ตอนที่22ข้อผูกมัดในการทำหน้าที่

ต๭นที่22ข้อผูกมัดในการทำหน้าที่ “คุณนายซือคุณจะต้องจ่ายเงินสำหรับสิ่งที่คุณเพิ่งจะพูดออกไป!” ภายในดวงตาสีดำล้ำลึกมีแววข่มขู่คุกคาม ปั๋ยหลิงจ้องเขากลับอย่างถือทิฐิ ค่าอะไรกัน! หรือว่าที่เธอพูดจะไม่ใช่เรื่องจริงงั้นเหรอ?! ตลอดทางทั้งคู่ไม่มีการพูดคุยสนทนาใดๆต่อกันเลยดูเหมือนว่าสถานการณ์ที่ไม่พอใจต่อกันและกันจะได่รับการกู้คืนให้กลับคืนสู่สภาพเดิม โดยเฉพาะอย่างยิ่งซือถิงเซวียนที่ดูเหมือนว่าความกดดันในร่างกายจะลดต่ำลง เมื่อกลับมาถึงห้องปั๋ยหลิงก็กระโจนลงเตียงขนาดใหญ่ของตัวเองและถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกสบาย ถึงแม้ว่าสภาพแวดล้อมที่นี่จะเลวร้ายอย่างยิ่ง แต่ว่ากับเตียงหลังนี้เธอมีความพึงพอใจอย่างมาก ในตอนที่คิดว่าจะพักผ่อนประตูก็เปิดออกพอดี เป็นซือถิงเซวียนที่มีใบหน้าเย็นชามาตลอดทางเดินเข้ามา "คุณเข้ามาทำอะไรฉันจะพักผ่อนแล้ว!" ปั๋ยหลิงมองซือถิงเซวียนอย่างระมัดระวัง ผู้ชายคนนี้แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเข้าห้องของเธอเลย แล้ววันนี้ต้องการจะทำอะไร! "ผมกับคุณนายซือเรามีเรื่องต้องคุยกันสักหน่อย..." น้ำเสียงของซือถิงเซวียนทุ้มลึกในคำพูดนั้นมีคำบางอย่างอยู่ในนั้น "มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยพูดแล้วกันนะคะวันนี้ฉันเหนื่อยมากแล้วรบกวนตอนออกไปช่วยปิดประตูให้ดีๆด้วยค่ะ!" ปั๋ยหลิงบุ้ยปากยิ้มแล้วต้องการที่จะพลิกตัวนอนโดยไม่สนใจเขา! "ดูเหมือนว่าปกติแล้วผมจะนึ่งขรึมและเย็นชากับคุณนายซือมากไปสักหน่อยทำให้คุณไม่พอใจวันนี้ผมจะทำให้คุณพอใจอย่างเต็มที่!" เสียงของซือถิงเซวียนเพิ่งจะตกลงปั๋ยหลิงรู้สึกได้ว่าที่ด้านหลังมีร่างกายที่แข็งแกร่งและแข็งแรงมาแนบชิดและมีความร้อนราวกับถ่านที่คุกรุ่นอยู่ด้านหลังของเธอ จากนั้นก็ใช้แขนที่แข็งแรงข้างหนึ่งกอดเธอเอาไว้แน่น "อ้า--ซือถิงซวียนคุณทำอะไร!" ปั๋ยหลิงกรีดร้องขึ้นแต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยมีความสนิทชิดเชื้อใดๆกับผู้ชายมาก่อนยิ่งไปกว่านั้นชายคนนี้ยังเอาตัวมาแนบชิดเธอเช่นนี้ทำให้เธอตกใจกลัวจริงๆความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทั้งหมดได้หายไปแล้วในตอนนี้ปั๋ยหลิงคิดว่าอยากจะนอนหลับตาแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอต้องการที่จะลุกขึ้นแล้วกระโดดลงจากเตียงเพื่อวิ่งหนีไปแต่โอกาสที่จะสามารถทำได้กลับถูกซือถิงเซวียนกดทับอยู่บนเตียงใหญ่ เมื่อแหงนหน้ามองที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มร่างกายที่สะอาดและมีกลิ่นที่เย็นสดชื่นลอบเข้าจมูกของเธออย่างชัดเจนใบหน้าของปั๋ยหลิงแดงเป็นกุ้งปรุงสุกในชั่วพริบตา "คุณ...คุณต้องการ...