ตอนที่17 ความสัมพันธ์ของเราสองคน

ตอนที่17 ความสัมพันธ์ของเราสองคน เย็นวันนั้น จรรยาพาปณิตาไปดูเตียงกับโซฟา หลังจากที่ดวิษกับนัชชาตกลงจะหย่ากัน เธอก็ไปดูดวงมา หมอดูบอกว่าถ้าอยากให้บ้านมีแต่เรื่องดีๆต้องเปลี่ยนเตียงกับโซฟาใหม่ จรรยาไม่อยากให้นัชชาหย่าเพราะการหย่าเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก บางทีอาจต้องมีการแบ่งทรัพย์สมบัติ ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยชอบนัชชาแต่นัชชาก็เป็นคนที่เรียบร้อยเชื่อฟังไม่เคยขัดคำสั่ง ปณิตาถามจรรยา “คุณป้า เราทาทำอะไรที่นี่หรอคะ” จรรยาโกหกตอบแบบหน้าตาย “จะได้เตรียมตัวให้พร้อม ถึงเวลาเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ในบ้านแล้ว โดยเฉพาะโซฟากับเตียง” ปณิตาดีใจยิ้มจนแก้มแทบปริ “เกรงใจจังเลยค่ะ คุณป้า” จรรยาปฏิเสธ “ไม่ต้องเกรงใจๆ” ทั้งสองคนดินดูของเกือบทั้งวัน สุดท้ายได้เตียงคู่สไตล์ยุโรปและโซฟาห่อด้วยหนังทั้งชุด ระหว่างคิดเงินพนักงานบอกว่าของเข้าพรุ่งนี้เพื่อเป็นการขอโทษจะมีการติดตั้งทุกอย่างให้ฟรี จรรยาไม่ได้เร่งรีบ เดินออกจากร้านอย่างพอใจหลังจ่ายเงินทุกอย่างเสร็จ หลังจากตรัณรู้เรื่องก็ส่งข่าวต่อให้เตชิตรู้ “หาคนที่เราสนิท แล้วเอาไอ้นี่ติดไปด้วย” เขาหยิบกล้องเล็กๆที่เอาซ่อนไว้ไม่สามารถมองเห็นหรือตรวจจับได้และราคาค่อนข้างสูง ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเป็นถึงสำนักงานกฎหมายที่ดีที่สุดในประเทศอาจเป็นวิธีที่ไม่ค่อยสะอาดแต่ก็เป็นเรื่องที่ให้คนนอกรู้เรื่องไม่ได้ ปกติเตชิตไม่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้แต่ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้น ตรัณรับของมา ในใจแอบคิดต้องจดจำคนที่ชื่อนัชชาเอาไว้ เผื่อเจอคราวหน้าจะได้ไม่ทำตัวเชื่องช้าต่อหน้าเธอ “คุณเตชิตครับ การสอบสัมภาษณ์พรุ่งนี้เริ่มตั้งแต่เวลา10โมงเช้าจนถึง3โมงเย็น คุณโอเคมั้ยครับ” ตรัณหยิบตารางงานขึ้นมาดู เตชิตตอบรับ หลังจากที่ตรัณออกจากห้องเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและวางลงเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาเดินไปที่ตู้หนังสือ หยิบหนังสือขึ้นมา2เล่มที่มันเกี่ยวกับคุณสมบัติของคน เป็นหนังสือที่ไม่หนามาก เป็นรูปคล้ายแผ่นหลังของผู้หญิงคนหนึ่งใส่ที่เสื่อสีขาวกางเกงขายาวสีดำ ตามแบบเกณฑ์การให้คะแนนOLทั่วไป เขาคิดไปถึงภาพถ้านัชชาใส่ชุดนี้จะออกมาเป็นยังไง พอคิดได้ดังนี้ เขาก็กดโทรหาร้านแบรนด์เสื้อผ้าดังที่เขาสั่งตัดชุดเป็นประจำ “เอาชุดของผู้หญิง เสื้อ กระโปร่งอย่างละตัวที่เข้าใหม่ล่าสุด ไปส่งที่ไวโรจน์วิลล่า” ................ ระหว่างที่นัชชากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขก มีคนกดกริ่งที่หน้าประตู เธอเดินไปประตูไม่คิดว่าจะป็นผู้หญิง2คนเข็นราวเสื้อผ้าคนละราวเข้ามาในบ้าน “สวัสดีค่ะคุณนัชชา พวกเราเป็นพนักงานมาจากร้านซีซี่ในดาวรุ่งสแควร์ นี่เป็นเสื้อผ้าของคุณ กรุณาเซ็นรับด้วยค่ะ” นัชชามองไปยังราวเสื้อผ้าแบบงงๆ “ฉันไม่ได้สั่งนะคะ พวกคุณมาผิดที่รึเปล้าคะ” พนักงานตอบแบบยิ้มๆ “ไม่ผิดแน่นอน เพราะคุณเตชิตเป็นคนสั่งเองค่ะ” คุณเตชิตหรอ นัชชามองไปยังเสื้อผ้า เป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อแต่เธอก็ยิ้มตอบแบบงง “รอแปปนะคะ” นัชชาเดินไปข้างหน้าตา กดโทรหาเตชิต “เตชิต คุณสั่งเสื้อผ้าให้ฉันหรอ” ปลายสายตอบกลับมานิ่งๆ “อืม” นัชชาหันหลับมามองพนักงานแบบยิ้มๆ “แต่ฉันคงใส่ไม่หมดหรอกเยอะขนาดนั้น” “ใส่ไม่หมดก็เอาไปทิ้ง” เหมือนมีเสียงเรียก ไม่นานเขาก็ถามด้วยเสียงไม่สบอารมณ์ “มีเรื่องอะไรอีกมั้ย” “ไม่ ไม่มีแล้ว ขอโทษที่รบกวน บาย......” ยังไม่ทันได้พูดจบสายก็ถูกตัดไป นัชชากัดฟันมองสายที่ถูกตัดทิ้ง อายุ32 วัยทองแล้วหรอ นัชชาเก็บโทรศัพท์ แล้วหันหลังเดินไปเซ็นรับชุด พนักงาน2คนนี้ก็จัดการเอาชุดขึ้นไปจัดเก็บไว้ที่ห้องให้เธอให้เรียบร้อย หลังจากนั้น นัชชาก็ส่งพวกเธอออกไปที่ประตูหน้าบ้าน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีคนออกมาส่งพวกเธอถึงหน้าบ้าน พวกเธออดเอยปากชมไม่ได้ “คุณนัชชาโชคดีมากเลยนะคะ มีสามีที่รักและดูแลคุณดีขนาดนี้” นัชชาเขินอาย “เขาไม่ใช่สามีของฉันค่ะ” พนักงานได้ยินดังนี้ ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก “เป็นแค่แฟนหรอคะ ถ้างั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ” เธอถอนหายใจหลังปิดประตู เป็นแฟนที่ไหน สำหรับเตชิตเธอก็เป็นไดแค่ของเล่นที่เขาใช้ระบาย นัชชาสะบัดหัวเพื่อให้ตัวเองหยุดคิดเรื่องไร้สาระ เธอเดินเข้าห้องแต่งตัวไป หยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาดูเห็นราคาที่ป้าย ตกใจตาแทบ หลุดออกมา เจ็ดพันแปด เนื้อผ้าบางขนาดนี้ คุ้มราคาที่ไหน เจ็ดพันแปด นัชชาหยิบชุดกระโปรงขึ้นมาดู สองหมื่นสาม...... เขาพูดไม่ออก นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าแต่เป็นกองธนบัตร เตชิตเขาต้องรวยขนาดไหนถึงขั้นที่ซื้อชุดให้เธอมากมายได้ขนาดนี้ เขาใจกว้างมาก นัชชาคิดแค่ว่าเตชิตคงไม่มีอะไรหรือไม่ก็เขาคงไม่พอใจรสนิยมในการแต่งตัวของเธอ แต่เธอคิดไม่ถึงว่ามันมีเหตุผลสำคัญอีกข้อที่มากกว่านั้น เตชิตกลับถึงบ้านตอนสามทุ่มครึ่งและบอกข่าวที่เธอไม่คาดฝัน “สัมภาษณ์งาน” นัชชาคิดว่าตัวเองฟังผิด “พรุ่งนี้10โมงเช้า ที่ห้องประชุมB-201 อย่าไปสาย” นัชชายืนอึ้งสักพัก เธอเห็นเขาเดินขึ้นบันได เธอก็เดินตามขึ้นไปพร้อมกับถามไม่หยุด “คุณเอาฉันไปฝากงานที่บริษัทคุณหรอ” “อืม” “สำนักงานกฎหมายเยอะขนาดนั้น ทำไม........” เขาหยุดเดินแล้วหันมาถามเธอด้วยสายตาที่กดดัน “ไม่อยากไปหรอ” นัชชากลืนน้ำลาย “อยากไป แต่...... มีตัวเลือกอื่นอีกมั้ย” เตชิตไม่สนใจ เดินต่อเข้าไปยังห้องแต่งตัว ปกตินัชชาไม่เคยเดินตามเขาเข้าไปถึงห้องแต่งตัว แต่วันนี้เธอลืมตัวเดินตามเข้าไปถึงในห้อง นัชชาเห็นเขาไม่แสดงออกอะไรเลย เธอเลยพูดขึ้นอ้อมๆ “เตชิตที่ทำงานดีขนาดนั้นฉันก็ต้องอยากไปอยู่แล้ว แต่ฉันกลัวคุณจะมีปัญหาเพราะเรื่องระหว่างเรามัน...........” เขาหยุดแล้วหันมามองเธอเล็กน้อย “เราสองคนมีความสัมพันธ์อะไรกัน” นัชชาตกใจกับคำพูดของตัวเอง รีบส่ายหัวปฏิเสธ เตชิตไม่คิดที่จะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ เขาเดินเข้ามาใกล้ แล้วผลักเธอให้ไปชิดกับตู้เสื้อผ้า “หืม ว่าไง”