ตอนที่30ปลอบใจเธอที่ฝันร้าย

ต๭นที่30ปลอบใจเธอที่ฝันร้าย ความรู้สึกที่คุ้นเคยแล่นไปที่ส่วนล่างของเขาซือถิงเซวียนพูดไม่ออกและรู้สึกขุ่นมัวไปชั่วขณะ ให้ตายเถอะเวลานี้แล้วน้องชายของเขาก็เกิดสับสนวุ่นวายขึ้นมาชูผงาดขึ้นมาอย่างกล้าหาญและสง่างามที่จะทักทายกับปั๋ยหลิงคนนี้! ในตอนนี้ซือถิงซวียนยิ่งนอนไม่หลับมากกว่าเดิม ตอนที่กำลังคิดว่าจะลุกขึ้นเดินไปข้างนอกทันใดนั้นหญิงสาวที่อยู่ด้านข้างก็ขยับตัว "แม่คะอย่าไป..." เธอพึมพำเสียงเบาสีหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ดูเหมือนเธอกำลังรีบไล่ตามใครสักคนในความฝันคิดจะยื่นมือคว้าอะไรบางอย่าง ซือถิงเซวียนรีบพุ่งเข้าไปและฟังเสียงกระซิบของเธอ "แม่?" คิดถึงแม่ของตัวเองงั้นเหรอ? หรือเพราะว่าวันนี้เธอได้ช่วยชีวิตโตวม่าและตัวเล็ก ดังนั้นใจเลยเก็บเอามาคิดตอนกลางคืนเลยคิดถึงแม่ขึ้นมา! ซือถิงเซวียนคิดแล้วขยับเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้นอีกพบว่าหางตาของเธอมีน้ำตาไหลและใบหน้าของเธอดูเศร้ายิ่งกว่าเดิม ฝันร้ายอยู่ใช่ไหม? ซือถิงเซวียนมองดูความคับข้องใจของเธอที่กำลังร้องไห้แบบไร้เสียงไม่เหมือนหญิงสาวที่ดื้อรั้นและหยิ่งผยองในตอนกลางวันเลยแม้แต่น้อยเหมือนเจ็บปวดใจอย่างมาก “แม่คะอย่าไป!อย่าทิ้งหนูไว้!” เธอร้องไห้ต่อเบาๆ ซิงถิงเซวียนเอื้อมมือไปโอบกอดเธอไว้ค่อยๆลูบหลังปลอบใจเธอเบาๆ“ไม่เป็นไรไม่เป็นไรผมจะไม่ไปไหนจะนอนเป็นเพื่อนคุณที่นี่นอนหลับเถอะนะ!” ซือถิงเซวียนไม่รู้ตัวเลยว่าเวลานี้เขาอ่อนโยนกับปั๋ยหลิงมากขนาดไหน ดูเหมือนว่าเมื่อได้รับการปลอบโยนแล้วปั๋ยหลิงก็สงบลงนอนหลับไปในอ้อมกอดของซือถิงเซวียน ซือถิงเซวียนค่อยๆเช็ดน้ำตาที่ดวงตาของเธอเบาๆแสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาสาดส่องลงบนหน้าของเธอ แล้วซือถิงเซวียนพบว่าปั๋ยหลิงยามหลับใหลนั้นสวยงามจนทำให้จิตใจสั่นไหว! มือใหญ่ของเขาลูบบนหน้าผากของเธออย่างช้าๆแล้วนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ อันที่จริงการแต่งงานที่คุณปู่จัดเตรียมไว้ให้เขานั้นดูเหมือนว่าก็ไม่แย่นัก… เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นภายใต้อิทธิพลของนาฬิกาชีวิตที่ทำเป็นประจำทำให้ปั๋ยหลิงตื่นขึ้นมาแต่เช้า เมื่อคิดจะยืดตัวกลับพบว่าถูกคนบล็อกมือและเท้าเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้นความอบอุ่นที่คาดไม่ถึงทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจมาก ทุกวันนี้เวลาที่เธอนอนบนเตียงคนเดียวมักจะตื่นก่อนถึงรุ่งเช้าบ่อยๆแต่ว่าวันนี้ความรู้สึกอบอุ่นในยามเช้ามาจากที่นั่น ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้นปั๋ยหลิงรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ข้างหูของตัวเองลมหายใจที่ร้อนแรงพ่นลงบนผิวของเธอทำให้รู้สึกอกสั่นขวัญหาย ทันที่ลืมตาตื่นขึ้นปั๋ยหลิงเห็นตัวเองกอดซือถิงเซวียนไว้แน่นใบหน้าของทั้งคู่แนบชิดกันปลายจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว! “อ้า----.” ปั๋ยหลิงร้องออกมาเสียงดังต้องการจะกระโดดลงจากเตียงแต่กลับถูกซือถิงเซวียนกอดไว้แน่น “ตอนเช้าตรู่จะเสียงดังทำไม?หลับซะ!” ซือถิงเซวียนง่วงจนลืมตาไม่ขึ้นพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เขาต้องสร้างพลังแห่งความอดทนขึ้นภายในใจนานขนาดไหนถึงจะหลับไปได้ หลับไปได้สักพักผู้หญิงคนนี้ก็ร้องไห้คร่ำครวญ เสียงดังมากจริงๆให้ตายเถอะ! “ซือถิงเซวียนคุณมันไร้ยางอายไม่มีความละอายใจลามกจกเปรต!คุณปล่อยฉันพวกเราไม่ได้ใช้กฎหมายตราสามดวงแล้วงั้นเหรอต่างคนต่างอยู่ไงแล้วนี่คุณทำอะไร!” ปั๋ยหลิงกรีดร้องโวยวายอยู่ในอ้อมกอดของซือถิงเซวียนใช้มือและเท้าดิ้นรนไม่หยุด “คุณหมอปั๋ยรบกวนคุณช่วยดูให้มันชัดๆด้วยนะเมื่อคืนนี้เป็นตัวคุณเองที่เบี่ยงตัวข้ามมากอดคุณดูสิคุณนั่นแหละที่ข้ามแดน!” ซือถิงเซวียนลืมตามองดวงตาที่กำลังเดือดดาลของปั๋ยหลิงปากก็ค่อยๆพูดเย้ยหยันทิ่มแทงใจช้าๆ “อะไรนะ!” ปั๋ยหลิงเพิ่งจะรู้ความจริงว่าเป็นอย่างนี้! ซือถิงเซวียนยังอยู่ที่ปลายเตียงอีกด้านแต่เธอกลับข้ามเส้นแบ่งเขตแดนข้อพิพาทไปแล้วนั่นก็คือเธอเข้าครอบครองพื้นที่ผู้อื่นแล้วนั่นเอง! แต่ว่ามันเป็นความซวยของเธอใช่ไหม! ปั๋ยหลิงโกรธสุดๆกำลังคิดว่าจะถีบซือถิงเซวียนแรงๆให้ตกเตียงไปก็ได้ยินเสียงปาตูนดังขึ้นอยู่ที่ด้านนอก “คุณหมอปั๋ยคุณหมอปั๋ยตื่นรึยังครับ?รีบมาช่วยหน่อยเถอะตัวเล็กร้องไห้ไม่หยุดอีกแล้ว!” ปาตูนเอ่ยอย่างร้อนใจ ทันทีที่ได้ยินว่าตัวเล็กร้องไห้ก็รีบสะบัดซือถิงเซวียนออกแล้วพลิกตัวลุกขึ้น ซือถิงเซวียนเองก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหยอกล้อเธอจึงปล่อยเธอไป สุขภาพของโตวม่าไม่ดีตัวเล็กเกิดมาอ่อนแอกว่าเด็กคนอื่นๆมากเพียงแต่ว่าเลือกรักษาตัวที่นี่ดีกว่าเพราะความแตกต่างของโรงพยาบาลกับที่บ้านต่างกันไม่มากปั๋ยหลิงจึงให้ตัวเล็กกลับบ้าน