ตอนที่ 49 โรคภูมิแพ้อันแปลกประหลาด

ต๭นที่ 49 โรคภูมิแพ้อันแปลกประหลาด ซือถิงเซวียนรู้สึกสูญเสียอยู่ในใจ โตวม่าอุ้มตัวเล็กแล้วกล่าวลาพวกเขา ตัวเล็กยิ้มอย่างมีความสุข ยิ่งทำให้ในใจของซือถิงเซวียนรู้สึกไม่ค่อยดี ตลอดทางเขามองตรงออกไปด้านนอกหน้าต่างไม่พูดอะไรเลย ปั๋ยหลิงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เพียงแค่รู้สึกว่าเขาดูไม่ค่อยมีความสุข แต่ก็คร้านจะสนใจเขา ยังไม่ทันถึงสนามบิน ปั๋ยหลิงก็รู้สึกอึดอัดไม่สบายตัว ราวกับมีแมลงตัวเล็กๆไต่ไปทั้งตัว รู้สึกคันทั้งคอและแขนอย่างรุนแรง เธอเปิดแขนเสื้อขึ้นดู มองเห็นตุ่มสีแดงบนแขน นี่มันคือ อาการแพ้หรือเปล่า? “ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นโรคภูมิแพ้น่ะค่ะแถวนี้มีร้านขายยารึเปล่าคะ?” ปั๋ยหลิงพูดกับปาตูนที่กำลังขับรถ เพื่อมาส่งปั๋ยหลิงและซือถิงเซวียน ปาตูนจึงตั้งใจไปยืมรถเพื่อนมาหนึ่งคัน “ร้านขายยาเหรอ? ดูเหมือนจะไม่มีนะครับ แต่ที่สนามบินน่าจะมีครับ อีกเดี๋ยวถึงสนามบินแล้วลองหาดูกันนะครับ!” ปาตูนหันหน้ามาด้วยความเป็นห่วง “คุณหมอปั๋ย ไม่ต้องกังวลนะครับ?” “ขับรถให้ดีเถอะนายน่ะ ถนนบนภูเขาสูงชันขนาดนี้ นายยังจะกล้าเสียสมาธิอีก!” ซือถิงเซวียนอารมณ์ไม่ดี คำพูดก็เลยไม่สุภาพ ปาตูนแลบลิ้น แล้วรีบหันหน้ากลับไปมองถนนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ซือถิงเซวียนมองปั๋ยหลิงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า : “คุณไม่ได้พูดมาตลอดหรอกเหรอว่าตัวเองร่างกายแข็งแรงน่ะ จะเป็นภูมิแพ้ได้ยังไง! อยู่สงบๆหน่อยเถอะ!” พูดจบก็หันหน้าไป ในใจก็คิดว่า ไม่ร่าที่ธิเบตนี้มีอะไรดี ต้องการอะไรก็ไม่เห็นจะมี แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ยังตัดใจไม่ได้ จะไปอยู่แล้วก็ยังวุ่นวายกับแมลงอะไรอีก! ปั๋ยหลิงเองก็ไม่สนใจเขา ใครจะรู้ว่าคนๆนี้จะทำอะไรอีก อากาศไม่แน่ไม่นอนอารมณ์ก็แปรปรวน เมื่อถึงสนามบิน ปั๋ยหลิงเดินไปส่งปาตูน แล้วก็ไปหาร้านขายยา ซือถิงเซวียนเดินตามเธออยู่ด้านหลัง มองเห็นเธอถูแขนตัวเองไม่หยุด คอก็ขยับอยู่เรื่อยไม่หยุด ดูแล้วน่าจะคันจริงๆ หรือว่าจริงๆแล้วเขาจะเข้าใจเธอผิดไป? หล่อนเป็นภูมิแพ้จริงๆงั้นเหรอ? ปั๋ยหลิงกำลังมีใจจดจ่ออยู่กับการหาร้านขายยา เมื่อหมุนตัวโดยไม่ทันระวัง ก็กระแทกเข้ากับตัวของซือถิงเซวียน แล้วเซเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เธอตะลึงงัน แล้วคิดจะออกจากอ้อมกอดของเขา แต่กลับถูกเขากอดไว้แน่น “เกิดอะไรขึ้น ให้ผมดูหน่อยสิ!” คำพูดของเขาไม่ใช่การสนทนา แต่ว่าเป็นคำสั่ง! “ไม่มีอะไรเรื่องของฉันคุณไม่ต้องสนใจหรอก!” ปั๋ยหลิงอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก