ตอนที่27 ซือถิงเซวียนถูกเยาะเย้ย

ต๭นที่27 ซือถิงเซวียนถูกเยาะเย้ย ในตอนที่ซือถิงเซวียนจะเกิดอาการ โทรศัพท์ของปั๋ยหลิงก็ดังขึ้น ปั๋ยหลิงหยิบโทรสัพท์ขึ้นมารับสาย “ปาตูน? ตกลงค่ะ ฉันรู้แล้ว ฉันอยู่ระหว่างทางสักพักก็จะถึงแล้ว …ไม่ต้องค่ะ คุณไม่ต้องมารับฉันหรอกค่ะ!” ปั๋ยหลิงพูดสาย ซือถิงเซวียนแทบจะทนไม่ไหวที่จะใช้เท้าเตะก้นผู้หญิงคนนี้หลายๆครั้ง ตอนนี้พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์อะไร?! ใต้ต้นไม้คือหมาป่า รอบตัวไม่มีใครที่จะสามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ แล้วผู้หญิงคนนี้ก็ยังจะปฏิเสธความช่วยเหลือจากคนอื่น แล้วยังจะพูดอีกว่าใกล้จะไปถึงแล้ว! กำลังอวดตัวเป็นฮีโร่หรือไงกัน! ปาตูนใช่ไหม? จะเป็นหนุ่มน้อยที่เพิ่งไปส่งปั๋ยหลิงกลับบ้านคนนั้นหรือเปล่า?! ถ้าเขาพาคนมา พวกเขาก็ได้รับการช่วยเหลือแล้ว มองดูใต้ต้นไม้เงานั้นยังไม่เคลื่อนไปไหน ซือถิงเซวียนตะโกนลอดไรฟันทันทีว่า “ปาตูน คุณรีบพาคนมาช่วยพวกเราด้วย พวกเราเจอหมาป่า! เร็วๆหน่อย!” เสียงตะโกนของซือถิงเซวียนเพิ่งเงียบลงไป ปั๋ยหลิงดูจะตกใจถึงแม้ว่าจะหัวเราะก็ตาม เธอคิดไม่ถึงว่า ซือถิงเซวียนจะร้องขอความช่วยเหลือ! ได้ยินปั๋ยหลิงหัวเราะร่า ซือถิงเซวียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย แล้วก็รู้ตัวว่า ตนเองถูกปั๋ยหลิงแกล้งเข้าให้แล้ว จากนั้น เวลาต่อมา ปั๋ยหลิงก็เอามือถือของตัวเองให้กับซือถิงเซวียน “…หมาป่าอะไรกัน คุณหมอปั๋ย พวกคุณกำลังพูดเรื่องอะไร? ที่นี่ไม่เคยมีหมาป่าเลยนะ…” เป็นเสียงที่มึนงงของปาตูน ไม่มีหมาป่า! ที่นี่ไม่เคยมีหมาป่า! ที่แท้ปั๋ยหลิงหลอกเขา! ซือถิงเซวียนมองดูสัตว์ร้ายที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา ในทันใดนั้นก็คิดได้ว่า ดวงตาของหมาป่าจะเรืองแสงสีเขียวเมื่ออยู่ในความมืด แต่ที่นี่ไม่มีแสงสีเขียวเลย! มันยากที่จะเป็น… “ดีมาก ยอดมากจริงๆ ปั๋ยหลิง คุณกล้าที่ล้อผมเล่น!” พูดกัดฟันอย่างเคียดแค้น ไม่แค่ล้อเขาเล่นเท่านั้น แต่ยังทำให้เขาเสียหน้าครั้งใหญ่ต่อหน้าปาตูน “ใครให้คุณพูดเรื่องผีกันล่ะ ถ้าคุณไม่ทำผิดก่อน ฉันก็คงไม่ล้อคุณเล่นแบบนี้…” ปั๋ยหลิงพูดแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ เธอหัวเราะจนไหล่สั่น “ที่นี่ไม่มีหมาป่าหรอก มีเพียงแค่สุนัขป่าตัวหนึ่งเท่านั้น ก่อนหน้านี้ฉันเคยเจอมันแล้วตอนไปที่บ้านของโตวม่า มันเพียงแค่ช่วยเจ้าของดูแลฝูงแกะ มันเชื่อฟังมากและไม่กัดคน!” ปั๋ยหลิงอธิบายยิ้มๆ “ตอนนี้ท่านประธานซือลงไปได้หรือยังคะ?” ซือถิงเซวียนปีนลงมาจากต้นไม้ด้วยใบหน้าเย็นชา ปั๋ยหลิงปีนตามลงมา และสุนัขป่าตัวนั้นที่ซือถิงเซวียนเข้าใจผิดว่าเป็นหมาป่าก็วิ่งหนีไปก่อนหน้าที่พวกเขาจะลงมาจากต้นไม้แล้ว ต่อมาตลอดการเดินทางนั้น ปั๋ยหลิงหัวเราะตลอดเวลา ใบหน้าของซือถิงเซวียนเลวร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ! มาถึงบ้านของโตวม่า เด็กยังคงร้องไห้ไม่หยุด ปั๋ยหลิงป้อนนมผงให้เด็กกินมากขึ้น เด็กน้อยรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น เลยไม่ร้องไห้แล้ว “เพียงแค่หิวเท่านั้นเอง ไม่ต้องกังวลใจไปนะคะ! โตวม่าเพิ่งคลอดลูก น้ำนมเลยไม่พอ เด็กกินไม่อิ่ม ดังนั้นจึงต้องเพิ่มนมผงลงไปถึงจะโอเค หลังจากโตวม่าผลิตน้ำนมได้เพียงพอแล้วก็ไม่ต้องใช้แล้วค่ะ!” ปั๋ยหลิงอธิบาย คนในบ้านของโตวม่าจึงโล่งใจ “แต่ว่าคุณหมอปั๋ย เมื่อกี๊นี้พวกคุณพูดว่ามีหมาป่า เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ปาตูนถามอย่างงุนงง ปั๋ยหลิงหันไปทางซือถิงเซวียนแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ซือถิงเซวียนใช้สายตาเป็นการส่งสัญญาณให้กับเธอ ให้เธอปิดปากและไม่พูดอะไร แต่ว่าปั๋ยหลิงเป็นผู้หญิงประเภทว่านอนสอนง่ายเชื่อฟังใครที่ไหนกัน ซือถิงเซวียนเตือนไม่ให้เธอพูด ก็ยิ่งเป็นการกระตุ้นให้เธอยิ่งพูดเกินความจริงถึงปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อกี๊นี้ของซือถิงเซวียนให้ทุกคนฟัง ด้วยความสดใสมีชีวิตชีวาเช่นนี้ ทำให้ทุกคนในบ้านของโตวม่าหัวเราะสนุกสนาน โตวม่าที่เป็นคนหน้านิ่วคิ้วขมวดมาตลอดก็หัวเราะอย่งามีความสุข แต่ซือถิงเซวียนกลับโกรธจนกัดฟันกรอดแล้ว! ผู้หญิงคนนี้กล้าเอาเรื่องโง่ๆของเขามาบอกคนมากมาย ทำให้เขากลายเป็นเรื่องโจ๊กของทุกคน มันแย่มากจริงๆ!” เขาจะไม่เบามือกับยัยคนนี้อีกแล้ว! ภายในดวงตาของซือถิงเซวียนที่มองดูปั๋ยหลิง ราวกับจะยิงลูกธนูออกมาแล้ว! ปั๋ยหลิงไม่สนใจเลยสักนิด กลับหัวเราะหนักขึ้นเรื่อยๆ “ฮ่าฮ่า ดูเร็วเจ้าตัวเล็กก็ขำด้วย เพราะเห็นทุกคนมีความสุขใช่ไหมล่ะ เจ้าหนูก็เลยมีความสุขไปด้วยเลย! เป็นเจ้าตัวน้อยที่ฉลาดจริงๆ!” ปั๋ยหลิงเห็นเด็กน้อยหัวเราะขึ้น ก็อุ้มเขาแล้วพูดอย่างมีความสุข ซือถิงเซวียนพุ่งเข้ามา ชี้ไปที่เด็กน้อยแล้วพูดว่า : “เจ้าหนูเป็นสิ่งเล็กๆ อย่ามาหัวเราะคุณลุง ถ้าหนูหัวเราะอีก ลุงจะตีก้นหนูนะ!” ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของตัวเล็กก็เปลี่ยนทันที แล้วปัสสาวะก็พุ่งออกมาราวกับมีแม่เหล็กดูด ตรงไปยังใบหน้าของซือถิงเซวียนพอดี “ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า…” ผู้คนทั้งห้องต่างหวัเราะกันอย่างร่าเริงมากขึ้น ปาตูนหัวเราะไปพลาง เข้ามาช่วยซือถิงเซวียนทำความสะอาดไปพลาง เดิมทีซือถิงเซวียนคิดจะหัวเสีย แต่เมื่อตัวเล็กหัวเราะด้วยปากเล็กๆนั้นอย่างไม่รู้เดียงสา ความโกรธของเขาก็ลดลงไปมากเช่นกัน เพียงแต่ปั๋ยหลิงนั้นไม่ยอมที่จะให้ประธานใหญ่อารมณ์ดีขึ้นมาได้ เธอกอดเจ้าตัวเล็กไว้แล้วเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าตัวเล็ก หนูเยี่ยมมากจริงๆ ทำได้ดี! จากนี้นะ ทำอย่างนี้แหละ โดยเฉพาะเวลาที่เห็นลุงคนนี้ยิ่งไม่ต้องเกรงใจเลย!” “ปั๋ยหลิง คุณ…” จมูกของซือถิงเซวียนแทบจะพ่นลมหายใจไม่ออก มองเห็นคู่รักหนุ่มสาวสองคนนี้เอ่ยปากจีบกัน ทุกคนก็หัวเราะอย่างมีความสุขมากยิ่งขึ้น ทันใดนั้นท้องของซือถิงเซวียนก็ร้องดัง “โครกคราก” เสียงดังมาก โตวม่าก็ได้ยิน ซือถิงเซวียนรู้สึกอับอายขึ้นมาทันที แล้วใช้มือลูบท้องอย่างไม่รู้ตัว เป็นที่น่าอับอายผู้คนจริงๆเลย! แต่ว่า เขาก็หิวจริงๆ! “ฮ่าฮ่า ตัวเล็ก หนูคงสงสัยว่าท้องของคุณลุงร้องเพลงได้สินะ!” ดูเหมือนว่ามองเห็นซือถิงเซวียนที่อับอายจะยังไม่ใช่ระดับที่ปั๋ยหลิงที่ต้องการ ปั๋ยหลิงเลยพูดล้อซือถิงเซวียนอีก ซือถิงเซวียนกำลังคิดจะจ้องตาเธอ ก็ได้ยินท้องของปั๋ยหลิงเองร้อง “โครกคราก” ขึ้นมา ชั่วขณะนั้นใบหน้าของเขาก็อัดแน่นไปด้วยรอยยิ้ม “ตัวเล็ก หนูฟังดีๆสิท้องของคุณป้าก็ร้องเพลงได้นะ!” ซือถิงเซวียนตอบโต้ทันที ยิ้มอย่างใจคับแคบ ในที่สุดคราวนี้เขาก็มีโอกาสได้ตอบโต้กลับปั๋ยหลิงแล้ว ปั๋ยหลิงหน้าแดงขึ้นมา ท้องร้องครั้งนี้น่าอายจริงๆ “คุณหมอปั๋ย เย็นนี้พวกคุณยังไม่ได้กินข้าวเหรอ?” แต่ว่าโตวม่ารีบร้อนถามอย่างเอาใจใส่ “ใช่แล้วค่ะ คือตอนเย็นนี้…ไม่มีเวลาได้กินอะไรเลยค่ะ…” ปั๋ยหลิงมองไปที่ซือถิงเซวียน ถ้าไม่ใช่เพราะเขา บะหมี่ไข่ที่หอมกรุ่นจะถูกปัดตกอย่างเปล่าประโยชน์ได้ยังไง! “เพราะฉะนั้น พวกคุณเลยไม่ได้กินอะไรในตอนเย็นเลยงั้นสิ แล้วทั้งวันก็ไม่ได้กินอะไรดีๆด้วย! ปาตูน รีบไปช่วยแตรียมอาหารให้ให้พวกเขาเร็ว! เพราะว่าต้องช่วยชีวิตคนทั้งวันพวกเขาเลยไม่ได้กินอะไรเลย!” โตวม่ารีบสั่งปาตูน พ่อแม่ของเธอที่อยู่ข้างๆได้ยินแล้วก็รีบไปช่วยที่ครัว “ไม่ต้องยุ่งยากหรอกค่ะ ดึกขนาดนี้แล้ว ทุกคนพักผ่อนกันเถอะค่ะ! แค่ไม่ได้กินข้าวมื้อเดียวเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอกค่ะ!” เห็นโตวม่าต้องระดมผู้คนจำนวนมากในบ้านเพื่อเตรียมของกินให้กับเธอและซือถิงเซวียน ปั๋ยหลิงรู้สึกลำบากใจอย่างมาก