ตอนที่32 โชว์สวีทถ่ายทอดสด

ต๭นที่32 โชว์สวีทถ่ายทอดสด "นี่ไม่ใช่เพื่อตัวเล็กงั้นเหรอ คุณดื่มเถอะครับ!" ซือถิงเซวียนพูดชักจูง ฟังจากน้ำเสียงของเขาตรงนั้นก็รู้ว่า เขาไม่เคยทำกระซิบทุ้มต่ำเพื่ชักจูงผู้อื่นแบบนี้มาก่อนเลย "ใช่แล้วล่ะ โตวม่า ตอนนี้ไม่ว่าคุณทำอะไรต้องคิดว่าก็เพื่อตัวเล็กทุกอย่างนะคะ คุณเองคงไม่ต้องการให้ตัวเล็กดื่มนมไม่พอ ร้องไห้เพราะหิวทั้งวันหรอกนะคะ! คุณยืนหยัดต่อไปอีกซกหน่อย ปิดตาแล้วดื่มสองสามอึกก็ได้แล้ว ลองค่ะลองดู!" ปั๋ยหลิงก็ชักจูงด้วย โตวม่ายกชามขึ้นมาดู มองดูน้ำซุปตรงหน้า ใบหน้าไม่ต็มใจ "โตวม่า มองดูคุณชายซือที่ต้มน้ำซุปให้คุณสิคะ มือของเขาได้รับบาดเจ็บเลยนะคะ คุณก็ไม่ควรจะทำให้เสียเปล่า ใช่ไหมคะ สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้การเสียเลือดเสียเนื้อของคุณชายซือไร้ประโยชน์หรอกเหรอคะ?" ปั๋ยหลิงพูดแล้วคว้ามือซือถิงเซวียนให้โตวม่าดู โตวม่ามองดูแผลพุพองบนมือของซือถิงเซวียน ก็รู้ว่าเขาถูกซุปลวกมือ ในใจก็รู้สึกเจ็บแปลบในใจไปชั่วขณะ แล้วจึงหลับตา ก่อนจะยกชามซุปขึ้นดื่มจนชามสะอาดเกลี้ยง "ขอบคุณค่ะ คุณชายซือ! ว่าแต่ จะทำยังไงกับแผลบนมือของคุณดี?" โตวม่ามองนิ้วของซือถิงเซวียนอย่างกังวลใจ "ไม่เป็นไรเลย แผลนิดเดียว ผมไม่ได้บอบบางขนาดนั้นเลยครับ!" ซือถิงเซวียนหันไปมองปั๋ยหลิง ตอนที่เขาเดินเข้ามา เพราะกังวลว่าโตวม่าเห็นแผลบนมือของเขา เลยซ่อนมือเอาไว้ ใครจะรู้ว่าปั๋ยหลิงจะพูดเสียงดังออกมาขนาดนั้น แล้วยังจะเอาให้โตวม่าดู ทำให้โตวม่าไม่สบายใจ ผู้หญิงคนนี้ทำไมไม่คิดเรื่องนี้ให้ดีๆ "โตวม่าวางใจเถอะค่ะ ยังมีฉันคอยดูแลแผลของเขาไม่ใช่เหรอคะ? อีกสักครู่ฉันจะใส่ยาให้เขาค่ะ คุณไม่ต้องกังวลใจแล้วนะ! ใครให้เขาขโมยซุปบำรุงน้ำนมของคุณล่ะคะ บางทีนี่อาจจะเป็นการลงโทษของพระเจ้ามอบให้เขาก็ได้ค่ะ!" ปั๋ยหลิงแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้ม พอพูดถึงเรื่องนี้ โตวม่าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้พูดเรื่องอะไรไม่พูดดันมาพูดเรื่องนี้! ซือถิงเซวียนและปั๋ยหลิงกลับไปที่ห้องของพวกเขา ปั๋ยหลิงมียาทาแผลโดนไฟลวก "ยื่นมือมาค่ะ ฉันจะทายาให้!” ปั๋ยหลิงนั่งอยู่ตรงหน้าซือถิงเซวียนพูดแล้วมองเขา เมื่อเทียบกับเวลาปกติที่เธอทำการรักษาที่โรงพยาบาลนั้นเย็นชากว่ามาก ซือถิงเซวียนก็ไม่เกรงใจ ยื่นมือออกไปเลย ปั๋ยหลิงมองดูแผลของเขา แผลที่โดนลวกดูเหมือนจะบาดเจ็บ และมีอาการพุพอง “เป็นคนไม่เอาไหนจริงๆเลย