ตอนที่83ไม่ได้ผล

ตอนที่83ไม่ได้ผล หันกลับไปมองเพ็ญนีติ์ที่ค่อยเดินมาหัวใจของปุริมก็สับสน แต่ก่อนเขาชอบเวลาที่เธอเงียบแต่ตอนนี้พอไม่ได้ยินเสียงของเธอเขากลับรู้สึกขอโทษ เธอแบกรับความขมขื่นมามากเท่าไหร่นะนั่นคือสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ไม่สามารถรู้ได้ จากหากทรายเดินกลับโรงแรมเด็กๆพุ่งไปอาบน้ำเพ็ญนีติ์นั่งอยู่ที่โซฟาแล้วเปิดทีวีเขาไม่รู้จะเผชิญหน้ากับปุริมยังไง นั่งลงข้างๆเธอตัวของเขานั่งอยู่ยุบลง“เพ็ญนีติ์ย้ายไปอยู่ที่ตระกูลพลสังข์เถอะคุณปู่รู้ว่าเธอกลับไปต้องดีใจแน่ๆ” พูดถึงคุณปู่เธอถึงนึกได้ถึงสิ่งที่เคยพูดเขาจะพาเด็กๆไปเจอคุณปู่จะไปทุกปีแต่ไม่ใช่ในวันกราบไหว้คุณปู่เพราะเธอไม่อยากไปเจอปุริม“ปุริมกลับไปพวกเราไปหาคุณปู่ด้วยกันนะ” “ได้” “ทาเถอะตัวคุณมีแต่แผลขยับน้อยๆหน่อยก็จะดี”เขาไม่มีทางเลือกเจ็บแบบนี้ยังรู้จักอ้อยและส้มแต่ก็เพราะเป็นแบบนี้ถึงทำให้เธอซาบซึ้งได้แล้วหล่ะหยิบกระเป๋ายามาเธอจำได้ว่ารถของเขาชนรถของเธอแล้วเขาก็เอายามาให้เธอ“มาฉันทายาให้คุณ”ไม่กี่ปีมานี้เขาฝึกกับเด็กๆมาแล้ว ปุริมปล่อยให้เธอเอาผ้าก๊อซออกเพื่อจะได้ทายาแล้วพันผ้าก๊อซอันใหม่“ปุริมนา……” เพ็ญนีติ์จะพูดถึงนาราก็เหมือนอยู่บนภูเขาไฟประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก“แดดดี๊พวกเราอาบเสร็จแล้ว”เด็กๆสองคนเอาผ้าพันเอวห่อตัวออกมา“แดดดี๊จุ๊บๆหน่อย” “หนูด้วย” ปุริมก้มหน้าไปให้จุ๊บทีละคนพวกเด็กก็มีความสุขทันที“แดดดี๊หอมมาก” เด็กพูดอย่างไม่คิดอะไรอยากพูดอะไรก็พูดอันนี้คือไม่เลวเลยพวกเธอพูดขอโทษปุริมเล็กน้อยบนตัวเขานอกจากกลิ่นเลือดแล้วยังกลิ่นเหงื่อกับกลิ่นยาด้วยเอาที่ไหนมาหอมหล่ะแต่คำพูดของเด็กๆก็ทำให้เขาเชื่อพวกเขามีความสุขมาก “หม่ามี๊หม่ามี๊ก็ต้องจุ๊บพวกเรา”เพ็ญนีติ์ก้คิดว่าเด็กๆสองคนนี้ลืมตัวเองแล้วรึเปล่านะแต่อยากจุ๊บตรงที่เพิ่งจุ๊บปุริมไปใบหน้าน้อยๆของส้มจึงยกขึ้นไปใกล้ปากของเขา จุ๊บไปข้างนึงเพ็ญนีติ์ก็ยิ้มแล้วพูด“เก่งมากแดดดี๊เจ็บอยู่เดินไม่ไหวหัวก็เจ็บหนูสองคนต้องเป็นเด็กดีนะ” “รู้แล้วค่ะแต่ว่าตอนเย็นไปทานข้าวด้วยกันที่ห้องอาหารได้ไหมคะ” “หม่ามี๊ตอนเที่ยงคุณน้าที่สวยๆเชิญเขามาทานกับพวกเราได้ไหมคะ?” “ได้ได้สิแต่ว่าแดดดี๊ของหนูตกลงไหม?”