ตอนที่ 7 : ขี้เถ้าเส้นผมไล่ผี

ต๭นที่ 7 : ขี้เถ้าเส้นผมไล่ผี "เปล่านะ" ฉันรู้สึกสับสนเล็กน้อย และไม่รู้ว่านี่คือความโกรธหรือความหวาดกลัว ใบหน้าของฉันแดงก่ำ "เปล่าแล้วทำไมหัวใจถึงเต้นเร็วอย่างนี้ล่ะ?" เขายิ้มกว้างขึ้น หลังจากที่มองฉันอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือมาโอบกอดเอวของฉันเอาไว้ ดึงฉันขึ้นมาจากเตียง แล้วอุ้มฉันออกไปข้างนอก หัวใจของฉันสะดุดดังกึก กลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นอะไรได้ จึงรีบถามเขาว่าจะพาฉันไปที่ไหน "กินข้าว เธอหิวแล้วไม่ใช่เหรอ" เขาพูดออกมาไม่กี่คำ จากนั้นก็อุ้มฉันไปถึงหน้าโต๊ะอาหาร แล้วป้อนโจ๊กในถ้วยให้ฉันต่อหน้าพ่อแม่ของหลิวฝัน ฉันอึดอัดเหลือเกิน ทำได้เพียงก้มหน้ากินโจ๊กท่ามกลางสายตาของพ่อแม่หลิวฝัน โชคดีหลังทานอาหารเสร็จ ’หลิวฝัน’ บอกว่าเขามีธุระจะออกไปข้างนอกสักประเดี๋ยว ให้ฉันดูโทรทัศน์อยู่บ้านหรือพูดคุยกับแม่เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ ฉันพยักหน้าเร็วกว่าไก่จิกข้าวเปลือกเสียอีก ในใจรู้สึกยินดีราวกับดอกไม้บาน โอกาสได้มาถึงแล้ว! รอจน ’หลิวฝัน’ ออกไปแล้ว ฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้า หาข้ออ้างเพื่อตบตาแม่ของหลิวฝัน จากนั้นก็ออกจากบ้านไป แล้ววิ่งตรงไปยังบ้านของแม่หม้ายหลี่ แม่หม้ายหลี่เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่บ้านแห่งนี้ ฉันสอบถามไปเรื่อยๆ จนได้รู้ว่าบ้านของเธออยู่ทางทิศตะวันตกของหมู่บ้าน ไม่ไกลจากสุสานมากนัก ประตูใหญ่เป็นสีแดงชาด บานประตูมีขนไก่ติดอยู่แถวหนึ่ง หาไม่ยาก ฉันเคยไปที่สุสานมาแล้วจึงรู้จักเส้นทาง ไม่นานก็พบประตูใหญ่สีแดงชาดบานนั้น เพียงแต่ขนไก่ที่ติดอยู่บนประตูใหญ่ไม่เหมือนกับที่เคยเห็นตามปกติ เป็นสีดำล้วน ตัดกับสีแดงสดของประตูอย่างชัดเจน เป็นที่สะดุดตามาก ขนไก่สีดำไม่เป็นที่พบเห็นเท่าไรนัก แต่ฉันมั่นใจว่านี่คือบ้านของแม่หม้ายหลี่ ฉันเคาะประตูแล้วเล่าความเปลี่ยนแปลงของหลิวฝันให้แม่หม้ายหลี่ฟัง พร้อมกับเล่าถึงการกระทำของฉันก่อนจะไปที่สุสานด้วย แม่หม้ายหลี่ยังคงมีท่าทางอาจหาญ เมื่อฟังที่ฉันเล่าจบแล้วสีหน้าก็บึ้งตึงทันที ดวงตาหม่นหมอง ถามฉันว่า "ในเมื่อเป็นต้นเหตุ ทำไมเมื่อวานถึงไม่ลุกก้าวออกมา?" ฉันโยนความผิดทุกอย่างไปให้ ’หลิวฝัน’ บอกว่าเขาไม่ยอมให้ฉันพูด ตอนนี้ฉันได้ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหาแล้ว ดังนั้นจึงได้มาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากเธอ แม่หม้ายหลี่เงียบไปเป็นเวลานาน โชคดีที่เธอไม่ได้ทำกับฉันอย่างที่เคยเห็น บอกให้ฉันตามเธอเข้าไปในห้อง ฉันเดินตามหลังเธอเข้าไป พบว่าเธออยู่ในบ้านคนเดียว ภายในบ้านสภาพเก่ามาก ทั้งหลังเหมือนไม่มีหน้าต่างเลยสักบานเดียว มืดตื๋อ แม้จะเป็นช่วงฤดูร้อนแต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นในบ้านของเธอ ความรู้สึกไม่ต่างจากในสุสานมากนัก แม่หม้ายหลี่บอกให้ฉันนั่งตามสบาย จากนั้นก็รื้อค้นหาสิ่งของไปทั่วทุกซอกทุกมุม ฉันนึกว่าเธอกำลังหามีดฆ่าหมูเพื่อกรีดเลือด ตื่นเต้นจนเหงื่อออกเต็มฝ่ามือ ใครจะรู้หลังจากที่เธอได้รื้อค้นเป็นเวลานาน เธอไม่ได้ต้องการที่จะกรีดเลือดฉัน แต่กลับหยิบโอ่งดินเผาทรงกลมเล็กๆ ใบหนึ่งออกมา ยื่นให้ฉันเปิดออกดู ฉันเปิดโอ่งดินเผาตามที่บอก พอมองเห็นสิ่งของภายในเท่านั้นฉันแทบจะโยนโอ่งดินเผานั่นทิ้ง ภายในบรรจุผงสีเทาอยู่เต็ม บวกกับรูปทรงของโอ่งดินเผาใบนี้ ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ว่ามันคือโกศบรรจุเถ้ากระดูก ส่วนผงสีเทาก็คือเถ้ากระดูก แม่บ้านหลี่หัวเราะเมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉัน เหมือนกำลังเยาะเย้ยที่ฉันกลัว แล้วพูดขึ้นว่า "กลัวอะไร นี่ไม่ใช่เถ้ากระดูก เป็นเพียงขี้เถ้าจากเส้นผมที่ฉันเก็บรวบรวมเอาไว้เท่านั้น พลังหยางของคนที่มีชีวิตส่วนใหญ่จะมาบรรจบกันอยู่ที่กลางกระหม่อม ดังนั้นพลังหยางในขี้เถ้าจากเส้นผมของคนมีชีวิตจะมีน้ำหนักมาก เป็นของล้ำค่าในการต้านภูตผี คุณแค่นำสิ่งนี้กลับไป แล้วสาดใส่ร่างกายของคนรัก เขาก็จะได้รับบาดเจ็บจากขี้เถ้า ดวงวิญญาณก็จะหลุดออกจากร่างไป "มันง่ายดายอย่างนี้เลยเหรอ?" ฉันถาม หลังจากได้รู้ว่านี่คือขี้เถ้าจากเส้นผมของคนมีชีวิต ฉันก็หายกลัวในทันที แต่แม่หม้ายหลี่ช่างเก่งกาจจริงๆ เก็บรวมบรวมขี้เถ้าจากเส้นผมมากมายขนาดนี้ จะต้องเผาเส้นผมมามากน้อยเท่าไหร่กัน?