ตอนที่ 48 พ่อบุญธรรม แม่บุญธรรม

ต๭นที่ 48 พ่อบุญธรรม แม่บุญธรรม ทุกครั้งที่ต้องโชว์สวีทต่อหน้าคุณปู่ แต่ก็ไม่รู้จะทำอยางไร ใครให้พวกเขาใส่ใจความรู้สึกของคุณปู่ล่ะ ทันทีที่มีการเชื่อมต่อวิดีโอ ทั้งสองคนก็ฉีกยิ้มหวานชื่อนที่หน้าจอวิดีโอทันที ราวกับว่าคนสองคนที่ไม่ชอบหน้ากันเมื่อกี้นี้ไม่ใช่พวกเขา “คุณปู่ ทานข้าวหรือยังคะ?” ปั๋ยหลิงถามยิ้มๆ “กินแล้ว หนูกินรึยัง? เดี่ยวนี้ไอ้เด็กโง่ถิงเซวียนรังแกหนูมั๊ย ถ้าเขากล้ารังแก บอกปู่นะ ปู่จะช่วยจัดการเข้าให้เอง!” คุณปู่กล่าวด้วยรอยยิ้มแจ่มใส น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย ถึงตอนนี้ มองเห็นคนทั้งคู่ในหน้าจอแล้วยิ่งมองในใจก็รู้สึกยินดี ทันใดนั้นในใจของปั๋ยหลิงก็รู้สึกผิดขึ้นมา เธอถูกซือถิงเซวียนรังแกแล้ว รังแกหมดสิ้นทุกอย่าง แม้กระทั่งของที่มีค่าท่สุดก็ถูกเอาไป! ในใจของเธอรู้สึกผิด รู้สึกอึดอัดและรู้สึกโกรธมาก! เธอแทบจะทนไม่ไหวที่จะกระแทกปากของซือถิงเซวียน แต่ว่า ไม่ได้! เธอทำไม่ได้ ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้ นอกจากกลืนกินความเป็นตัวเอง! แม้กระทั่งจะบอกคุณปู่แค่ครึ่งคำก็ยังทำไม่ได้ “ไม่มีอะไรเลยค่ะคุณปู่ วางใจเถอะค่ะ ถ้าหากว่าเขากลั่นแกล้งหนูล่ะก็ หนูบอกคุณปู่แน่นอนค่ะ!” ปั๋ยหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็รีบเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นเพราะเรื่องนี้ทำให้เธอตึงเครียดจนทนไม่ไหวได้ทุกเมื่อ “จริงด้วยค่ะคุณปู่ เมื่อวานหนูไปงานเลี้ยงรอบกองไฟ ครึกครื้นมากจริงๆค่ะ ถ้าหากคุณปู่อยู่ที่นี่ ก็จะต้องชอบงานเลี้ยงเมื่อคืนแน่นอน!” “จริงเหรอ รีบเล่าให้ปู่ฟังเร็วมีอะไรน่าสนใจบ้าง!” คุณปู่แสดงความสนใจสุดขีด ปั๋ยหลิงยิ้มและเล่าถึงบรรยากาศในงานเลี้ยงรอบกองไฟ คุณปู่ฟังด้วยความสนุกสนาน “หลิงหลิงเอ้ย ฟังหนูพูดว่าน่าสนใจขนาดนี้ ปู่ต้องการจะออกไปเที่ยวดูเลย! อาอย่างนี้แล้วกัน ตอนที่พวกหนูท่องเที่ยวก็ถ่ายรูปมาให้ปู่ดูด้วย จะได้เหมือนกับว่าปู่ไปเที่ยวกับพวกหนูด้วย! ใช่แล้วล่ะ จะต้องถ่ายภาพหมู่ของพวกหนูนี่นา!” ในตอนท้ายคุณปู่ยังคงไม่วายที่จะพูดแบบนี้ “อ๋า?” และยังจะต้องมีรูปคู่ของพวกเขาด้วย! นี่ เรื่องนี้… เธอคิดว่าหลังจากนี้เธอจะออกจากพื้นที่ธิเบตไป ซือถิงเซวียนก็ไปในเส้นทางที่สะดวกสบายของเขา เธอก็ไปตามทางของเธอไม่ยั่งเกี่ยวกัน! คุณปู่กลับต้องการภาพหมู่ แล้วเธอจะทำอย่างไรดีล่ะ! ปั๋ยหลิงรู้สึกลำบากใจแล้วจ้องเขม็งไปที่ซือถิงเซวียน ซือถิงเซวียนเข้าใจความหมายจากแววตาของเธอได้โดยอัตโนมัติ แต่ทว่า คำพูดของคุณปู่คือสิ่งที่เขาต้องการอย่างแท้จริง หลังจากคืนที่ผ่านมา เขาค้นพบว่าจริงๆแล้วเขาชอบที่จะอยู่กับผู้หญิงคนนี้ นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมแยกตัวออกไปจากเธอ พูดตามตรง เขารู้สึกขอบคุณสำหรับการเดินทางมายังพ้นที่ธิเบตในครั้งนี้ ทำให้เขามีโอกาสไปเจอกับปั๋ยหลิงในรูปแบบที่แตกต่างกัน ทำให้เขามีโอกาสได้รู้ว่าที่จริงผู้หญิงคนนี้พิเศษไม่เหมือนใคร และในเวลาเดียวกันก้ทำให้เขาเข้าใจว่าทำไมคุณปู่ถึงชอบเธอ! จะต้องพูดว่าความสามารถในการมองคนของคุณปู่นั้นสูงกว่าเขาอย่างมาก “ถิงเซวียน หลายวันมานี้แกต้องดูแลปั๋ยหลิง รู้แล้วใช่ไหมว่า ที่จริงปั๋ยหลิงคนนี้ก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่บอบบาง แกต้องพาเธอไปเที่ยวให้ดี เที่ยวให้สนุก ชดชเยที่แกป็นหนี้ปั๋ยหลิง!” คุณปู่จ้องตาทุกคำที่พูด ปกติคุณปู่จะมีท่าทางที่แสดงถึงความขุ่นเคืองอยู่เสมอ แต่เวลาที่พูดกับปั๋ยหลิงกลับมีท่าทางที่อ่อนโยนเป็นมิตร คุณปู่วางสายหลังจากที่พูดจบ ซือถิงเววียนและปั๋ยหลิงรู้สึกดดันมาก จะทำอย่างไรดี ถัดจากนี้ทั้งสองคนต้องรีบไปทำภารกิจที่มอบหมายจากคุณปู่ให้สำเร็จ ต้องรีบไปถ่ายรูปให้คุณปู่! เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เดิมที่คิดว่าจะเดินไปตามทางของแต่ละคน ทั้งคู่ทำได้เพียงท่องเที่ยวด้วยกันต่อไป รู้ว่าปั๋ยหลิงจะไปแล้ว โตวม่าก็อุ้มลูกมาส่งพวกเขา “เดี๋ยวนี้ตัวเล็กเลี้ยงง่ายมาก ตอนกลางคืนไม่ร้องเสียงดังแล้ว! คุณหมอปั๋ย ขอบคุณมาก ถ้าไม่ได้คุณบอก ฉันกับตัวเล็กก็ไม่รู้จะทำยังไง ครอบครัวของเราขอบคุณคุณมากเลยค่ะ!” โตวม่าเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง “ฉันเป็นหมอค่ะมีหน้าที่ช่วยชีวิตคนอยู่แล้ว ไม่มีอะไรต้องขอบคุณเลย! โดยเฉพาะตัวเล็ก นับจากนี้โอกาสที่เราจะได้เจอกันคงน้อยล! ตัวเล็กต้องเป็นเด็กดีนะ!” ปั๋ยหลิงกอดโตวม่า แล้วหยอกล้อตัวเล็กอยู่สักครู่ เจ้าเด็กน้อยราวกับว่ารู้จักเธอยังไงยังงั้นก็หัวเราะร่าออกมาอย่างมีความสุข “คุณหมอปั๋ย คุณชายซือ พวกคุณอุ้มตัวเล็กสิคะ จากนี้ตัวเล็กคือลูกบุญธรรมของพวกคุณนะคะ พวกคุณคือพ่อแม่บุญธรรมแล้ว!” โตว่าม่ายิ้มแล้วพูดว่า “รอให้ตัวเล็กโตกว่านี้ ฉันจะพาแกไปเที่ยวหาพวกคุณค่ะ!” “จริงเหรอคะ อย่างนั้นดีมากเลย! ตัวเล็ก จากนี้น้าก็เป็นแม่บุญธรรมของหนูแล้วนะ!” ปั๋ยหลิงไม่ได้รู้สึกว่าคำนี้มีอะไรผิดปกติ แต่ด้านของซือถิงเซียน ในใจของเขารู้สึกว่าได้รับประโยชน์อย่างมาก