ตอนที่26 เจอหมาป่าระหว่างทางยามค่ำคืน

ต๭นที่26 เจอหมาป่าระหว่างทางยามค่ำคืน ซือถิงเซวียนอยู่ด้านหลังของปั๋ยหลิง อยากที่จะจับมือเธอ แต่เขารู้ว่า ถ้าตอนนี้เขาจับมือหล่อนล่ะก็ผู้หญิงคนนี้อาจหันมาตบเขาได้ แต่เธอที่เดินอยู่ด้านหน้าของเขาคนเดียวตอนนี้ เขาเป็นห่วงจริงๆว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ เพราะยังไงที่นี่ก็มืดเกินไปและอันตรายเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น เขายังจำตอนที่เธออยู่ในลิฟต์ได้อย่างชัดเจน เธอกลัวความมืด เธอมีอาการวิตกกังวลอย่างมาก ตอนนี้เป็นอย่างนี้ ในใจของเธอต้องกลัวมากแน่ๆ! “ดูเร็ว ตรงนั้นมีอะไรน่ะ!” ทันใดนั้นเสียงซือถิงเซวียนก็ดังขึ้น ปั๋ยหลิงผู้กล้าหาญเดิมเป็นคนระแวดระวังตัวอย่างมากอยู่แล้ว พอมาตอนนี้ได้ยินซือถิงเซวียนตะโกนเช่นนี้ก็กรีดร้องแล้วกระโดนเข้าสู่อ้อมแขนเขาทันที “คืออะไร? คืออะไร?” เธอกดใบหน้าตัวเองลงบนหน้าอกของเขา ปากก็ตะโกนดังลั่น เสียงเต็มไปด้วยความกลัว “ดูเมือนว่าจะเป็น…เป็นเงาสีขาว…จะมีเงาสีขาวได้ยังไง…หรือว่า เป็น…ผี!” ซือถิงเซวียนจงใจพูดด้วยน้ำเสียงคลุมเครือรางๆไม่ชัดเจน “อ้า!” ปั๋ยหลิงยิ่งกลัวมากขึ้น ยิ่งแนบแน่นเข้าไปในอ้อมกอดของซือถิงเซวียนมากยิ่งขึ้น ทั้งตัวนั้นดูเหมือนจะสั่นเทา ซือถิงเซวียนอดขำในใจไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ปกติดูแล้วเป็นคนมีความสามารถมาก มีภาพลักษณ์เป็นผู้ญิงที่เข้มแข็ง ต่อหน้าเขายังดื้อรั้นสุดๆ แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง เธอก็เป็นผู้หญิง ยังคงมีลักษณะบางอย่างของผู้หญิงอยู่ ยกตัวอย่างเช่น กลัวความมืด เช่น กลัวผี! “ไม่มีอะไรนะ ไม่มีอะไร คุณไม่ต้องตกใจ…” ซือถิงเซวียนกลั้นยิ้มแล้วลูบหลังปั๋ยหลิงปลอบใจ วินาทีต่อมาหน้าอกของเขาก็ถูกทุบด้วยกำปั้นของปั๋ยหลิง! “ซือถิงเซวียน! คุณกล้าดียังไงมาหลอกฉันเรื่องผี?! คุณอย่าลืมนะว่าฉันเป็นหมอ ฉันไม่เชื่อว่าพระเจ้ามีจริง แล้วแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเชื่อว่าโลกนี้จะมีผีด้วย!” ทันใดนั้นปั๋ยหลิงก็มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับ รู้ตัวว่าซือถิงเซวียนกำลังล้อเธอเล่น เธอเป็นหมอมาหลายปี ยังไม่เคยเจอผีเลยสักครั้ง แล้วเธอก็รู้ตัวว่าถูกอีตาซือถิงเซวียนปั่นหัวเข้าให้แล้ว! “งั้นเหรอ แล้วทำไมคุณถึงสั่นไปทั้งตัว แถมจับเสื้อผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยด้วยล่ะ?” ซือถิงเซวียนยิ้มอย่างภูมิใจ พูดขึ้นมาด้วยวคามร็สึกยั่วเย้ามากกว่าจะเป็นการเยาะเย้ย ในใจปั๋ยหลิงนั้นหงุดหงิด