ตอนที่31 การทำผิดพลาดอย่างน่าละอาย

ต๭นที่31 การทำผิดพลาดอย่างน่าละอาย “มันแปลกมาก ไม่มีแล้วจริงๆ มีแต่ชามเปล่าๆ!” ในมือของเธอถือชามกระเบื้องชามหนึ่ง ซือถิงเซวียนมองชามกระเบื้อง แล้วตกตะลึง เมื่อคืนวานเขาถูกปั๋ยหลิงทำให้กินอะไรไม่ลง ตอนจะออกไปเห็นในครัวมีซุปอยู่หนึ่งชาม ดูแล้วไม่เลวเลย นึกว่าเป็นของกินที่แม่ของโตวม่าเตรียมไว้ให้ จึงดื่มไปแล้ว คิดไม่ถึงเลย! “นั่นเป็น นั่นเป็นน้ำซุปบำรุงน้ำนมงั้นเหรอ?” ซือถิงเซวียนชี้ไปชามแล้วเอ่ยถาม แม่ของโตวม่าพยักหน้า ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกคลื่นไส้ก็หลั่งไหลออกมาจากใจ “อ๊อก—” ซือถิงเซวียนรีบวิ่งออกไปข้างนอก แล้วเข้าไปในสวนเพื่ออาเจียน มันน่าอัปยศอดสูจนอยากจะทิ้งตัวลงไปมหาสมุทรแปซิฟิกเลย! เขาเป็นชายร่างใหญ่ ที่กินน้ำซุปบำรุงน้ำนมสำหรับหญิงคลอดบุตรลงไป! พูดออกมาแล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! ซือถิงเซวียนอาเจียนไปด้วย รู้สึกเสียใจไปด้วย เขาสาบานว่าต่อไปก่อนจะกินอะไรเขาต้องดูให้แน่ชัดเสียก่อน! ครั้งนี้ ทำให้เขาเสียหน้าจริงๆ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้กลัวมากที่สุด ที่น่ากลัวที่สุดคือหญิงสาวที่ชื่อปั๋ยหลิงคนนั้น ใม่รู้ว่าจะเยาะเย้ยเขาอย่างไรบ้าง แล้วความคิดในสมองของเขาก็หมุนวนอีกรอบ เมื่อในห้องมีเสียงของปั๋ยหลิงดังขึ้น “ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะ...เขาดื่มไปหมดแล้วหรือคะ?” ปั๋ยหลิงชี้ไปที่ซือถิงเซวียนที่ด้านนอกอย่างอึ้งๆแล้วเอ่ยขึ้น หลังจากนั้นแค่ครึ่งวินาที ภายในห้องก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ซือถิงเซวียนยิ่งรู้สึกว่าจะต้องหาช่องเพื่อมุดหายเข้าไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงหัวเราะของปั๋ยหลิงนั้นดังที่สุด ผู้หญิงคนนี้ค้นพบโอกาสที่จะเยาะเย้ยเขาได้ตามอำเภอใจแล้ว! เขาโกรธแล้วจริงๆ! เขาเป็นอย่างนี้ไม่ใช่เป็นเพราะเธอหรือไง ซือถิงเซวียนคิดอย่างเกลียดชัง แล้วตัดสินใจอยู่ในใจเงียบๆ ถ้าเขามีโอกาสเขาจะไม่ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไว้แน่ “คุณซือคะ คุณไม่เป็นไรนะคะ!” แม่ของโตวม่าออกมาพร้อมน้ำหนึ่งแก้ว มอบให้ซือถิงเซวียน ซือถิงเซวียนกล่าวขอบคุณและรับน้ำมาดื่ม “น่าอายจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ ผมไม่รู้จริงๆว่า...” ซือถิงเซวียนอธิบาย เวลานี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำ โตมาขนาดนี้ เขายังไม่เคยอับอายเท่านี้มาก่อนเลย “ไม่เป็นไรนะคะ สักครู่ฉันจะต้มให้โตวม่าใหม่อีกชามค่ะ! น้ำซุปนั่นไม่มีผลเสียต่อร่างกายของคุณ คุณไม่ต้องกังวลนะคะ!” แม่ของโตวม่าพูดกับเขาอย่างยิ้มแย้ม จากนั้นก็หยิบแก้วน้ำแล้วเดินจากไป “ป้าครับ เนื่องจากเป็นเพราะผมทำผิดพลาดไป ผมควรจะต้องรับผิดชอบ น้ำซุปนั่นให้ผมต้มให้เถอะนะครับ!” ตอนรุ่งเช้าของชาวธิเบตจะยุ่งมาก แม่ของโตวม่าต้องตื่นแต่เช้ามาให้อาหารฝูงวัวและแกะ เขาดื่มน้ำซุปบำรุงน้ำนมของโตวม่าไปแล้ว มันก็เป็นการเพิ่มงานให้เธออย่างแท้จริง เขารู้สึกไม่สบายไม่จริงๆ “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณเป็นแขก จะให้คุณทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง...” แม่ของโตวม่ายิ้มพลางปฏิเสธ “เอามาให้ผมเถอะ อย่างไรก็ตามผมก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว!” ซือถิงเซวียนพูด อันที่จริงในใจของเขาคิดว่า ถ้าหากว่าไปในห้องตอนนี้ อย่างนั้นแล้วเขาต้องถูกปั๋ยหลิงหัวเราะเยาะอย่างหนักแน่ๆ แทนที่จะกลับไปให้หล่อนหัวเราะเยาะ สู้ไปช่วยในครัวดีกว่า “ถ้าอย่างนั้น รบกวนคุณด้วยนะคะ!” เห็นซือถิงเซวียนมุ่งมั่นอย่างนี้แล้ว แม่ของโตวม่าละอายใจที่จะตอบปฏิเสธ ลองคิดดูแล้ว อย่างไรก็ตามต้มซุปไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพียงแค่ต้องคอยดูไฟเท่านั้น แม่ของโตวม่าไม่ต้องเกรงใจหรอก ซือถิงเซวียนเข้าครัว แล้วเอาวัตถุดิบใส่ลงไปในหม้อซุป “ต้องต้มนานเท่าไหร่เหรอครับ?” ซือถิงเซวียนมองดูหม้อใบนั้น “ประมาณชั่วโมงนึงก็ได้แล้ว! คุณชายซือ ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณช่วยดูไฟให้หน่อยนะคะ ฉันขอไปทำงานก่อนค่ะ!” แม่ของโตวม่ายิ้มและบอกกับซือถิงเซวียนว่า หลังจากต้มเสร็จแล้วให้เทใส่ชามทิ้งไว้ให้เย็นสักหน่อยแล้วค่อยเอาออกไป ซือถิงเซวียนมองดูไฟต้มซุปอย่างตั้งใจ ปั๋ยหลิงกล่อมตัวเล็กเสร็จแล้ว ก็พูดคุยเป็นเพื่อนโตวม่าอีกสักพัก แล้วนึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นซือถิงเซวียนมาสักพักแล้ว จึงรีบไปตามหาเขา เสียงหัวเราะตามอำเภอใจของทุกคนเมื่อกี๊นี้ จะทำให้ชายหนุ่มที่มีความมั่นใจในตัวเองอย่างแข็งแกร่งรู้สึกเจ็บปวดหรือไม่? ถ้าหากว่าจะเหมือนครั้งที่แล้ว ทำให้เขาหนีไปคนเดียว เธอก็เป็นห่วงจริงๆว่าเขาจะเกิดอุบัติเหตุ หารอบๆในสวนแล้วหนึ่งรอบ ก็เห็นซือถิงเซวียนกำลังต้มซุปอยู่ เธอคิดว่าสายตาของเธอจะต้องมีปัญหาไปแล้วแน่ๆ ประธานใหญ่ของบริษัทซือซื่อกำลังต้มซุปบำรุงน้ำนมให้โตวม่า เป็นปาฏิหารย์ที่ไม่เคยพบเจอในรอบพันปี! ปั๋ยหลิงเห็นเขาตั้งใจเช่นนี้ ภายในใจก็รู้สึกว่าที่จริงบางครั้งชายคนนี้ก็ดูเหมือนว่าไม่ได้น่ารังเกียจอะไรมากมาย ขณะที่กำลังคิด