ตอนที่38 จูบที่รุนแรง

ต๭นที่38 จูบที่รุนแรง “ต้องเป็นนกู่พิษรักไง เพราะเธอไม่ยอมให้ผมไป ผมจากเธอไปไม่ได้ แค่เดินไปไกลหน่อยก็คิดถึงเธอแล้ว! นี่ไม่ใช่อาการของคนที่โดนพิษกู่เหรอครับ?” ซือถิงเซวียนถามอย่างจริงจัง ไม่มีท่าทางล้อเล่นแม้แต่น้อย “ฮ่าฮ่า ที่นี่จะมีกู่พิษอะไรที่ไหนกัน มีแต่พวกแม้วที่มีของแบบนี้ ยิ่งไปว่านั้นถ้าโดนกู่พิษรักอาการไม่เมหือนอย่างที่คุณเป็นตอนนี้หรอก ฉันคดว่าตอนเป็นเด็กฉันเคยเห็นพลังของกู่พิษ ปีนั้น…” ชายชราค่อยๆพูดถึงประสบการณ์ของตัวเองในหมู่บ้านแม้วช้าๆ ซือถิงเซวียนและปั๋ยหลิงต่างก็นิ่งฟังแล้วรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าทึ่งจริงๆ หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด ทั้งสองคนก็อดถอนใจไม่ได้ เมื่ออกจากบ้านชายชราชาวธิเบต ปั๋ยหลิงก็เยาะเย้ยซือถิงเซวียนอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ : “คิดไม่ถึงจริงๆเลยว่า ประธานซือจะเป็นเจ้าลัทธิเชื่อในเรื่องจิตวิญญาณ คาอาคมอะไร คุณก็เชื่อ! มันไม่ได้นาขำมากไปกว่าพวกผู้หญิงบางคนที่ชอบนั่งดูไพ่ทาไร่ต์งั้นเหรอ!” ซือถิงเซวียนรู้สึกอายมากจริงๆ ที่จริงแล้วกู่พิษเหมือนสิ่งที่พูดสมมติขึ้น แต่อย่างไรก็ตามเขาก็เชื่อจริงๆ เลยวิ่งไปหาชาวธิเบตเพื่อค้นหาหลักฐาน แล้วคิดวิธีแก้ไขกู่ แล้วยังบอกเรื่องในใจนี้ให้ปั๋ยหลิงรู้ ช่างน่าอับอายจริงๆ แต่ดูแล้วผู้หญิงคนนี้ไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย แถมยังล้อเลียนเขาอีก หรือว่าความรู้สึกของเขาเป็นเรื่องไร้สาระต่อหน้าเธองั้นเหรอ เมื่อมองดูใบหน้าปั๋ยหลิงที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน ในใจของซือถิงเซวียนยิ่งเสียใจมากยิ่งขึ้น เขาพุ่งเข้าไปหาเธออย่างรุนแรง แล้วดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วใช้แขนรัดเธอไว้แน่น "ปั๋ยหลิง ปกติผมคงจะสุภาพกับคุณมากเกินไปใช่ไหม ทำให้คุณพูดจาไร้มารยาทกับผม! คุณคิดว่าผมอ่อนแอหลอกลวงง่าย! ผทเตือนคุณไว้นะ จากนี้ถ้ากล้าก้าวร้าวต่อหน้าผม ผมจะจัดการกับคุณ ไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนก็ตาม ผมจะไม่สนใจสภาพแวดล้อมใดๆเลย!" หรือออาจะเป็นเพราะต้องการพิสูจน์ว่าเรื่องที่ตัวเองพูดไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เขาก้มหัวลงแล้วคว้าเอาริมฝีปากของปั๋ยหลิง แล้วบดขยี้จูบลงไป ปั๋ยหลิงดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอด แต่เขาไม่ให้โอกาสเธอได้เป็นอิสระเลย การจูบของเขานั้นโหดร้ายและรุนแรง แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็น เร่าร้อน การต่อต้านที่มีในตอนแรกก็เริ่มไม่ขัดขืนแล้ว ไม่รู้ว่าจูบอยู่นานเท่าใด จนกระทั่งซือถิงเซวียนรู้สึกว่าเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงได้ปล่อยหญิงสาวในอ้อมกอดของเขา ปั๋ยหลิงรีบผลักชายหนุ่มออก ใบหน้าแดงก่ำวิ่งเข้าไปในห้องของตนเอง เมื่อเข้ามาด้านในก็กระแทกประตูปิดอย่างแรง เอนตัวพิงประตูไว้ หัวใจเต้นแรงจนน่ากลัว บ้าไปแล้ว เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ! เมื่อกี๊นี้ทำไมเธอถึงไม่ลองผลักซือถิงเซวียนออกสุดแรง แล้วยังปล่อยให้เขารุกล้ำเข้ามาในปากของเธอได้อย่างอิสระ แล้วยังพบว่าตัวเธอไม่ได้รังเกียจการเข้ามาชิดใกล้ของเขาด้วย! เธอเป็นอย่างนี้ได้ยังไง? หรือว่าเธอจะบ้าไปแล้วจริงๆงั้นเหรอ! "คุณหมอปั๋ย คุณอยู่หรือเปล่า?" ปั๋ยหลิงกำลังระงับสติอารมณ์ของตัวเอง แต่กลับได้ยินเสียงคนเรียกตัวเองอยู่ที่ประตู เสียงที่ดังขึ้นมาดูเหมือนจะเป็นปาตูน ปั๋ยหลิงรีบสูดหายใจลึก เพื่อบรรเทาอาการใจเต้นแรง แล้วจึงจะเปิดประตู ที่อยู่ตรงประตูด้านนอก คือ ปาตูนจริงๆ "คุณหมอปั๋ย คืนนี้เราจะมีงานเลี้ยงรอบกองไฟ คุณหมอปั๋ยและคุณชายซือจะมาร่วมงานด้วยหรือเปล่าครับ?" ปาตูนยิ้มแล้วส่งถุงให้หนึ่งถุง "ในถุงนี้มีชุดของหญิงสาวและชายชาวธิเบต สำหรับคุณและคุณชายซือเพื่อใส่ไปงานเลี้ยงรอบกองไฟคืนนี้ แล้วเพื่อที่จะได้รับบรรยากาศของงานรอบกองไฟที่เป็นเอกลักษณ์! ไม่รู้ว่าพวกคุณจะชอบเสื้อผ้าพวกนี้หรือเปล่า!" "จริงเหรอ จะมีของขวัญอะไรที่ดีกว่านี้ล่ะใช่ไหม?" ปั๋ยหลิงดีใจมาก คิดไม่ถึงเลยว่าปาตูนจะมอบของขวัญเช่นนี้ให้กับพวกเขา พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเธอชอบเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยประเพณีต่างชาติมากขนาดไหน น่าเสียดายที่เธอไม่ได้สนใจที่จะไปเปลี่ยนชุดเลย ในตอนที่คิดว่าจะไป เธอไม่ได้คิดว่าจะต้องสวมชุดอย่างที่หญิงสาวธิเบตสวมเลย ไม่คิดเลยว่าปาตูนจะมอบชุดนี้ให้กับเธอ คิดว่าจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นมาจริงๆ "ไม่ต้องเกรงใจนะครับ นี่เป็นของที่ลูกพี่ลูกน้องของผมเตรียมไว้ให้พวกคุณ เพื่อเป็นการแสดงถึงคำขอบคุณ!" มันสวยงามยิ่งกว่าที่เธอจินตนาการไว้ ไม่เพียงเท่านั้น มันยังจัดมาอย่างครบชุด โตวม่าช่างมีน้ำใจและเอาใจใส่จริงๆ ปั๋ยหลิงถามถึงอาการของโตวม่าและตัวเล็ก ได้รุ็ว่าตอนนี้พวกเขาสบายดีขึ้นมาก เธอก็รู้สึกเบาใจ หลังจากเดินไปส่งปาตูนแล้ว ปั๋ยหลิงก็รีบน้ำเสื้อผ้าออกมาสวม จากนั้นก็มองซ้ายมองขวาในกระจก รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก มองเห็นชุดของซือถิงเซวียนแล้ว ในใจของปั๋ยหลิงไม่อยากจะเอาชุดไปให้เลย แต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ดังนั้นปั๋ยหลิงจึงเดินไปเคาะประตูห้องซือถิงเซวียน "นี่คือชุดของชาวธิเบตที่โตวม่าเตรียมไว้ให้คุณ เนื่องจากคืนนี้พวกเราต้องไปร่วมงานเลี้ยงรอบกองไฟ เราเลยควรที่จะเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม พวกเราก็สวมเสื้อผ้าเหล่านี้กันเถอะ!" ปั๋ยหลิงพูดกับซือถิงเซวียนอย่างสบายๆ และผ่อนคลาย แต่มีแค่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าในใจของเธอเขินอายเพียงใด ภาพที่ชายหนุ่มจูบเธอเมื่อกี๊นี้จนตอนนี้เธอก็ยังจำได้! เมื่อซือถิงเซวียนเปิดประตู เห็นปั๋ยหลิงสวมชุดของชาวธิเบต เขาชะงักไปชั่วครู่ ในเวลานี้ปั๋ยหลิงนั้นเต็มไปด้วยลักษณะของธรรมเนียมต่างชาติ มันสวยงามน่าดึงดูด และดูมีรสนิยมมาก แต่เป็นสิ่งที่คิดในใจ ปากไม่ได้พูดออกไป "ของที่ยุ่งเหยิงรุงรังนี่คืออะไร พวกนี้คือเสื้อผ้างั้นเหรอ? จะใส่ยังไงล่ะ?!" ซือถิงเซวียนโบกชุดในมือ สีหน้าไม่ชอบใจ "ผมไม่ใส่หรอกนะ!" "ซือถิงเซวียน คุณไม่รู้สึกเลยเหรอว่าคำพูดของคุณมันจะมากเกินไปหน่อย? นี่เป็นความตั้งใจของครอบครัวโตวม่า มันอาจจะทำให้คุณรู้สึกว่าโดนลดระดับ แต่ถ้าโตวม่าได้รู้ถึงคำพูดเหล่านี้ ในใจของโตวม่าจะรู้สึกยังไง?" ปั๋ยหลิงพูดกับซือถิงเซวียนด้วยสีหน้าเย็นชา "สั้นๆเลยนะ คืนนี้คุณต้องใส่ชุดนี้!” "เฮอะ ยังไงผมไม่ใส่!" ทัศนคติของซือถิงเซวียนก็เหนียวแน่นมากเช่นกัน "ไม่ใส่? ถ้าไม่ใส่ฉันจะ..." ในใจของเธอรู้สึกตึงเครียด มันน่าหงุดหงิดใจสำหรับเธอมาก ได้ งั้นก็ได้ เขาไม่อยากใส่ เธอจะช่วยใส่ให้เขาเอง! คิดอย่างนี้แล้ว ปั๋ยหลิงก็ลงมือโดยไม่เกรงใจ เธอพุ่งไปที่ตัวของซือถิงเซวียนแล้วลงมือปลดกระดุมโดยไม่พูดอะไรเลย "เฮ้! ปั๋ยหลิง คุณจะทำอะไร!" ซือถิงเซวียนปัดมือของเธอ "ฉันจะช่วยคุณเปลี่ยนชุดไง คุณไม่ได้พูดว่าคุณจะไม่ยอมเปลี่ยนชุดหรือไง ไม่เป็นไร ฉันเปลี่ยนให้ได้ ฉันจะช่วยคุณเอง!" น้ำเสียงนั้นเน้นหนักที่ยังไงก็ไม่ใช่การเจรจาต่อรองให้เขาทำ แต่แข็งกร้าวจนกลายเป็นจำเป็นต้องทำ ระหว่างที่พูดปั๋ยหลิงได้ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกแล้ว ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับผิวหน้าอกของเขา ทำให้ใจของซือถิงเซวียนราวกับโดนขนนกลูบไล้ แล้วร่างกายก็มีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา! *************************************************************