บทที่ 54 วีรบุรษปกป้องสาวงาม

บ๗ที่ 54 วีรบุรษปกป้องสาวงาม “ใช่ ฉันก็ไม่เชื่อหล่อนแล้ว!” ฝูงชนค่อยๆเกิดความชุลมุนวุ่นวาย เวลานี้คำพูดปั๋ยหลิงไม่เพียงแต่ไม่ทำให้เกิดประโยชน์ ในทางตรงกันข้ามกลับทำให้สิ่งต่างๆเปลี่ยนเป็นยากขึ้นไปอีก “คุณเอาแต่พูดว่าตัวเองเป็นหมอ แต่จนถึงตอนนี้คุณมีแผนการรักษายังไงบ้าง มีการประเมินผลตอบสนองยังไง ทำแค่มาตะโกนปลุกขวัญและกำลังใจ เพื่อหลอกลวงพวกเรา เราไม่หลงกลคุณหรอก!” ผู้ป่วยและคนที่ถูกกักตัวจำนวนมากต่างจะกรูกันเข้ามา เหตุการณ์เปลี่ยนไปเป็นยากแก่การควบคุมมากขึ้นเรื่อยๆ “ถ้าพวกเขายังพูดจาไร้สาระอยู่อีกก็ตีพวกเขาเลย หลังจากนี้แล้วพวกเขาจะได้ไม่กล้าพูดล้อเล่นกับพวกเรา!” ท่ามกลางสภาวะที่โกรธแค้น ก็ยังมีบุคคลบางกลุ่มเสี้ยมสอนในทำในสิ่งที่ผิด บางคนถือท่อนไม้และสมุดปรี่ตรงเข้ามา ปั๋ยหลิงยืนอยู่หน้าสุดเป็นหนังหน้าไฟ! ขณะที่ปั๋ยหลิงมองคนเหล่านั้นด้วยความหวาดกลัวอย่างยิ่ง แล้วคิดว่ายังไงวันนี้ตัวเองคงยากที่จะสามารถเลี่ยงความโชคร้ายนี้ไปได้ ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างสูงใหญ่ตรงหน้าเธอ แล้วกอดเธอไว้แน่น แล้วครึ่งดันครึ่งลากเธอออกจากฝูงชน ท่อนไม้จากกลุ่มคนที่ไร้เหตุผลตีลงบนตัวที่สูงใหญ่นั้นทั้งหมด เขาเจ็บจนร้องคราง มีโอกาสที่ถ้าเขายกแขนขึ้นไม่ป้องให้หล่อน เขาก็จะรอดพ้นจากกการถูกโจมตี แต่เขาไม่ทำเช่นนั้นเลย เขายังคงปกป้องเธอไว้อย่างแน่นหนา ไม่ยอมให้เธอต้องได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าปั๋ยหลิงจะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ยุ่งเหยิงวุ่นวาย แต่ตอนนี้จิตใต้สำนึกของเธอมีสติการรับรู้อย่างมาก ธอรู้ว่าสภาพแวดล้อมของเธอเป็นอย่างไรบ้างในตอนนี้ ไม้และหมัดเหล่านี้ที่จริงควรจะตีมาที่เธอ แต่เป็นเพราะผู้ชายคนนี้เข้ามาขวางไว้ ผู้ชายคนนี้จากกลิ่นไอบนตัวที่เธอคุ้นเคยก็สามารถเดาได้ว่าคนๆนี้คือซืองถิงเซวียน ประทับใจไหม? ใช่สิ! ในช่วงเวลาที่ซือถิงเซวียนพุ่งเข้ามาปกป้องเธอไว้ตอนนั้น ใจของเธอตื่นเต้นแทบตาย ในตอนนั้นซือถิงเซวียนเป็นฮีโร่ผงาดฟ้าของเธอ! ผู้ชายคนนี้เป็นวีรบุรุษเข้ามาช่วยหญิงงามในนาทีสำคัญ เป็นเรื่องง่ายที่จะดึงดูดใจหญิงสาว! เมื่อคิดถึงคำพูดนี้แล้ว ปั๋ยหลิงก็บังคับให้เอาความซาบซึ้งใจนี้ออกจากใจตัวเอง เธอไม่ประทับใจ เธอจะไม่ตกหลุมรักชายคนนี้! เธอไม่ได้เป็นของเขา และเขาก็ไม่ได้เป็นของเธอ! แล้วในตอนนี้ที่เขาปกป้องเธอ ช่วยเหลือเธอ แม้กระทั่งโดนทำร้ายแทนเธอ ล้วนเป็นเพราะคุณปู่ เขาเป็นห่วงว่าจะไม่สามารถอธิบายให้คุณปู่ฟังได้ในอนคตต่างหาก