ทำให้ตัวเองโดนลวกแบบนี้ก็ได้ ท่านประธานซือ ฉันล่ะสงสัยจริงๆว่าถ้าปล่อยให้คุณดำรงชีวิตอยู่คนเดียว คุณจะมีชีวิตได้กี่วัน?” ปั๋ยหลิงใส่ยาไปด้วย แล้วก็ไม่ลืมที่จะพูดจาเหน็บแนมเขาไปด้วย แต่ซือถิงเซวียนกลับยิ้มยิงฟันใส่ “คุณหมอปั๋ย คุณห่วงใยผมอะไรขนาดนี้ คุณสนใจผมใช่ไหม? หรือว่าเมื่อคืนนี้ที่ได้นอนร่วมเตียงเดียวกัน ตอนนี้คุณเลยคิดว่าการเป็นคุณนายซือมันก็ไม่เลว?” ซือถิงเซวียนพูดไม่ทันจบ ในมือของปั๋ยหลิงเดิมที่ถือไม้พันสำลีทายารักษาแผลไฟลวกก็จิ้มลงไปบนนิ้วอย่างไม่เกรงใจ กระตุ้นความเจ็บปวดไปทั่วนิ้วของเขา “เจ็บเจ็บเจ็บ นี่คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ไม่รู้หรือไงว่าแผลของผมมันร้ายแรงมากน่ะ” ซือถิงเซวียนร้องขึ้น แล้วดึงมือของตัวเองมาอยู่ตรงหน้า แล้วมองแผลของตัวเองอย่างละเอียด ทั้งปวดทั้งบวม ยิ่งปั๋ยหลิงจิ้มลงไปแบบนี้ยิ่งเจ็บปวด “ทำให้คุณเจ็บ จะได้จำไว้ว่าต่อไปให้พูดดีๆหน่อย!” ปั๋ยหลิงพูดกัดฟันกรอด “ยังมีอีก ประธานซือลืมไปแล้วใช่ไหม ว่าตอนนี้พวกเราเป็นแค่คู่สามีภรรยาหลอกๆที่ฉันทายาให้คุณเพราะเห็นสีหน้าของโตวม่า นอกจากนี้ก็เพราะเห็นแก่หน้าของคุณปู่ ถ้าเพื่อคุณล่ะก็ ฉันก็ขี้เกียจที่จะมารับใช้คุณ!” ปั๋ยหลิงพูดด่ารัวเป็นปืนกล ทำให้ซือถิงเซวียนหดหู่และหงุดหงิด กำลังคิดจะตอบโต้ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เป็นคุณปู่ของเขาโทรมา “ชู่ว! อย่าพูดอะไรนะ คุณปู่โทรมา” ซือถิงเซวียนทำท่าเตือนปั๋ยหลิง ปั๋ยหลิงปิดปากเงียบทันที แล้วซือถิงเซวียนถึงจะรับสาย “คุณปู่ คิดถึงผมเหรอครับ?” “ไอ้ตัวดี ฉันจะคิดถึงแกทำบ้าอะไร ฉันคิดถึงหลิงหลิงต่างหาก หลิงหลิงล่ะ ไม่ได้อยู่กับแกเหรอ? ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงโทรไม่ติด!” เสียงก้องกังวานของคุณปู่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ ขนาดปั๋ยหลิงที่อยู่ไกลยังได้ยินว่าเขาพูดอะไร ชั่วขณะนั้นอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “คุณปู่ครับ ผมก็เป็นหลานชายของคุณปู่…” คำบ่นของซือถิงเซวียนยังพูดไม่จบ คุณปู่ก็ตะโกนอีกรอบว่า “เอาโทรศัพท์ให้หลิงหลิง ฉันต้องการคุยกับหลิงหลิง!” ซือถิงเซวียนทำได้เพียงแค่เอาโทรศัพท์ให้ปั๋ยหลิงอย่างไม่เต็มใจ นอกจากนี้ยังไม่ยอมให้เธอทำความลับแตก ปั๋ยหลิงไม่สนใจเขา รับโทรศัพท์มาแล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานราวดอกไม้แรกแย้ม “คุณปู่ค่ะ สุขภาพของคุณปู่ยังดีอยู่ใช่ไหมคะ?” “ดี