ตอนที่29นอนด้วยกันข้างๆเส้นแบ่งเขต

ต๭นที่29นอนด้วยกันข้างๆเส้นแบ่งเขต “ซือถิงเซวียนคุณเป็นผู้ชายหรือเปล่าถึงจะมาแย่งของผู้หญิงน่ะ?” ปั๋ยหลิงสะบัดอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ขยับซือถิงเซวียนแข็งแรงกว่าเธอมาก “แย่งของๆคุณมันจะเป็นไรไป?ปั๋ยหลิงวันนี้ผมอดทนกับคุณมาหลายครั้งแล้วครั้งนี้ผมจะไม่ทนอีกต่อไป!” ซือถิงเซวียนพูดพร้อมกับถลึงตาใส่ในลักษณะดุร้าย “คืนนี้ผมจะต้องได้นอนบนเตียงนี้แน่นอน!” “คุณ!ได้เลยงั้นฉันจะดูว่าคุณจะนอนยังไง!” พูดจบปั๋ยหลิงก็วางผ้าห่มลงแล้ววางตัวเองลงไปบนเตียงทั้งตัวกางแขนกางขายาวครอบครองทั้งเตียง จากนั้นเธอก็มองดูซือถิงเซวียนอย่างภาคภูมิใจ ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ยังไงชายหนุ่มก็ไม่มีทางสะบัดเธอลงจากเตียงได้สำเร็จ! เตียงหลังนี้เป็นของเธอ! มองดูการแสดงออกด้วยท่าทีพึงพอใจนเล็กๆของปั๋ยหลิงแล้วซือถิงเซวียนก็อดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากขึ้นแววตาเปลี่ยนเป็นอบอุ่นน้ำเสียงก็ตั้งใจกดลงต่ำเดินไปที่ข้างเตียงแล้วเข้าไปใกล้ปั๋ยหลิง “คุณหมอป็ยที่คุณแบบนี้เพราะต้องการจะเชิญชวนผมเหรอ?ผมเองก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งย่อมมีความต้องการแบบปุถุชนคนธรรมดาทั่วไปตอนนี้ที่นี่มีเพียงผมและคุณสองคนคุณแสดงท่าทางแบบนี้เพื่อล่อตาล่อใจผมงั้นเหรอ?” พูดพลางเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้นสายตาอ้อยอิ่งอยู่ที่หน้าอกตั้งตระหง่านของเธอ “คุณดูอะไรน่ะ!ถ้าดูอีกจะควักลูกตาคุณออกมานะ!” ปั๋ยหลิงทั้งอายทั้งโมโห เธอสนใจแค่การปล้นเอาเตียงมาให้ได้เวลานี้เธอนอนเหยียดอยู่บนเตียงเพื่อที่จะครอบครองพื้นที่บนเตียงให้ได้มากที่สุดเธอจึงพยายามวางมือและเท้าแนบกับเตียงแผ่นหลังแนบไปกับที่นอนดูเหมือนว่าจะยิ่งทำให้หน้าอกของเธอดูสูงตระหง่านเด่นชัด! ภาพแบบนี้ยิ่งไม่เป็นการยั่วยุหลอกล่อเพิ่มขึ้นอีกเหรอ? ปั๋ยหลิงรีบดึงแขนของตัวเองกลับมาแล้วป้องที่หน้าอกของตัวเองไว้แน่น ตาจ้องมองไปที่ซือถิงเซวียนที่กำลังมองเธออย่างเจตนาไม่ดีด้วยความหงุดหงิด คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่เธอดึงแขนกลับมาซือถิงเซวียนถือโอกาสนี้นอนลงข้างๆเธอ “อื้มสบายจริงๆยุ่งมาทั้งวันแล้วได้นอนเหยียดดีจริงๆ!” ซือถิงเซวียนพูดแล้วบีบตัวเองไปหาปั๋ยหลิงอย่างจงใจ “เฮ้คุณหลีกไปนะ!หลบไปเร็วๆเลย!” ปั๋ยหลิงใช้แรงผลักซือถิงเซวียนแต่เรี่ยวแรงของเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซือถิงเซวียน ซือถิงเซวียนพลิกตัวทำให้ปั๋ยหลิงม้วนอยู่ในผ้าห่มใต้ร่างของเขา “ซือถิงเซวียนคุณมันคนวิปริตเลวทราม!”ปั๋ยหลิงขัดขืนสุดชีวิตในที่สุดก็หลุดพ้นจากร่างของซือถิงเซวียนออกมาแล้วกระโดลงจากเตียงโยไม่สนใจสิ่งใด มาถึงตอนนี้การต่อสู้แย่งชิงเตียงจบลงด้วยชัยชนะของซือถิงเซวียน! ซือถิงเซวียนนอนกอดผ้าห่มอยู่บนเตียงท่าทางเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ปั๋ยหลิงกัดฟันกรอดอย่างโกรธเคืองแต่ก็ไม่มีวิธีใดแล้ว “ได้ได้ทำไมจะยกเตียงให้คุณไม่ได้ล่ะงั้นฉันจะนอนพื้น!” ปั๋ยหลิงนอนเหยียดลงบนพื้นอย่างเดือดดาล คืนนี้อากาศหนาวมากปั๋ยหลิงที่เพิ่งจะนอนลงบนพื้นก็หนาวจนตัวสั่น ซือถิงเซวียนคิดไม่ถึงว่าเธอจะอารมณ์ดื้อรั้นถึงเพียงนี้มองเห็นเธอนอนสั่นอยู่บนพื้นแล้วชัยชนะที่แสนเล็กกระจิ๊กริดของเขาก็มลายหายไปหมดตรงกันข้ามในใจกลับทนไม่ไหว วันนี้ทั้งวันปั๋ยหลิงต้องเหนื่อยมากจริงๆแต่ว่าตอนนี้เขากลับแย่งเตียงเธอมาในความเป็นจริงคนที่ควรจะได้รับการพักผ่อนที่ดีไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอ! แต่ว่าจะให้เขาพูดว่าตัวเองจะนอนพื้นเองเขาก็พูดไม่ออกเพราะท้ายที่สุดแล้วคนที่เพิ่งจะแย่งเตียงมาอย่างหน้าด้านๆก็คือเขาเอง! ที่สำคัญที่สุดก็คือเขาไม่อยากจะให้ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าที่จริงภายในใจของเขาห่วงใยหล่อนมาก! มองดูปั๋ยหลิงนอนงอตัวเป็นวงอย่างน่าสงสารอย่างนี้แล้วซือถิงเซวียนขมวดคิ้วคิดแล้วคิดอีกจากนั้นเอาผ้าห่มพันตัวแล้วกลิ้งลงไปบนพื้น “เฮ้ซือถิงเซวียนคุณอยู่อย่างสงบสักนิดไม่ได้หรือไงเตียงก็ยกให้แล้วผ้าห่มก็ยกให้คุณแล้วคุณยังคิดจะทำอะไรอีกเนี่ย!” ปั๋ยหลิงเหนื่อยแทบจะไม่ไหวตั้งนานแล้วอยากจะนอนหลับสักครู่แต่ที่ด้านหลังก็ติดกำแพงแล้ว เธอปีนลุกขึ้นทันทีแล้วมองด้านหลังซือถิงเซวียนอย่างหงุดหงิด “ผม…ผมนอนไม่หลับคุณกับผมไปนอนบนเตียงด้วยกันนะ!” ซือถิงเซวียนพูดแล้วเสมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว การพูดคำพูดพวกนี้ออกมาทำให้เขากระดากมากจริงๆ! “ฉันกับคุณไปนอนบนเตียงด้วยกันงั้นเหรอ?ประธานซือคะคุณลืมไปหรือเปล่าว่าพวกเราเป็นคู่สามีภรรยาหลอกๆ…” “คุณจะไปหรือไม่ไปถ้าคุณไม่ไปอย่างหวังว่าคืนนี้จะได้นอน!” ซือถิงเซวียนไม่ต้องการฟังปั๋ยหลิงพูดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนที่ดูเหมือนสนิทสนมนั้นอันที่จริงนั้นห่างเหินจึงขัดจังหวะคำพูดของเธอ “ได้ฉันไปนอนบนเตียงส่วนคุณนอนพื้น!” ปั๋ยหลิงพูดไม่เกรงใจ “ผมนอนที่พื้น?คุณดูสิว่ามันคือวันอะไรให้นอนพื้นก็เป็นหวัดน่ะสินอกจากนี้ผ้าห่มก็มีผืนเดียวจะนอนยังไง?