ตอนที่ 9 : ถูกผีข่มขู่

ต๭นที่ 9 : ถูกผีข่มขู่ "แล้วคุณเป็นใครกันแน่? ใช่ผู้ชายที่อยู่ในหลุมศพนั่นหรือเปล่า? แล้วคนที่อยู่กับฉันเมื่อคืนก่อนไม่ใช่คุณหรอกเหรอ? คุณเอาหลิวไปซ่อนไว้ที่ไหน?" อันที่จริงฉันกำลังจะตายแล้ว แต่ก็รวบรวมความกล้าขึ้นมาอย่างกะทันหันเพื่อถามสิ่งค้างคาอยู่ในใจของฉันออกไปให้หมด ต่อให้ฉันต้องตาย ก็จะได้ไม่ต้องตายโดยที่ไม่เข้าใจอะไรเลย อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าต้องแก้แค้นใครหลังจากที่ฉันกลายเป็นผีแล้ว "ก็ผมเองน่ะสิ คุณนึกเหรอว่าคนน่าเบื่ออย่างหลิวฝันจะมีชีวิตชีวาเหมือนอย่างผม?" เขาทำเสียงฮึดฮัด เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา โน้มเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า "ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าผมไม่ใช่หลิวฝัน ผมก็ขี้เกียจจะเล่นละครกับคุณอีกแล้ว ผมชื่อเซียวเหย่ ออกมาจากสุสานเลือดนั้นมายังโลกมนุษย์เพื่อจัดการเรื่องๆ หนึ่ง ดังนั้นคุณต้องช่วยผม ก่อนที่ผมจะทำงานเสร็จ คุณต้องเชื่อฟังผม สำหรับหลิวฝันนั้น...ตอนนี้ยังบอกคุณไม่ได้ คุณต้องจำไว้ว่าชีวิตของเขาอยู่ในกำมือของผม ตราบใดที่คุณทำตัวดี เขาก็จะไม่ตาย "มีสิทธิอะไร คุณมาตามหาภรรยา แล้วทำไมต้องลากฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย?" ฉันโมโหใส่เขาที่เอาชีวิตของหลิวฝันมาข่มขู่ฉัน เซียวเหย่ได้ยินดังนั้นก็ยักคิ้ว ความแปลกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า ถามฉันว่า "คุณรู้ได้ยังไงว่าผมมาตามหาคน?" "พวกคุณเป็นคู่ชายหญิงที่ถูกฝังอยู่ด้วยกัน ต่อมาศพฝ่ายหญิงถูกขโมยไป คุณขึ้นมาในตอนนี้ ถ้าไม่ได้มาตามหาเธอแล้วจะเป็นอะไรอีกล่ะ?" ฉันอดไม่ได้ที่จะเหลือกตาใส่เขา เซียวเหย่พยักหน้า "ดูเหมือนคุณจะไม่โง่อย่างที่ผมคิดไว้เลยนะ ในเมื่อคุณรู้จุดประสงค์ของผมแล้ว ก็ต้องช่วยผม ไม่เช่นนั้นคุณจะต้องตายภายในสามเดือน หลิวฝันก็เหมือนกัน" เขาพูดอย่างไม่ร้อนใจใดๆ แต่สีหน้าท่าทางดูไม่เหมือนล้อเล่นเลยสักนิด ฉันเองก็อายุยังน้อย ชีวิตที่สวยงามกำลังเริ่มต้นขึ้น ฉันทั้งโกรธและลังเล "ถ้าหากฉันเชื่อฟังคุณ คุณรับประกันได้มั้ยว่าฉันจะมีอายุยืนยาวและหลิวฝันจะไม่ตายอย่างน่าเวทนา?" "แน่นอน ไม่กล้าพูดว่าจะให้อายุยืนเป็นร้อยปี แต่หากให้คุณตายตามธรรมชาติก็ไม่มีปัญหา" เซียวเหย่ตอบ เขาก็พูดมาแบบนี้แล้ว ฉันทำได้เพียงตอบตกลงในสิ่งที่เขาเรียกร้อง ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะบีบคอฉันให้ตายตอนนี้เลยก็ได้ เซียวเหย่เห็นฉันตอบตกลงแล้วก็ไม่พูดจาไร้สาระกับฉันอีก และไม่พูดถึงเรื่องนอนกลางวันอีกเลย หยิบกระเป๋าหนังออกมา แล้วเก็บเสื้อผ้าของเราสองคนเสร็จภายในไม่กี่นาที ฉันถึงกับงงในทันที ถามเขาอย่างหวาดระแวงว่าเก็บเสื้อทำไม? เขาบอกว่าจะไปจากที่นี่ หลังจากตามหามาสองวัน เขามั่นใจว่าคนที่ต้องการตามหาได้ไปจากที่นี่แล้ว มุ่งหน้าไปทางตะวันออกเฉียงใต้ ไปทางตะวันออกเฉียงใต้เหรอ? ฉันตกตะลึง นั่นเป็นทางที่จะไปเจียงเหมินไม่ใช่เหรอ บ้านของฉันอยู่ที่เมืองเจียงเหมิน ภรรยาของเขาไม่รออยู่ที่นี่ ไปเจียงเหมินทำไมกัน? ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เข้าใจ เซียวเหย่ก็เก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อย เปลี่ยนหน้าตากลับเป็นหลิวฝัน ไปร่ำลาพ่อแม่ของหลิวฝัน แล้วรีบลากฉันออกไปอย่างรวดเร็ว เราซื้อตั๋วมุ่งหน้าตรงไปยังเจียงเหมิน ระหว่างทางฉันเริ่มสนิทสนมกับเซียวเหย่มากขึ้น จึงถามเขาไปว่า "ทำไมคุณถึงรู้ว่าภรรยาของคุณไปที่เจียงเหมินแล้วล่ะ ถ้าไปได้พบภรรยาของคุณที่เจียงเหมินแล้ว พวกคุณก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งใช่หรือเปล่า จากนั้นก็จะแยกจากฉัน ไปตามทางของตัวเองใช่ไหม?” ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ สีหน้าของเซียวเหย่ก็หงุดหงิดเต็มที่ ตัดบทฉันทันที "เธอชื่อเสวียนชิงชิง ไม่ใช่ภรรยาของผม" ไม่ใช่ภรรยาของเขางั้นเหรอ? ฉันช็อกไปทันที รีบถามเขาว่าในเมื่อเสวียนชิงชิงไม่ใช่ภรรยาของเขา แล้วทำไมถึงต้องอยู่ร่วมหลุมศพกับเธอด้วย หรือว่าครอบครัวของเขากลัวเขาตายไปแล้วโดดเดี่ยว จึงหาผู้หญิงมาฝังรวมกับเขา? ฉันแปลกใจมากจริงๆ ถามคำถามออกไปเป็นชุด ก็เซียวเหย่เป็นคนที่หล่อ ไม่ใช่ เป็นผีที่หล่อขนาดนี้ ถ้ามีภรรยาแล้วก็น่าเสียดายจริงๆ เซียวเหย่ถูกฉันซักไซ้จนรำคาญ เหลือบมองฉันแล้วหลับตาลงนอน ไม่สนใจฉันอีก ฉันยังอยากจะถามเรื่องราวของเขาอีกหน่อย แต่ก็กลัวจะทำให้เขารำคาญ จึงได้แต่ปิดปากเงียบ พิงหน้าต่างมองดูทิวทัศน์ระหว่างทางเพียงลำพัง