เขามีเบอร์ติดต่อของนารานาราเคยส่งข้อความมาถึงแม้ว่านาราจะเป็นน้องสาวของพนินีถ้าปุริมรู้แล้วถ้าเจอก็คงไม่อะไรหรอกเขาคิดๆเลยพูดออกไป “’ได้เชิญใครมาก็ได้แต่ว่าถึงเวลาพวกหนูสองคนต้องนั่งข้างซ้ายของแดดดี๊คนหนึ่งนั่งขวาของแดดดี๊คนหนึ่งคอยปกป้องแดดดี๊นะ’ ส้มลูบหูของปุริมทันที“แดดดี๊ทำไมไม่ฉลาดเลยจะมีใครมาทำร้ายหรอคะ?ต้องเจอคนไม่ดีหรอคะ?” “ฮ่าๆๆใช่แล้ว” “เห็นไหมเป็นแบบที่หนูเดาไว้เลยคนนั้นเป็นคนไม่ดีจริงๆด้วยคาดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้หัวกับขาของแดดดี๊เจ็บหม่ามี๊ของเขาต้องสอนไม่ดีแน่ๆหม่ามี๊ของเขาก็เป็นคนไม่ดี” “หน้าของปุริมเปลี่ยนสีแม่ก็แม่เขานั่นแหละ”ก้มหน้านิดๆ“ส้มอย่าพูดมั่วๆ” เสียงของเขาเข้มขึ้นการเปลี่ยนฉับพลันมันทำให้ส้มตกใจกลัวน้ำตาไหลออกมา“แดดดี๊คุณโกรธหรอ?” ปุริมเพิ่งจะรู้ตัวว่าน้ำเสียงของเขาทำให้ส้มตกใจกลัวยื่นมือไปลูบหัว“แดดดี๊ไม่ได้โกรธแต่ว่าคนที่ทำแดดดี๊เป็นคนไม่ดีไม่ได้หมายความว่าแม่ของคนที่ทำร้ายแดดดี๊จะไม่ดีด้วยถูกไหม?” ส้มเช็ดตาเธอกำลังประมวลความหมายที่ปุริมพูดซักพักก็พยักหน้า“แดดดี๊พูดได้มีเหตุผล” “ส้มเก่งมากมามาให้แดดดี๊กอดหน่อย”มองเห็นน้ำตาของส้มที่ยังคลออยู่เห็นแล้วน่าสงสารทำให้ปุริมรู้สึกขอโทษนิดหน่อยเพิ่งรู้ว่าทำให้เด็กกลัว เพ็ญนีติ์ที่นั่งข้างๆส้มหยุดนิ่ง“ส้มมานี่มาแดดดี๊ไม่ว่าหนูแล้วลูก” เพ็ญนีติ์เห็นปฏิกิริยาของปุริมแล้วเลยอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปเอาส้มมากอด“ส้มหม่ามี๊ถามหน่อยถ้ามีคนพูดว่าหม่ามี๊เป็นคนไม่ดีหนูดีใจไหม?” “เอ่อ…….”ส้มครุ่นคิดแล้วพูด“ไม่ดีใจ” “ถ้างั้นก็ถูกแล้วแม่ของคนที่ทำร้ายแดดดี๊ก็คือหม่ามี๊ของแดดดี๊เองดังนั้นแดดดี๊ก็ต้องไม่ดีใจอยู่แล้ว” อธิบายอย่างนุ่มนวมส้มก็เข้าใจ“หม่ามี๊หม่ามี๊หมายความว่าคนที่ตีแดดดี๊ก็คือพี่น้องของแดดดี๊หรอ?” “ถูกต้อง” “แล้วทำไมพี่น้องต้องทะเลาะกันหล่ะ?หนูกับอ้อยไม่เคยทะเลาะกันเลย”มือเล็กๆวางบนไหล่ของอ้อย“หม่ามี๊สอนพวกหนูตั้งแต่เด็กพวกเราเป็นพี่น้องกันต้องช่วยเหลือกันทะเลาะกันไม่ได้” “อันนี้…….”