ตอนที่41สนใจหล่อน?เป็นไปไม่ได้!

ต๭นที่41สนใจหล่อน?เป็นไปไม่ได้! ในใจของปั๋ยหลิงอึดอัดมากยิ่งขึ้น เธอไม่ต้องการทำร้ายผู่ปู้เลยจริงๆแต่ตอนนี้ผู่ปู้กลับเจ็บปวดก็เพราะเธอ! และความเจ็บปวดครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นการทำเพื่อหลีกเลี่ยงความผิดไปเสียแล้ว “คุณหมอปั๋ยตอนนี้คุณมีความสุขมากไหมคุณทำแบบนี้กับผู่ปู้ได้ยังไงผู่ปู้ชอบคุณมากขนาดนั้นเขาไม่เคยชอบหญิงสาวคนไหนขนาดนี้มาก่อน!คุณหมอปั๋ยคุณทำเกินไปแล้ว!คุณทำร้ายการเคารพตนเองของผู่ปู้ต่อจากนี้เขาก็จะได้รับการสายตาและการเย้ยหยันจากคนอื่นๆในที่พื้นที่ราบสูงแห่งนี้!” ทันใดนั้นเด็กสาวชาวธิเบตที่หน้าตาสวยงามคนหนึ่งก็วิ่งออกมาตะโกนใส่หน้าปั๋ยหลิงน้ำเสียงทั้งคับข้องใจทั้งโกรธเคืองทำให้ปั๋ยหลิงรู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ เธอรับของขวัญจากคนอื่นโดยไม่รู้ตัวมาได้ยังไงตอนนี้มันเลยกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวที่อึกทึกครึกโครมเป็นบทสรุปที่ไม่ดีเลยจริงๆ “เกอซางเธอคิดว่าเธอชอบผู่ปู้แล้วทุกคนจะต้องชอบเขาใช่ไหม!คุณหมอปั๋ยบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่ชอบเขาเธอบอกมาสิผู่ปู้คนนั้นมีอะไรดีเธอชอบอะไรในตัวเขาล่ะทั้งๆที่เขายังไม่เคยหันไปมองเธอเลย!” กลุ่มคนหนุ่มสาวที่อยู่ข้างๆตะโกนขึ้นมา แล้วครั้งนี้พวกเขาก็ลุกขึ้นแล้วพูดกับหญิงสาวคนนั้นแทนผู่ปู้ ปั๋ยหลิงถึงได้เข้าใจที่แท้หญิงสาวคนนี้ชอบผู่ปู้! “ขอโทษด้วยนะเกอซางฉันไม่รู้จริงๆว่าจะเป็นเรื่องครึกโครมได้ขนาดนี้!แต่ว่าตอนนี้จุดสำคัญไม่ใช่เวลาจะมาโทษฉันขอให้คุณช่วยฉันพาไปดูผู่ปู้ช่วยโน้มน้าวใจเขาได้ไหม?” ปั๋ยหลิงรีบพูดเด็กหนุ่มที่กระฉับกระเฉงและทรงพลังถูกกลุ่มของตนพากันหัวเราะเยาะเย้ยถ้าไม่คิดจะทำเรื่องอะไรที่มันผิดล่ะก็แปลว่าเธอก็เข้าใจผิดไปเอง คราวนี้เกอซางถึงจะมีปฏิกิริยาตอบสนองรีบวิ่งไล่ตามที่ยังทิศทางที่ผู่ปู้วิ่งไปทันที “ผู่ปู้ผู่ปู้เธอรอฉันด้วย!” เกอซางตะโกนไล่ตามตลอดทางที่วิ่งผ่านไป เห็นเกอซางและผู่ปู้ไปแล้วก็ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นอีกพวกเด็กหนุ่มเหล่านั้นก็รู้สึกเบื่อแล้วกระจายตัวไป “สายเกินไปแล้วที่จะเสแสร้งเป็นคนดีถ้าไม่อยากให้มีผลลัพธ์เช่นนี้ในตอนนั้นก็ไม่ควรจะรับของขวัญจากคนอื่นมาผู้หญิงเช่นคุณนี่มีหัวคิดหรือเปล่า?” ซือถิงเซวียนเดินออกมาจากความมืด ปั๋ยหลิงยังคงกังขาว่าเขาเพิ่งจะดูละครที่อยู่ถัดจากตัวเขาเขาน่าจะได้เห็นเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว “เรื่องของฉันเกี่ยวข้องอะไรกับประธานซือด้วยล่ะ!