ตอนที่ 10 : น้องสาวสติแตก

ต๭นที่ 10 : น้องสาวสติแตก สามชั่วโมงผ่านไป เราก็มาถึงเจียงเหมิน พอลงจากรถฉันก็หยิบมือถือออกมาโทรหาแม่เพื่อรายงานตัว บอกว่าฉันกลับมาที่เจียงเหมินแล้ว ใครจะรู้ว่าทางด้านแม่ของฉันกำลังวุ่นวาย น้ำเสียงลนลาน เหมือนเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันรีบถามว่าเธอเป็นอะไร เกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอบอกว่าอยู่กับพ่อของฉันที่โรงพยาบาลประสาท น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของฉันเกิดสติแตกขึ้นมา เพิ่งนำตัวส่งโรงพยาบาล ยังควบคุมสถานการณ์ไม่ได้ ฉันรีบถามถึงต้นสายปลายเหตุ น้องสาวลูกพี่ลูกน้องคือลูกสาวน้าชายของฉัน ยังเห็นดีๆ อยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงเกิดบ้าขึ้นมาได้ แม่ของฉันบอกว่าน่าจะเป็นเพราะได้รับความกระทบกระเทือน แต่ก็รอดูว่าหมอจะว่ายังไงบ้าง จากนั้นจึงบอกว่าในเมื่อฉันกลับมาแล้ว ก็ควรไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเสียหน่อย ว่าแล้วก็ส่งที่อยู่ของโรงพยาบาลมาให้ฉัน หลังจากวางสายฉันก็หันไปมองเซียวเหย่ ถามเขาว่าจะไปโรงพยาบาลประสาทกับฉันหรือเปล่า เขาเหลือกตาใส่ฉันแล้วบอกว่า "ไร้สาระ ผมเพิ่งจะมาถึง ไม่รู้จักอะไรสักอย่าง ไม่ตามคุณไปแล้วจะไปไหนได้?" ยังไงก็ต้องไปตามหาเสวียนชิงชิงแน่นอนอยู่แล้ว ยิ่งหาพบเร็วขึ้นเท่าไหร่ ก็จะได้ไปจากฉันเร็วขึ้นเท่านั้น ฉันคิดอยู่ในใจ แต่พอเห็นท่าทางเกรี้ยวกราดของเขา ฉันไม่แหย่เขาดีกว่า พูดเพียงว่าตามฉันไปที่โรงพยาบาลก็ได้ แต่เขาต้องเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาเป็นหลิวฝัน เพื่อจะได้ไม่ต้องอธิบายกันยกใหญ่เมื่อแม่ของฉันได้พบเขา เซียวเหย่แสยะยิ้ม ยากเหลือเกินที่เขาจะไม่ทำท่าทางเจ้าเล่ห์ออกมา แล้วเปลี่ยนร่างเป็นหลิวฝันด้วยความรวดเร็ว จากนั้นเราก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลประสาท เมื่อได้พบกับพ่อแม่ของฉัน น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของฉันกำลังหลบอยู่ใต้เตียงกรีดร้องเสียงดัง เส้นผมของเธอยุ่งเหยิง ใบหน้าซีดเผือกผิดปกติ เหมือนมองเห็นอะไรบางอย่างที่น่ากลัวอย่างมาก ส่วนคุณน้าก็ร้องไห้ฟูมฟาย บนเสื้อผ้ามีรอยเปื้อนเลือด เหมือนเป็นเลือดที่มาจากรอยจับของนิ้วมือ แม่ของฉันเห็นพวกเรามาถึง สีหน้าก็ดีขึ้นเล็กน้อย เร่งให้ฉันรีบเขาไปเยี่ยม ฉันเล่นกับน้องสาวมาตั้งแต่เด็ก ก็ไม่แน่ว่าฉันอาจจะเรียกสติน้องสาวกลับมาได้ ฉันพยักหน้าแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปข้างเตียง เรียกชื่อน้องสาวเบาๆ พอเธอได้ยินเสียงของฉันก็เงยหน้าขึ้นมาทันที จ้องเขม็งมาที่ฉันด้วยสายตาที่หวาดกลัวและสับสนราวกับสัตว์ป่า เธอไม่รู้สึกตัวแล้ว ฉันรู้สึกช็อกตั้งตัวไม่ทัน ที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือมือทั้งสองข้างของเธอ นิ้วมือทั้งสิบเปลือยเปล่าและชุ่มโชกไปด้วยเลือด ด้านบนไม่มีเล็บอยู่เลย ดูท่ารอยเลือดบนตัวคุณน้าจะมาจากเธอเอง "ระวังนะ!" ขณะที่ฉันกำลังตะลึง เซียวเหย่ก็ตะโกนขึ้นมาอย่างกะทันหัน จากนั้นฉันก็เห็นเงาร่างทั้งสองพุ่งตรงเข้ามาหาฉันพร้อมๆ กัน เซียวเหย่กอดฉันล้มลงกับพื้น ส่วนน้องสาวก็คลุ้มคลั่ง ปากกัดอยู่ที่หัวไหล่ของเซียวเหย่ ไม่นานหัวไหล่ของเขาก็มีเลือดสีดำไหลออกมา หลังจากที่น้องสาวกัดเซียวเหย่แล้วก็กรีดร้องโหยหวน ราวกับคนที่ถูกกัดเป็นเธอเอง รีบปล่อยเซียวเหย่ออกอย่างรวดเร็ว ถอยกลับไปที่เตียง "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" ฉันเห็นรอยเลือดบนหัวไหล่ของเซียวเหย่ หัวใจก็บีบรัดทันที กลัวว่าเขาจะถูกกัดจนเป็นอะไร "ไม่เป็นไร" เซียวเหย่ตอบมาประโยคหนึ่ง รีบพยุงฉันขึ้นมาจากพื้น จากนั้นก็กันให้ฉันอยู่ข้างหลังตัวเขา "ตอนนี้เธอไม่ปกติ คุณอย่าไปเข้าใกล้" พูดจบเขาก็เอื้อมมือออกไปโดยไม่เกรงกลัวอันตราย จับเข้าที่ท่อนแขนของน้องสาว แล้วดึงเธอลงจากเตียง ในขณะเดียวกัน ฉันเห็นปากของเซียวเหย่ขยับเล็กน้อย เหมือนกำลังพึมพำแต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ออกมา ส่วนน้องสาวหลังจากที่ได้ยินเขาสวดอะไรบางอย่างออกมา ก็เงียบสงบลงอย่างน่าอัศจรรย์ นอนลงบนพื้นอย่างว่าง่าย ดวงตาทั้งสองเหม่อมองไปที่เซียวเหย่ หลังจากที่เซียวเหย่สวดพึมพำเสร็จ ยังยื่นมือไปเปิดตาของน้องสาว มองดู จากนั้นก็หยิบทัพพีที่อยู่ข้างๆ ง้างปากของน้องสาวออก