ตอนที่37 กู่พิษรัก

ต๭นที่37 กู่พิษรัก “เก็บของเสร็จแล้วเหรอ?” ซือถิงเซวียนหันไปมองเธอ มีความภาคภูมิใจในตัวเองเล็กน้อยตอนที่พูด “ฉันจะรีบเก็บตอนนี้เลย คุณเองก็กลับไปเก็บของของคุณเถอะค่ะ!” ไม่รู้ว่าทำไมเห็นซือถิงเซวียนในเวลานี้แล้วเธอก็คิดถึงฉากที่เขากดเธอลงบนเตียงก่อนหน้านี้ชั่วขณะนั้นในใจก็รู้สึกอึดอัดและกระดากอาย รีบวิ่งหนีไป ซือถิงเซวียนมองดูเงาของปั๋ยหลิงในใจรู้สึกแปลกๆ ในไม่ช้าทั้งคู่ก็เก็บของเสร็จ ปั๋ยหลิงและซือถิงเซวียนวางแผนที่จะไปกล่าวลากับเจ้าของบ้าน ใครจะรู้ว่าเจ้าของบ้านกลับพูดว่า “พวกคุณวางแผนจะไปกันค่ำวันนี้จริงๆเหรอ? ถ้าไม่ได้รีบร้อนตามที่บอก สามารถเลื่อนออกไปได้นี่นา คืนนี้เราจะมีงานเลี้ยงรอบกองไฟกันที่นี่นะ !” “งานเลี้ยงรอบกองไฟ? ครึกครื้นมากใช่ไหมคะ?” ปั๋ยหลิงสนใจทันที สิ่งที่เธอชอบมากที่สุดก็คือประเพณีที่ไม่เหมือนใครของที่นี่ ตอนนี้ได้ยินว่าจะมีปาร์ตี้รอบกองไฟ ในหัวใจก็รู้สึกจั๊กจี้ ซือถิงเซวียนมองไปที่หญิงสาว แล้วก็รู้ว่าเธอจะต้องถูกกิจกรรรมรอบกองไฟนี้ดึงดูดเข้าให้แล้ว คืนนี้พวกเขาจะไปได้หรือไม่ตอนนี้จะสำเร็จไหมก็ไม่รู้แล้ว “ใช่แล้ว ไม่เพียงแต่ครึกครื้นนะ ในงานเลี้ยงรอบกองไฟหนุ่มสาวจะร้องเพลงรักและส่งของขวัญให้กันและกัน มันน่าสนใจมาก คุณหมอปั๋ย หรือว่าพวกคุณไม่อยากเห็นมันล่ะ? เจ้าของบ้านพูดอย่างอบอุ่น “นี่มันเยี่ยมมากเลยค่ะ ฉันไม่ได้คาดหวังเลยว่าที่นี่จะมีงานเลี้ยงรอบกองไฟ ฉันจำได้ว่างานนี้จะจัดขึ้นปีละครั้ง! พวกเราโชคดีมาก!” ปั๋ยหลิงยิ้มอย่างเบิกบานทันที ซือถิงเซวียนที่อยู่ข้างๆเอ่ยเตือนเสียงเย็นเยียบ : “ไม่ได้พูดว่าจะไปเนเธอร์แลนด์หรือไง? พวกเราไปตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ?!” หัวใจที่ตื่นเต้นของปั๋ยหลิงราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นไปชั่วขณะ ใช่แล้ว! เธอลืมเรื่องเนเธอร์แลนด์ไปได้ยังไง! “เรื่องนั้น…” ปั๋ยหลิงมองซือถิงเซวียน บนหน้าปรากฏรอยยิ้มออกมา “ประธานซือ รู้ไหมคะ แคมป์ไฟที่นี่สนุกมาก พวกเราเที่ยวที่นี่สักวันแล้วค่อยไป หลายวันมานี้ลำบากมากและยังไม่ได้พักเที่ยวเล่นเลย คืนนี้จะได้เล่นสนุกแล้ว คิดว่ายังไงคะ?” ปั๋ยหลิงเจรจาต่อรอง “งานเลี้ยงรอบกองไฟอะไร ผมไม่สนใจ คุณก็รู้อีกไม่กี่วันพวกเราก็ต้องกลับแล้ว! เราเสียเวลาอยู่ที่นี่โดยเปล่าประโยชน์มานานแล้ว ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะร่วมงานเลี้ยงที่นี่ ตอนนี้อยากจะไปแล้ว!” ซือถิงเซวียนไม่พูดอะไรอีกทั้งสิ้น เขาเดินไปด้านหน้าอีกสองสามก้าว ในใจคิดอย่างใจแคบว่า ผู้หญิงคนนี้ควรจะต้องรีบมาขอให้เขาอยู่ต่อสิ นี่เป็นโอกาสที่ดีของเธอ เขาตั้งใจจะทำให้มันเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก แต่ว่าเดินไปหลายก้าวแล้ว ซือถิงเซวียนพบว่าปั๋ยหลิงไม่ได้ตามมา เขาหันกลับไปดูพบว่าปั๋ยหลิงกำลังพูดคุยกับเจ้าของบ้านอย่างมีความสุข สอบถามถึงงานเลี้ยงรอบกองไฟอย่างกระตือรือร้น ไม่มีที่จะจากไปแม้แต่นิด เขาไม่พอใจ แล้วเดินกลับไป “ปั๋ยหลิง พวกเราควรไปได้แล้ว!” เขาพูดด้วยเสียงหนักแน่น “ไป? ไปที่ไหนกัน ฉันคิดว่าจะอยู่ที่นี่ซักสองสามวันค่ะ คุณไปก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องสนใจฉัน!ฉันไม่จำกัดอิสรภาพของคุณ พวกเราต่างเที่ยวเล่นกันเถอะ!” ปั๋ยหลิงไม่ได้คิดว่าจะพูดจนจบ ก็เดินลากกระเป๋าเดินทางกลับไป ซือถิงเซวียนมองดูเงาของปั๋ยหลิง แล้วก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในชั่วเวลานั้น ดี! ไม่ไปงั้นเหรอ คุณไม่ไป! ผมไปเองก็ได้! ซือถิงเซวียนพูดในใจ แล้วหันหลังเดินจากไป แต่ยังนึกเอาเองว่าป็ยหลิงจะไล่ตามมาถ้าเห็นเขาจะจากไป อย่างน้อยที่สุก็ต้องเกลี้ยกล่อมให้อยู่ต่อ แต่ว่าออกมาตั้งไกลแล้ว ซือถิงเซวียนไม่เห็นแม้แต่เงาของปั๋ยหลิง แต่ไม่รู้ว่าทำไมในสมองและสายตาของเขา มีภาพของปั๋ยหลิงโผล่ขึ้นมา เธอที่ดุร้ายแบบนี้ แต่ตั้งใจดูแลโตวม่าและ อุ้มตัวเล็กกล่อมให้นอน เธอที่มองเขาด้วยรอยยิ้ม ยังมีเธอที่ยินดีปรีดาในความโชคร้ายของเขา ในสมองมีความคิดถึงเธอสว่างวาบเข้ามาราวกับแสงตะเกียง ซือถิงเซวียนยกแขนขึ้นนวดหัวของตัวเอง พระเจ้า เขาเป็นอะไรไปแล้ว เขาจะนึกถึงปั๋ยหลิงผู้หญิงคนนั้นได้อย่างไร! หรือเป็นเพราะเขาถูกทำกู่พิษเข้าให้แล้ว? เมื่อคิดถึงคำว่าโดนกู่พิษ เขาก็ตกใจไปชั่วขณะ เขาเคยได้ยินว่าเขตธิเบตเป็นสถานที่ลึกลับ จะต้องมีคนใช้เวทมนตร์ได้อย่างแน่นอน และยังมีคนที่สามารถทำเกี่ยวกับกู่พิษได้ด้วย หรือว่าปั๋ยหลิงต้องการที่จะควบคุมตัวเอง การกลั่นแกล้งเขาก็เพื่อเป็นการส่งสัญญาณถึงกู่พิษอย่างหนึ่งใช่ไหม? ใช่แล้วล่ะ มันเป็นอย่างนั้น! ไม่ได้ เขาจะไปแบบนี้ไม่ได้ ถ้ากู่พิษนี้ไม่ได้แก้ไข ถ้าเขาไปที่นั่นก็จะคิดถึงผู้หญิงคนนี้! เขาจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง! ซือถิงเซวียนคิดถึงข้ออ้าง