ตอนที่21อุ้มเธอออกมา

ต๭นที่21อุ้มเธอออกมา ตอนนี้มาคิดดูแล้วในตัวเด็กนั่นช่างมีข้อสงสัยมากมายจริงๆ “ถิงเซวียนคุณ…ทำไมคุณถึงพูดว่าเป็นเพราะฉันได้ล่ะฉันเพิ่งจะได้รับบาดเจ็บมานะ!แม้ว่าคุณจะไม่สงสารฉันแต่ลูกของเราเป็นผู้บริสุทธิ์นะเขายังไม่ทันจะเกิดมาบนโลกใบนี้ก็ถูกปั๋ยหลิงฆ่าตายแล้วคุณไม่รู้สึกเจ็บปวดใจให้ลูกของเราเลยเหรอ?” หยางเช่นเช่นยิ่งร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น ซือถิงเซวียนเกิดอารมณ์เสียขึ้นมา“เด็กแท้งได้อย่างไรตัวคุณเองรู้ดีแก่ใจ!ร่วมรักกันอย่างรุนแรงงั้นเหรอ?เฮ้หยางเช่นเช่นคุณบอกผมทีค่ำวันนั้นคุณไม่ได้อยู่กับผมนะคุณก็ไม่ควรจะพูดว่าผู้ชายที่มีอะไรกับคุณเป็นผม!” “ถิงเซวียนคุณอย่าเข้าใจผิด!มันเป็นแผนชั่วของปั๋ยหลิงเด็กถูกหล่อนฆ่าตายจริงๆไม่ได้เป็นเพราะเรื่องเพศสัมพันธ์แต่แรกอยู่แล้วหล่อนต้องการใส่ร้ายฉันถึงได้พูดจาเหลวไหลกับสื่อเช่นนี้!” เมื่อหยางเช่นเช่นได้ยินซือถิงเซวียนพูดแบบนี้ก็รีบตะโกนขึ้นมาทันทีและอธิบายอย่างรีบเร่ง “พอได้แล้ว!ท้ายที่สุดเกิดอะไรขึ้นในเวลานั้นผมจะตรวจสอบให้แน่ชัดอย่างแน่นอน!สำหรับเด็กจะเป็นลูกของผมหรือเปล่าผมก็จะตรวจสอบให้ความจริงปรากฏออกมาจนได้!วันนี้ผมโทรหาคุณเพื่อจะเตือนคุณว่าช่วงนี้ทำตัวคนดีกับผมไว้จะดีกว่าอย่าสร้างเรื่องซุบซิบให้กับปั๋ยหลิงไปทั่วถ้าหากทำให้ผมรู้ตัวคุณก็รู้ถึงผลที่ตามมา!” ซือถิงเซวียนเตือนอย่างเย็นเยียบ “ถิงเซวียนถิงเซวียน…” หยางเช่นเช่นตะโกนแต่ซือถิงเซวียนไม่ได้สนใจเธอและวางสายไปเลย หยางเช่นเช่นเข็ดเคี่ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชังนังปั๋ยหลิงสารเลวคนนั้นใช้เวทมนตร์อะไรกันนะจนทำให้ซือถิงเซวียนใช้คำพูดเช่นนี้กับเธอในระยะเวลาอันรวดเร็ว เธอไม่พอใจเลยซือถิงเซวียนเป็นผู้ชายของเธอเธอไม่ยอมเลิกราแน่ๆ! นังปั๋ยหลิงเธอจะต้องทำให้นังสารเลวคนนั้นได้รู้และจะต้องเป็นคนชนะแย่งชายหนุ่มมาให้ได้! หยางเช่นเช่นคิดอย่างเดือดดาล ในตอนที่ซือถิงเซวียนวางสายลงแล้วก็มองเห็นปั๋ยหลิงออกมาจากด้านในห้องผู้ป่วยของโตวม่าการผ่าตัดหกชั่วโมงบวกกับการดูแลรักษาตัวหลังจากนี้ปั๋ยหลิงจะต้องเหนื่อยจนรู้สึกร่างกายแตกสลาย ในตอนนี้เองทันที่เดินออกจากประตูห้องผู้ป่วยเธอก็ล้มลงพิงกับผนังทันที ซือถิงเซวียนเห็นภาพเหตุการณ์นี้หัวใจของเขาราวกับมีบางอย่างรัดไว้แน่น เขาเดินก้าวท้าวยาวๆเขาไปแล้วอุ้มปั๋ยหลิงขึ้น “เฮ้ซือถิงเซวียนคุณทำอะไรน่ะรีบวางฉันลงนะ!” การเคลื่อนไหวของซือถิงเซวียนทำให้ปั๋ยหลิงสะดุ้งตกใจและรีบตะโกน ที่นี่คือโรงพยาบาลมีผู้คนเดินไปเดินมาเขามากอดเธอไว้แบบนี้มันดึงดูดความสนใจของผู้คนมากเกินไป! ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือความสัมพันธ์ของเธอกับเขามันคืออะไรกันล่ะต่างมองหน้ากันตั้งแต่เมื่อไหร่ที่แปรเปลี่ยนมาเป็นความใกล้ชิดขนาดนี้และที่สำคัญยิ่งกว่านั้นเธอไม่ได้ต้องการที่จะใกล้ชิดกับซือถิงเซวียนเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย! “วันนี้คุณช่วยชีวิตโตวม่าไว้มันวิเศษมากผมเองก็นับว่าได้ช่วยโตวม่าและลูกของเธอไว้ได้ต้องขอบคุณคุณจริงๆ!” ใบหน้าของซือถิงเซวียนเยือกเย็นราวกับว่าที่ทำเช่นนี้เพียงแค่ต้องการช่วยโตวม่าและลูกเท่านั้น “ไม่ต้องหรอกค่ะการช่วยชีวิตคนเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วซือถิงเซวียนคุณน่ะเป็นบ้าไปแล้ว!รีบวางฉันลงเลยนะ!” ปั๋ยหลิงดิ้นรนขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดของเขา “ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าผมขอบคุณที่คืนนั้นคุณมาหาผมละกันนะ!” คืนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของเธอบางทีเขาอาจจะประสบอุบัติเหตุบนที่ราบสูงนั่นไปแล้วก็ได้ “ไม่ต้องฉันไม่ต้องการคำขอบคุณของคุณ!มันเป็นแค่ถ้าหากคุณเกิดเรื่องฉันไม่รู้จะอธิบายให้คุณปู่ที่อยู่ที่นั่นฟังยังไงเท่านั้นที่จริงแล้วฉันทำไปเพื่อตัวเองคุณไม่ต้องมาคิดว่าเพราะตัวเองให้มาก!” ปั่ยหลิงยังคงไม่ตอบรับน้ำใจ “อย่าดิ้นเลยน่ะถ้าดิ้นผมจะโยนคุณออกไปเลยเชื่อไหมแล้วคุณก็จะไม่สามารถช่วยตัวเองได้จนล้มลงไปเลย!” ดวงตาของซือถิงเซวียนจ้องเขม็งแล้วพูดกระซิบอย่างคุกคาม คำพูดนี้ได้ผลอย่างมากปั๋ยหลิงจ้องไปที่ซือถิงเซวียนรู้ว่าพูดเช่นนี้ย่อมทำได้แน่นอน ดังนั้นในที่สุดจึงยอมอ่อนลงในอ้อมกอดของเขา ซือถิงเซวียนยกมุมปากขึ้นยิ้มเบาๆกอดเธอเอาไว้แล้วก้าวเท้ายาวๆเดินออกจากประตูของโรงพยาบาลภายใต้สายตาที่จับจ้องของฝูงชน ระหว่างทางกลับพวกเขาพบกับรถม้าของคนงานปศุสัตว์พักอยู่บนทาง “โตวม่าและลูกของเธอได้รับการช่วยชีวิตแล้วคุณเองก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไปแล้วต่อไปพวกเรา…” ซือถิงเซวียนต้องการจัดตารางการเดินทางของพวกเขาได้มาอยู่ในสถานที่ที่ไม่สร้างให้เกิดประโยชน์อะไรมานานขนาดนี้ในวันต่อๆมาพวกเขาควรจะเพลิดเพลินกับวันหยุดอันแสนยอดเยี่ยมที่มีจำกัดสิถึงจะเป็นวันหยุดพักร้อนจริงๆ “จากนั้นฉันก็จะไปแอฟริกาฉันมีเพื่อนสมัยเรียนอยู่ที่นั่นหวังว่าในอดีตที่ฉันได้ช่วย…” ปั๋ยหลิงร้องออกมาโดยไม่รอให้ซือถิงเซวียนพูดจนจบ “แอฟริกา?คุณก็ยังมีเพื่อนสมัยเรียนเหรอ?” ที่ราบสูงอันกว้างไกลสุดลูกลูกตาเธอมีเพื่อนร่วมชั้นบ้างหรือเปล่าเนี่ย?! เห็นก็แต่ผีน่ะสิเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดเธอล้วนแต่ยังคงอยู่ในที่รกร้างว่างเปล่าและล้าหลัง! “แน่นอนว่าต้องมีเพื่อนสิไม่ว่าจะเป็นสถานที่ที่ยากลำบากที่ๆห่างไกลล้วนแต่มีเพื่อนของฉันทั้งนั้น!” ปั๋ยหลิงปากแข็งเอ่ยตอบ “เอ้ออย่างนั้นเหรอ?