เมื่อกี๊ตอนที่อยู่บนรถ เธอบอกว่าเธอเป็นภูมิแพ้ ปาตูนรู้ก็ยังห่วงใยเธอ แต่ผู้ชายคนนี้กลับไม่พูดอะไรเลยซักคำ ท่าทางก็ดูเหมือนสงสัยว่าเธอตั้งใจจะสร้างเรื่องวุ่นวาย มาตอนนี้กลับมาทำตัวเสแสร้ง เธอไม่ต้องการ! ซือถิงเซวียนจ้องหน้า แล้วคว้าแขนของเธอยกขึ้นก่อนเปิดแขนเสื้อขึ้นดู มันเป็นผื่นสีแดงแผ่เป็นแผ่น ปั๋ยหลิงเองก็ตกตะลึง เมื่อกี้นี้ตอนที่อยู่บนรถยังเป็นแค่ตุ่มเล็กๆสีแดง ทำไมเพียงแค่ชั่วครู่ก็เปลี่ยนไปได้รุนแรงขนาดนี้ ดูแล้วเธอน่าจะเป็นภูมิแพ้จริงๆ แต่ว่าเธอไม่ได้แตะต้องหรือสัมผัสอะไรที่ไม่ควรแตะ และไม่ได้กินอาหารตามอำเภอใจ แล้วจะเป็นภูมิแพ้เอย่างไร? “คุณเป็นอะไรไป! นี่มันคือโรคภูมิจริงๆใช่ไหม? เป็นหนักขนาดนี้ทำไมไม่รีบบอก!” ทันใดนั้นซือถิงเซวียนก็ตะโกนเสียงดังลั่น เมื่อกี๊นี้ยังนึกอยู่เลยว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจทำตัววุ่นวาย แต่เขาลืมไปว่าหญิงสาวคนนี้ไม่ใช่ประเภทที่จะแสแสร้งแสดงอะไรได้ มองเห็นแขนที่บวมแดงของเธอแล้ว ซือถิงเซวียนก็คิดทันทีเลยว่าอาจจะมีผื่นแผ่นใหญ่อยู่บนตัวของเธอก็เป็นได้ นี่ไมใช่เรื่องตลกเลย เขาได้ยินมาว่าหากมีอาการแพ้รุนแรงสามารถทำให้คนถึงตายได้ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเป็นหมอฉันเข้าใจอาการของตัวเอง หาร้านขายยาแล้วซื้อยามากินก็หายแล้วค่ะ!” ปั๋ยหลิงดึงแขนตัวเองกลับมา มองดูเขาแว้บหนึ่งแล้วรู้สึกสบายใจขึ้น ผู้ชายคนี้ตำหนิเธอเสียงดังลั่น ดูแล้วเป็นเพราะว่าเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ เมื่อกี๊นี้ที่เขาละเลยเธอ เธอยังไม่ได้คิดบัญชีด้วยเลย “จะทำอย่างนี้ได้ยังไง ไปให้ที่โรงพยาบาลตรวจดูเลย! ซือถิงเซวียนดึงเธอออกไปด้านนอกสนามบิน “ไม่ต้อง! ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ!” ปั๋ยหลิงพูดปฏิเสธ แล้วต้องการจะดึงแขนกลับ แต่ถูกซือถิงเซวียนจับไว้แน่น ในตอนนี้มีประกาศเรียกให้พวกเขาไปที้คาท์เตอร์เช็คอินแล้ว ซือถิงเซวียนลากเธออกไปด้านนอกพลางบ่นไปด้วยว่า : “ ผมรู้ว่าคุณเป็นหมอ แต่ไม่รู้ว่าคุณก็โง่ด้วย คุณกินอะไรแล้วจะแพ้คุณไม่รู้ตัวเลยเหรอ เพราะการกินของอย่างสะเพร่าทำให้เรากำลังจะล่าช้าในการขึ้นเครื่อง!” ในใจของปั๋ยหลิงก็โกรธ เธอไม่ได้พูดว่าให้พาเธอไปโรงพยาบาลเสียหน่อย เป็นเขาที่ลากเธออกมาไม่ใช่เหรอไง นี่มันเป็นความผิดของเธองั้นเหรอ? นอกจากนี้เธอไม่รู้ว่าจริงว่าทำอะไรผิดไปจากปกติ ถึงได้มีอาการแพ้อย่างรุนแรงเช่นนี้ เมื่อมาถึงโรงพยาบลาล หลังจากการตรวจสอบแล้ว ก็ปรากฏข้อสรุปที่ว่า— อาการแพ้ของปั๋ยหลิงแท้ที่จริงแล้ว