ตอนที่28สงครามชิงเตียง

ต๭นที่28สงครามชิงเตียง “จะให้เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?คุณหมอปั๋ยคุณเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตโตวม่าแล้วก็ยังช่วยชีวิตตัวเล็กด้วยพวกเรารู้สึกขอบคุณมากที่ถึงแม้เวลาจะไม่พอแต่พวกคุณก็ยังมาแล้วจะปล่อยให้พวกคุณท้องหิวได้อย่างไรกัน!และไม่ได้ยุ่งยากเลยอุ่นนิดเดียวก็กินได้เลยพวกคุณรอสักครู่เดี๋ยวอาหารเย็นก็พร้อมแล้ว!” แม่ของโตวม่ากล่าวด้วยรอยยิ้มจากนั้นก็รีบไปเตรียมอาหาร ปั๋ยหลิงหันไปมองซือถิงเซวียนแว้บหนึ่งด้วยสีหน้าไม่พอใจ ซือถิงเซวียนจ้องมองเธอกลับมาอย่างผู้บริสุทธิ์เขาเองก็รู้สึกไม่ดีและไม่ต้องการให้คนในบ้านต้องยุ่งยากขนาดนี้แต่ว่าใครให้เธอเห็นแก่ตัวแบบนั้นกันล่ะทำอาหารเย็นให้ตัวเองกินคนเดียวตอนนี้ก็มาทำร้ายเขาให้อับอายต่อหน้าผู้คน ในไม่ช้าอาหารร้อนๆก็จัดเตรียมเสร็จ ครอบครัวของโตวม่ากระตือรือร้นเป็นอย่างมากปั๋ยหลิงและซือถิงเซวียนจึงยากที่จะปฏิเสธได้ท้ายที่สุดท้องสองคนจึงต้องนั่งเผชิญหน้ากันและกินข้าวเย็น “มันน่าผิดหวังจริงๆ!ที่อาหารรสชาติดีๆแบบนี้ต้องถูกทำลายด้วยกลิ่นตัวของคุณ!” ปั๋ยหลิงมองไปที่คราบปัสสาวะบนตัวของซือถิงเซวียน ซือถิงเซวียนที่กำลังกินข้าวได้ยินคำพูดเช่นนี้ก็นึกถึงตัวเล็กฉี่รดหน้าเขาเมื่อกี๊นี้ชั่วขณะนั้นก็ไม่รู้รสชาติของอาหารขึ้นมาทันที เดิมเขาก็รู้สึกว่าอาหารไม่มีรสชาติอยู่แล้วแต่พอถูกปั๋ยหลิงพูดอย่างนี้เขาก็รู้สึกได้รางๆว่ารสชาติอาหารนั้นประหลาดไปเลย ไม่อยากกินของที่อยู่ในมือแต่ไม่กินก็ไม่ได้! ซือถิงเซวียนถือชามอาหารไว้ในมือแล้วจ้องมองปั๋ยหลิงอย่างไม่พอใจ“ตอนกินข้าวพูดให้มันน้อยๆหน่อยได้ไหม!” ทำร้ายความอยากอาหารของเขาจนหายไปหมดแล้ว! “โอเคพูดให้น้อยๆประธานซือค่อยๆกินช้าๆแล้วกันนะคะ!” ปั๋ยหลิงยิ้มอย่างจงใจแล้ววางตะเกียบในมือลงแล้วค่อยๆเดินเบาๆออกไปอย่างรวดเร็ว สมควรตาย! ผู้ชายคนนี้ตั้งใจทำแบบนี้! หล่อนจะทำให้เขากินไม่ได้อีกต่อไป! มองเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนหน้าของหล่อนแล้วซือถิงเซวียนถึงจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเขาต้องถูกปั๋ยหลิงทำคืนแน่ๆ แต่ว่าพอหล่อนเดินไปแล้วเขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะกินอีกต่อไป เพียงแค่เช็ดปากแล้วลุกขึ้นยืนจากนั้นก็เดินออกไป “ปาตูนอาบน้ำที่นี่ได้ไหม?” ถึงแม้ซือถิงเซวียนจะรู้ว่าคำขอของเขาจะมีมูลค่าอย่างสูงแต่ก็ไม่มีทางอื่นแล้วเพียงแค่คิดถึงปัสสาวะเขาก็รู้สึกไม่สบายอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตารังเกียจของปั๋ยหลิงทำให้เขาอึดอัดใจมากขึ้นไปอีก “เรื่องนี้ขอโทษด้วยครับคุณชายซือที่นี่ไม่มีน้ำมากมายขนาดนั้น...