เพ็ญนีติ์อธิบายไม่ถูกเลยแต่ไม่ใช่กับเรื่องผู้หญิงไหมอ่ะได้แต่คิดเขาเอาคำถามทิ้งให้ปุริม“อันนี้ต้องถามแดดดี๊แล้วหล่ะ” ตอนนี้ส้มเข้าใจแล้วที่เพิ่งพูดว่าหม่ามี๊ของแดดดี๊เป็นคนไม่ดีดังนั้นแดดดี๊เลยไม่ดีใจเสียงเล้กถูกส่งไปถึงปุริม“แดดดี๊คนโบราณพูดไว้ว่าทะเลาะกันเป็นเด็กไม่ดีแดดดี๊ทำไมแดดดี๊ถึงต้องทะเลาะกันหรอ?” เผชิญหน้ากับใบหน้าน้อยๆที่มีน้ำตาคลออยู่ปุริมก็โกรธไม่ลงได้แต่พูด“เขาขโมยเอาของมีค่าที่สุดในชีวิตของแดดดี๊ไป” เพ็ญนีติ์ใจเต้นแรงขึ้นมาพนินีใช่ของมีค่าที่ของเราที่สุดไหม? มองไปที่ปุริมอย่างเงียบๆใจของเธอก็เหมือนจมลงไปท้ายที่สุดเขาก้ยังลืมพนินีไม่ได้“ส้มไปเล่นกับอ้อยไปลูกหม่ามี๊ขอคุยกับแดดดี๊หน่อย” “ได้ค่ะงั้นพวกเราไปนะคะแดดดี๊พรุ่งนี้พาพวกหนูไปสระว่ายน้ำได้ไหม?” “แดดดี๊จะให้บอดี้การ์ดพาพวกหนูไปที่สระได้ไหม?” “เยี่ยมหนูเข้าใจแล้วค่ะแดดดี๊เจ็บอยู่ดังนั้นคงพาพวกหนูไปสระว่ายน้ำไม่ได้งั้นได้ค่ะให้บอดี้การ์ดพาไปที่สระก็ได้ค่ะ”ส้มที่แปปเดียวก็เข้าใจทำให้ปุริมอดที่จะยิ้มไม่ได้ “ไม่เล่นไปรอให้แดดดี๊หายเจ็บแล้วค่อยให้เขาพาพวกหนูไปสระว่ายน้ำก็ได้ในบ้านพวกเราก็มีสระว่ายน้ำเนอะถึงเวลานั้นจะให้คนมาสอนหนูกับอ้อยนะ” เพ็ญนีติ์กระทุ้งปุริมที่ด้านหลังเบาๆว่าเขาไม่ควรพูดแบบนั้นออกไปเธอยังไม่ได้ตกลงว่าจะให้อ้อยกับส้มไปกับเขาเลยถ้าเด็กๆไปเธอจะทำยังไง?เธอไม่อยากอยู่คนเดียว เอามือที่จับอยู่ด้านหลังกลับเย็นนิดหน่อย“เพ็ญนีติ์กลับไปเมืองTลูกๆก็ย้ายไปที่คฤหาสน์เธอไม่ต้องปฏิเสธ” “แล้วพนินีหล่ะ?คุณไม่กลัวเขารู้เหรอว่าคุณมีลูกสาวสองคนแล้ว”สายตามองไปที่เด็กๆที่เล่นอยู่ข้างนอกเพ็ญนีติ์ขอโทษที่พูดออกมาเขาเพิ่งจะพูดว่าเพ็ญนีติ์เป็นของมีค่าที่เขารักที่สุด ปุริมลุกขึ้นไม่ได้ตอบกลับคำของเพ็ญนีติ์แล้วก็เดินไปหาเด็กๆ คำถามนี้เกรงว่ายากที่จะตอบหน่ะสิเดิมทีเขาก็กลัวว่าพนินีจะรู้ถึงการมีอยู่ของอ้อยกับส้ม ถ้างั้นเธอก็ยิ่งกลัวการจะให้ลูกๆไปกับเขาเพราะพนินีเขาอาจจะไม่มีเวลาดูแลอ้อยกับส้ม เด็กๆก็จะเหงาแล้วอาจจะไม่มีความสุข มองอย่างคาดหวังไปที่เด็กๆกับปุริมที่อยู่ข้างนอกหัวใจของเพ็ญนีติ์มีความซับซ้อนอาจจะพูดออกไปผิดไปแล้วจริงๆแต่ตอนนี้อะไรก็เอากลับมาไม่ได้ เดินไปตรงหน้าหน้าต่างเพ็ญนีติ์กดเบอร์ของนภนต์ซักแปปนถนต์ก็รับสาย“นภนต์ทำต้องบอกเขา?”เธอต้องการจะหลบซ่อนปุริมแต่ไม่คิดว่านภนต์จะบอกรายละเอียดกับปุริม คนหนึ่งก็นภนต์อีกคนก็นาราชัดเจนว่าเป็นคนที่คอยช่วยปุริมให้เดินเข้ามาในโลกของเธอแต่สองคนนี้ควรจะยับยั้งไม่ให้ปุริมเข้ามาใกล้เธอถึงจะถูกนี่ทำให้เธอสงสัย พูดจบในสายก็เงียบไป “นภนต์คุณพูดมาสิคุณบอกฉันสิว่าทำไม?