ความหมายของผมก็คือพวกเรานอนบนเตียงด้วยกันแต่คุณวางใจได้ผมไม่ทำอะไรกับคุณอย่างแน่นอน!อย่างนี้โอเคไหม?” ซือถิงเซวียนชูมือขึ้นทำท่ายอมจำนน “งั้นก็เอาเถอะในกรณีนี้พวกเราต้องใช้กฎหมายตราสามดวงกัน!ต่างคนต่างอยู่ใครก็ห้ามรบกวนซึ่งกันและกัน!” พูดเสร็จเธอก็ลุกขึ้นแล้วาดเส้นตรงกลาง “นี่คือเส้นแบ่งเขตแดนข้อพิพาทไม่มีใครสามารถข้ามเส้นนี้ได้ถ้าประธานซือให้สัญญาฉันก็จะไปนอนบนเตียงแต่ถ้าไม่ตกลงฉันก็จะนอนบนพื้น!” ปั๋ยหลิงพูดอย่างดื้อรั้น ซือถิงเซวียนพูดถูกต้องอากาศในตอนนี้หากนอนบนพื้นก็จะเป็นหวัดได้ ช่วงเวลาสั้นๆก่อนหน้านี้บนพื้นที่ราบสูงซือถิงเซวียนเคยป่วยหนักมาแล้วร่างกายเพิ่งจะหายดีถ้าหากป่วยขึ้นมาอีกเธอไม่รู้จะอธิบายให้คุณปู่ฟังยังไง แต่ถ้าจะให้เธอนอนพื้นเธอรู้สึกทำผิดกับตัวเองเธอไม่ยินยอมเธอไม่เต็มใจ ถ้าหากซือถิงเซวียนสามารถทำตามกฎหมายตราสามดวงได้ตามที่ว่าเธอก็สามารถพิจารณาการไปนอนบนเตียงได้ อย่างไรก็ตามพวกเขาต่างมองดูกันและกันและเธอไม่ได้กังวลว่าซืงถิงเซวียนจะทำอะไรเธอ การกระทำที่สนิทสนมชิดใกล้ก่อนหน้านี้ในใจเธอรู้ดีว่าซือถิงเซวียนแค่ต้องการทำให้เธอกลัวเท่านั้น ถ้าหากจะให้เขาและตัวเธอเองทำอะไรกันจริงๆเขาจะต้องสงบจิตสงบใจตัวเองไม่ให้กระเจิงได้ก่อน “โอเคโอเคฟังที่คุณบอกนั่นแหละ!คุณว่ายังไงก็เป็นอย่างนั้นแบบนี้ใช้ได้แล้วใช่ไหม!รีบขึ้นมาบนเตียงเร็วผมง่วงจะตายอยู่แล้ว!” ซือถิงเซวียนพูดแล้วปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วนอนอีกฝั่งห่างจากเส้นแบ่งเขต ปั๋ยหลิงเห็นเขาทำอย่างนี้ก็ถอนใจด้วยความโล่งอกแล้วขึ้นไปนอนเตียงดึงผ้าห่มอีกมุมหนึ่งมาคลุมตัว ความรู้สึกของการนอนบนเตียงนั้นช่างแตกต่างจริงๆ! ปั๋ยหลิงถอนใจอย่างโล่งใจในใจพลิกตัวนอนหลับสบาย กลับเป็นซือถิงเซวียนที่นอนไม่หลับอยู่อีกด้าน ตอนนี้เขาเกลียดตัวเองสุดๆทำไมเขาถึงยอมให้ผู้หญิงคนนี้ขึ้นมานอนบนเตียงได้เนี่ย ถึงแม้ว่าเธอจะหันหลังให้ตัวเขาอยู่แต่ว่ากลิ่นจางๆบนร่างกายของเธอเหมือนกับกำลังเจรจาต่อรองทั้งหมดทั้งมวลมันลอยเข้าไปในจมูกของเขาทำให้ในส่วนที่ดูเหมือนจะใช้ใจบังคับได้แล้วกลับควบคุมไม่ได้มากกว่าเดิม ในเรื่องของการควบคุมตนเองนั้นอันที่จริงเขายังมั่นใจในตัวเองอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไมการบังคับควบคุมตนเองของเขาเวลาที่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้กลับพังทลายลงมาจนอยู่ในจุดที่ไม่สามารถต่อสู้ได้! เสียงหายใจเบาๆดังขึ้นที่ข้างหูของเขาทีละนิดทีละนิดเหมือนกับขนนกลูบไล้ใจของเขาทำให้รู้สึกแทบจะทนไม่ไหว