แล้วฉันก็ไม่ได้ทำเรื่องที่ผิดต่อตระกูลซือด้วยประธานซือไม่ต้องมาฉวยโอกาสทับถมฉันหรอกค่ะ!”ปั๋ยหลิงโกรธขึ้นมาแล้ว แล้วก็หันกลับไปยังตำแหน่งเดิมของตัวเองผู้อาวุโสเริ่มส่งเนื้อแกะย่างและเหล้านมม้าให้กับทุกคน บรรยากาศก็เปลี่ยนไปเป็นครึกครื้นมากยิ่งขึ้น ปั๋ยหลิงไม่รู้ว่าเหล้านมม้าคือเหล้าแล้วก็สามารถทำให้เมาได้ด้วยหลังจากดื่มไปแล้วก็หยิบขวดเหล้าขึ้นมาเทลงไปในแก้ว เห็นปั๋ยหลิงเทเหล้าให้ตัวเองซือถิงเซวียนรีบเดินเข้ามา “คุณดื่มเหล้าแบบนี้ไม่ได้เป็นแบบนี้คุณจะทำให้ตัวเองเมานะ!เหล้านี่มันสามารถทำให้คนเมาได้!” ซือถิงเซวียนพูดแล้วยื่นมือออกไปหยิบแก้ว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมายุ่งฉันเมาแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยเล่า!” ปั๋ยหลิงจ้องเขม็งอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย “ผมเคยพูดแล้วว่าตอนนี้คุณเป็นคุณนายน้อยของตระกูลซือทุกการเคลื่อนไหวและการกระทำของคุณล้วนเกี่ยวข้องกับหน้าตาของตระกูลซือคุณอยากจะเมาจนเป็นพวกขี้เหล้าหยำเปอย่างนั้นแล้วตระกูลซือก็จะถูกคุณทำให้ขายหน้า!” ซือถิงเซวียนลดเสียงลงแล้วจากนั้นก็พุ่งเข้าไปใกล้เธอ“ดังนั้นคุณควรจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเพราะถ้าหากตระกูลซือต้องขายหน้าผมจะไม่ยกโทษให้คุณ!” ปั๋ยหลิงอ้าปากค้างหน้าอกนั้นกระเพื่อมขึ้นอย่างรุนแรง เธอใกล้จะเป็นบ้าไปแล้วจริงๆผู้ชายคนนี้ยังจะมาพูดแบบนี้! เธอไปทำให้ตระกูลซือต้องขายหน้าตอนไหนกันคนที่ทำให้ตระกูลซือขายหน้ามาโดยตลอดไม่ใช่ตัวเขาเองหรือไง! ปั๋ยหลิงลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งที่ไกลออกไปอยู่ฝั่งตรงข้ามซือถิงเซวียน ผู้ชายที่ขี้หงุดหงิดแล้วอารมณ์เอาแน่เอานอนไม่ได้แบบเขาเธอไม่อยากจะนั่งด้วย! “ฉันให้พวกแกหัวเราะเยาะฉันก็ได้ฉันให้พวกแกเยาะเย้ยฉันก็ได้!” “ผู่ปู้แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอแกไล่ต่อยตีคนตามใจแบบนี้ได้ยังไง!” “ต่อยแกแล้วจะทำไมฉันจะต่อยพวกแก!” “แกคิดว่าพวกเราไม่กล้าตีแกเหรอ?” ……. ทันใดนั้นก็มีเสียงสับสนอลหม่านดังขึ้นที่ด้านหลังปั๋ยหลิงหันหลังกลับไปดูเป็นผู่ปู้และกลุ่มเด็กหนุ่มเมื่อกี๊นี้กำลังต่อยตีกันปากก็ตะโกนไปด้วย“พวกแกหัวเราะเยาะเย้ยฉัน…” “พวกเราพูดความจริงคุณหมอปั๋ยไม่ได้ชอบแกแล้วแกมาโกรธอะไรพวกเรา!” เด็กหนุ่มสองสามคนต่างพากันกรูเข้ามาตีผู่ปู้เป็นการตะลุมบอนที่ไม่มีสามารถหลบเลี่ยงได้ ปั๋ยหลิงได้ยินคำพูดของพวกเขารู้ว่าสาเหตุของการทะเลาะกันคือตนเองในใจก็เป็นกังวลและไม่มีทางเลือกจึงลุกขึ้นแล้วรีบเข้าไปห้าม “พวกเธออย่าตีกันห้ามตีกันนะ!” ปั๋ยหลิงรีบเข้าไปดึงพวกเขาไว้ คนอื่นมองเห็นว่าผู่ปู้กับพวกเขาต่อสู้กันก็รีบเข้ามา “คุณมายุ่งอะไรกับพวกเราด้วย?!