การได้เป็นพ่อแม่บุญธรรมจะต้องเป็นบุพเพสันนิวาสต่อกัน! ดูเหมือนว่าปั๋ยหลิงจะไม่ปฏิเสธคำเรียกนี้เลย เป็นไปได้ไหมว่าในใจของเธอก็เต็มใจที่จะที่ถูกเรียกแบบนี้ไปพร้อมกับเขา? “ตัวเล็กเป็นเด็กดีจริงๆ มา ให้พ่อบุญธรรมอุ้มหน่อยนะ!” ซือถิงเซวียนเข้ามาอุ้มรับจากมือของปั๋ยหลิง แล้วหยอกล้อเด็กน้อยในอ้อมกอด ตัวเล็กนั้นถึงแม้ว่าจะตัวอ่อนนุ่ม และก่อนหน้านี้ซือถิงเซวียนก็ไม่รู้ว่าควรจะอุ้มเด็กอย่างไร แต่ตอนนี้กลับอุ้มได้เข้าท่าเข้าทางไม่เลว ในขณะที่อุ้มก็หยอกล้อตัวเล็กไปด้วย ตัวเล็กรู้สึกสนุกมากขึ้น ปั๋ยหลิงก็ยังคงหยอกล้อตัวเล็กด้วย พวกเขาทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยว่าทั้งสองคนในเวลานี้ดูอบอุ่นและอ่อนโยน ซือถิงเซวียนอารมณ์ดีมาก เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นปั๋ยหลิงที่กำลังก้มหน้าหยอกล้อกับตัวเล็ก ขนตาที่ยาวและโค้งงอนของเธอ มุมปากที่ยกขึ้นเป็นองศาที่สวยงาม จมูกที่โด่งเป็นสัน ผิวขาวใสที่ไม่มีตำหนิใดๆ เขาไม่เคยรู้เลยว่า เมื่อมองดูใกล้ๆผู้หญิงคนนี้จะสวยขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพวกเขาทั้งคู่อุ่มเจ้าตัวเล็กไว้ในตอนนี้ ยังดูเหมือนพวกเขากำลังอุ้มลูกของตัวเอง… ลูก? ในเสี้ยววินาทีนั้นซือถิงเซวียนก็ใจลอย ถ้าหากว่าเขามีลูกกับปั๋ยหลิงจริงๆ เขารู้สึกว่าตัวเองจะต้องมีความสุขมาก และเขาจะตั้งตารอคอย! ทันทีที่เขารู้ว่าหยางเช่นเช่นตั้งท้อง แล้วในตอนที่พูดว่าเด็กเป็นลูกของเขานั้น เขากลับรู้สึกตรงกันข้าม ในขณะนี้เขารู้ตัวแล้วว่า ที่แท้ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบเด็ก แต่เป็นเพราะเขาไม่ชอบเด็กที่เกิดจากผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก! เขาก้มหน้ามองตัวล็กในอ้อมกอด ถ้าหากว่าในตอนนี้เด็กที่พวกเขากำลังอุ้มอยู่เป็นลูกของเขากับปั๋ยหลิงจริงๆ มันจะต้องดีมากแน่ๆ! “เอาล่ะ ใกล้จะถึงเวลาแล้วล่ะค่ะ พวกเราต้องออกเดินทางแล้ว! ตัวเล็ก พวกเราต้องบ๊ายบายแล้วนะ!” ความคิดของซือถิงเซวียนยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี เสียงของปั๋ยหลิงก็เข้ามาขัดจังหวะความคิดเขา ทันใดนั้นจากจินตนาการก็กลับมาสู่ความเป็นจริง ซือถิงเซวียนรู้สึกเพียงแต่ว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้ว หรือเป็นเพราะผลกระทบจากอาการขาดออกซิเจนในพื้นที่สูง ทำให้เขามีความคิดที่น่ากลัวและไร้สาระเช่นนี้ เขากับเธอจะมีลูกด้วยกันได้ยังไง ในเมื่อเขาบังคับให้เธอคิดยาคุมเอง **********************************************************************