขึ้น ยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่เย็นชา มันเป็นไปไม่ได้สำหรับซือถิงเซวียนที่จะมีช่วงเวลาที่เลวร้าย พลันรู้สึกดีขึ้นทันที! กลับไปที่ออฟฟิศ เธอเปิดเครื่องและพลิกสัมผัสเปิดอ่านความคิดเห็นบนโทรศัพท์มือถือ มันเป็นการด่าเหมือนกระหายเลือด ให้คนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้! ชายหญิงต่ำช้าควรดูถูกเหยียดหยาม! ในใจปั๋ยหลิงรู้สึกพอใจ ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่ใช่วันซวยของเธอ แต่มันเป็นวันที่คุ้มค่ากับการเฉลิมฉลอง เธอตัดสินใจแล้ว จะแสดงฝีมือกับปู่ในคืนนี้ ทำอาหารและซุปให้คุณปู่ได้ทาน! ปั๋ยหลิงกลับไปที่คฤหาสน์หลังเลิกงาน ทักทายกับคุณปู่แล้วเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารให้คุณปู่ ในช่วงเวลายุ่งที่มีความสุข ซือถิงเซวียนกลับเข้ามาจากข้างนอก ในห้องครัวคนรับใช้ที่ช่วยงานปั๋ยหลิงเห็นใบหน้าที่หงุดหงิดของเจ้านาย รีบถอยกลับอย่างเงียบ ๆ ความกดดันต่ำฉับพลัน ทำให้ปั๋ยหลิงรู้สึกว่าอุณหภูมิรอบตัวลดลง เธอมองซือถิงเซวียนบังคับไล่ต้อนเธอทีละก้าว “ซือถิงเซวียน คุณคิดจะทำอะไร!” เธอถามอย่างเย็นชา ไม่จบไม่สิ้น ไม่ใช่ว่าปัญหาระหว่างวันจบไปแล้วอย่างนั้นเหรอ ยังกลับมาบ้านมาวุ่นวายอีกได้ยังไง “ปั๋ยหลิง คุณมีสมองไหม คุณไม่คิดเกี่ยวกับผลที่จะตามมาก่อนที่คุณจะทำอะไรเลยหรือไง ส่งเสียงแหกปากบอกว่าต้องการหลักฐาน ก่อนที่คุณจะปล่อยข่าวลือไม่ได้คิดถึงคำว่าหลักฐานสองคำนี้เลยหรือไง” ซือถิงเซวียนถามเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา “วิดีโอที่ฉันปล่อยออกมาก็คือหลักฐาน!” ปั๋ยหลิงโต้แย้งย้อนกลับไป มือวางอยู่บนโต๊ะหินเคลือบ “ซือถิงเซวียน ฉันไม่ใช่ลูกพลับอ่อนที่พวกคุณคิดอยากจะบีบก็ทำได้ และฉันก็ไม่ปล่อยให้พวกคุณกระทำโดยไม่สู้กลับด่าแล้วไม่ด่ากลับ!” เมื่อพูดจบ เธอพยายามผลักไสให้ซือถิงเซวียนออกไป การอยู่กับผู้ชายที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ เธอพบว่ามันยากที่จะหายใจ เธอแค่เพิ่งขยับ ทันใดนั้นซือถิงเซวียนก็เข้ามาใกล้เธอก่อน! เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ดึงแขนกลับถอยหลัง “โอ๊ย!” เสียงกรีดร้องของความตกใจ ปั๋ยหลิงยกแขนของตัวเองขึ้นทันที เธอบังเอิญกระแทกแขนของเธอลงในหม้อร้อน ทันใดนั้นน้ำร้อนก็หกกระจายใส่เธอ เสื้อผ้าบนตัวเปียกทันที ใบหน้าของปั๋ยหลิงบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด! “ซี๊ด...” เธอระบายเสียงของความเจ็บปวด “ยังจะตกใจอะไรอยู่ ไปล้างน้ำเย็นเดี๋ยวนี้!” ปั๋ยหลิงยังไม่ได้ทันทำอะไร ซือถิงเซวียนจับเธอไว้ทันที ลากลงไปยังก๊อกน้ำและล้างน้ำเย็นบนพื้นที่ที่เธอถูกลวก ปั๋ยหลิงจ้องเขาด้วยความเกลียดชัง ไม่ใช่ว่าเธอถูกลวกเพราะเขาหรอกเหรอ เขาช่างเป็นคนดีเสียจริง! “คุณไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นดี!” ปั๋ยหลิงสะบัดออกจากมือเขา ขมวดคิ้วแล้วล้างน้ำเย็นด้วยตัวเองจากนั้นก็หันกลับไปห้องของตนทันที ข้างหลัง ซือถิงเซวียนจ้องมองด้านหลังที่ดื้อรั้นของเธอ สีหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ ที่เขาเข้าใกล้เธอเมื่อครู่เพียงแค่ต้องการล้อเล่น แต่ไม่ได้คิดที่จะทำร้ายเธอ! การถูกน้ำร้อนลวกแบบนั้นมันคงจะเจ็บปวดมาก! เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ! ซือถิงเซวียนชะงักอยู่ในครัวสักพักหนึ่ง จนนึกขึ้นได้ว่าควรเอาครีมทาน้ำร้อนลวกให้ปั๋ยหลิง จึงรีบออกจากครัวไปทันที ปั๋ยหลิงกลับมาเอาครีมทาน้ำร้อนลวกที่ห้องของตัวเอง ค่อย ๆ เปิดเสื้อผ้า เผยเห็นแผลไหม้ที่แขนซึ่งเลวร้ายมาก มีบางส่วนที่เอวด้วย แต่มันยังดีกว่าที่แขน เธอกัดฟันค่อย ๆ ทายาให้ตัวเอง ในใจก่นด่าซือถิงเซวียนเป็นพัน ๆ ครั้ง เพิ่งทาส่วนที่ได้รับบาดเจ็บที่แขน กำลังที่จะทาลงบนเอว ประตูก็เปิดออก ซือถิงเซวียนปรากฏอยู่ที่ประตู “คุณมาทำอะไรที่นี่ ใครให้คุณเข้ามา!” ปั๋ยหลิงรีบดึงเสื้อลง ซือถิงเซวียนไอแห้ง เพื่อปกปิดความตะขิดตะขวงของตัวเอง เขาไม่ได้คาดคิด ว่าปั๋ยหลิงกำลังเปิดเสื้อขึ้นอยู่ มันเป็นเอวที่ขาวราวหิมะ ทำให้เห็นสีแดงของบาดแผลร้อนได้ชัดเจน ผิวขาวกว่าหิมะ เป็นภาพที่ติดตาในตอนนี้.... “นี่คือครีมทาน้ำร้อนลวก ผมเพิ่งออกไปซื้อมา....” เมื่อพูดจบ เขาเข้ามาวางครีมลงบนโต๊ะ “หากทาแผลได้เร็วมันจะดีสำหรับอาการบาดเจ็บ...” ซือถิงเซวียนพูดอย่างอึดอัด ปกติเคยชินกับนิสัยเย็นชา จู่ ๆ เขามาพูดบางอย่างที่แสดงถึงความเป็นห่วงคนอื่น เขาพูดออกมาไม่ได้จริง ๆ ดังนั้นความเมตตาที่ออกมาจากปากของเขา มันจึงทั้งเย็นและไม่มีอุณหภูมิอะไรเลย “ถ้าประธานซือไม่มีอะไรแล้วกรุณาออกไป ฉันเป็นหมอ บาดเจ็บเล็กน้อยแค่นี้สามารถจัดการเองได้!” สักนิดก็ไม่ขอบคุณเขา ที่เขาเอาครีมทาน้ำร้อนลวกมาให้ ดอกไม้จีนเย็นชืด! อีกอย่าง ที่เขามาที่นี่ก็ไม่ใช่ว่ามาเพื่อดูเธอมีชีวิตชีวา ซือถิงเซวียนขยับริมฝีปาก ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่เมื่อเห็นครีมทาน้ำร้อนลวกในมือก็ปิดปาก คิดว่าไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ซือถิงเซวียนจึงตัดสินใจว่าจะออกไปก่อน “เอายาของคุณไปด้วย ฉันไม่ต้องการมัน!” ปั๋ยหลิงพูดเสียงเย็น ความโกรธในหัวใจของซือถิงเซวียนก็ออกมาทันที ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้จักดีชั่ว! เขาคิดว่าเธอไม่ได้เอาครีมทาน้ำร้อนลวกมาด้วย แล้วยังคิดว่าที่บ้านก็คงไม่มี รีบขับรถออกไปซื้อมาให้ กลับถูกเธอปฏิบัติใส่อย่างเย็นชาแบบนี้! คาดไม่ถึงว่าจะเอาหน้าร้อนไปแนบก้นเย็น เขาซือถิงเซวียนทำอะไรอยู่ตอนนี้! ปั๋ยหลิงคนนี้ ช่างมีทักษะที่ยอดเยี่ยม! ซือถิงเซวียนยิ่งคิดยิ่งโมโห เอาครีมออกไปแล้วกระแทกประตูปิด หันไปข้างล่างเอาครีมทาน้ำร้อนที่เพิ่งชื้อมาขว้างทิ้งลงในถังขยะ “นายน้อย คุณท่านเรียกให้ไปทานข้าวค่ะ” คนรับใช้มาพูดกับซือถิงเซวียน “รู้แล้ว!” ซือถิงเซวียนน้ำเสียงไม่ดี จากนั้นคนรับใช้รีบวิ่งขึ้นไปข้างบน เหลือบมองดูครีมทาน้ำร้อนลวกในถังขยะก็โกรธเกรี้ยวแล้วเดินไปห้องอาหาร คิดเข้าข้างตัวเอง ถ้าเขาทำมันอีก ก็อย่ามาเรียกเขาว่าซือถิงเซวียน! ไม่นาน ปั๋ยหลิงก็ลงมาข้างล่าง “หลิงหลิงมาแล้ว มา มานั่งข้างปู่!” เมื่อคุณปู่เห็นปั๋ยหลิงก็โบกมือให้เธอทันที ส่งสัญญาณให้เธอนั่งข้าง ๆ ตนเอง แสดงให้เห็นถึงความใกล้ชิดกว่าซือถิงเซวียนที่เป็นหลานชาย