ทำไมคุณถึงช่วยปุริม?”ในอดีตที่ลำบากหากไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของปุริมตระกูลศาสตร์พงษ์อาจจะล้มละลายไปแล้วแต่เธอคิดแค่ว่าตอนนี้นภนต์อาจจะไม่ต้องการปุริมแล้วไม่กี่ปีมานี้นภนต์ได้บริหารกิจการของศาสตร์พงษ์ให้ดีขึ้นมาได้เปรียบกับแต่ก่อนถือว่าดีขึ้นมากๆ “เพ็ญนีติ์คุณฟังผมนะ” “คุณพูดสิพูดมาเร็วๆ” “ผมอยากเห็นคุณมีความสุข”สุดท้ายนภนต์ก็พูดออกมาแล้ว เธอเข้าใจความหมายของนภนต์“นภนต์คุณคิดว่าแค่ฉันอยู่กับเขาก็คือมีความสุขแล้วงั้นหรอ?”นี่มันโง่มากไม่ใกล้เคียงแบบที่คนมีความสุขควรจะมีซักนิดปุริมทำให้เธอปวดใจและทรมานมันไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขเลย “ฉันรู้ที่ชายหาดเธอคิดถึงแต่เขาเพ็ญนีติ์อย่าหลอกใจตัวเองเลยชอบก็คือชอบหลายปีขนาดนี้แล้วยังไม่ลืมเขาในเมื่อเขาตามหาเธองั้นก็คว้าโอกาสนี้ที่เธอเองต้องการต้องหมดกลับมาสิ” “นภนต์ทั้งหมดที่คุณทำก็เพื่อฉันงั้นหรอ?”เธอไม่เชื่อนภนต์ไล่ตามเธอมานานขนาดนี้ไม่สนว่าเธอจะรู้สึกยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้ทำไมตอนนี้ถึงพูดได้ว่ายอมแพ้แล้วแล้วก็ยอมแพ้หล่ะต้องมีอะไรปกปิดอยู่แน่ๆ “เขาได้รับบาดเจ็บแต่ขาที่เจ็บก็ไปอยู่ที่คุณน้าน้ำไม่ได้บอกเขาว่าคุณอยู่ที่ไหนแต่บอกผมบางทีใจเขาอาจจะรู้ว่าชอบคุณอยู่แต่เขาอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้” “ฮ่าๆนภนต์คุณนี่โง่ตรจงๆคุณรู้ไหมว่าเขาเจ็บได้ยังไง?”หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้และหัวเราะด้วยความเจ็บปวดเธอรู้สึกว่าทั้งหมดนี่เป็นเรื่องหัวเราะที่เกิดขึ้นในวันเดียว “ผมไม่รู้กลับมาก็ยุ่งตลอดยังไม่ได้ฟัง”จริงๆคือเขาไม่อยากฟังเองแหละในเมื่อตัดสินใจจะผลักเพ็ญนีติ์ให้ปุริมแล้วเขาก็ไม่พร้อมที่จะเข้าไปในโลกของปุริมอีก “เป็นเพราะพนินีเพราะพนินีเขาถึงได้รับบาดเจ็บคุณเข้าใจไหม?เขาเพิ่งจะบอกฉันกับลูกๆว่าพนินีเป็นของมีค่าที่เขารักมากที่สุดนภนต์ฉันไม่ยอมรับคุณแต่ฉันก็ไม่ได้หวังว่าคุณจะผลักฉันไปให้ปุริมฉันกับเขาไม่ได้มีอะไรต่อกันแล้ว”เหมือนจะใช้ลมเฮือกสุดท้ายตะโกนออกมาตะโกนเสร็จก็ก็ตัดสาย