บทที่ 51 โรคระบาดอย่างฉับพลัน

บ๗ที่ 51 โรคระบาดอย่างฉับพลัน ที่จริงแล้วผู้หญิงคนนี้ก็มีความลับ! ในตอนนี้เอง ซือถิงเซวียนก็ค้นพบว่าตัวเขาเองเข้าใจปั๋ยหลิงน้อยนิดเหลือเกิน เขาไม่รู้ว่าเธอชอบอะไร ไม่รู้ว่าเธอเป็นคนที่ไหน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเธอชอบกินรสไหน ช่วงเวลาสามปี เขาเสียเปล่าไปอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าที่ตัวเองทำกับปั๋ยหลิงมันโหดร้ายเกินไป ถ้าหากว่าผู้หญิงคนนี้แต่งงานกับเขาเพราะต้องการเงินบ้านของเขาดั่งว่า อย่างนั้นแล้วหลายปีที่ผ่านมานี้เธอต้องได้ไปไม่น้อย แล้วทำไมถึงยังต้องตามเรียกบิลกับเขาทั้งวี่ทั้งวันอยู่ล่ะ? ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจเธอผิดไปแล้ว! เพิ่งจะวางโทรศัพทแล้วเดินออกไป ซือถิงเซวียนก็มองเห็นปั๋ยหลิงดินเข้ามา “ฉันเพิ่งจะไปถามหมอมา หมอบอกว่าตอนนี้อาการของฉันคงที่ ไม่ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว สามารถออกไปได้แล้วค่ะ!” ปั๋ยหลิงกระซิบบอกตอนที่เดินผ่านซือถิงเซวียน จากนั้นก็เข้าไปในห้องเพื่อเก็บข้าวของ “นี่คุณกำลังทำอะไรน่ะ หมอไม่ได้พูดว่าให้คุณอยู่ที่โรงพยาบาลสองสามวันเหรอ ทำไมตอนนี้ถึงจะรีบออกไปล่ะ!” ซือถิงเซวียนดึงมือเธอที่กำลังเก็บของอยู่ “คุณไม่ได้รออย่างร้อนใจหรือไง? แล้วโทษว่าฉันทำให้ล่าช้าอีก ทำให้ต้องเลื่อนเที่ยวบินของคุณไปอีก ที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ไม่ชั้งหมดที่อยู่ในใจคุณหรือไง!” ปั๋ยหลิงเอ่ย “ช่างมันเถอะน่ะ ถึงยังไงเที่ยวบินก็ล่าช้าไปแล้ว ตอนนี้ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลรักษาตัวให้ดีก่อนค่อยออกเดินทาง ไม่อย่างนั้นจะไปวุ่นวายตอนเดินทางได้!” ซือถิงเซวียนจะพูดอีกอย่างแต่ความหมายกลับเป็นอีกอย่าง “ไม่ต้องหรอกค่ะ!” น้ำเสียงของปั๋ยหลิงเย็นชา ยังคงเก็บของต่อ “ก็ได้ ผมผิดเองโอเคมั๊ย ผมไม่ควรเสนอเช็คให้คุณ ทัศนคติของผมมันไม่ดี ผมผิดเองทั้งหมดเลย! ผมไม่ได้รีบเดินทาง ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาการป่วยของคุณ วันนี้พวกเราจะยังไม่ออกจากโรงพยาบาล…” นี่เป็นครั้งแรกที่ซือถิงเซวียนพูดชักชวนอย่างอดกลั้น และพูดขอโทษถึงแม้ว่าจะไม่เต็มใจนัก แต่ก็ยังกล่าวขอโทษเธอด้วยความจริงใจ ปั๋ยหลิงถึงจะวางมือลง “หิวแล้วหรือยัง ผมจะไปหาอะไรให้คุณทานนะ!” นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่คุณชายซือดูแลคนอื่น ในเวลานี้ยังคิดจะออกไปซื้ออะไรมาให้กิน เป็นเรื่องที่ปั๋ยหลิงไม่คิดว่าคุณชายคนนี้จะทำได้ง่ายๆ ปั๋ยหลิงพยักหน้า แต่เพียงแค่ซือถิงเซวียนออกไป ทั้งโรงพยาบาลก็มีสัญญาณเตือนดังไปทั่ว ในโถงทางเดินก็มีเสียงฝีเท้าของพวกหมอวิ่งอยู่ และแม้แต่เงาตำรวจก็มีวิ่งผ่านไป “มีอะไรไป เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” ซือถิงเซวียนรีบเข้าไปถามนางพยาบาลคนหนึ่ง “ในห้องฉุกเฉินกำลังทำการช่วยชีวิตคนไข้คนหนึ่งที่เข้ารับการรักษาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาค่ะ ผู้ป่วยรายนี้ถูกสงสัยว่าเป็นพาหะของเชื้อไวรัส Ansra ถ้าหากผลการวินิจฉัยได้รับการยืนยันแล้ว คนทั้งโรงพยาบาลจะต้องได้รับการกักบริเวณ…” พยาบาลตัวน้อยพูดด้วยท่าทางเป็นกังวล จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องยา “Ansra ?ที่มีไวรัสชนิดนี้ได้ยังไง?” ซือถิงเซวียนไม่รู้จัก Ansra ดังนั้นเลยไม่ได้สนใจอะไร แต่จากคำพูดของพยาบาลตัวน้อยคนนั้นก็คาดเดาได้ว่า Ansra จะต้องเป็นเชื้อโรคที่ร้ายแรงมาก แต่ทว่าปั๋ยหลิงที่เป็นหมอพอได้ยินชื่อของ Ansra นี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “ไวรัสนี้ร้ายแรงมากเลยเหรอ?” ซือถิงเซวียนมองมาที่เธอ ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะร้ายแรงมากกว่าที่เขาจินตนาการไว้ “ไวรัส Ansra เป็นหนึ่งในเชื้อโรคที่ปรากฏขึ้นครั้งแรกในทวีปแอฟริกา พูดได้ว่าคนที่ได้รับเชื้อนี้ เก้าสิบเก้า หรือหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์คือเสียชีวิตทั้งหมด! โรคนี้มีระยะฟักตัว โดยปกติจะใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์ ในตอนเริ่มต้นอาการจะเหมือนเป็นไข้หวัด ผู้ป่วยจำนวนมากจึงคิดว่าตัวเองแค่เป็นหวัด ก็จะมารักษาในฐานะผู้ป่วยโรคหวัด! แต่ว่าโรคนี้สามารถระบาดออกมาอย่างรวดเร็ว คนจะสามารถ…” สีหน้าของปั๋ยหลิงเปลี่ยนเป็นหม่นหมองมากกว่าเดิม “เชื้อโรคตัวนี้อันตรายมากใช่ไหม?” ซือถิงแซวียนเอ่ยถาม “ใช่ มันอันตรายมากเพราะมันแพร่กระจายผ่านทางอากาศ ถ้าหากพบผู้ป่วยเชื้อไวรัสนี้ในบริเวณใกล้เคียง จากนั้นทุกคนในระยะยี่สิบไมล์จะต้องถูกกักตัวไว้! ยิ่งกว่านั้นคุณคงได้ยินมาแล้ว ว่าผู้ป่วยรายนี้เข้ามาพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลหลายวันแล้ว เขามีการสัมผัสกับคนจำนวนมาก ถ้าหากเขาได้รับการวินิจฉันว่าติดเชื้อ Ansra ฉันกลัวว่าทั้งโรงพยาบาลจะต้องถูกคัดแยกเอาไว้!” เสียงของปั๋ยหลิงทุ้มต่ำลง “Ansra น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?” ซือถิงเซวียนรู้สึกประหลาดใจ “แน่นอน Ansra ในระยะที่หนึ่งนั้นเทียบเท่ากับไข้หวัด แต่พอระยะที่สอง มันไม่ได้ด้อยไปกว่าอีโบล่าเลย! สิ่งที่เราสามารถทำได้ในตอนนี้มีเพียงอธิษฐานว่า คนไข้รายนั้นได้รับการวินิจฉัยผิดพลาด เขาเพียงแค่ป่วยเป็นไข้หวัดเท่านั้น มิฉะนั้นแล้ว ฉันกลัวว่าแผนการเดินทางทั้งหมดของเราจะต้องหายไป!” แต่ในไม่ช้า ก็มีข่าวออกมาว่า ผู้ป่วยรายนั้นได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นพาหะของเชื้อ Ansra และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ เขาจากไปอย่างรวดเร็ว