ปู่สบายดีนะ! อย่างไรก็เถอะ หลายวันมานี้ปู่โทรหาหนูไม่ติดเลย เลยไม่รู้ว่าพวกหนูเป็นอย่างไรบ้าง หลายวันมานี้ถิงเซวียนรังแกหนูหรือเปล่า? ถ้าเจ้าตัวแสบนั่นรังแกหนูล่ะก็ หนูบอกปู่เลยนะ ปู่จะช่วยเอาวคามยุติธรรมกลับคืนมาให้!” “คุณปู่คะ…หลายวันมานี้…เขา…” ปั๋ยหลิงพูดแล้วใช้หางตามองไปที่ซือถิงเซวียน ซือถิงเซวียนทำท่าเชือดคอตายทันที “การแสดงออกของเขา…” ปั๋ยหลิงย่นหัวคิ้วเข้าหากัน แล้วคิดจะบ่นออกมา ซือถิงเซวียนรีบดึงท่าทางเชือดคอกลับมา แล้วยกสองมือสิบนิ้วขึ้นทำท่าขอร้อง ใบหน้าของปั๋ยหลิงจึงเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแล้วพูดต่อว่า “คุณปู่คะ หลายวันมานี้หนูค่อนข้างยุ่งน่ะค่ะ โทรศัพท์เลยแบตหมด ไม่ได้ชาร์จไฟเลย ก็เลยโทรไม่ติดน่ะค่ะ หลายวันมานี้ซือถิงเซวียนก็ดีค่ะ ไม่ได้รังแกหนูเลย…” “จริงเหรอ ปู่ไม่เชื่อ น้ำเสียงที่หนูเพิ่งจะพูดออกมามันไม่ได้เป็นการชื่นชมเขา! ไม่ได้นะ ไอ้ตัวดีนั่นมันอยู่ข้างๆข่มขู่หนูอยู่ใช่ไหม หนูเปิดวิดีโอซิ ปู่ต้องการเห็นหนูทั้งสองคน!” คุณปู่พูดอย่างมุ่งมั่นเด็ดขาด ปั๋ยหลิงและซือถิงเซวียนหันไปมองหน้ากันทันที “ไม่ต้องก็ได้นะคะ…” เปิดวิดีโอให้เห็นพวกเขาทั้งสองคน? หรือว่าต้องโชว์สวีทให้คุณปู่เห็นต่อหน้าด้วยเหรอ? “จำเป็นสิ! เร็วๆหน่อย!” น้ำเสียงที่ตั้งใจของคุณปู่เน้นหนักมากขึ้น ปั๋ยหลิงไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วทำได้เพียงเปิดฟังก์ชั่นวิดีโอ “ถิงเซวียนล่ะ? ไอ้เด็กโง่นั่นล่ะ?” คุณปู่เห็นแค่ปั๋ยหลิงที่ฉีกยิ้มสว่างสดใส แต่ไม่เห็นซือถิงเซวียน ก็ตะโกนถามทันที ซือถิงเซวียนไม่มีทางเลือก นอกจากต้องโผล่หน้ายิ้มร่าออกมาตรงหน้าจอ “คุณปู่ ยังไงผมก็เป็นประธานบริษัทนะครับ คุณปู่ย่าเรียกว่าไอ้เด็กโง่สิครับ ถ้าหากพวกลูกน้องได้ยินเข้า ผมจะยังดูมีอำนาจเหรอครับ!” “ที่นี่มีคนอื่นที่ไหนกัน มีแต่แกกับหลิงหลิงสองคนไม่ใช่เหรอไง? ฉันจะเตือนแกไว้นะ ฉันไม่อนุญาตให้รังแกหลิงหลิงเข้าใจไหม? ดูแลเธอดีๆให้ฉันด้วย ไม่อย่างนั้นถ้ากลับมาแล้วฉันเจอว่าผมหล่อนร่วงแม้แต่เส้นเดียว ฉันจะให้แกรับผิดชอบ!” คุณปู่พูดเสร็จแล้วมองเห็นซือถิงเซวียนกับปั๋ยหลิงอยู่ด้วยกันแบบนี้ยิ่งมองก้ยิ่งมีความสุข ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าทั้งสองคนนั้นเหมาะสมกัน บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่แสดงถึงความพึงพอใจ *******************************************************************