ตอนที่ 18 ซือถิงเซวียนหลงทาง

ต๭นที่ 18 ซือถิงเซวียนหลงทาง “ฉันมีเพื่อนร่วมชั้นที่นี่ หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยฉันทำงานที่นี่เพื่อช่วยเหลือทิเบต เนื่องจากวิวัฒนาการทางการแพทย์ไม่ดี ที่นี่เป็นคนเลี้ยงสัตว์การรักษาอาการป่วยจึงเป็นเรื่องยาก เธอมักจะบอกฉันเกี่ยวกับความยากลำบากของคนเลี้ยงปศุสัตว์ที่นี่ ฉันคิดว่าไม่ยังไงก็ต้องมาช่วยเธอจัดการสักสองสามวัน....” “ปั๋ยหลิง คุณบ้าไปแล้วใช่ไหม ผมไม่คัดค้านหากคุณจะมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือคนอื่น แต่คุณช่วยบอกผมล่วงหน้าได้ไหม ว่าคุณพาผมมาทำอะไรที่นี่!” ซือถิงเซวียนอยากจะแผดเสียง บังคับให้เป็ดขึ้นที่สูงทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก! เขาคิดว่าเขาจะมาพักผ่อนสักหลายวัน แต่ตอนนี้ เขาได้แต่นอนป่วยทรมานกับความหนาวเย็นอยู่บนเตียงแข็ง มันสามารถอธิบายได้ว่าบ้านมีแค่ผนังสี่ด้าน ไม่มีอะไรเลย ความบันเทิงน้อยที่สุดก็ไม่มี ไม่มีแม้แต่อินเตอร์เน็ต! “ถ้าคุณไม่มาคุณปู่ก็จะสงสัย คุณต้องการให้คุณปู่รู้เหรอว่าเราโกหกท่าน ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณปู่จะเสียใจแค่ไหน” ปั๋ยหลิงส่ายหน้าและถอนหายใจ ในความเป็นจริงเธอจงใจลากซือถิงเซวียนมาที่นี่ เขาพูดเองไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นการท่องเที่ยงครบรอบสามปีของการแต่งงาน เธอจะทำให้การท่องเที่ยวของเขาไม่มีวันลืมเลือน! “เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปหาเพื่อนร่วมชั้นของฉันแล้ว คุณก็พักผ่อนที่นี่ดีดีล่ะ ประธานใหญ่ซือ!” ปั๋ยหลิงพูดจบ ก็หยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วออกไป “เฮ้! นี่!” ซือถิงเซวียนหงุดหงิดจนอยากล้มโต๊ะ แต่ตอนนี้แม้แต่ลุกขึ้นเขายังไม่มีแรง ดีมากปั๋ยหลิง ผมจะจำไว้! ซือถิงเซวียนรำพึงอย่างขมขื่น ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจจะจัดการเขา เขาได้เห็นมันแล้ว! แต่ตอนนี้เขามาแล้ว ก็ไม่มีทางอื่น และตอนนี้เขารู้สึกไม่ค่อยดี ไม่มีทางอื่นนอกจากอยู่ที่นี่และพักผ่อน โชคดีที่ปั๋ยหลิงไม่ใช่คนที่ไม่สนใจว่าเขาจะตายหรือมีชีวิตอยู่ พวกเขามองหาครอบครัวคนทิเบตที่มีประสบการณ์สูงในการดูแลผู้ป่วยที่ตอบสนองต่อพื้นที่ราบสูง ด้วยการดูแลของครอบครัวนี้ร่างกายของซือถิงเซวียนจึงค่อย ๆ ดีขึ้น ช่วงหลายวันนี้ปั๋ยหลิงละเลยเขาโดยสมบูรณ์ นอกจากเวลาทานข้าวทุกวันที่เขาจะได้เห็นผู้หญิงคนนี้ ส่วนเวลาอื่น เธอยุ่งวุ่ยวายจนหายตัวไปไม่เห็นเลย “หลายวันมานี้คุณยุ่งอะไร” เวลาอาหารเช้าวันนี้ ซือถิงเซวียนอดไม่ได้ที่จะถาม “ครอบครัวทิเบตใกล้ ๆ นี้มีหญิงตั้งครรภ์ แล้วก็กำลังจะคลอดแล้ว สถานการณ์ของเธอค่อนข้างยาก มารดาเป็นโรคหัวใจ ร่างกายไม่ดี บวกกับการอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ถูกต้องของทารกในครรภ์ ฉันกังวลว่าอุบัติเหตุอาจเกิดขึ้นในขณะที่เธอคลอด ช่วงนี้จึงอยู่ข้าง ๆ เพื่อคอยดูแลเธอ....” ปั๋ยหลิงอธิบายอย่างคลุมเคลือขณะจ้วงข้าวในชาม ช่วงหลายวันมานี้ได้อยู่ด้วยกันกับปั๋ยหลิง ซือถิงเซวียนได้เห็นความกระตือรือร้นของเธอ ผู้หญิงคนนี้เคยกินแบบนี้มาก่อน ไม่มีลักษณะความเป็นกุลสตรีเลย ไม่กี่คำก็เสร็จ และไปทำงานอย่างอื่นด้วยความรวดเร็วว่องไว ต่อมาเขาก็เข้าใจถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ในฐานะแพทย์มักจะมีคนไข้ที่ต้องไปช่วยปฐมพยาบาล ดังนั้นเธอจึงไม่ได้กินเป็นเวลา เมื่อมีเวลาก็จะกินสองคำ แล้วไปช่วยคนต่อไป! แต่นั่นก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่เธอจะทิ้งเขาไว้ที่นี่! พวกเขามาที่นี่เพื่อท่องเที่ยว ก็ต้องท่องเที่ยวสิ! “ไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันต้องรีบไปบ้านของหญิงตั้งครรภ์!” ระหว่างที่พูด ปั๋ยหลิงได้ทานข้าวในชามตัวเองเสร็จแล้ว ทิ้งชามแล้วออกไป “นี่....” ซือถิงเซวียนอยากเรียกเธอ แต่เธอออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลย ซือถิงเซวียนคันฟัน ผู้หญิงคนนี้มันเกินไปแล้ว! เมื่อไหร่กันที่เขาถูกมองข้ามแบบนี้! ช่างเถอะ เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอยู่ที่นี่เพื่อช่วยชีวิตคน ก็ให้เธออยู่ที่นี่ไปคนเดียว อีกครึ่งเดือนนี้ เขาไม่มีทางเสียเวลาอันมีค่าไปกับบ้านทิเบตอันว่างเปล่านี่หรอก! ซือถิงเซวียนตัดสินใจแล้ว เขาจะออกจากที่นี่ไปคนเดียวและหาสถานที่ที่สวยงามสำหรับวันหยุดครั้งนี้ ในตอนเย็น เมื่อปั๋ยหลิงกลับมาจากบ้านหญิงตั้งครรภ์ ก็ไม่เห็นซือถิงเซวียนแล้ว เธอคิดว่าซือถิงเซวียนคงจะเบื่อมาก ดังนั้นจึงออกไปเดินเล่นก็เลยไม่ได้สนใจ แต่เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ซือถิงเซวียนก็ยังคงไม่กลับมา ปั๋ยหลิงจึงเป็นกังวลเล็กน้อย “สุภาพบุรุษที่มากับคุณออกไปเมื่อตอนบ่าย เขาบอกว่าจะไปเที่ยว เขาไม่ได้บอกคุณไว้เหรอ” ชาวทิเบตได้ยินปั๋ยหลิงถามว่าซือถิงเซวียนอยู่ไหนพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะคะ เขาไปแล้ว คนเดียวด้วย!” ปั๋ยหลิงตกใจที่ได้ยินอย่างนั้น “ใช่ เขาไปคนเดียว ฉันตั้งใจเกลี้ยกล่อมเขาแล้ว แต่เขาไม่ฟังฉันเลย...