นี่แสดงให้เห็นว่า ไวรัสในตัวเขารุนแรงมาก แล้วทั้งโรงพยาบาลก็ถูกปิดผนึกไว้ อย่างน้อยเป็นเวลาครึ่งเดือน ที่พวกเขาทุกคนจะต้องถูกกักตัวอยู่ที่นี่ จนกว่าจะรู้ว่าพวกเขาปลอดภัยและไม่ได้ติดเชื้อไวรัส ทันทีที่มีข่าวออกมา ทั้งโรงพยาบาลก็เกิดความแตกตื่น โถงทางเดินเต้มไปด้วยผู่ป่วยและสามชิกในครอบครัวที่มาเยี่ยม และยังมีบางคนที่แค่แวะมาเยี่ยมผู้ป่วยโดยบังเอิญ โดยไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และถูกกักตัวไว้ที่โรงพยาบาลไม่สามารถออกไปได้ “ทำอย่างนี้ได้ยังไง ฉันเพิ่งจะเข้ามาในโรงพยาบาล ฉันจะป่วยได้ยังไง ให้ฉันออกไปนะ พวกคุณใครก็ตามอย่าคิดจะมาหยุดฉัน!” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งพูดด้วยท่าทีแข็งกร้าว เขาเพียงแค่มาเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่ง แต่กลับถูกกักตัวไว้ที่ในโรงพยาบาล ในเวลานี้ที่เห็นโรงพยาบาลถูกปิด เขาก็เหมือนถูกกระตุ้นอารมณ์ขึ้นมาทันที “ฉันต้องออกไปทำงานนะ เวลาครึ่งเดือน ครอบครัวของฉันจะเอาอะไรกิน ฉันจะต้องเลี้ยงดูปากท้องครอบครัวของฉัน!” “คนไข้คนนั้นตายไปแล้ว ถ้าโรคของเขาร้ายแรงขนาดนั้นทำไมทางโรงพยาบาลไม่ตรวจสอบออกมา ฉันไม่ได้อยากจะตายเป็นเพื่อนเขานะ!" … …. ภายในโถงทางเดินเปลี่ยนไปเต็มไปด้วยเสียงดังอึกทึกครึกโครม ผู้อำนวยการโรงพยาบาลออกมาทั้งห้ามปราม ทั้งปลอบประโลมก็ยังไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่นิด “ทุกท่าน ทุกท่านไม่ต้องตื่นตระหนกนะคะ ฉันสามารถพิสูจน์ได้ว่าถึงแม้ว่าเชื้อ Ansra จะร้ายแรง แต่ไม่ได้แปลว่าไม่มีทางรักษาหรือป้องกันได้! เมื่อทุกคนมาถึงสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว การพร่ำบ่นและโกรธเคืองนั้นไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อะไรเลย สิ่งที่พวกเราต้องทำตอนนี้คือใช้มาตรการเพื่อป้องกันตัวเอง! ตอนนี้พวกเราต่างอยู่บนเรือลำเดียวกันแล้ว ตอนนี้พวกเราต้องรวมตัวกัน และต่อสู้เชื้อไวรัสนี้ไปด้วยกัน!” เมื่อเห็นว่าไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ ปั๋ยหลิงก็นั่งไม่ติดแล้ว จึงรีบออกไปตะโกนใส่ฝูงชน ทุกคนต่างมองไปที่ปั๋ยหลิง “คุณเป็นใคร?” ผู้หญิงคนนี้สวมชุดผู้ป่วย ยังไงก็ต้องเป็นผู้ป่วยสิ! “ฉันเป็นหมอค่ะ ฉันอยู่ที่นี่เพราะอาการแพ้ยา ฉันก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำเหมือนกับทุกคน แล้วก็มีคนที่ฉันห่วงใยไม่อยากให้พวกเขาต้องเป็นกังวล! แต่ตอนนี้พวกเราก็ไม่รู้ว่าตัวเองปลอดภัยหรือไม่ ถ้าหากเป็นพาหะของเชื้อไวรัสจริงๆ พวกเราก็จะแพร่กระจายเชื้อไวรัสพวกนี้ไปทุกที่ คนที่ต้องทุกข์ทรมานก่อนใครก็คือคนที่ใกล้ชิดกับเรามากที่สุด! เพื่อความปลอดภัยของพวกเขา แล้วก็เพื่อไม่ให้พวกเขาต้องกังวลใจ สิ่งที่พวกเราจะทำได้ในตอนนี้ คือการช่วยเหลือตัวเอง!”