ตอนที่35 เสื่อมสมรรถภาพ

ต๭นที่35 เสื่อมสมรรถภาพ? ตัวเขาช่างโง่จริงๆ ที่ไปโชว์รูปร่างต่อหน้าผู้หญิงที่ไม่เคยเข้าใจการรับรู้ทางสายตาอะไรอย่างปั๋ยหลิง แล้วคิดว่าตัวเองจะสามารถดึงดูดใจเธอ แล้วดึงเกมกลับมา แต่ใครจะรู้ว่ามันจะเป็นทำให้ตัวเองถูกหัวเราะแล้วกลายเป็นมุขตลกของทุกคน! ช่างโง่เสียจริง! แต่หรือว่าจะเป็นเพราะการอยู่นพื้นที่ธิเบตมานานหลายวัน เสน่ห์ของเขาเลยลดลงไปงั้นเหรอ? ซือถิงเซวียนเปิดเสื้อของเขาแล้วดูกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เขาภาคภูมิใจ ตัดสินใจเงียบๆอยู่ในใจ เขาจะต้องออกกำลังกาย! จะออกกำลังกาย! ต้องกลับไปยังช่วงเวลาสูงสุดของตัวเอง กล้ามเนื้อหน้าท้องแปดแพคงั้นเหรอ เขาจะฝึกจนมีให้ได้! แต่ว่าที่นี่คือเขตทิเบต ไม่ต้องพูดถึงห้องฟิตเนสแบบธรรมดาเลย แม้แต่อุปกรณ์ออกกำลังกายขั้นพื้นฐานยังไม่มี เขาจะออกกำลังกายยังไงดีล่ะ? ซือถิงเซวียนคิดอยู่สักครู่ ที่มุมปากก็มีรอยยิ้ม เขาวิ่งก็ได้นี่นา การวิ่งไม่ต้องใช้อุปกรณ์ออกกำลังกายใดๆ! ยิ่งไปกว่านั้นเขตพื้นที่ธิเบตนั้นกว้างและอากาศก็สดชื่น เป็นสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับการออกกำลังกาย ดังนั้นเช้าวันรุ่งขึ้น ซือถิงเซวียนก็ออกไปวิ่ง ในขณะที่วิ่งจนเหงื่อแตกพลั่ก แล้วหายใจหอบ กู้เฟิงก็โทรศัพท์มา ซือถิงเซวียนมองเห็นก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง จึงเดินไปนั่งตรงนั้นแล้วรับสาย "มีเรื่องอะไร?" เขาถามพลางเช็ดเหงื่อด้วยผ้าขนหนู "โอ้? เช้าตรู่ขนาดนี้ ทำไมถึงหายใจหอบได้ หรือว่าฉันโทรมาไม่ถูกเวลา รบกวนเวลาคุณชายซือและคุณหมอปั๋ยป้าบป้าบป้าบกันหรือเปล่าเนี่ย?" กู้เฟิงหัวเราะร่าออกมาทางโทรศัพท์ "พูดเหลวไหลอะไร? นายมีธุระอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็วางสายไป!" ซือถิงเซวียนพูดเย็นเยียบ "เฮ้ ทำไมนายไม่รู้จักการพูดเล่นได้ขนาดนี้ ในฐานะพี่น้อง ฉันไม่ควรจะเป็นห่วงเป็นใยเรื่องเพศของคนที่ซี้แน่นปึ๊กเหรอไง? แต่ว่าจะว่าไปแล้ว ถ้าคนในบ้านนายคิดว่าคุณหมอปั๋ยไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี แล้วจะทำยังไง? จะพาเธอมาอยู่ไหมล่ะ? อยากจะให้พี่น้องอย่างฉันช่วยเสนอไอเดียไหม?" เดิมซือถิงเซวียนคิดจะวางสาย แต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของกู้เฟิง เขาก็เกิดลังเล คิดคิดแล้วกู้เฟิงก็ดึงดูดใจผู้หญิงจำนวนไม่น้อย เด็กสาวอายุน้อยเหล่านั้น ต่างไล่ตามร้องเรียกน้องชายของเขา หรือไม่แน่ว่าเขาจะมีวิธีที่ดีจริงๆ ตามคำที่กล่าวว่า ถึงจะเป็นคนโง่สามคนแต่ถ้าร่วมแรงร่วมกันใจเสนอความเห็นก็สามารถคิดวิธีดีๆออกได้ หรือว่ากู้เฟิงจะมีวิธีกู้คืนชื่อเสียงของปั๋ยหลิงกลับคืนมาได้จริงๆ! "ปัญหาน่ะ ตอนนี้ก็ยังมีอยู่บ้าง! ฉันถามนายหน่อย นายว่าผู้หญิงที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวนี่เป็นยังไง นายว่ามันแปลกหรืเปล่าล่ะ พวกเราสองคนอาบน้ำอยู่ในถังเดียวกัน เธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแม้แต่น้อย แม้กระทั่งหัวเราะเยาะฉันอีกด้วย หรือว่าหล่อนจะไม่รู้สึกอะไรกับฉันจริงๆ? หรือว่าฉันจะไม่มีเสน่ห์อะไรเลย?" เดิมซือถิงเซวียนไม่คิดว่าจะพูดกับกู้เฟิงมากขนาดนี้ แต่พอได้พูดออกมาแล้ว เขารู้สึกแค้นเคืองถึงความไม่เป็นธรรม จนไม่สามารถเบรคตัวเองได้ จากนั้นไม่นานเขาถึงเพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาพูดเยอะขนาดนี้ เจ้ากู้เฟิงก็ยังไม่มีอะไรตอบกลับมา "เฮ้! นายฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า? นายพูดสิว่าควรทำยังไงดี?" ซือถิงเซวียนพูดอย่างไม่เกรงใจ "นาย...แป๊ปนะนายบอกว่า นายถูกจับแต่งงานสามปี แต่ตอนนี้นายถูกภรรยาที่แต่งงานด้วยทอดทิ้งแล้ว?! ฮ่าฮ่า! ฮ่าฮ่าฮ่า! ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันได้ยินนานพูดอย่างนี้แล้ว ทำไมถึงมีความสุขขนาดนี้! คุณชายซือ ในที่สุดนายก็มีวันนี้!" กู้เฟิงที่อยู่ปลายสายหัวเราะอย่างสนุกสนานตามอำเภอใจ ซือถิงเซวียนโกรธจนอยากจะด่า เขารู้แล้วว่ากู้เฟิงไม่ได้คิดจริงจังอะไรเหมือนเดิม! เอาเรื่องนี้มาเล่าให้กู้เฟิงฟังก็เหมือนกับกันการทำให้ตัวเองอับอายซ้ำแล้วซ้ำอีก พอวางสายอย่างโกรธเคือง ซือถิงเซวียนก็หมดอารมณ์วิ่งแล้ว และตรงกลับบ้าน ทันทีที่เดินเข้าไปก็เห็นปั๊ยหลิงกำลังช่วยเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัว ชาวธิเบตเจียวไข่ไม่เป็น ปั๋ยหลิงจึงต้องเตรียมด้วยตัวเอง หรือว่าเพราะวันนี้ไม่ต้องทำงานดูแลรักษาใคร ปั๋ยหลิงจึงเปลี่ยนไปสวมเสื้อผ้าสีสันสดใส ดูแล้วโดดเด่นสะดุดตามาก แต่เพราะเพิ่งจะถูกน้องชายหัวเราเยาะเย้ยเพราะผู้หญิงคนนี้ ซือถิงเซวียนเลยอารมณ์ไม่ค่อยดี เมื่อมองเห็นปั๋ยหลิงในตอนนี้ จึงเดินตรงเข้าไปหาเธอ "เฮ้! เมื่อคืนทำให้ผมต้องอาบน้ำ ทำให้ผมเป็นหวัดแล้ว คุณต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!" ซือถิงเซวียนตรงเข้าไปบอกกับปั๋ยหลิง เสียงเรียกของเขาดังขนาดนี้ จะเป็นหวัดได้อย่างไร ถึงแม้ว่าสีหน้าของเขาตอนนี้จะดูไม่ค่อยดี แต่ไม่ได้เป็นหวัดแน่ๆ "ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงไม่คิดอะไรได้ขนาดนี้! ผมบอกแล้วว่าเป็นหวัดทำไมถึงไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้ขนาดนี้!" ซือถิงเซวียนหันไปอีกด้าน ปั๋ยหลิงยังคงไม่สนใจเขา เช้าวันนี้ พระเจ้าเป็นบ้าอะไรในวันนี้กัน! "ผมพูดกับคุณอยู่นะ คุณไม่ได้ยินสินะ!" ซือถิงเซวียนไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ที่สุดเลย เขาชกกำปั้นขึ้นต่อยตัวเอง เดิมคิดจะทำเพื่อกวนประสาทฝ่ายตรงข้าม แต่นึกไม่ถึงว่า อีกฝ่ายจะไม่ตอบสนองเลย เหมือนกับความรู้สึกของการใช้แรงตีลูกบอลมันแย่มากๆ ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมากจริงๆ ที่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะไม่สบายจริงๆ ซือถิงเซวียนรู้สึกหน้ามืดและวิงเวียน เหมือนว่าจะเป็นลมล้มไปทั้งตัว เขารีบคว้าขอบประตูที่อยู่ข้างๆเขา "ปั๋ยหลิง..." เขารู้สึกไม่ดีเลย ความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเหมือนกำลังจะตาย "ประธานซือ เช้าตรู่แบบนี้คุณยังจะมาหาเรื่องวุ่นวาย คุณจะมาสั่งอะไรกันอีก?" ปั๋ยหลิงหันมามองเขาอย่างหงุดหงิด วินาทีต่อมา ปั๋ยหลิงก็สะดุ้งตกใจจนปาตะหลิวในมือทิ้งทันที "ซือถิงเซวียน คุณเป็นยังไงบ้าง?" เธอรีบเข้าไปพยุงตัวซือถิงเซวียนที่ค่อยทรุดตัวลงอย่างช้าๆ ริมฝีปากของเขาเป็นสีม่วง ใบหน้าขาวซีด นี่ไม่ปกติแล้วแน่ๆ "วันนี้ตอนเช้าคุณไปทำอะไรมา? คงไม่ใช่...ไปวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้าหรอกนะ!" ปั๋ยหลิงเพิ่งจะมองดูการแต่งตัวของซือถิงเซวียนดีๆ สวมชุดกีฬา แล้วที่คอยังพาดผ้าเช็ดตัวชุ่มเหงื่อ ผู้ชายคนนี้ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง ถึงได้กล้าวิ่งจ๊อกกิ้งที่น๋! ความทรมานที่เกิดขึ้นเพราะสภาวะขาดออกซิเจนบนพื้นที่สูงจากครั้งก่อนยังไม่มากพอหรือไง? ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าเขาแข็งแรงกว่าครั้งก่อน "ผม...ผมก็ไม่คิดว่าจะร้ายแรงแบบนี้..." ซือถิงเซวียนเคยคิดว่าอาจจะมีสภาวะขาดออกซิเจนบนพื้นที่สูงได้ แต่เขานึกว่าตัวเองน่าจะคุ้นเคยกับความกดอากาศต่ำแล้ว ไม่น่าจะเป็นอะไร แต่เขาสบประมาทความกดอากาศของที่นี่มากเกินไป! "ตอนนี้จะทำยังไงดีละเนี่ย! ฉันไม่มีเครื่องมือ ไม่รู้ว่าอาการของคุณเป็นอย่างไรบ้าง! เอาอย่างนี้นะ ฉันจะพาคุณไปพบหมอธิเบตในพื้นที่ดูก่อน ขอให้เขาช่วยรักษาคุณดู" ปั๋ยหลิงรีบไปตามครอบครัวชาวธิเบต ให้ช่วยเธอพาเขาไปหาหมอธิเบต "สุภาพบุรุษท่านนี้ร่างกายอ่อนอยู่แล้ว หลังจากนั้นยังพยายามที่จะออกกำลังกายอย่างจริงจัง..." หมอธิเบตตรวจดูแล้วจากนั้นก็สรุปในตอนท้ายให้ซือถิงเซวียนว่า "ผมจะเขียนใบสั่งยาให้คุณ เตรียมยาตามที่ผมสั่ง มันจะทำให้ร่างกายดีขึ้นนะ! อายุยังน้อยอยู่เลย แต่ร่างกายกลับจะไม่ไหวซะแล้ว! พวกคุณยังไม่มีลูกกันใช่ไหม?" หมอธิเบตพูดและให้คำแนะนำอย่างจริงใจ ปั๋ยหลิงได้ยินหมอทิเบตพูดว่าร่างกายของซือถิงเซวียนนั้นอ่อนแอและบอบบาง ก็เริ่มหัวเราะเลย ************************************************************