แต่ว่าครั้งนี้ผมไม่เชื่อคุณหรอกคุณไม่เคยมีเพื่อนที่แอฟริกา!” ซือถิงเซวียนหัวเราะเยาะทิ่มแทงคำโกหกของปั๋ยหลิงอย่างจงใจ “ดังนั้นต่อไปคุณควรจะฟังแผนการจัดตารางของผมพวกเราไปที่เนเธอร์แลนด์กันเถอะ!” ที่นั่นมีกังหันลมมีทุ่งดอกลาเวนเดอร์เป็นสถานที่ที่โรแมนติกมากเขาคิดว่าปั๋ยหลิงน่าจะชอบที่นั่น เนเธอร์แลนด์? เขารู้ได้ยังไงว่าเธอชอบที่นั่นความฝันของเธอคือการไปที่เนเธอร์แลนด์เพื่อดูกังหันลมและทุ่งลาเวนเดอร์! เห็นว่าพอปั๋ยหลิงได้ยินคำว่าเนอเธอร์แลนด์แล้วไม่ส่งเสียงใดๆออกมาเลยซือถิงเซวียนก็รู้สึกภาคภูมิใจมากขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะทายได้ถูกผู้หญิงคนนี้ชอบเนเธอร์แลนด์จริงๆ! “ตกลง!ครั้งนี้ฉันจะฟังคุณ!แต่ว่าฉันมีคำถามค่ะคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่มีเพื่อนที่แอฟริกา…” “เพราะว่าผมให้คนไปตรวจสอบคุณมาแล้วยังไงล่ะเป็นเรื่องจริงที่คุณมีเพื่อนร่วมชั้นอยู่ที่ธิเบตนี่แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของคุณจะไม่ได้รับการสนับสนุนให้ไปต่างประเทศ…” ซือถิงเซวียนพูดความจริงออกมาโดยถนัดปาก “คุณพูดว่าอะไรนะคุณตรวจสอบฉันซือถิงเซวียนคุณนี่มันมากเกินไปแล้วนะพวกเราต่างคนต่างอยู่ทำไมคุณถึงมาตรวจสอบฉัน!” ปั๋ยหลิงโกรธขึ้นมาทันที สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดคือการที่มีคนสอดรู้สอดเห็นในเรื่องส่วนตัวของเธอและอย่างไรก็ตามคราวนี้ซือถิงเซวียนทำในข้อห้ามของเธอ “ต่างคนต่างอยู่?นี่คุณปั๋ยผมต้องเตือนคุณอีกไหมว่าคุณไม่ได้เป็นแค่คุณหมอแต่คุณคือภรรยาของผมซือถิงเซวียน!” ซือถิงเซวียนพูดทีละคำแล้วดวงตาเจ้าเล่ห์ล้ำลึกนั่นก็มองไปที่ปั๋ยหลิงอย่างโกรธเคือง! ได้ยินปั๋ยหลิงพูดโดยไม่ลังเลว่ามีเส้นแบ่งตัวเองเอาไว้เขาเองก็โกรธและโกรธมาก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขาขนาดนี้มาก่อน! ผู้หญิงเหล่านั้นต่างพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะได้เกี่ยวข้องมีความสัมพันธ์กับเขาและเติมเต็มกันและกันได้เลยบนพื้นที่ราบสูงแห่งนี้ แต่ว่าปั๋ยหลิงกลับมุทะลุร้อนใจแทบจะรอไม่ไหวที่จะตัดสัมพันธ์กับเขา ความรู้สึกที่โดนคนปฏิเสธใส่แบบนี้ทำให้เขาอึดอัดใจมาก “การเป็นภรรยาของนายไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการจะเป็นแต่แรกอยู่แล้ว!ใครอยากจะเป็นฉันมอบให้เขาได้ตลอดเวลา!” คำพูดต่อมาของปั๋ยหลิงยิ่งเพิ่มความโมโหให้กับซือถิงเซวียน เขามองไปที่ผู้หญิงร้ายกาจที่แสนจะดื้อรั้นอย่างนี้แล้วพุ่งเข้าไปยังด้านหน้าอย่างรวดเร็ว