ตอนที่ 19 ซือถิงเซวียนถูกอบรม

ต๭นที่ 19 ซือถิงเซวียนถูกอบรม ถ้าเขาจะต้องตายอยู่บนที่ราบสูงทั้งอย่างนี้ เขาก็ไม่เอาไหนแล้ว! มองไปรอบ ๆ นอกจากความอ้างว้างก็มีแต่ความอ้างว้าง ซือถิงเซวียนเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ค่ำคืนค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา ดวงดาวระยิบระยับปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่นี่สวยงามมาก แต่ตอนนี้ซือถิงเซวียนไม่ได้สนใจแม้เพียงครึ่งของการเดินทางท่องเที่ยว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเพลิดเพลินกับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่สวยงาม หยิบเอาเสื้อผ้าหนาทั้งหมดออกจากกระเป๋าเดินทางมาสวมใส่ แต่ลมหนาวเย็นก็ยังคงลอดผ่านเข้ามา ที่น่าสงสารยิ่งกว่านั้นคือ ณ เวลานี้แม้แต่นิ้วมือทั้งห้าของตัวเองก็มองไม่เห็น ถ้าไม่มีแสงสว่างจากดวงดาวเล็กน้อย ซือถิงเซวียนก็คิดแล้วจริง ๆ ว่าดวงตาของตัวเองมีปัญหา เขาไม่เคยได้เห็นค่ำคืนที่มืดมิดเช่นนี้มาก่อนเลย โทรศัพท์เล่นมานับครั้งไม่ถ้วน แบตกำลังจะหมด ทันใดนั้นมันก็ปิดเครื่องโดยอัตโนมัติ ซือถิงเซวียนรู้สึกหงุดหงิด ตอนนี้เขาคิดถึงผู้หญิงที่ชื่อปั๋ยหลิง หวังว่าเธอจะรู้ว่าตัวเองหายตัวไป สามารถหาคนมาช่วยเขาได้โดยเร็ว แค่คิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับปั๋ยหลิงเขายิ่งกังวลมากขึ้น ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้คงมีความสุขแล้วที่เขาจากไป มันช่วยให้เธอไม่มีปัญหามาก! นั่งลงบนพื้นเพื่อรักษาเรี่ยวแรงเอาไว้ ในเวลาเดียวกันก็หันไปรอบตัวและคิดเกี่ยวกับวิธีที่จะช่วยเหลือตนเอง ที่นี่รกร้างว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ต้นไม้ ถึงแม้ว่าเขาจะต้องการพักผ่อน แต่ไม่สามารถนอนลงบนพื้นดินได้ และที่นี่มันหนาวมาก ถ้าเกิดหลับขึ้นมาจริง ๆ กลัวว่าคงจะต้องหนาวตาย! อีกอย่าง ในกรณีที่มีสัตว์ป่ามาแล้วจะทำยังไง ซือถิงเซวียนจำได้ว่าเคยเห็นในสารคดี ตอนที่นักผจญภัยรอดชีวิต บางคนใช้วิธีตั้งแคมป์ไฟ อย่างน้อยก็ให้แสงสว่าง และยังสามารถนำความอบอุ่นมาสู่ตัวเองได้บางส่วน แต่ตอนนี้เขาไม่มีต้นไม้ ไม่มีวัสดุสำหรับการตั้งแคมป์ไฟ แล้วควรทำยังไงดี คิดดูสักพัก ในที่สุดซือถิงเซวียนก็มีความคิด เขาเททุกอย่างในกระเป๋าเดินทางของตัวเอง แล้วเอาไฟแช็กออกมาจุดกระเป๋าเดินทางมูลค่านับล้านของตน นี่เป็นกระเป๋าเดินทางที่ทำจากหนังที่ดีที่สุด ทนต่อการเผาไหม้ ซือถิงเซวียนประเมินว่ากระเป๋าเดินทางของตัวเองน่าจะเผาไหม้ได้จนถึงเวลาเที่ยงคืน แต่ในช่วงครึ่งหลังของเที่ยงคืนเขาควรทำอย่างไรดี ซือถิงเซวียนปวดหัวมาก “ซือถิงเซวียน!” ซือถิงเซวียนจ้องไปยังกระเป๋าเดินทางที่กำลังลุกไหม้ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของปั๋ยหลิง เสียงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธและความวิตกกังวล ซือถิงเซวียนหันหลังแล้วมองไปรอบ ๆ มันมืดไปหมดยกเว้นสถานที่จำกัดที่ไฟสามารถส่องสว่างถึง ที่เหลือก็มองไม่เห็นอะไรเลย ซือถิงเซวียนถอนหายใจ มันต้องเป็นจินตนาการของเขา! มันทั้งหนาวและดึกมากขนาดนี้ ผู้หญิงคนนั้นอาจจะหลับไปแล้ว จะออกมาตามหาเขาได้ยังไง อีกอย่าง ในความสัมพันธ์ที่เลวร้ายระหว่างพวกเขา เธอคงต้องการให้ตัวเองตายอยู่ข้างนอกมากกว่า! “ซือถิงเซวียน!” ในตอนที่ซือถิงเซวียนสิ้นหวัง ได้ยินเสียงของปั๋ยหลิงดังขึ้นทันทีอีกครั้ง ครั้งนี้เขามั่นใจแล้ว ว่าเป็นปั๋ยหลิงจริง ๆ เขาลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้นหันมองไปรอบ ๆ ไม่นานเขาก็ได้เห็นรูปร่างที่เป็นปั๋ยหลิง “ปั๋ยหลิง!” มุมปากของเขาโค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ไร้จิตสำนึก ยังคงกังวลเรื่องเกี่ยวกับตน เขาเดินไปไม่กี่ก้าวด้วยความตื่นเต้น จนได้พบ ข้างหลังปั๋ยหลิงยังมีชาวทิเบตอีกเป็นจำนวนมาก รอยยิ้มของเขาลดลงทันที เขาไม่ต้องการแสดงความสัมพันธ์อันดีกับผู้หญิงคนนี้ต่อหน้าคนอื่น! “ซือถิงเซวียน คุณเป็นบ้าอะไร ถ้าคุณคิดจะตายก็ไปตายไกล ๆ หน่อย เลือกสถานที่ดี ๆ ช่วงเวลาที่ดี อย่าให้ฉันต้องเป็นแพะรับบาปของคุณ” “สถานที่นี้คือที่ไหน ในระยะร้อยไมล์ไม่สามารถมองเห็นใครได้ แต่คุณกลับกล้าออกมาเองคนเดียว!” ปั๋ยหลิงวิ่งเข้ามาก้วยความโกรธ ยกกำปั้นแล้วประเคนใส่ซือถิงเซวียนไปเล็กน้อย เธอโกรธเขามากจริง ๆ ค้นหาทุกที่แต่ก็ไม่พบเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจุดไฟกระเป๋าเดินทาง บนที่ราบสูงรกร้างแห่งนี้ ในสภาพแวดล้อมที่มืดมิดนี้ แสงนี้สามารถมองเห็นได้ในระยะไกล ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าเมื่อไหร่ถึงจะเจอเขา ถ้าไม่พบเขา แล้วเธอจะทำยังไงดี! เธอเป็นคนที่เสนอให้เดินทางมาที่นี่เอง! “เอาล่ะ ปั๋ยหลิง คุณหยุดได้แล้ว ผมไม่ใช่คนดีนะ!” ซือถิงเซวียนก็รู้สึกขอโทษ แต่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ เขาแค่ไม่อยากยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง “หึ กล้าดียังไงมาตะคอก ดูโน่น คนมากมายกำลังยุ่งวุ่ยวายอยู่กับเรื่องของคุณจนถึงเที่ยงคืน แล้วคุณยังมาตะคอกเสียงดังอีก! ซือถิงเซวียน คุณคิดว่าที่ออกมาคนเดียวมันน่ายกย่องมากนักใช่ไหม! คุณไม่มีความรู้สึกของความรับผิดชอบเลยเหรอ!” ทัศนคติของซือถิงเซวียนทำให้ปั๋ยหลิงโกรธจัด ทำให้ปั๋ยหลิงตำหนิรุนแรงมากขึ้น ความโกรธของซือถิงเซวียนปะทุออกมา ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้! แม้ว่าเขาจะทำผิด ก็ควรจะพูดกับเขาเบา ๆ กล้าดียังไงมาต่อว่าเขาต่อหน้าแบบนี้! ยิ่งกว่านั้น ยังต่อหน้าคนตั้งมากมาย! ปั๋ยหลิงคนนี้นี่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแล้ว! ซือถิงเซวียนสีหน้าหนักอึ้ง คิดอยากจะพูดอะไร แต่หัวหน้าหมู่บ้านรีบออกมาไกล่เกลี่ยเสียก่อน “คนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว สุภาพบุรุษคนนี้คุณก็อย่าโกรธเลย คุณหมอปั๋ยเป็นห่วงคุณมากทั้งหมดก็เพราะกังวลในความปลอดภัย!” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวด้วยรอยยิ้ม สองคนนี้มาที่นี่เพื่อทำสิ่งดี ๆ มากมาย ตอนนี้กลับเริ่มทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระ เขาเองก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน ได้ยินหัวหน้าหมู่บ้านพูดว่าปั๋ยหลิงเป็นห่วงเขา จู่ ๆ อารมณ์ของซือถิงเซวียนก็ดีขึ้นเล็กน้อย “เอาล่ะ ผมรู้แล้วว่าผิด ผมสัญญาว่าจะไม่หนีออกมาอีก” มันไม่ง่ายที่จะให้คนสูงส่งอย่างซือถิงเซวียนมาพูดอะไรแบบนี้ ปั๋ยหลิงหายใจเข้าลึก หันหลังแล้วออกไปเองก่อน ชาวบ้านช่วยซือถิงเซวียนเก็บของและดับไฟ จากนั้นก็กลับไปด้วยกันอีกครั้ง หลังจากครั้งนั้น ซือถิงเซวียนมีช่วงเวลาที่ดี หลายวันมานี้อยู่แต่ในบ้านตลอดเวลา ไม่ได้สร้างปัญหาให้ปั๋ยหลิงอีก หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ซือถิงเซวียนคิดอยากงีบหลับตามปกติ จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก ชายชราอายุห้าสิบหรือหกสิบวิ่งเข้ามา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล “คุณหมอปั๋ย คุณหมอปั๋ย เร็วเข้าช่วยด้วย!” ชายคนนั้นตะโกนและหันมองไปรอบ ๆ ห้อง “คุณมาหาปั๋ยหลิงเหรอครับ เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ช่วงนี้เธอไปดูแลหญิงตั้งครรภ์ที่ชื่อโตวม่าครับ” ซือถิงเซวียนมองชายชราที่ดูกังวล ด้วยสัญชาตญาณรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบเอ่ยบอกกับเขา “ผมก็คือพ่อของโตวม่า โตวม่ากำลังจะคลอดแล้ว แต่หาคุณหมอปั๋ยไม่พบครับ....” ชายชรากล่าวด้วยริมฝีปากสั่นเทา “ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับตอนนี้ สถานการณ์ของโตวม่าไม่ค่อยดี....” “คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผู้อาวุโส พาผมไปดูก่อนเถอะครับ” ซือถิงเซวียนพูดอย่างนั้น แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความกังวล เขาเคยได้ยินว่าปั๋ยหลิงพูดถึงสถานการณ์ของโตวม่า ว่าไม่เหมาะสำหรับการตั้งครรภ์ แต่เพื่อให้ตัวเองได้ทิ้งลูกไว้ข้างหลังกับคนรัก เธอจึงเลือกเสี่ยงชีวิตตัวเองในการให้กำเนิดเด็ก