คิดไม่ถึงเลยว่าวันหนึ่งตนเองจะกลายเป็นวัตถุให้ซือถิงเซวียนมาแกล้งเล่นได้ ความแค้นนี้ถ้าไม่ได้รับการแก้แค้นคืน เธอก็ไม่ใช่ปั๋ยหลิงแล้ว ท่ามกลางความมืด ดวงตาของปั๋ยหลิงนั้นกวาดไปมา แล้วก็เกิดความคิดที่ดีอย่างหนึ่ง บ้านของโตวม่านั้นอยู่ห่างจากกระท่อมที่พวกเขาเช่าอยู่ไม่ไกล ปั๋ยหลิงนั้นเคยดินผ่านทางนั้นหลายครั้งแล้วแต่ว่าครั้งนี้เธอจงใจไปในทิศทางอื่นที่ห่างไกลและขรุขระที่สุด เธอนั้นคุ้นเคยกับที่นี่แล้ว แต่ว่าซือถิงเซวียนนั้นแย่แล้ว เขาถูกปั๋ยหลิงทิ้งไว้ด้านหลังอย่างรวดเร็ว “ปั๋ยหลิง คุณเดินเร็วทำไมขนาดนั้น รอผมด้วย!” ซือถิงเซวียนไล่ตามหลังปั๋ยหลิงไปอย่างยากลำบาก “ซือถิงเซวียน คุณกลัวเขตธิเบตในตอนกลางคืนสินะ เป็นผลสืบเนื่องมาจากเพราะครั้งหนึ่งคุณเคยหลงทางอยู่คนเดียวสินะ?” เสียงหัวเราะของปั๋ยหลิงมีความเย้ยหยันปนอยู่ด้วย ซือถิงเซวียนฟังออกในทันที นี่คือการฉวยโอกาสหัวเราะเยาะเขา แก้แค้นที่เขาพูดว่าผีทำให้เธอตกใจ! “ผลสืบเนื่องอะไรกัน ผมก็แค่รู้สึกว่าถนนนี่มันเดินยาก อยากจะเดินระวังๆหน่อย ให้มันปลอดภัยไม่มีอะไรผิดสักหน่อย!” ซือถิงเซวียนพูดแก้ตัวเสียงสูง ในใจรู้สึกไม่พอใจที่ตัวเองถูกผู้หญิงคนนี้หัวเราะเยาะ ที่สำคัญที่สุดก็คือ เป็นเพราะระยะหลังมานี้เขาปล่อยตัวสบายๆกับหล่อนมากเกินไป ตัวเองเลยถูกหล่อนกล้าหัวเราะเยาะเอาได้! เพื่อจะกู้หน้ากลับมา ซือถิงเซวียนเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น “ไล่ตามคุณมันเรื่องเด็กๆ นี่คุณตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?” ในเวลานี้พฤติกรรมของซือถิงเซวียนเหมือนเด็กเจ้าอารมณ์ แต่ปั๋ยหลิงไม่สนใจเขา คิดเพียงแค่เรื่องสถานที่เท่านั้น มองเห็นซือถิงเซวียนที่อยู่ไม่ไกลตรงหน้าของเธอ ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมา รอยยิ้มของปั๋ยหลิงยังไม่ทันจางหายไป ก็มีเสียงร้องตะโกนอันแปลกประหลาดดังขึ้น “บรู้ว…” เสียงนั้นบนถนนสิบแปดโค้ง หนาวเย็นและอ้างว้าง เนิ่นนานและเศร้าโศก มันแทรกซีมอยู่ในลมที่พัดผ่านบนภูเขาอย่างชัดเจน “นี่…นี่คือเสียงอะไร…” ซือถิงเซวียนยืนนิ่งแล้วมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง “หมาป่า เป็นหมาป่า! จะต้องเป็นหมาป่าแน่ๆ! ฉันเคยได้ยินโตวม่าพูดว่า ในบริเวณนี้มีหมาป่าอาศัยอยู่ในตอนค่ำ เป้าหมายของพวกมันคือฝูงแกะและฝูงวัวของชาวธิเบต บางครั้งพวกมันก็สามารถทำร้ายคนด้วย! พวกเรา…พวกเราเจอกับหมาป่าแล้วล่ะ!” ปั๋ยหลิงตะโกนขึ้นมาทันที ทั้งตัวดูเหมือนจะตกใจกลัว “หมาป่า?