ตอนที่ 6 : ความตื่นเต้นกับการดิ้นรน

ต๭นที่ 6 : ความตื่นเต้นกับการดิ้นรน ฉันสะดุ้งตกใจ หลบหลีกแล้วถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงกลับมาดึกขนาดนี้ เขายังคงไม่พูดจา ได้แต่หอบ เสียงหายใจแรงขึ้น เหมือนการหลบหลีกของฉันไปยั่วให้เขาโมโห การกระทำของเขาก็เริ่มหยาบคายและรุนแรง เอามือกดฉันอยู่ตลอด บังคับให้ฉันอยู่ภายใต้ร่างกายของเขา รุนแรงราวกับพายุบุแคม ฉันพยายามดิ้นทุรนทุรายสุดชีวิต แต่สู้แรงเขาไม่ได้เลย ยิ่งฉันดิ้นรนมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็เหมือนยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น การเคลื่อนไหวก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ที่น่ากลัวไปกว่านั้นก็คือฉันพูดไม่ออกเลยในเวลานี้ ไม่ว่าฉันจะร้องขอความช่วยเหลืออย่างไร ในลำคอก็เหมือนมีอะไรมาเข้ามาสกัดกั้น ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา กว่าเขาจะสงบลงได้ฉันก็เกือบจะช็อคตายบนเตียงแล้ว ร่างกายเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรง หลังจากที่เขาสาแก่ใจแล้วจึงหยุดหอบ ร่างกายไม่เย็นเฉียบเหมือนตอนที่เพิ่งมาถึง โอบกอดฉันอย่างแผ่วเบา แล้วพูดปลอบประโลม เดี๋ยวพอตื่นขึ้นมา ร่างกายของเธอก็จะฟื้นคืนเป็นปกติ ฉันจะไปกล้านอนได้ยังไง ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วว่าคนที่กอดฉันอยู่ไม่ใช่หลิวฝันแน่นอน หรืออาจจะไม่ใช่หลิวฝันคนเดิมอีกต่อไป แม้กระทั่งความบ้าระห่ำเมื่อคืนอาจจะเป็นเพราะสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในตัวของหลิวฝัน แต่ถึงแม้เขาจะมีหัวใจอันกล้าหาญของเสือดาว ก็ไม่มีทางที่จะรุนแรงกับฉันอย่างแน่นอน ปัญหาอยู่ตรงนี้แหละ หลิวฝันที่กอดฉันอยู่ในตอนนี้คือใคร หรือว่าเขาจะถูกวิญญาณของฝ่ายชายที่ต้องการแก้แค้นเข้าสิงจริงๆ เมื่อคืนฉันนอนกับผี รอยเลือดประจำเดือนบนหลุมศพคือของฉันเองงั้นหรือ? ฉันนอนขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของ ’หลิวฝัน’ ตลอดทั้งคืนด้วยความเครียด ไม่ใช่ฉันไม่อยากจะผละออกมา แต่ร่างกายของฉันมันล้าจนขยับเขยื้อนไม่ได้ ไม่มีแรงจะคลานออกมาจากเขาแม้แต่นิดเดียว โชคดีที่เขาหลับไปอย่างรวดเร็ว เสียงหายใจสม่ำเสมอ ฉันตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่นานจึงค่อยๆ สงบลง เขาไม่ใช่หลิวฝันอย่างไม่ต้องสงสัยเลย แต่ฉันไม่สามารถกระชากหน้ากากของเขาออกมาได้ในตอนนี้ และยิ่งไม่อาจทำให้เขารู้สึกได้ว่าฉันสงสัยในตัวเขา ยังไงๆ ผีก็เป็นสิ่งที่สามารถฆ่าคนได้ในพริบตาเดียว ก่อนที่เขาคิดจะฆ่าฉัน ฉันต้องลงมือก่อนถึงจะได้เปรียบ ตอนนี้รอเพียงแสงสว่างของท้องฟ้า ฉันจะหาโอกาสขอความช่วยเหลือจากแม่หม้ายหลี่ เธอเก่งมาก จะต้องมีทางช่วยฉันได้แน่ มีทางออกแล้ว ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะรอให้ถึงรุ่งสาง แผนการกลับมีปัญหาขึ้นมา ’หลิวฝัน’ ตื่นเช้ามาก หลังจากตื่นมาแล้วดูคล้ายอารมณ์จะดีมาก ยังหันหน้ามาจูบฉันที่หน้าผาก จากนั้นก็นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือ ไม่มีท่าทีว่าจะออกไปกินข้าวหรือทำอะไรเลย เขาอยู่ข้างกายฉันตลอดเวลา ฉันหวาดกลัวจนหัวใจเต้นตุบๆ ทำได้เพียงแกล้งนอนหลับต่อไป ในใจนั้นกระวนกระวายจวนจะแย่ ถ้าเขายังเฝ้าฉันอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ แล้วฉันจะแอบไปบ้านแม่หม้ายหลี่ได้อย่างไร? ฉันไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว หลับตาปี๋ แต่ไม่นานกระเพาะก็ทรยศฉัน ส่งเสียงร้องโคร่กคร่ากออกมาเป็นชุด ฉันอยากตายขึ้นมาในทันที ให้ตายสินี่มันใช่เวลาไหม ชีวิตจะหาไม่แล้ว ท้องยังหิวได้อีก แน่นอน เสียงโคร่กคร่ากจากกระเพาะฉันดึงดูดความสนใจของ ’หลิวฝัน’ ท่ามกลางความมืดฉันรู้สึกว่ามีใบหน้ายื่นเข้ามาใกล้ตรงหน้า ห่างจากฉันเพียงนิดเดียว รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เขาตั้งใจควบคุมมันไว้ ฉันหวาดกลัวจนหนังศีรษะชา ลมหายใจปั่นป่วนทันที แล้วฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ดังขึ้นที่ข้างหู ริมฝีปากที่เย็นเฉียบของเขาเข้าประกบริมฝีปากของฉันทันที "โอ๊ะ!" ฉันร้องเสียงหลง เส้นความเครียดในหัวใจได้ขาดผึงลงทันที ลุกขึ้นผลักเขาออกไป ดวงตาทั้งสองของเขาจ้องฉันเขม็ง ใบหน้าเจือรอยยิ้ม แววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "เธอจงใจแกล้งนอนหลับ เพื่อรอให้ฉันมาจูบเธอใช่ไหม?"