หรือก็เป็นเพราะความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตัวเองเขาเอง เพราะการที่เธอต้องเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลในครั้งนี้ ก็เป็นเพราะเขาบังคับให้เธอกินยาคุมกำเนิด ถ้าหากในตอนนั้นเขาไม่ได้บังคับให้เธอทำเรื่องพวกนี้ล่ะก็เธอก็ไม่ต้องแพ้ยา แล้วก็ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาล แล้วก็จะไม่ถูกกักตัวและไม่โนคนปิดล้อมแบบนี้ “ปรี๊ดปรี๊ดปรี๊ดปรี๊ดปรี๊ด---“ เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ด้านนอกรีบพุ่งตรงเข้ามา แล้วเสียงหวีดของนกหวีดก็แหวกผ่านอากาศกระทบเข้าไปในรูหูของทุกคน “หยุด หยุดทุกอย่างเดี๋ยวนี้!” ตำรวจรีบเข้าไปแยกฝูงชนที่สับสนวุ่นวาย มีหมอหลายคนได้รับบาดเจ็บ รวมถึงผู้อำนวยการที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย มีแต่ปั๋ยหลิงเพียงคนดียว ที่ไม่มีแม้แต่ผมร่วงสักเส้นเดียว ทั้งๆที่เดิมทีเธอเป็นเป้าหมายแรกในการโจมตี การโจมตีเหล่านั้นจึงควรจะตกอยู่ที่ตัวเธอ แต่ตอนนี้อาการบาดเจ็บใดๆไม่ได้อยู่บนตัวเธอ แต่ไปอยู่ที่ซือถิงเซวียน “เฮ้---เจ็บจะตายอยู่แล้วนี่คุณตั้งใจใช่ไหม ผมได้รับบาดเจ็บแทนคุณ คุณไม่อ่อนโยน นุ่มนวลสักหน่อยเลยเหรอ?” ในห้องผู้ป่วย ปั๋ยหลิงทายาให้ซือถิงเซวียน ซือถิงเซวียนกลับอ้าปากร้องลั่น การเคลื่อนไหวของปั๋ยหลิงนั้นเบามือลงกว่าเดิมแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นครั้งแรกที่เธอไม่พูดโต้แย้งใดๆเลย ดังนั้นถึงแม้จะไม่มีคำพูดพร่ำบ่นใดๆ ก็ยังจะทายาให้เขาอย่างอ่อนโยน เหมือนกับพยาบาลที่ดูแลผู้ป่วย ความรู้สึกนี้ทำให้ซือถิงเซวียนรู้สึกเบื่ออยู่นิดหน่อย ตอนนี้ที่เขาตะโกนเสียงดังก็เพราะอยากจะทำให้หญิงสาวคุยกับเขา เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ เธอไม่พูดอะไรเลยแม้คำเดียว นั่นก็คือตั้งแต่เกิดการจลาจลและยุติลง เธอออกจากอ้อมแขนของเขามองเห็นบาดแผลเหล่านั้นที่เขาได้รับบาดเจ็บจากการปกป้องเธอ เธอเพียงแค่พูดอย่างราบเรียบว่าขอบคุณเท่านั้นเอง! ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนเป็นสงบนิ่งมาก นิ่งจนเขารู้สึกกลัว! คงไม่ใช่ว่าถูกคนพวกนั้นทำให้กลัวจนช๊อคไปแล้วล่ะนะ! ในใจของซือถิงเซวียนคิดอย่างไม่สบายใจ แต่ว่าทักษะและวิธีการในการใส่ยาและเย็บแผลของเธอก็เป็นตัวเธออย่างที่เคยเป็นเช่นเดิม หรือว่าเธอต้องการที่จะเว้นระยะห่างจากเขางั้นเหรอ? ความคิดนี้ทำให้ซือถิงเซวียนรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก เขาได้เป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม แต่หัวใจของสาวงามคือเข็มที่อยู่ก้นทะเล ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าใจเธอคิดอะไรอยู่ “คุณรอสักครู่นะคะ พักผ่อนสักหน่อย ฉันจะไปเอาข้าวกล่องมาให้!” ปั๋ยหลิงเดินมาอยู่ข้างเตียงแล้วพูดด้วยสีหน้าว่างเปล่า จากนั้นก็หันหลังเดินไป “ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก ผมไปเองได้...” ซือถิงเซวียนรีบหยุดเธอเอาไว้ ถึงแม้ว่าด้านนอกจะสงบลงแล้ว และตำรวจก็เข้ามาประจำการอยู่ภายในโรงพยาบาล นอกจากนี้ยังมีผู้นำหลายคนที่โดนขังเดี่ยว อย่างไรก็ตามซือถิงเซวียนก็ยังคงกังวลใจว่าจะมีบางคนมองว่าปั๋ยหลิงเป็นคนที่ทำให้พวกเขาเสียเปรียบ เขาลงจากเตียงโดยทันที แล้วสวมรองเท้า แต่ดูเหมือนว่าปั๋ยหลิงจะไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลย เธอเดินออกไปข้างนอกเพียงคนเดียว! สีหน้าของซือถิงเซวียนนั้นไม่ดีเลย ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไปแล้ว ทำไมถึงได้สติแตกกระจายแบบนี้ และสิ่งที่ทำให้เขาหดหู่มากที่สุดก็คือ ทำไมเธอต้องทำตัวห่างเหินกับเขาถึงขนาดนี้ คาวมเหินห่างเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขาไม่เคยได้เข้าใกล้เธอมาก่อนเลย แต่ในความเป็นจริง มันเห็นชัดๆอยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นของพวกเขามันเป็นความใกล้ชิดกันมากที่สุดระหว่างชายหญิงไปแล้ว ในไม่ช้าปั๋ยหลิงก็ถือข้าวกล่องกลับมาสองกล่อง กล่องหนึ่งส่งให้ซือถิงเซวียน อีกกล่องถือไปนั่งกินที่โต๊ะอีกด้านหนึ่ง “มันคืออะไรเนี่ย ไม่อร่อย จริงๆ! ทุกวันก็มีกับข้าวไม่กี่อย่าง หนำซ้ำรสชาติยังแย่ลงเรื่อยๆ โรงพยาบาลนี่ไม่ได้ปฏิบัติต่อเราในฐานะมนุษย์เลยสินะ!” ซือถิงเซวียนกินข้าวเข้าไปหนึ่งคำ แล้วก็ขมวดคิ้วบ่นทันที สายตาของเขามองไปที่ปั๋ยหลิงที่อยู่อีกด้านหนึ่ง คำพูดเหล่านี้เขาจงใจจะพูดกับปั๋ยหลิง ความยากลำบากในการที่จะกินข้าวกล่องนั่นก็เป็นเหตุผลบังหน้า แต่เหตุผลที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ เขาหวังว่าปั๋ยหลิงจะคุยกับเขา ในตอนแรกที่เขาบ่นอย่างไม่พอใจ ปั๋ยหลิงไม่ได้เอาคำพูดของเขามาเป็นจริงเป็นจัง ยังคงกินข้าวของตัวเอง แต่เพราะว่าซือถิงเซวียนพร่ำบ่นไม่หยุด ในที่สุดแล้วปั๋ยหลิงก็รู้สึกหงุดหงิด— “เข้าใจแล้วค่ะ ท่านประธานซืออยากจะกินอะไรล่ะคะ?!” ปั๋ยหลิงจ้องหน้าเขาเขม็ง ไม่มีคำพูดสักคำ “กินอะไรก็ได้ แต่ผมไม่กินอันนี้!” ซือถิงเซวียนพูดอย่างหยิ่งยะโส ปั๋ยหลิงสูดหายใจลึกสองสามครั้ง เอาล่ะ ในเมื่อเธอก็มีส่วนในอาการบาดเจ็บของเขา ครั้งนี้เธอจะยอมโอนอ่อนผ่อนตามให้เขา “รอสักแป๊ปนะ เดี๋ยวจะรีบจัดการให้!” ปั๋ยหลิงพูดจบ ก็วางกล่องข้าวลงที่ข้างๆแล้วเดินออกไปเลย