ที่นี่ ที่นี่มีหมาป่างั้นเหรอ?” ในสมองของซือถิงเซวียนมีภาพหมาป่าที่ดุร้ายปรากฏขึ้นในทันที โยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาที่เยือกเย็น ทำให้คนสั่นเท่าด้วยความกลัวและขนลุก “ต้องมีแน่ๆ! ปาตูนก็เคยพูด ถึงแม้ว่าจะพบเห็นหมาป่าที่นี่ได้ไม่บ่อยนัก แต่เมื่อพวกเขาหิวและไม่มีอาหารแล้ว พวกมันก็จะเสี่ยงเข้ามาโจมตีฝูงวัวและฝูงแกะ ขโมยอาหารต่อหน้าต่อพวกมนุษย์! ซือถิงเซวียน ไม่ต้องสงสัยแล้ว พวกเราต้องเจอกับหมาป่าเข้าแล้วแน่ๆ!” น้ำเสียงของปั๋ยหลิงนั้นสั่นและเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ซือถิงเซวียนก็กลัวขึ้นมาแล้วเช่นกัน หมาป่า สัตว์ชนิดนี้เคยเห็นแต่ในรูปภาพเท่านั้น เรื่องที่พวกมันกินคนก็เป็นเรื่องที่คลุมเครือ! “ไม่ได้การแล้ว หมาป่าใกล้เข้ามาแล้ว! ฉันต้องรีบหาที่หลบซ่อนตัว!” ทันใดนั้นปั๋ยหลิงก้เอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก จากนั้นก็รีบวิ่งไปยังต้นไม้ที่อยู่อีกด้านตรงหน้า แล้วปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ในวัยเด็กปั๋ยหลิงก็นับว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่ซุกซนคนหนึ่ง ตอนนี้ได้ดึงเอาทักษะวัยเด็กมาใช้แล้ว และยังไม่มีอะไรผิดพลาด ปีนไม่กี่ครั้ง ปั๋ยหลิงก็ปีนไปถึงกิ่งที่ค่อนข้างจะแข็งแรง ซือถิงเซวียนได้ยินเสียงหมาป่า มันเขามาใกล้แล้วจริงๆ เขาตื่นตกใจ มองเห็นปั๋ยหลิงปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ตัวเองก็รีบวิ่งตามไปทันมี แล้วปีนขึ้นไปด้วย! “บรู้ว—” เสียงของหมาป่าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ซือถิงเซวียนมองเห็นดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองเขาอยู่ในความมืด เป็นหมาป่า หมาป่าจริงๆ! เขารีบปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็วทันที เมื่อปีนขึ้นสู่ที่สูง หมาป่าไม่สามารถถปีนต้นไม้ได้ ที่นี่จึงเป็นที่ปลอดภัย สัตว์ร้ายวิ่งไปที่ต้นไม้อย่างรวดเร็ว ปกติแล้วซือถิงเซวียนออกกำลังกายเป็นประจำ สุดท้ายถือว่าไม่เสียเปล่า เขาปีนขึ้นต้นไม้อย่างรวดเร็ว และอยู่ด้านล่างปั๋ยหลิง “เฮ้ ซือถิงเซวียน คุณขี้นมานี่ได้ยังไง คุณดูต้นไม้ต้นนี้สิ มันจะแบกรับเราสองคนได้ยังไง ถ้ามันหักละก็ พวกเราได้กลายเป็นอหารเลี้ยงหมาป่าแน่! คุณรีบลงไปเลย ลงไปสิ!” ปั๋ยหลิงตะโกนไปด้วยและใช้เท้าเตะซือถิงเซวียนไปด้วย “ปั๋ยหลิง คุณอยู่อย่างสงบสักพักเถอะ! ถ้าคุณยังเตะผมอยู่ล่ะก็ ผมจะโยนคุณลงไปให้หมาป่ากิน!” ซือถิงเซวียนข่มขู่ปั๋ยหลิงที่กำลังสะบัดเท้าอย่างรุนแรง “โอ้ ท่านประธานที่แสนจะยิ่งใหญ่ ที่จริงก็กลัวหมาป่า พูดออกมาแล้วจะไม่ให้คนหัวเราะได้ยังไง!” ปั๋ยหลิงพูดเยาะเย้ยโดยไม่เกรงใจแม้แต่นิดเดียว