อะไร?" คำพูดของปั๋ยหลิงไม่ไหลลื่นแล้ว "ทำตามข้อผูกมัดในการเป็นสามี!" พูดพลางริมฝีปากของเขาก็ประกบเข้ากับของเธอแน่น ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของซือถิงเซวียนทำให้เกิดเสียงระเบิดในหัวของเธอความปรารถนาอันรุนแรงโผล่ออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจ การแนบชิดกันแบบเรียบง่ายดูเหมือนจะไม่เพียงพอสำหรับเขาอีกต่อไปแล้วขาดันลิ้นออกไปเพื่อให้เธอได้ลิ้มรสชาติอันหอมหวานมากขึ้น "อืออืออือ---" ปั๋ยหลิงไม่ได้คาดคิดเลยว่าสุดท้ายซือถิงเซวียนจะจูบเธอจริงๆนิ่งอึ้งไปสักพักถึงจะคิดว่าต้องขัดขืน เธอพยายามที่จะขยับศรีษะของตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงการจูบของเขา ไม่รู้ว่าทำไมณ.เวลานี้ที่เขาจูบเธอทำให้เธอนึกถึงภาพที่เขาจูบกับหยางเช่นเช่น ภาพนั้นทำให้เธอยิ่งขัดขืนซือถิงเซวียนมากยิ่งขึ้น แต่ว่าการขัดขืนของเธอยิ่งทำให้ซือถิงเซวียนตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น จูบของเขาร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่รู้สึกได้ว่าลิ้นของเขาได้พุ่งแทรกเข้ามาในปากของเธอปั๋ยหลิงอดไม่ได้ที่จะใช้ฟันกัดลงไป "ฮึ้ย!" ซือถิงเซวียนรู้สึกเจ็บและปล่อยเธอทันที ลิ้นของเขาเริ่มชาตั้งแต่ปลายลิ้นความรู้สึกแสบร้อนนั่นทำให้เขาอยากจะสบถออกมา ปั๋ยหลิงฉวยโอกาสนี้รีบลุกขึ้นแล้วกระโดดไปยังประตูที่อยู่อีกด้านหนึ่งราวกับกระต่าย "ซือถิงเซวียนไอ้คนบ้า!ฉันจะบอกไว้นะฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณให้คุณรังแกได้ตามใจ!ถ้าเป็นบ้านักก็ออกไปหาผู้หญิงคนไหนก็ได้ข้างนอกนั่น!ไม่ต้องมาหาฉัน!" พูดจบเธอก็รีบวิ่งไปที่ประตูย่อตัวลงคว้ารองเท้าของตัวเองขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว "ปั๋ยหลิงคุณกลับมานะ!" ซือถิงเซวียนตะโกนเรียกลั่นอยู่ด้านหลังของเธอ ถ้ากลับไปตอนนี้ก็แปลว่าเธอไม่มีสมองแล้วล่ะ! ปั๋ยหลิงไม่สนใจเขารีบวิ่งออกประตูไปอย่างรวดเร็ว เธอวิ่งตรงไปยังสถานที่ที่เธอรู้ว่าสึกตัวเองจะปลอดภัยแล้วจึงหยุดหอบหายใจสองสามครั้ง พระเจ้าซือถิงเซวียนที่เป็นแบบเมื่อกี๊นี้สามารถทำให้คนช๊อคตายได้เลยเธอกัดเขาไปอย่างแรงแบบนั้นเขาคงโกรธเธอมากแน่ๆ! ดูแล้วเธอยังไม่อยากกลับไปที่ห้องในตอนนี้เมื่อซือถิงเซวียนหลับไปแล้วเธอถึงจะค่อยๆแอบกลับไป ปั๋ยหลิงถอนหายใจ ลมที่พัดยามค่ำคืนเริ่มเย็นลงแล้วค่ำคืนที่ไม่มีดวงดาวมันดูมืดมนและหนาวเย็นเป็นพิเศษ ปั๋ยหลิงกอดแขนของตัวเองเดินไปช้าๆอย่างไร้จุดหมายตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจมากที่วิ่งออกมาจากบ้าน! ถ้าหากไม่มีการยั่วยุอารมณ์นั้นตอนนี้เธอก็ไม่ต้องเหมือนแมวจรจัดไม่มีบ้านให้กลับไป คิดถึงท่าทางของซือถิงเซวียนที่อยากจะกินคนเข้าไปทั้งตัวแล้วภายในใจของปั๋ยหลิงก็รู้สึกโกรธแต่นอกจากโกรธแล้วก็ไม่มีสามารถทำอะไรได้ แล้วตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี?เธอไม่มีความกล้าที่จะกลับไปหาผู้ชายที่โหดเหี้ยมเย็นชาและไร้ความปราณีคนนั้น “คุณหมอปั๋ยทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว?”มีเสียงของชายหนุ่มที่แสดงเป็นห่วงดังมาจากความมืดปั๋ยหลิงสะดุ้งตกใจเอี้ยวตัวหันมามองอย่างระมัดระวังแล้วค้นพบว่าที่แท้คือปาตูนลูกพี่ลูกน้องของโตวม่า “ฉัน…ไม่มีอะไรค่ะแค่รู้สึกเบื่อๆเลยออกมาเดินเล่นข้างนอกปาตูนดึกขนาดนี้แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ปั๋ยหลิงยิ้มตอบ ดีที่ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมากแล้วคนอื่นไม่สามารถมองเห็นว่าตอนนี้เธอมีท่าทีอึดอัดใจเช่นไร “ผมเพิ่งไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมลูกพี่ลูกน้องกับหลานชายมาได้ยินว่าคุณหมอปั๋ยเป็นคนช่วยชีวิตพวกเขาคุณหมอปั๋ยคุณยอดเยี่ยมจริงๆ!”ปาตูนทั้งชื่นชมทั้งยกย่อง “ฮ่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเองค่ะหมอทุกคนที่เจอสถานการณ์เช่นนี้ย่อมทำเหมือนกันหมดไม่ต้องขอบคุณเลย...” ปั๋ยหลิงยิ้มขนบธรรมเนียมประเพณีที่นี่บริสุทธิ์มากผู้คนก็จิตใจดีแสดงคำขอบคุณอย่างจริงใจและซื่อตรง ปั๋ยหลิงรู้สึกอบอุ่นใจ ในฐานะแพทย์ได้รับการยอมรับจากผู้ป่วยและญาติพี่น้องของพวกเขาคือสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขมากที่สุด! “จริงสิคุณหมอปั๋ยดึกขนาดนี้แล้วมาอยู่ข้างมันไม่ปลอดภัยนะอย่างงั้นผมจะส่งคุณกลับบ้านละกันนะ!” ปาตูนเอ่ยอย่างกระตือรือร้น “ไม่ต้องหรอกค่ะไม่ต้องที่พักของฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่อีกสักพักฉันจะกลับไปเองค่ะ!”ปั๋ยหลิงเอ่ยแล้วชี้ไปยังทิศทางบ้านเช่าของตัวเอง “คุณพักอยู่ที่นั่น?อย่างนั้นก็ดีเลยผมก็อยู่ที่นั่นระหว่างทางพอดีให้ผมไปส่งคุณเถอะนะ!เป็นการขอบคุณแทนโตวม่า!”ปาตูนกระตือรือล้นมากยิ่งขึ้น ปั๋ยหลิงทำอะไรไม่ถูกกลับไปตอนนี้ก็ต้องเผชิญหน้ากับซือถิงเซวียนน่ะสิ? หรือว่าตอนนี้อารมณ์โกรธของชายคนนั้นน่าจะหายไปแล้วนะ! ปั๋ยหลิงมองไปรอบๆสภาพแวดล้อมที่มืดมิดและเงียบสงบทุกด้านมีลมแรง มันยิ่งดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆถ้าหากปาตูนไปแล้วเธอจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเธอรู้สึกว่ามันช่างน่าขนลุกจริงๆ ถ้าจะให้พูดซือถิงเซวียนมีสิทธิ์อะไรมาทำให้เธอโกรธล่ะ! ที่เธอกัดเขาไม่ใช่เพราะเขาหาเรื่องเองหรือไง! ทั้งหมดนั่นมันถูกต้องแล้วใครใช้ให้เขาประพฤติตัวไม่ดีกันล่ะ! เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้วในใจของปั๋ยหลิงก็ไม่พอใจ! เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอน่ะตกเป็นเหยื่อและคนที่ควรได้รับการลงโทษน่าจะต้องเป็นซือถิงเซวียนมากกว่าแล้วทำไมตอนนี้คนที่ต้องทนทุกข์กับลมหนาวในยามค่ำคืนถึงได้เป็นเธอล่ะ! “ถ้าอย่างนั้นก็ตกลง!ปาตูนคะต้องรบกวนคุณแล้ว!”ปั๋ยหลิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม