ตอนที่25 รูปร่างที่งดงาม

ต๭นที่25 รูปร่างที่งดงาม เห็นปั๋ยหลิงกินของที่หอมหวานขนาดนี้แล้ว ท้องของซือถิงเซวียนยิ่งหิวอย่างรุนแรงมากขึ้น ! ตอนไหนกันนะที่เขารู้สึกได้รับความเจ็บปวดเช่นนี้ บวกกับท่าทีของปั๋ยหลิงที่ไม่สนใจเขาเลยทำให้เขายิ่งรู้สึกอึดอัด เขาเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วยื่นมือออกไปหยิบบะหมี่ไข่ของปั๋ยหลิง "เฮ้! ซือถิงเซวียน คุณทำอะไรน่ะ!" ปั๋ยหลิงมีปฏิกิริยาโต้กลับ และรีบปกป้องบะหมี่ของตัวเอง แต่ว่าการเคลื่อนไหวของเธอช้าไปแล้ว ในตอนที่เธอเข้ามาปกป้องชามเอาไว้ มือของซือถิงเซวียนคว้าชามเอาไว้ได้แล้ว ด้วยจิตใต้สำนึกให้ฉวยคืนมา ชามบะหมี่จึงตกลงบนพื้นและชามก็แตก! "ซือถิงเซวียน คุณทำเกินไปแล้วนะ!" ปั๋ยหลิงมองดูชามบะหมี่ด้วยความเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง ครอบครัวชาวธิเบตนี้เหลือเพียงบะหมี่ก้อนนี้เท่านั้นที่ทำให้เธอรู้สึกว่าถูกปากอยู่บ้าง ตอนนี้ถูกซือถิงเซวียนทำพลิกคว่ำไปแล้ว และเธอยังไม่ทันได้กินอีกตั้งหลายคำ! ใบหน้าของซือถิงเซวียนเลวร้ายมากยิ่งขึ้น! ชามบะหมี่หกรดตัวเขาก่อน จากนั้นก็ตกลงบนพื้น ตอนนี้ บนเสื้อเชิ้ตของเขาเต็มไปด้วยรอยบะหมี่ ซือถิงเซวียนเป็นคนที่ค่อนข้างรักความสะอาด มองดูเสื้อเชิ้ตที่สกปรกของตัวเองในเวลานี้ ก็โกรธจัดจนแทบลืมหายใจ! เขาจ้องเขม็งไปที่ปั๋ยหลิง ในใจแอบสาปแช่งอยู่เงียบๆ ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นแก่ตัวขนาดนี้ ทำแค่ให้ตัวเองกินคนเดียว เขาถึงได้ทำอย่างนี้อย่างไรล่ะ คิดถึงความยากลำบากของปั๋ยหลิงในวันนี้ แล้วตอนนี้บะหมี่ชามนี้ก็ถูกเขาทำลาย เขาตัดสินใจที่จะไม่รับผิดชอบต่อเธอแล้ว "มันคว่ำไปแล้วก็ทำมาอีกชามสิ แล้วครั้งนี้อย่าลืมทำให้ผมด้วย!" ซือถิงเซวียนเอ่ยพลางขมวดคิ้วมองน้ำที่อยู่บนตัว "ฉันไม่ทำ! ใครอยากทำก็ทำกินเองเถอะ!" ปั๋ยหลิงจ้องเขาด้วยความโกรธ ซือถิงเซวียนเหลือบดูรอยสกปรกบนเสื้อเชิ้ตของเขา แล้วเอื้อมมือถอดเสื้อของตัวเองออก ผิวสีแทนเปิดเผยออกมาทันที กล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งนูนออกมาอย่างเด่นชัดแสดงถึงเอกลักษณ์ร่างกายของผู้ชาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งริ้วลายของร่างกายท่อนบน แล้วยังมีกล้ามเนื้อท้องแปดลูก แม้กระทั่งวีไลน์ยังโผล่ออกมาให้เห็นวับๆแวมๆ ดูเหมือนว่าเวลาปกตินอกจากทำงานแล้วซือถิงเซวียนออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอในเวลาว่าง ถึงได้มีรูปร่างที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจขนาดนี้! เธอคร่ำครวญในใจ ผู้ชายคนนี้สวมเสื้อบางๆแล้วถอดออกจนเห็นเนื้อใน ร่างกายที่สมบูรณ์แบบสุดๆ! ไม่น่าแปลกใจที่ผู้ชายเห็นผู้หญิงสวยงามร้อนแรงจะมีเลือดกำเดาไหล