ซือถิงเซวียนที่อยู่อีกด้านคิดว่าซุปน่าจะได้แล้ว ใช้มือจับหม้อโดยตรง “ระวัง! จะโดนลวกนะ!” ปั๋ยหลิงกำลังจะเตือนเขา ซือถิงเซวียนก็ใช้เท้ากระโดเหยงๆดึงมือกลับมา จากนั้นก็ใช้ปากเป่านิ้วมือสิบนิ้วตรงหน้าไม่หยุด “คุณพูดว่าคุณเป็นชายหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่ทำอะไรก็ได้ แต่แม้แต่จับหม้อก็ยังทำไม่ได้!” ปากของปั๋ยหลิงพร่ำบ่นงึมงำ เท้าก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขาคิดจะช่วยยกหม้อลงมา “คุณจะมาเยาะเย้ยผมใช่ไหม?” ซือถิงเซวียนโกรธมาก แล้วเอื้อมมือไปหยุดปั๋ยหลิงไว้ ไม่ยอมให้เธอสัมผัสหม้อ เขาได้รับบาดเจ็บแล้วผู้หญิงคนนี้ยังไม่มีความเห็นอกเห็นใจให้! แล้วยังจะมาทำอาชีพหมออีก! ปั๋ยหลิงเองก็ไม่เอ่ยอะไร เพียงแค่ดึงมือของเขาไปที่อ่างน้ำ น้ำเย็นถูกเทลงจากถังจนมือของซือถิงเซวียนเปียกโชก ตรงจุดที่โดนน้ำร้อนลวกเมื่อสัมผัสน้ำที่ค่อนข้างจะเย็น ทันใดนั้นก็รู้สึกขึ้นมาก “ท่านประธานซือนี่ทำอะไรเองไม่เป็นจริงๆต้องมีคนทำให้หมด แค่เรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวันยังไม่รู้เลย หม้อร้อนๆจะใช้มือสัมผัสโดยตรงได้ยังไงกัน? มองดูเหมือนฉลาดหลักแหลมมีไหวพริบ แต่เวลาทำจริงกลับประเมิณผิดพลาดในระดับต่ำ!” เธอช่วยเขาล้างและเช็ดแผลที่โดนลวก และวิพากษ์วิจารณ์ไปด้วย ซือถิงเซวียนตกตะลึง ไม่คิดว่าเธอจะตรงเข้ามาช่วยล้างแผล มองดูมือใหญ่ของตัวเองที่ถูกมือเล็กๆอันอ่อนนุ่มและบอบบางของเธอห่อไว้เช่นนี้แล้ว ในใจของเขาก็ร้อนผ่าว ล้างน้ำเปล่าไปสักพัก รู้สึกว่าใช้แล้ว ปั๋ยหลิงจึงปล่อยมือเขา “ฉัน…เอาน้ำซุปไปให้โตวม่าก่อน…” เมื่อมองปั๋ยหลิงอย่างละอายใจแล้ว ซือถิงเซวียนก็หมุนตัวเดินไปที่หม้อ ครั้งนี้เขาได้เรียนรู้แล้ว เขาใช้ผ้าขี้ริ้วรอง ค่อยๆยกหม้อลงมา จากนั้นเทน้ำซุปออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วจึงยกไปที่ห้องของโตวม่า ปั๋ยหลิงมองดูการเคลื่อนไหวของซือถิงเซวียนอยู่อีกมุมหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเงอะงะ แต่ว่ามันคือความตั้งใจจริงอย่างบริสุทธิ์ใจที่จะชดใช้ความผิดของตัวอง จุดนี้ทำให้เธอประหลาดใจมาก! ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่จะลดตัวลงมาทำเรื่องพวกนี้ ที่แท้ ซือถิงเซวียนก็ยังมีด้านที่เป็นปัจเจกชนคนธรรมดา เธอเดินไปที่ห้องของโตวม่าด้วย โตวม่าวคิ้วขมวดไปชั่วขณะเมื่อเห็นน้ำซุปในชาม “ไม่ดื่มไม่ได้เหรอคะ? ฉันไม่ชอบกลิ่นของมันเลยจริงๆ…” โตวม่าไม่กินขิงมาตั้งแต่เด็ก แต่ว่าน้ำซุปนี้กลับมีกลิ่นขิงแรงมาก **************************************************************