บทที่ 55 ทำไมต้องเกรงใจขนาดนั้น

บ๗ที่ 55 ทำไมต้องเกรงใจขนาดนั้น เธอไปหานางพยาบาลเพื่อยืมหม้อหุงข้าวขนาดเล็ก เธอจำได้ว่าตอนที่ได้พูดคุยกับนางพยาบาลเคยพูดขึ้นมาอยู่ครั้งหนึ่ง ว่ามีหม้อหุงข้าวขนาดเล็กที่เธอเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับการทำอาหารของเธอ อาหารพิเศษของเธอก็คือบะหมี่สำเร็จรูปทุกยี่ห้อที่มีหลากหลายรสชาติ เธอยังเคยอวดห้องเก็บของของเธอ ที่เต็มไปด้วยบะหมี่สำเร็จรูปรสชาติที่เป็นที่นิยม คิดถึงในตอนนี้ ถึงจะอยากทำอย่างอื่นก็คงไม่สามารถทำได้ แต่ถ้าหากทำบะหมี่สำเร็จรูปให้กับซือถิงเซวียน ถึงแม้ว่าจะไม่มีสารอาหารตามโภชนาการ แต่มันก็สามารถเติมเต็มความต้องการในรสชาติที่ลิ้นได้ อย่างน้อยที่สุดกลิ่นของบะหมี่สำเร็จรูปก็สามารถดึงดูดผู้คนได้! ในไม่ช้าปั๋ยหลิงก็พบกับพยาบาลตัวน้อย ได้รับหม้อหุงข้าวและได้รับบะหมี่สำเร็จรูปรสเนื้อมาอย่างสะดวกสบาย ใส่น้ำร้อนลงในหม้อหุงข้าวแล้วเปิดสวิตช์ต้ม จากนั้นก็ใส่บะหมี่ลงไป แล้วปั๋ยหลิงก็พบว่าไฟที่แสดงการทำงานของหม้อหุงข้าวไม่สว่าง “อะไรนะ จะมาเสียตอนนี้ได้ยังไงเนี่ย!” ปั๋ยหลิงมองไปที่หม้อหุงข้าวอย่างโศกเศร้า ในใจราวกับมีตัวอัลปาก้าแผดเสียงใส่” “ทำยังไงดี? แช่ไว้สักพักจะได้มั๊ยนะ...” ปั๋ยหลิงคิดในใจ แต่พอนึกถึงใบหน้าท่านผู้ยิ่งใหญ่ที่สีหน้ารังเกียจนั่นแล้ว เธอก็ถอนหายใจอีกครั้ง ช่างเถอะ จริงๆแล้วจะแช่น้ำเดือดหรือจะต้มรสชาติมันก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว วันนี้ซือถิงเซวียนได้รับบาดเจ็บเพื่อช่วยชีวิตเธอ ต้มบะหมี่สำเร็จรูปให้เขาเพื่อแสดงการขอบคุณก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว ปั๋ยหลิงคิดจะเทน้ำร้อนออก แล้วซ่อมหม้อหุงข้าวดูสักหน่อย เพิ่งจะขยับเพียงครั้งเดียว มือก็ลื่น น้ำร้อนในหม้อก็ทะลักออกมาลวกมือ “ฟู่ว—” ปั๋ยหลิงรีบวางหม้อลงทันที มองดูมือของตัวเอง เป็นเรื่องโชคร้ายจริงๆ ทุกอย่างเลวร้ายไปหมด! ช่างมันเถอะ ต้มบะหมี่ให้เสร็จก็แล้วกัน เธอต้มบะหมี่เสร็จแล้ว ถึงจะไปจัดการบาดแผลของตัวเอง ซือถิงเซวียนอดใจรอของกินแทบจะทนไม่ไหวแล้ว เห็นว่านานแล้วปั๋ยหลิงก็ยังไม่กลับ สุดท้ายจึงไปที่ห้องข้างๆเพื่อตามหาเธอ เห็นว่าเธอกำลังเป่านิ้วที่บวมแดง นิ้วนั้นเห็นได้ชัดว่าโดนลวกจากอะไรบางอย่าง “ให้คุณทำอะไรซักอย่างก็ทำได้แบบนี้เหรอ? ไม่รู้ว่าใครที่เห็นคนอื่นโดนน้ำแกงลวกมือก็ต่อว่า ว่าเป็นคนที่มีแขนขาครบแต่ไม่มีสมอง วันๆใช้ชีวิตอย่างหรูหรา ไม่เอางานเอาการดีแต่พึ่งพาคนอื่น! เป็นยังไงบ้างล่ะ ตอนนี้ถึงตาคุณแล้ว ผมจะรอดูว่าคุณจะพูดยังไง!” คำพูดของซือถิงเซวียนเต็มไปด้วยการประชดประชัน ปั๋ยหลิงรู้ว่าที่เขากำลังพูดคือครั้งที่เขาโดนน้ำซุปบำรุงน้ำนมของโตวม่ากระเด็นใส่ ครั้งนั้นเขาก็โดนน้ำร้อนลวกมือ เธอก็พูดจาแดกดันเหมือนที่เขาทำ คิดไม่ถึงเลยว่าจากนั้นไม่นาน เธอก็โดนกรรมสนองทันตาเห็น! “เอานิ้วมาดูสิ!” ซือถิงเซวียนนั่งลงอย่างเย็นชาข้างๆเธอ ดึงมือเธอไปแล้วทายาให้ เดิมปั๋ยหลิงคิดจะปฏิเสธ แต่สุดท้ายแล้วมือของเธอก็ยังถูกดึงไป “คุณว่าคุณจะโง่มากมั๊ย ถ้าแม้กระทั่งทายาก็ยังไม่ยอม...” ซือถิงเซวียนช่วยทายาอย่างนุ่มนวลพร้อมกับตำหนิไปด้วย “ขอบคุณค่ะ!” หลังจากทายาเสร็จแล้ว ปั๋ยหลิงก็กล่าวขอบคุณกับซือถิงเซวียนอย่างสุภาพ การกล่าวขอบคุณเช่นนี้ทำให้ซือถิงเซวียนรู้สึกแปลกใจ ผู้หญิงคนนี้ถ้าหากไม่สนใจเขา ก็จะทำทุกทางเพื่อให้เขาเสื่อมเสีย ความสุภาพแบบนี้เขาไม่ชอบเลย “ปั๋ยหลิง คุณไม่ได้ตัวร้อนใช่ไหม?” ซือถิงเซวียนพูดแล้วเอื้อมมือออกไปต้องการจะแตะหัวของเธอ “ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ!” ปั๋ยหลิงปัดมือของซือถิงเซวียนออกด้วยความกลัว การกระทำเช่นนี้ทำให้ซือถิงเซวียนโกรธมากแล้วเขาคว้ามือเธอเอาไว้ “ปั๋ยหลิง ถ้าพูดขึ้นมาแล้วพวกเราก็คือสามีภรรยากันนะ ทำไมคุณถึงเฉยเมยไร้ความรู้สึกขนาดนี้ มีแต่พูดจาเยาะเย้ยถากถาง คุณคิดจะทำอะไรคุณก็พูดมาสิ ความสัมพันธ์ของพวกเราในตอนนี้ยังจะต้องมานั่งสุภาพกันขนาดนี้เหรอ ถึงจะพูดว่าเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน แต่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันนานขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องสุภาพแล้วนะ!” ซือถิงเซวียนพูดอย่างไม่พอใจ ปั๋ยหลิงได้ยินคำพูดของเขา มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “ซือถิงเซวียน คุณบอกว่าพวกเราเกี่ยวข้องกันยังไงนะ พวกเรายังจะเกี่ยวข้องอะไรกันได้อีก! คุณพูดว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ เป็นคุณนายน้อยตระกูลซือ แต่ว่าฉันถามคุณหน่อยเถอะ ตอนนี้นอกเหนือจากคนรับใช้ไม่กี่คน และผู้ช่วยกับบอดี้การ์ดของของตระกูลซือ ยังจะมีใครรู้ว่าฉันเป็นคุณนายน้อยของตระกูลซือ อย่าพูดถึงคนอื่นเลย แม้แต่พวกเพื่อนร่วมงานของฉันที่ฉันอยู่ด้วยพวกเขาก็ไม่รู้ ฉันก็เป็นเพียงแค่สิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดอย่างหนึ่ง เป็นคุณนายน้อยที่ไม่เคยได้รับการดูแลของตระกูลซือ!” พูดจบ ปั๋ยหลิงมองไปที่ซือถิงเซวียน แล้วพูดต่อด้วยรอยยิ้มเยาะว่า “แล้วยังมีเรื่องการแต่งงานของเรา งานแต่งงานเมื่อสามปีก่อน คุณรู้หรือเปล่าว่าเจ้าสาวที่ถูกเจ้าบ่าวทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดายบนเวทีมันกระอักกระอ่วนใจน่าอายขนาดไหน? แต่ว่าที่ฉันอับอายขายหน้ายิ่งกว่าการที่เป็นเจ้าสาวแล้วถูกเจ้าบ่าวทิ้งให้อยู่เดียวดายบนเวทีก็คือ เจ้าสาวที่ถูกทิ้งบนเวทีอย่างน้อยท้ายที่สุดเจ้าบ่าวก็ปรากกตัวขึ้น แต่ว่าเจ้าบ่าวของฉันล่ะ เขาไม่ได้มาปรากฏตัวเลยตลอดงานแต่งงาน! คุณพูดสิ ฉันที่เป็นคุณนายน้อยตระกูลซือในรูปแบบนี้มันน่าอนาถไหม? หืม?” ปั๋ยหลิงพูดแล้วก็ลุกขึ้นจะเดินออกไป เดินไปไม่กี่ก้าวเธอก็หันกลับมาพูดว่า : “บนโต๊ะมีบะหมี่ที่ฉันทำให้คุณ ตอนแรกก็คิดว่าจะต้มหรอกนะ แต่หม้อหุงข้าวดันพัง มือของฉันก็โดนน้ำร้อนลวก จึงทำได้เพียงแค่บะหมี่แช่น้ำร้อนให้ประธานซือกิน! รีบกินตอนที่ยังร้อนเถอะค่ะ! ไม่อย่างนั้นจะเสียหมด!” ซือถิงเซวียนจ้องมองเธอ แต่ไหนแต่ไรมาผู้หญิงคนนี้ไม่เคยพูดเรื่องเหล่านี้ของตัวเอง หรือเป็นเพราะว่าวันนี้ถูกโจมตีจากการจลาจลของผู้ชุมนุม ในใจก็รู้สึกผิดมากก็เลยระบายความเจ็บปวดทั้งหมดที่ได้รับเมื่อสามปีก่อนออกมา? เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ปีนั้นเพราะเขาใช้อารมณ์ที่เกิดจากอคติ ไม่ไปเข้าร่วมงานแต่งงานของเขากับปั๋ยหลิง จะมอบบาดแผลให้เธอขนาดนี้ เป็นเวลาสามปีแล้วที่ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยลืมเรื่องเหล่านั้น ดูเหมือนว่า เขาได้ทำร้ายเธออย่างลึกซึ้ง ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเขาเองไม่รู้ตัวเลย ซือถิงเซวียนเดินไปที่โต๊ะอีกด้านหนึ่งแล้วก็มองเห็นชามบะหมี่สำเร็จรูปที่ถูกปิดไว้อยางแน่นหนา เมื่อเปิดออก กลิ่นหอมก็ลอยเข้ากระทบจมูกทันที ซือถิงเซวียนมองดูบะหมี่สำเร็จรูปชามนี้แล้ว ในใจก็เกิดความสับสนวุ่นวาย ในขณะนี้เองที่ประตูของโรงพยาบาล หยางเช่นเช่นกำลังมีปากเสียงกับเจ้าหน้าที่ดูแลรักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาล “ฉันบอกแล้วไงว่า คนที่สำคัญที่สุดของฉันอยู่ด้านใน ตอนนี้ฉันจำเป็นจะต้องเข้าไป!” ท่าทางของหยางเช่นเช่นแข็งกร้าวมาก “ไม่ได้ครับ คุณผู้หญิง ตอนนี้ที่นี่อันตรายมาก ไม่ว่าใครก็ไม่อนุญาตให้เข้าใกล้ คุณก็รีบไปเถอะ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหมดความอดทนแล้ว “วันนี้ฉันจะต้องเข้าไปหาแฟนของฉัน พวกคุณจะใครก็ตามอย่าคิดจะมาหยุดฉัน!” หยางเช่นเช่นยังคงโมโหอย่างรุนแรง เพื่อที่จะกำจัดคนที่มีสถานภาพเดียวกันออกไป และที่สำคัญกว่านั้นคือจะต้องไปเจอซือถิงเซวียนโดยเร็ว หยางเช่นเช่นจึงแอบเข้าไปในพื้นที่ให้บริการ แล้วนั่งที่นั่งที่มีการเตรียมตั๋วเครื่องบินไปที่ธิเบตไว้แล้ว และหาโรงพยาบาลนี้จนเจอ แต่ว่าก็ไม่มีทางเลย ผู้ดูแลโรงพยาบาลเข้มงวดมาก เธอไม่สามารถเข้าไปได้เลย เมื่อมาถึงตอนนี้ก็ทะเลาะกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลเป็นเวลานาน ในขณะที่โต้เถียงกันเธอก็รู้ว่าสิ่งที่รออยู่คืออะไร...