แล้วรีบหมุนตัวเดินกลับไป ปั๋ยหลิงนำเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าเดินทางแล้วเอามาแขวนไว้ในตู้ กำลังเก็บของ ได้ยินเสียงดังขึ้นที่ประตู เธอหันไปก็มองเห็ยซือถิงเซวียนที่ประตู ในมือยังคงถือกระเป่าเดินทางอยู่ “ซือถิงเซวียน คุณไม่ได้ไปแล้วเหรอ? ทำไมถึงกลับมาล่ะ?” ปั๋ยหลิงถามอย่างปะหลาดใจอย่างมาก เธอคิดอย่างจริงใจว่าซือถิงเซวียนไปจากที่นี่แล้ว เธอไม่รั้งเขาไว้ เพราะคิดว่าถ้าเขาไปจากที่นี่ เธอมองว่ามันการปลอดภัยกว่า แล้วก็ไม่มีใครจะรังแกเธอได้ ตอนนี้เธอจะมีอิสระในการอยู่ที่ได้มากขึ้น “ผมกลับมาก็เพราะต้องการกลับมาหาคุณ! ปั๋ยหลิง คุณรีบแก้ไขการทำพิษรักของคุณบนตัวผมเลยนะ คิดไม่ถึงเลย ที่แท้คุณก็เลี้ยงกู่!” ซือิงเซวียนพูดค่อนแคะ “คุณพูดอะไรของคุณเนี่ย คำเดียวฉันก็ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” ปั๋ยหลิงยิ่งรู้สึกตกตะลึง ผู้ชายคนนี้เป็นบ้าไปแล้ว ให้พูดก็คือ เลี้ยงกู่คืออะไร เธอก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ! “ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ หากคุณไม่เลี้ยงู่ไว้จริงๆ? แล้วทำไมไม่ให้ผมไป บนตัวผมมีกู่พิษรัก เพียงแค่คิดจะจากไปก็คิดถึงคุณ หยุดคิดไม่ได้ นี่มันไม่ใช่เพราะดนกู่พิษหรือไง?” ซือถิงเซวียนพูดอย่างเต็มที่เพราะคิดว่าตัวเองมีเหตุผลเพียงพอ “ฉันไม่รู้จริงๆนะว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร ถ้าคุณจะไปก็รีบไปเลย ตอนนี้รถยังไม่มา ถ้าไปช้าก็นี้รถก็จะไปแล้ว คุณจะไปไม่ได้แล้วนะ!” ปั๋ยหลิงไม่อยากจะสนใจเขา ผู้ชายคนนี้ประหลาดจนยากแก่การเข้าใจจริงๆ “ยังจะเสแสร้ง! ไป! ไปกับผม วันนี้ผมต้องทำเรื่องนี้ให้กระจ่าง!” พูดแล้วซือถิงเซวียนก็เดินมาตรงหน้าแล้วดึงปั๋ยหลิงให้ออกไปด้วยกัน “คุณจะพาฉันไปไหนเนี่ย!” ปั๋ยหลิงเอ่ยถาม ผู้ชายคนนี้ทั้งเด็จการและนิสัยไม่ดีเสียจริง หรือว่าไม่รู้ว่าการทำแบบนี้มันไม่มีมารยาท ซือถิงเซวียนพาปั๋ยหลิงไปถามเจ้าของบ้านว่ามีใครที่รู้จักเรื่องคาถาอาคมบ้าง เจ้าของบ้านบอกว่ามีชายชราอยู่คนหนึ่ง แล้วเขาก็ยังใจดีพาซือถิงเซวียนและปั๋ยหลิงไปเยี่ยมชายชราด้วยกัน ชายชราได้ยินซือถิงเซวียนพูด ว่าสงสัยจะโดนปั๋ยหลิงทำกู่ใส่ แล้วจะต้องทำยังไงถึงจะแก้พิษกู่ได้ “กู่ กู่อะไร?” ชายชราเอ่ยถามซือถิงเซวียนอย่างแปลกใจทั้งตลก ทำให้ซือถิงเซวียนรู้สึกขายหน้า!