เธอเองก็สงสัยว่าถ้าตัวเธอมองดูต่อไปเธอเองอาจจะเริ่มมีเลือดกำเดาไหลก็เป็นได้! "ตาของเธอมองไปที่ไหนเนี่ย?!" ซือถิงเซวียนถอดเสื้อออกมาไว้ในมือ ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็เห็นปั๋ยหลิงกำลังมองร่างกายของตน บนหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ "ไม่มีอะไรนี่..." ลอบมองคนอื่นแล้วถูกคนจับได้ทันทีนั้น ทำให้ปั๋ยหลิงรู้สึกกระดากอายอย่างที่สุด ใบหน้าเป็นสีแดง เธอหันหลังแล้ววิ่งออกไปเลย ซือถิงเซวียนมองดูร่างกายของตัวเอง แล้วมุมปากก็ยกขึ้น เอาล่ะ เขายอมรับที่เขาถอดเสื้อที่นี่ เพราะต้องการที่จะโชว์ร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเขา เพราะผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะรังเกียจเขา เขาเลยจะทำให้หล่อนได้เห็นว่าหล่อนได้พลาดอะไรไป! แต่ว่าที่นี่อากาศก็เย็นมาก เขาก็ต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อแล้วล่ะ! ที่น่าเศร้าก็คือ เมื่อเขากลับไปก็พบว่าเขามีแต่เสื้อที่ใส่แล้ว ตามความคิดของเขาเสื้อที่เคยใส่แล้วหนึ่งครั้ง ก็คือเสื้อที่สกปรก แต่ว่าน้ำที่นี่คือสิ่งที่แพงมาก ชาวธิเบตต้องใช้เวลานานมากถึงจะไปตักน้ำแล้วขนมาได้ทีละนิด และเอาไว้ใช้ในชีวิตประจำวันเท่านั้น เรื่องฟุ่มเฟือยอย่างการซักผ้าเป็นสิ่งที่ไม่ควรคิดจะทำ ดังนั้นระยะเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ที่เขาอยู่ที่นี่ เขาไม่ได้อาบน้ำเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องซักผ้า! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาคือประธานใหญ่ที่มั่งคั่งและร่ำรวย เลยไม่เคยที่จะซักผ้าเองอยู่แล้ว เขาควรจะทำอย่างไร? ซือถิงเซวียนหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาแล้วแสดงท่าทางรังเกียจ แล้วหยิบตัวต่อไปขึ้นมา ยังคงรู้สึกขยะแขยง ช่างแม่งเหอะ ไม่มีให้ใส่ ก็ไม่ต้องใส่มันแล้ว คืนนี้เขาจะนอนเปลือยละกัน สำหรับวันพรุ่งนี้… พรุ่งนี้ค่อยพูดเรื่องของวันพรุ่งนี้ละกัน! ซือถิงเซวียนนอนเหยียดอยู่บนเตียง คิดถึงสิ่งที่เพิ่งจะเกิดเมื่อสักครู่ ในใจของเขารู้สึกโกรธ หรือว่าตัวเขาไม่มีตำแหน่งแม้เพียงนิดในหัใจของปั๋ยหลิงเลยจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นคิดถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยคิดถึงเขาเลยสักนิด! หรือว่า เขามาถึงขั้นที่เป็นบุคคลน่ารังเกียจไปแล้วใช่ไหม? ตอนที่กำลังคิดถึงปั๋ยหลิงก็ได้ยินเสียงดังขึ้นที่ห้องของปั๋ยหลิงที่อยู่ข้างๆ และก็ได้ยินเสียงของเธอ “ไม่ต้องกังวลนะ! ฉันจะรีบตามไปค่ะ!” ซือถิงเซวียนรีบผุดลุกขึ้นนั่ง ดึกขนาดนี้แล้ว ผู้หญิงคนนั้นจะไปที่ไหนกัน? เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของปั๋ยหลิงเดินออกไปข้างนอก จึงรีบหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาใส่แล้วไล่ตามอกไป “ดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังจะวิ่งออกไปข้างนอกอีกเหรอ?” เขาพูดพลางดึงปั๋ยหลิงไว้ที่ประตู ปั๋ยหลิงหันมามองเขา คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น “ซือถิงเซวียนคุณปล่อยนะ!” คิดถึงอาหารเย็นของตัวเองที่ถูกเขาทำพลิกคว่ำเมื่อกี๊นี้ เธอก็ยังโกรธอยู่! “ถ้าคุณไม่บอกผมว่าคุณจะไปที่ไหน ผมก็จะไม่ปล่อย!” ซือถิงเซวียนพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ผมกังวลว่าคุณวิ่งวุ่นไปทั่วแบบนี้ คุณปู่จะคิดว่าเป็นเพราะผมไล่คุณออกไป!” ปั๋ยหลิงโกรธ คุณปู่? นี่ไม่ใช่โล่ป้องกันตัวที่เธอใช้เป็นปกติเหรอ ตอนนี้ซือถิงเซวียนเขาก็เอามาใช้อย่างสบายใจด้วยเช่นกัน! เธอใช้แรงสะบัดเสื้อผ้าของตัวเอง ไม่อยากจะคุยไร้สาระกับเขาแล้ว แต่ขยับอย่างไรก็ไม่เป็นผล มองไปที่แววตาที่มุ่งมั่นของซือถิงเซวียนแล้ว ปั๋ยหลิงทำได้แค่ถอนใจอย่างไร้ทางเลือก “โตวม่าบอกว่า ลูกของเธอร้องไห้ไม่หยุดเลยเธอไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เธอเป็นห่วงว่าสุขภาพของเด็กจะมีปัญหา อยากจะให้ฉันช่วยดูให้หน่อย! ซืองถิงเซวียน ขอถามหน่อยว่าตอนนี้คุณปล่อยฉันไปได้หรือยัง!” ที่แท้เป็นอย่างนี้เอง… ซือถิงเซวียนขยับมือ แต่กลับยังไม่ปล่อย “ใครจะรู้ว่าที่คุณพูดแท้ที่จริงมันจริงหรือหลอก! ผมยังจำได้ ค่ำวันนี้มีคนกลับมาพร้อมผู้ชาย หัวเราะคิกคักกันอย่างสนิทสนม! ไม่แน่ว่าตอนนี้คุณอาจจะต้องการออกไปเจอผู้ชายคนนั้นตามนัด จงใจพูดให้ผมคิดว่าเป็นปัญหาของโตวม่า! ปั๋ยหลิง เนื่องจากคุณเป็นภรรยาของผมซือถิงเซวียน คุณจำเป็นจะต้องระมัดระวังพฤติกรรมด้วย!” ความหมายของซือถิงเซวียนนั้นราวกับว่าปั๋ยหลิงต้องการไปออกเดทกับผู้ชาย “ซือถิงเซวียนคุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ตอนนี้โตวม่าต้องการฉันมากจริงๆ คุณรีบปล่อยมือนะ!” ถ้าหากว่าเด็กมีปัญหาจริงๆ อย่างนั้นแล้วจะหนึ่งนาทีหรือหนึ่งวินาทีก็ไม่สามารถล่าช้าได้! เห็นปั๋ยหลิงท่าทางใกล้จะโมโหแล้ว ซือถิงเซวียนก็รู้ว่าเขาได้ไปแตะต้องเส้นแบ่งของเธอเข้าให้แล้วจึงรีบร้อนพูดว่า : “เอาอย่างนี้นะ ผมกับคุณ เราไปด้วยกัน เพื่อควบคุมให้แน่ใจว่าคุณไปที่บ้านของโตวม่าเพื่อช่วยโตวม่าจริงๆ!” “แล้วแต่คุณละกัน!” ปั๋ยหลิงกล่าว แล้วหมุนตัวเดินออกไปเลย ซือถิงเซวียนเม้มมุมปาก แล้วตามไปด้วยความพึงพอใจทันที คืนนี้ดูเหมือนจะมืดมิดเป็นพิเศษ ลมที่พัดผ่านข้างหู ทำให้คนรู้สึกหนาวสั่น รอบด้านเงียบสงบ มีเสียงเพียงล็กน้อย ในเวลานี้ทุกคนต่างนอนหลับแล้ว สถานที่ว่างเปล่านี้เหลือเพียงปั๋ยหลิงและซือถิงเซวียนสองคน ถนนบนภูเขานั้นเดินยาก ทั้งสองคนเดินบนทางที่เดี๋ยวลึกเดี๋ยวตื้น บ่อยครั้งที่จะสะดุดล้มลง