แล้วยังบอกอีกว่าตัวเองไปคนเดียวก็สามารถ....” ชาวทิเบตตอบ ไร้สาระ นี่มันไร้สาระ ทิเบตมีพื้นที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ แล้วห่างจากที่นี่ไปเป็นร้อยไมล์ก็ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่เลย ซือถิงเซวียนน่ะเหรอจะสามารถไปคนเดียวได้! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขาแล้วเธอจะบอกคุณปู่ว่ายังไง ซือถิงเซวียนเป็นทายาทตระกูลซือเพียงคนเดียวเท่านั้นด้วย! ปั๋ยหลิงรีบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาซือถิงเซวียน แต่สายของเขาไม่มีสัญญาณตอบรับ! ที่นี่มีคนไม่กี่คน สัญญาณจึงไม่ค่อยดี มันเป็นเรื่องปกติที่โทรศัพท์ไม่สามารถติดต่อได้! “ไม่ดีแน่ เขาอาจจะประสบอุบัติเหตุ คุณจะกรุณาให้ใครช่วยฉันตามหาเขาได้ไหมคะ” ปั๋ยหลิงรีบดึงชาวทิเบตแล้วพูด “เขาไม่เคยมาที่นี่มาก่อน โดยพื้นฐานแล้วจึงไม่คุ้นเคยกับที่นี่ มันอันตรายที่จะออกไปคนเดียว!” ยิ่งกว่านั้น ถ้าเขาออกจากทิเบตไปแล้ว โทรศัพท์มือถือของเขาจะต้องเชื่อมต่อได้แน่นอน แต่ตอนนี้ไม่ว่าพยายามขนาดไหนก็ไม่มีสัญญาณเลย นั่นหมายความว่าเขาต้องยังอยู่ในทิเบต ด้านหนึ่งในหัวใจของปั๋ยหลิงก่นด่าซือถิงเซวียนว่าเป็นคนบ้า อีกด้านหนึ่งในหัวใจกำลังเผาไหม้ด้วยความวิตกกังวล ไม่รู้ว่าทำไม ถึงแม้ว่าปากของผู้ชายคนนั้นจะเป็นพิษ ท้องมืดดำภายนอกใสซื่อภายในเจ้าเล่ห์ เย็นชาเฉยเมย แต่เมื่อคิดว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา หัวใจของปั๋ยหลิงกลับรู้สึกแปลก ๆ เพราะต้องอยู่ด้วยกันมานานมันถึงเป็นเช่นนี้! แม้แต่ลูกหมาลูกแมว หากเลี้ยงเป็นเวลานานก็จะมีความรู้สึก นับประสาอะไรกับมนุษย์ตัวใหญ่อย่างซือถิงเซวียน! ปั๋ยหลิงอธิบายในใจของตัวเองถึงความไม่สบายใจและความวิตกกังวลที่กำลังประสบอยู่ในขณะนี้ เพราะปั๋ยหลิงมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือชาวทิเบตในการตรวจสุขภาพร่างกายของพวกเขา แล้วยังให้ยาจำนวนมาก พวกชาวทิเบตชอบเธอมากอีกทั้งรู้บุญคุณ เมื่อได้ยินว่าเพื่อนของเธอได้สูญเสียการติดต่อ หัวหน้าหมู่บ้านจึงเรียกวัยรุ่นทั้งหมดในหมู่บ้านมาช่วยกันออกมาตามทันที และตอนนี้ซือถิงเซวียน ยืนอยู่บนที่ราบสูงไม่มีที่สิ้นสุด ในที่สุดก็มีความกลัวบางอย่างเกิดขึ้นในใจ นี่มันที่ไหนกัน ไม่มีเงาคนแม้แต่คนเดียว! งั้นคืนนี้เขาต้องอยู่ที่นี่ทั้งคืนงั้นเหรอ คืนในที่ราบสูงมันจะต้องแข็งตาย! มันแปลก ก่อนที่เขาจะออกเดินทางก็ตรวจสอบดีแล้ว ได้วางแผนเส้นทางไว้แล้ว แต่ทำไมยังหลงทาง ถ้าเขาจะต้องตายอยู่บนที่ราบสูงทั้งอย่างนี้ เขาก็ไม่เอาไหนแล้ว!