ไม่ได้ชอบผมไม่ใช่เหรอ?หลบไปเลยจะมาเสแสร้งเป็นคนดีที่นี่ทำไม!” ใบหน้าของผู่ปู้นั้นแดงดวงตาก็เป็นสีแดงเมื่อมองดูก็รู้ทันทีว่าเขาเมาเหล้าแล้ว เขามองเห็นปั๋ยหลิงก็นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ตัวเองเพิ่งจะพูดหล่อนปฏิเสธเมื่อกี๊นี้ได้แล้วยังถูกพวกเด็กหนุ่มสองสามคนต่อยตีมาอีกหลายครั้งภายในใจก็เดือดดาลจึงยื่นมือผลักปั๋ยหลิงออกไปยังด้านข้าง ปั๋ยหลิงไม่ทันระวังจึงถูกเขาผลักลงไปที่พื้นทันทีฝ่ามือมีแผลขีดข่วนเล็กน้อย ปั๋ยหลิงคิดจะลุกขึ้นทันใดนั้นก็มีมือใหญ่คู่หนึ่งยื่นเข้ามาแล้วดึงตัวเธอขึ้นจากพื้นจากนั้นก็ใช้มือดันเธอไปอยู่ด้านหลัง ร่างสูงตระหง่านอยู่ตรงหน้าร่างเล็กๆของเธอให้ความรู้สึกปลอดภัย ปั๋ยหลิงมองดูร่างของซือถิงเซวียนที่อยู่ตรงหน้าช่วงเวลานั้นก็เกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจเขาใส่ใจเธอสินะ! “เพี้ยะ!” ในที่สุดก็แยกคนสองสามคนกับผู่ปู้ออกจากันได้ผู่ปู้ที่เพิ่งจะยืนขึ้นก็ถูกตบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง ผู่ปู้จ้องมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างโกรธเคืองกลับพบว่าชายคนนี้เป็นคนที่เต้นรำกับปั๋ยหลิง “แกทำอะไร?มาตีฉันทำไม?!” ผู่ปู้ตะโกนแล้วทำท่าจะเข้าไปต่อยซือถิงเซวียนก็ถูกซือถิงเซวียนใช้เท้าเตะล้มลง “ผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงน่ะใครก็ทำได้!เพียงแค่เพราะเธอเข้าใจผิดจึงรับของขวัญของนายมาแล้วยังส่งคืนให้นายนายเลยไม่พอใจใช้โอกาสนี้แก้แค้นเธอทำให้เธอเจ็บนายมันเป็นแบบนี้ก็ไม่คู่ควรที่จะให้เธอชอบได้จริงๆ!” ซือถิงเซวียนสอนสั่งผู่ปู้อย่างรุนแรง ฝูงชนรอบตัวต่างพากันชี้มาที่ผู่ปู้แล้วพูดว่าเขาทำเกินไปที่จะปฏิบัติต่อคุณหมอปั๋ยเช่นนี้ ผู่ปู้มองผู้คนรอบๆอย่างเกลียดชังแล้วมองไปที่ซือถิงเซวียนและปั๋ยหลิงอย่างเคียดแค้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเบียดแทรกออกจากฝูงชน กลุ่มคนปลอบโยนปั๋ยหลิงอยู่สองสามคำแล้วต่างพากันแยกย้าย เดิมทีงานเลี้ยงรอบกองไฟนั้นครึกครื้นสนุกสานแต่เพราะเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ทำให้เกิดความรู้สึกหมดความสนใจปั๋ยหลิงไม่ต้องการอยู่ที่นี่ต้องการที่จะกลับดังนั้นจึงหันหลังเดินกลับไป ซือถิงเซวียนรีบตามมา “คุณจะไปที่ไหนน่ะ?” ซือถิงเซวียนมองเห็นปั๋ยหลิงเดินแยกไปด้านนอกคนเดียวจึงเอ่ยถามตอนนี้ฝีเท้าของเธอนั้นโยกคลอนแล้วใบหน้าก็แดงมากน้ำอยู่คลออยู่ในหน่วยตาก็ดูเงื่องหงอย