เธอ เธอแพ้ยาคุมกำเนิด! “ตอนนี้ก็เป็นเพราะฝ่ายช่ายไม่รู้ว่าจะดูแลหญิงสาวอย่างไร เนื่องจากคุณไม่ต้องการให้หญิงสาวตั้งท้อง ก็ยังมีวิธีตั้งมากมาย ทำไมคุณถึงต้องให้กินยาคุม! คุณดูสถานการณ์ตอนนี้เอาเถอะ ถ้าคุณช้ากว่านี้เพียงก้าวเดียว ล่าช้าไปเพียงครู่เดียว แม้แต่ชีวิตก็จะรักษาไว้ไม่ได้ ส่วนชายหนุ่ม ดูแลคนรักของคุณให้ดีหน่อย เห็นเธอทุกข์ทรมานแบบนี้แล้ว คุณไม่รู้สึกทุกข์ใจเหรอ?” นายแพทย์อาวุโสถอนใจไปพลางแล้วตำหนืซือถิงเซวียนที่ยืนอยู่ข้างๆไปพลาง ผลสรุปนี้ทำให้ซือถิงเซวียนพูดไม่ออกทำได้เพียงแค่ยืนฟังอย่างว่าง่าย มองดูผื่นสีแดงบนตัวของปั๋ยหลิง ก็ทำให้รู้สึกสยองขวัญ ซือถิงเซวียนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เดิมยาเม็ดคุมกำเนิดเป็นเขาบังคับให้ปั๋ยหลิงกินเอง ถึงแม้จะพูดว่าไม่รู้ย่อมไม่ผิด แต่เรื่องนี้มันก็เกิดขึ้นเพราะเขา เขาไม่สามารถที่จะหลบหนีมันได้! สิ่งนี้ทำให้พวกเขายังไม่สามารถไปได้เป็นการชั่วคราว สถานการณ์ของปั๋ยหลิงนั้นยังร้ายแรง ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย หมอจึงแนะนำให้เธอพักอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการ ดังนั้นทั้งสองคนจึงจองห้องพักโรงแรมที่อยู่ใกล้กับโรงพยาบาล เมื่อปั๋ยหลิงพักที่โรงพยาบาล ซือถิงเซวียนก็จะได้กลับไปพักที่โรงแรมได้ โรงแรมนั้นดีกว่าบ้านพักของชาวธิเบตเป็นร้อยเท่า แต่ซือถิงเซวียนจะพักอยู่ที่นี่ด้วยความสบายใจได้อย่างไร? เมื่อเก็บของเสร็จแล้ว ซือถิงเซวียนก็ไปที่โรงพยาบาลเพื่ออยู่เป็นเพื่อนปั๋ยหลิง เมื่อเข้าไปในห้อง มองเห็นปั๋ยหลิงกำลังทายากับตัวเอง ด้านหน้ายังพอทำได้ แต่ด้านหลังทำอย่างไรก็ไม่ถึง ให้ตายยังไงก็ไม่สามารถทาครีมได้ ซือถิงเซวียนรีบเดินเข้าไปช่วยเธอทายา ปั๋ยหลิงหันไปมองเมื่อรู้ว่าเป็นซือถิงเซวียน ก็ดึงยาคืนมา “ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ที่นี่มีพยาบาลอยู่ จะคนไหนก็ดีกว่าคุณ คุณไปเถอะค่ะ ไปพักที่โรงแรม ช่วงนี้ไม่ต้องโผล่มาให้ฉันเห็น…” ตราบใดที่เขายังอยู่ตรงนี้ มันก้จะทำให้เธอนึกถึงภาพที่เขาบังคับให้เธอกินยาคุมกำเนิดขึ้นมา! ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนี้ เธอจะถูกทรมานอย่างสาหัสเช่นนี้ได้อย่างไร! “ถึงตอนนี้แล้ว ทำไมยังหัวแข็งได้ขนาดนี้!” เมื่อถูกปั๋ยหลิงปฏิเสธในใจของซือถิงเซวียนก็ไม่มีความสุขเลย ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เลยรึไงว่า แต่ไหนแต่ไรมาเขามีแต่คนคอยรับใช้ เมื่อใดก็ตามที่เขายอมลดเกียรติลงมาคอยรับใช้ กลับทำตัวมองไม่เห็นค่า! ******************************************************************