ตอนนี้ตัวเล็กร้องไห้เสียงดังไม่หยุดหรือว่าปัญหาสุขภาพจะปรากฎออกมาแล้ว? ซือถิงเซวียนเองก็นอนไม่หลับอีกต่อไปรีบลุกขึ้นไปดูตัวเล็กด้วยกัน โตวม่าร้อนใจไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีทันที่เห็นปั๋ยหลิงราวกับได้ยาระงับประสาทภายในใจสงบขึ้นมาก “ตัวเล็กเป็นยังไงบ้างคะ?” ปั๋ยหลิงอุ้มตัวเล็กขึ้นมาตรวจดูอยู่ชั่วครู่เห็นว่าตัวเล็กไม่มีปัญหาอะไรก้เบาใจขึ้นมาหน่อย “ไม่ต้องกังวลใจเพียงแค่หิวเท่านั้นฉันจะเติมนมผงให้ตัวเล็กอีกสักหน่อยนะคะเดี๋ยวก็หายดีแล้ว!” ปั๋ยหลิงพูดแล้วส่งตัวเล็กไว้ในมือของซือถิงเซวียน “คุณมาอุ้มตัวเล็กไว้หน่อยนะคะต้องเดินไปรอบๆไม่หยุดแบบนี้นะคะถึงจะสามารถดึงดูดความสนใจของตัวเล็กได้!” ปั๋ยหลิงส่งตัวเล็กให้แล้วก็ออกไป ซือถิงเซวียนเคยอุ้มเด็กเล็กขนาดนี้ที่ไหนกันเลยไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี กอดแน่นก็กลัวจะรัดตัวเล็กตัวเล็กแน่นไปกอดหลวมๆก็กลัวจะทำหล่นทั้งตัวขยับอย่างแข็งกระด้าง แล้วปั๋ยหลิงมาบอกให้เขาเคลื่อนไหวในเวลานี้เขาราวกับเป็นหุ่นยนต์ ปั๋ยหลิงมองเห็นซือถิงเซวียนเหงื่อแตกพลั่กเช่นนี้แล้วก็อดยิ้มที่มุมปากไม่ได้ ที่เขารังแกเธอไว้นี่บทลงโทษสำหรับเขา “คุณเติมนมได้ช้าอะไรขนาดนี้นะเร็วหน่อยตัวเล็กจะร้องไห้แล้วนะ!” ซือถิงเซวียนรู้สึกเวลาผ่านไปช้ายาวนานราวศตวรรษปั๋ยหลิงถึงจะตามเข้ามาช้าๆ ซือถิงเซวียนรีบเอาตัวเล็กส่งให้กับปั๋ยหลิงแล้วจะเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ที่จริงแล้วการอุ้มเด็กทารกนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ! “นมผงจะชงร้อนเกินไปไม่ได้เพราะมันจะลวกเด็กฉันต้องรอให้นมเย็นลงก่อนถึงจะใช้ได้!” ปั๋ยหลิงมองเขาในแววตานั้นมีความสะใจปนอยู่ ทันใดนั้นซือถิงเซวียนก็รู้สึกว่ากำลังถูกเธอเล่นงาน “จริงด้วยโตวม่าฉันให้คุณดื่มซุปบำรุงน้ำนมแล้วใช่ไหมเมื่อวานคุณดื่มหรือยังคะ?วันนี้ยังต้องดื่มนะคะแบบนี้ถึงมีน้ำนมให้ตัวเล็กอย่างเพียงพอ!ตัวเล็กจะได้ไม่ต้องร้องไห้เพราะหิวอีก!” ปั๋ยหลิงป้อนตัวเล็กไปด้วยพูดไปด้วย “อ้อจริงด้วยซุปบำรุงน้ำนมผมจะรีบไปที่ครัวเพื่ออุ่นให้โตวม่าแล้วกัน!” ปาตูนที่อยู่อีกด้านเอ่ยขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไป ไม่ถึงชั่วครู่เขาก็ย้อนกลับมา “ซุปบำรุงน้ำนมอยู่ตรงไหนเหรอ?ผมค้นหาจนทั่วครัวแต่ก็ไม่เจอ!” ปาตูนถาม “ก็อยู่ในห้องครัวนั่นแหละเมื่อวานแม่ยังอุ่นเตรียมเอาไว้ให้โตวม่าดื่มวันนี้อยู่เลย!” แม่ของโตวม่าก็ออกไปช่วยหาด้วย ในไม่ช้าหล่อนก็กลับเข้ามา