แต่ว่าผมคิดออกวิธีหนึ่ง!พรุ่งนี้ได้ไหมครับ?พรุ่งนี้ผมจะจัดน้ำร้อนให้คุณอาบน้ำครับ” ปาตูนพูดอย่างเงอะงะ “ไม่ต้องหรอกไม่ต้องยุ่งยากผมแค่ถามดูเท่านั้น!คุณหมอปั๋ยล่ะ?” ดึกขนาดนี้พวกเขาก็ควรจะกลับได้แล้ว! “คุณหมอปั๋ยอยู่ในห้องของลูกพี่ลูกน้องครับช่วยกล่อมตัวเล็กให้หลับตัวเล็กชอบคุณหมอปั๋ยมากนะครับ!” “ผมจะไปดูเสียหน่อย!” ซือถิงซวียนพยักหน้ายิ้มให้เขาแล้วเดินไปยังห้องของโตวม่า เดิมทีเขามีความกังวลใจเกี่ยวกับปาตูนคนนี้เพราะสุดท้ายที่เขาเห็นปาตูนกับปั๋ยหลิงเดินใกล้มากในคืนนี้ดูแล้วใกล้ชิดกันมาก แต่เมื่อเขาได้สัมผัสดูเขาก็รู้แล้วว่าปาตูนเป็นชายธิเบตที่ซื่อสัตย์และจิตใจดีมากย่อมไม่มีทางคิดเลยเถิดกับปั๋ยหลิงอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นสามารถมองออกด้วยว่าเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมในตัวปั๋ยหลิง หากตอนนี้ต้องการใช้คำที่เหมาะสมกว่านี้ในการอธิบายปั๋ยหลิงก็คือเทพธิดาของปาตูนที่สูงส่งศักดิ์สิทธิ์จนไม่สามารถยุ่มย่ามด้วยได้ เพราะฉะนั้นเขาเชื่อว่าปาตูนและปั๋ยหลิงไม่มีอะไรต่อกัน! เดินไปถึงปากประตูห้องของโตวม่าซือถิงเซวียนผลักประตูเข้าไป ปั๋ยหลิงอุ้มตัวเล็กเอาไว้แล้วร้องเพลงกล่อมและลูบเบาๆ ตัวเล็กนอนอยู่ในอ้อมแขนของเธออย่างเงียบๆและบางครั้งก็ลืมตาขึ้นมามองปั๋ยหลิง ใบหน้าของปั๋ยหลิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มดวงตาทั้งคู่มองทารกในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน การเคลื่อนไหวและท่าทางแบบนั้นราวกับเทพธิดาอันศักดิ์สิทธ์ในภาพวาดของชาวตะวันตก ซือถิงเซวียนมองอย่างชะงักงันไปชั่วครู่แล้วคิดว่าถ้าหากปั๋ยหลิงมีลูกเป็นของตัวเองเธอจะเป็นแบบนี้ไหมทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความอบอุ่น ปั๋ยหลิงเป็นหมอในสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยายิ่มคุ้นเคยกับการทักทายกับชีวิตใหม่ที่มาถึงแม้กระนั้นก็มีอีกหลายชีวิตที่ถูกฉกฉวยไปโดยเทพเจ้าแห่งความตายเธอเกิดมาเพื่อรักเด็กๆดีกับพวกเขาและดูแลพวกเขาเป็นคนเช่นนี้แล้วจะเป็นคนยื่นมือเข้าไปฆ่าชีวิตน้อยๆลูกของหยางเช่นเช่นได้อย่างไร เรื่องนี้มีความผิดปกติเขาถูกหยางเช่นเช่นหลอกเข้าแล้ว! ต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆ! “คุณหมอปั๋ยคุณชายซือดึกขนาดนี้แล้วจะกลับไปคงไม่สะดวกฉันได้เตรียมห้องว่างไว้สำหรับพวกคุณพวกคุณก็พักที่นี่ซักคืนเถอะนะคะ!” ปั๋ยหลิงค่อยๆวางตัวเล็กที่หลับไปแล้วข้างๆโตวม่า วันนี้โตวม่าผ่านการผ่าตัดมาเวลานี้ร่างกายอ่อนแอเหนื่อยอ่อนจนหลับไปนานแล้ว แม่ของโตวม่าพูดกับปั๋ยหลิงและซือถิงเซวียนเสียงเบา “นอนที่นี่?คงไม่สะดวกค่ะ!” ปั๋ยหลิงหันไปมองซือถิงเซวียนแล้วเอ่ยขึ้น ตอนนี้ทุกคนในบ้านโตวม่ารู้ว่าซือถิงเซวียนเป็นสามีของเธอการเตรียมห้องก็เตรียมเพียงหนึ่งห้องหรือว่าเธอจะต้องใช้หมอนใบดียวกันกับซือถิงเซวียนด้วยเลยเนี่ย? คิดภาพดูแล้วปั๋ยหลิงก็รู้สึกไม่ค่อยสบายไปทั้งตัว “ไม่สะดวกอย่างไรกันผมคิดว่าไม่แน่คืนนี้ตัวเล็กอาจะร้องไห้งอแงขึ้นมาอีกก็ได้พวกเราอยู่ที่นี่สักคืนเถอะ!คุณหมอปั๋ยทำเรื่องดีแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุดไม่ใช่เหรอ?” ซือถิงเซวียนกลับตอบตกลงแถมยังยกเอาตัวเล็กมาอ้าง ในตอนที่แม่ของโตวม่าพูดข้อเสนอนี้ซือถิงเซวียนก็รู้ทันทีว่าโอกาสในการแก้แค้นมาถึงแล้ว ในบ้านของโตวม่าผู้หญิงคนนี้ยังไม่สามารถทำคืนได้สำเร็จ! คืนนี้เป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้แก้แค้น! “ใช่แล้วใช่แล้วคุณชายซือพูดถูกคุณหมอปั๋ยรบกวนคุณด้วยนะ!” แม่ของโตวม่ากำลังจะชักสีหน้าไม่ค่อยพอใจก็รีบพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของซือถิงเซวียนทันที พูดอย่างนี้แล้วปั๋ยหลิงก็ไม่มีทางที่จะตอบปฏิเสธกลับไปได้ ทุกคนกระตือรือร้นมากคำปฏิเสธของเธอไม่ได้พูดออกไป “ก็เป็นไปอย่างที่พูดดังนั้นคืนนี้พวกเราต้องรบกวนด้วยนะคะ!” ปั๋ยหลิงทำได้เพียงแค่พูดกับแม่ของโตวม่าด้วยรอยยิ้มแบบไม่รู้จะทำเช่นไรดี แม่ของโตวม่าพาพวกเขาไปยังห้องๆหนึ่ง “ที่นี่เล็กไปสักหน่อยแต่ว่าข้าวของเครื่องใช้ทำความสะอาดแล้ว ผ้าปูที่นอนและผ้าห่มเป็นของใหม่คุณหมอปั๋ยคุณชายซือพักผ่อนอย่างสบายใจได้เลยนะคะ!” แม่ของโตวม่ามีความเกรงใจอย่างมาก “ขอบคุณมากต้องรบกวนคุณแล้วค่ะ!” ปั๋ยหลิงเองก็พูดกับแม่ของโตวม่าอย่างเกรงอกเกรงใจอย่างยิ่ง แม่ของโตวม่าให้พวกเขาปิดประตูลงอย่างเรียบร้อยก่อนจะจากไป ภายในห้องเหลือเพียงปั๋ยหลิงและซือถิงเซวียนอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ทั้งคู่ต่างหันมองหน้าอีกฝ่ายในเวลาเดียวกันอย่างรวดเร็วภายในดวงตาของทั้งคู่นั้นมีอันตรายอย่างรุนแรง จากนั้นราวกับมีสัญญาณลับก็ไม่ปานทั้งคู่รีบรุดไปที่เตียงโดยทันที ในนี้มีเตียงเพียงหลังเดียวดังนั้นใครไปถึงเตียงก่อนย่อมเป็นของคนนั้น วินาทีต่อมาปั๋ยหลิงก็ดึงมุมหนึ่งของผ้าห่มไว้ได้ซือถิงเซวียนก็ดึงอีกมุมไว้ได้เช่นกันทั้งคู่ต่างจ้องมองซึ่งกันและกัน